Morgunblaðið - 11.11.1972, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 11. NÓVEMBER 1972
SAI BAI N | í frjálsuríki eftir VS. Naipaul
kantinn. Bobby sá svarta díla
fyrir augum sér greip fastar um
stýrið, var nœrri kominn út af
veginum. Enn færðist herflutn-
ingabillinn lengra út í hægri
kantinn. Bobby ók við hliðina á
honum. Hann fann að hægri
hjólin voru komin út í mölina
í kantinum en tókst að hemla
áður en bíllinn lenti í skurðin-
um. Herflutningabíllinn fjar-
iægðist, hermennirnir brostu. 1
hliðarspeglinum sáu þau hlæj-
andi andlit bílstjórans. Bíllinn
stóð skakkur á veginum og hálf
ur uppi á kantinum. Herflutn-
ingabíllinn ók aftur yfir á sinn
kant. Andlit hermannanna urðu
ógreinileg. Handleggur í kaki-
ermi kom út um gluggann bil-
stjóramegin og var veifað til
merkis um að óhætt væri að aka
fram úr.
Linda sagði: „Verði hermenn á
vegi ykkar, látið þá eins og þið
séuð dauð, sagði ofurstinn."
Skyrta Bobbys var orðin
rennblaut á bakinu og honum
hitnaði í framan. Honum fannst
hann vera að kafna í bílnum.
Hann fann stingi í augunum og
buxnaskálmarnar loddu við fót-
leggina.
Hann ræsti bílinn og rétti
hann við á veginum. Síðan ók
hann af stað, aftur í hjóiíör her
flutningabílanna. Hann ók hægt
aldrei yfir 35 milur. Við og við
sást til lestarinnar. Leopold
Tor hækkaði þvi nær sem dró.
Mistur fyllti síðdegisloftið.
Nú mátti sjá þjóðveginn fram
undan svo mílum skipti eins og
rómverskar götur. Landið var
þö hæðótt svo við og við hvarf
bílalestin ofan í dæld en birtist
siðan aftur uppi á næstu hæð.
Þau voru komin inn á land-
svæði konungsins og þjóðvegur
inn lá þar sem áður höfðu verið
götur frumskógarins um aldir.
Fyrir mörgum öldum höfðu liðs-
menn kónga á þessu landi lagt
þennan þráðbeina veg með eng-
um öðrum hjálpartækjum en
þeim sem frumskógurinn hafði
að bjóða. Yfir hæðir og ása og
mýrlendi. í fjarska sá Bobby
litlu hvitu múrsteinsbygginguna,
lögregluvarðstöðina á landa-
mærunum við yfirráðasvæði
kóngsins. Fáni sem blakti þar
við hún í dag, var ekki fáni
kóngsins. Það var fáni forset-
ans.
Herflutningabílarnir beygðu
út af veginum við múrsteinshús
ið og hurfu sjónum. Bobby herti
ekki aksturinn. Það var til-
gangslaust úr þessu. Klukkan
var orðin fjögur. Útgöngubann-
ið var komið á. Brátt sáu þau
einlyftu nýtízku.Iegu bygging-
una, úr gleri og litaðri stein-
steypu. Það var húsið sem Am-
eríkanar höfðu gefið þessu nýja
landi. Því hafði verið ætlað að
hýsa skóla og þesj vegna verið
valinn staður þarna á landa-
mörkum kóngsins og forsetans.
Þangað höfðu menn komið í
heimsóknir en aldrei hafði það
komizt í gagnið. Þar höfðu
hvorki verið kennarar né nem-
endur. Það hafði staðið ónotað
þar til í dag. Rudda svæðið fyr-
ir framan húsið sem var hálf-
þakið illgresi var yfirfullt af
herflutningabílum og í skugga
þeirra stóðu hópar feitra her-
manna.
Engar vegtálmanir voru á veg
inum. Enginn gaf þeim stöðvun
armerki. En Bobby stöðvaði bíl
inn. Skólahúsið, herflutningabíl
arnir og hermennirnir voru hon
um á vinstri hönd. Steinhúsið
með fána forsetans við hún
hinum megin við götuna á hægri
hönd. Hermennimir litu ekki á
bílinn. Enginn kom út úr stein-
húsinu. Handan við Leopold
Tor sá á fjölskrúðugan frum-
skóginn í blámóðu fjarlægðar-
innar.
Eigum við að bíða eftir þeim
hérna," spurði Linda.
Bobby svaraði ekki.
„Ef til vil'l er ekkert útgöngu
bann,“ sagði Linda.
Einn hermannanna horfði á
þau. Hann var lægri í lofti en
hinir sem stóðu hjá honum aft-
an við bílpallinn. Hann var að
drekka úr dós.
„Ef til vill var þetta misskiln
ingur hjá ofurstanum," sagði
Linda.
Hermaðurinn tæmdi dósina og
gekk i áttina að bílnum. Hann
var krúnurakaður og kakibux-
urnar voru í fellingum í hnés-
bótinni og yfir mjaðmirnar.
Hann saug innan kinnarnar,
setti stút á munninn og spýtti
til annarrar handar. Svo brosti
hann.
Þá komu þau auga á fangana.
Þeir sátu á jörðinni. Sumir
lágu endilangir. Flestir voru
naktir. Nekt þeirra gerði það að
verkum að þeir skáru sig lítt úr
umhverfinu. En skær augun
hvikuðu til og frá. Annars var
engin hreyfing á þeim. Þetta
fólk var grannvaxið og smá-
beinótt, af ættflokki kóngsiris,
fólk sem vant var að klæðast
fötum, fólk sem hafði lagt vegi.
En sá virðuleiki sem þeirra var,
þegar það átti frelsi, var nú á
bak og burt. Nú var þetta fólk
ofurselt óvinum sínum, — frum-
skógarbörn. Sumt var bundið í
kippur eins og tíðkaðist meðal
skógarbúa, bundið saman á
hálsinum, þrir og fjórir saman,
eins og ætti að fara að afhenda
það þrælasölum. Allt bar það
merki um barsmíðar og blóðs-
úthellingar. Einn eða tveir
sýndust dauðir.
Hermaðurinn brosti, hélt
blautri hendinni um blauta dós-
ina og kom nær bílnum.
Bobby undirbjó bros, hallaði
sér yfir Lindu og losaði blauta
skyrtuna frá handarkrikanum
með vinstri hendinni. „Hver er
liðsforingi hér? Hver er yfir-
maður þinn?“
Linda leit af hermanninum og
á steinhúsið og fánann.
Hermaðurinn studdi ýstruna
við bílhurðina svo kaki-lyktin
blandaðist svitalyktinni úr
handarkrika Bobbys. Hermaður-
inn leit á Bobby og Lindu og
inn í bílinn og sagði eitthvað á
sínu frumskógamáli.
„Hver yfirmaður þinn?“
spurði Bobby aftur.
„Við skulum halda áfram,
Bobby,“ sagði Linda. „Þeir hafa
engan áhuga á okkur. Við skul-
um aka áfram.“
Bobby benti á steinhúsið.
„Yfirmaður þarna?“
Hermaðurinn sagði eitthvað
aftur og sneri sér nú að Lindu.
Hún sagði gröm i bragði: „Ég
skil ekki,“ og horfði beint fram.
Hermaðurinn brást við eins og
honum hefði verið gefið utan
undir. Hann brosti kindarlega
og hrökklaðist nokkur skref frá
bílnum. Hann hristi dósina sína
— hætti að brosa og sagði:
„Skiljekki. Skiljekki." Hann
renndi augunum yfir bilinn og
hjólin eins og hann væri að leita
að einhverju. Svo snerist hann
á hæl og gekk til hinna her-
mannanna.
Bobby opnaði hurðina sín
megin og sté út. Það var svalara
úti. Skyrtan var köld á bakinu
á honum en asfaltið mjúkt undir
fótum hans. Hann sá móðu
leggja upp af frumskógarsvæð-
inu handan við Leopold Tor, en
í þýðingu
Huldu Valtýsdóttur.
þetta var ekki venjuleg hita-
móða og ekki reykur af eld-
stóm. Þetta var reykur af brenn-
andi kofum í þorpunum á við og
dreif um svæðið. Hermáðurinn
var farinn að ræða við félaga
sína. Bobby gætti þess að líta
ekki til þeirra. Mest langaði
hann til að setjast aftur upp í
bílinn og aka viðstöðulaust heim
í útlendingahverfið. En hann
stillti sig. Hann gekk hratt yfir
götuna og að dyrum steinhúss-
ins sem voru opnar.
ÞM
ALLIR VEGIR
FÆRIR Á
Yokohama
SNJÓBÖRÐUM
KAUPFÉLAG
STEINGRÍMS-
FJARÐAR
velvakandi
Velvakandi svarar i sima
10100 frá mánudegi til
föstudags kl. 14—15.
• Ljót saga
Eftirfarandi bréf er frá íbúa
við Kleppsveg:
„Ástæðan til þess að ég
skrifa þessar línur er, að nú
haltrar bezti vinur dætra
minna, grábröndóttur fresskött
ur um íbúðina á 3 fótum. Þeg-
ar harnn kom heim í gærkvöldi
var búið að klippa allar klær
af annarri afturlöppinni upp
í kviku svo blæddi úr.
Þetta er í annað sinn í stutt-
um tíma, sem slíkt kemur fyr-
ir. f fyrra skiptið voru klæm-
ar klipptar af báðum aftur-
löppum og annari framlöþp.
Þrátt fyrir það, að bólga hlypi
í sárin tókst að græða þau með
aðstoð dýralæknis. Erfitt er að
imynda sér ástæðuna fyrir
stíkum igerðum og vonandi er
hér um að ræða verk framið í
hugsunarleysi, en ekki verk
sjúks manns.
Ef þú, sem fremur slíkan
verknað, lest þetta, bið ég þig
að íhuiga vel að vafasamt er,
að slíkar hermdarráðstafanir
breyti eðli kattarins, sem nú,
þegar nóttu tekur að lengja,
kernur hvað hávaðasamast í
ljós. Hitt er vist, að verk þin
hafa þegar haft varanleg áhrif
á stúlkurnar litlu. Þær fengu
hann í jólagjöf, þegar hann var
lítill kettlingur, vegna þess að
þær óskuðu sér einskis frem-
ur. Síðan hefur hann verið
þeim góður leikfélagi, borðað
úr hendi þeirra, sofnað hjá
þeim á kvöldin og án efa þyk-
NORÐURUO^ NORÐURLJOS,
NORÐURLJÓS,
NÐRÐURLJOS, NORÐURLJÓS.
Opið alla daga frá 9—22.
rSlómnhú>r
ir þeim jafn vænt um
hann og væri hann litli
bróðir þedrra. En nú er svo
komið, að eigi að hleypa
honum út, taka þær hann grát
andi og vilja ekki lofa honum
að fara. Þær eru hræddar um,
að vondi maðurinn nái honum
og meiði hann. En innilokaður
getur köttur ekki þrifizt.
Á plötu, sem fest er á hális-
bandið hans er letrað bæði
heimiMsfang og símanúmer.
Því vonast ég til þess, að valdi
hann einhverju ónæði í framtíð
inni, hvort heldur er að nóttu
eða degi, þá verði hringt, og
verður hann þá sóttur tafar-
iaust.
íbúi við Kleppsveg.“
• Um tal og tóna í
sjónvarpsþætti
Ragnar Thorarensen hringdi
og vildi koma á framfæri
kvörtun til sjónvarpsins. Hann
sagðist alJtaf horfa á þáttinn
„Nýjasta tækni og vísindi", en
sér þætti erfitt að skilja það,
sem stjórnandi þáttarins segði,
einkanlega vegna þess, að tón-
list væri btandað saman við tal
ið. Þættir þessir væru mjög góð
ir, að sínu áliti, og vildi hann
okki missa af einu orði, sem
sagt væii, en hann gæti ekki
skilið, hvaða erindi þetta
„músíkgarg" ætti í þáttinn.
Ragnar sagðist ennfremur á-
líta, að stytta mætti sjónvarps
dagskrána til muna, sérstak-
lega ef það gæti orðið til þess,
að auka gæðin. Skaðlaust væri,
til dæmis, að sleppa glæpa-
myndu.num.
„Kæri Velvakandi.
Mig langar til að biðja þig
að flytja þakkir til útvarpsins
fyrir þáttinn úm Nordahl
Grieg, 1. þ.m.
Erindi Andrésar útvarps-
stjóra var ágætt, en alveg ó-
gteymanlegt var að hlusta á
Hjört Pálsson lesa Ijóðin eftir
Nordahl Grieg, í snilldarþýð-
ingu Magnúsar Ásgeirssonar.
Þau voru flutt af svo sannri
list, að lengra verður varla
náð. Kærar þakkir. En ekki get
ég skilið tilgang sjónvarpsins,
með þvi að sýna þáttinn um
Framboðsfilökkinn. Ég uindrast,
að það skuii vera boðið upp á
annað eins. Skemmtun er það
ekki.
Oddfríður Sæmundsdóttir."
Kúplingsdiskor
Jnpönsk gæðnvarn
Jnpnnskt verð
Þ. JÓNSSON & CO.,
sími 84515.