Morgunblaðið - 07.11.1973, Blaðsíða 28

Morgunblaðið - 07.11.1973, Blaðsíða 28
28 MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 7. NÖVEMBER 1973 SAI G Al N 1 Ed McBain: 1 ó hcljcirþföm 31 Hawes þótti það undrum sæta hversu auðveldlega þetta hafði gengið fram til þessa. Ef líf manns væri svona einfalt, þá væri margt öðru vísi í heiminumídag, hugsaði hann með sjálfum sér. Virginia Dodge hafði vippað sér úr kápunni og sagt skilið við byss- una í vasa hennar, eins og ekkert væri sjálfsagðara, og það var ein- mitt þetta öryggi í fasi hennar er varð Hawes umhugsunarefni. Efasemdir sóttu að honum. Hann var ekki hjátrúarfullur maður, en á einhvem hátt þótti honum það ekki góðs viti hversu auðveld- ur leikurinn hafði orðið í þessum fyrsta áfanga. Boðaði þetta ógæfu á lokaspretti fyrirætlunar hans? Agyggjufullur fór hann yfir fyrirætlun sína í huganum. Byssan var nú komin þangað sem hann vildi hafa hana, í vasa kápunnar, sem nú hékk í fata- henginu — innan seilingar frá orðsendingatöflunni og maður þurfti ekki annað en smeygja hendinni inn fyrir hengið til að ná til rofans, er veitti straumi á loftljósin. Hawes hafði lagt þann- ig á ráðin, að hann gengi yfir að orðsendingatöflunni, létist vera að hripa niður atriði af listanum yfir eftirlýsta sakamenn og síðan — þegar tækifærið gæfist — slökkti ljósin og teygði sig í vasann eftir byssunni. Hann hafði ekki í hyggju að grípa til byssun- ar þegar í stað, þar sem honum þótti ótryggt að stofna til skotein- vígis úr svo mikilli fjarlægð, alltjént ekki meðan nítrónflaskan trónaði þarna á borðinu fyrir framan Virginu Dodge. Honum þótti viturlegra að bíða átekta, þar til óhætt væri að hleypa af byssunni án þess sprengja allt í loft upp. Hann fékk ekki annað séð en fyrirætlun hans væri í alla staði pottþétt. öll ljós í salnum áttu birtu sína undir þessum eina rofa, eitt handtak og Ijósin slokknuðu. Það mundi ekki taka hann meira en þrjár sekúndur að fiska byss- una upp úr vasanum, fela hana og kveikja Ijósin að nýju. Ætli Virginia Dodge mundi freta á nítróið á þessum þremur sekúndum? Honum fannst það ósennilegt. Ef hún skyti, þá var þess fyrst að gæta, að salurinn var almyrkv- aður og hún myndi tæplega hitta flöskuna. Jæja, en þetta var déskoti mikil áhætta, sem hann tók þama, hann viðurkenndi það fyrir sjálfum sér. Hún þyrfti alls ekki að skjóta. Hún þurfti ekki annað en sópa flöskunni niður á gólf og þar með færu viðstaddir allir sem einn á fund feðranna. En hann þóttist hafa annað tromp á hendi. Hann taldi sig geta Velvakandi svarar í slma 10- 100 kl. 10.30—11.30, fri mánudegi tif föstudags. # Iþróttir í sjónvarpi „Áhorfandi" skrifar: „Mig langar til að biðja Morgunblaðið um að koma þeirri ósk opinberlega á framfæri við sjónvarpið, að leitazt verði við að láta kvikmynda landsleiki íslands í handknattleik við önnur lönd, til sýninga í sjónvarpinu. A ég þar sérstaklega við Ieiki, sem eru lið- ur í heimsmeistarakeppninni, t.d. leikinn við Ítalíu, en jafnframt aðra leiki. Þá væri einnig gaman að fá að sjá landsleiki þeirra þjóða, sem fremst eru taldar standa í handknattleik. Ástæðurnar fyrir þessari ósk eru þær, að handknattleikur er treyst á eðlileg viðbrögð mann- skepnunnar, sem myrkur skellur á fyrirvaralaust. Ætli Virgnia Dodge myndi ekki i fátinu fyrst f stað álíta, að það hefði orðið raf- magnsbilun eða eitthvað þess háttar? Ætli hún héldi ekki að sér höndum, meðan hún væri að átta sig á því, hvað um væri að vera? Og áður en hún gæti tekið nokkra ákvörðun, yrðu ljósin komin á að nýju og Hawes myndi hafa á reið- um höndum afsökun um að hafa slökkt ljósin fyrir klaufaskap. Þetta verður að vera ansi góð afsökun hjá mér, hugsaði hann með sér. Eða var það svo nauðsynlegt? Ætli Virginia myndi ekki taka hvaða afsökun sem væri góða og gilda, ef hún sæi, að allt væri með felldu, eftir að ljósin kviknuðu aftur? Eða kynni hún að muna eftir byssunni í kápuvasanum? Nú, þá væri framhaldið undir nítróinu komið. Að minnsta kosti stæðu þau jafnt að vfgi, hvað byss- urnar snerti. Enn einu sinni rif jaði hann upp fyrirætlun sína í huganum. Hann færi að orðsendingatöflunni, þættist niðursokkinn í vinnu sina, slökkti á ljósunum, gripi byss- una.... Hægan nú. Hann mundi skyndilega eftir því, að það v; einn allsherjarrofi fyrir alla h;e a frammi á gang- inum, þar s< ■ aður kæmi upp járnstigann þess að maður þyrfti ekki að la sig áfram alla leið inn í s, t í myrkrinu. Hawes hugleii , hvort hann ætti að gera eitthvað út af þessum allsherjarrofa, til að tryggja sér myrkur í salnum. Hann taldi það þýðingarlaust. Hann varð aðeins að vona, að ekkert færi úrskeiðis. Virginia Dodge hafði þegar einu sinni gripið til byssunar og virtist albúin að endurtaka það, ef þörf krefði. Jæja, það var bezt að koma sér að þessu. Hann gekk áleiðisyfir salinn. „’Eyrðu." Hann nam staðar. Angeliea Comez lagði lófann á handlegg hans. „Attu cigarillo?" spurði hún. „Sjálfsagt,“ svaraði Hawes. Hann dró upp pakkann og hristi eina sígarettuna fram úr honum. Angelica þáði hana, setti á varir sér og beið meðan Hawes náði í eldstokkinn og kveikti í heinni. „Muchas gracias," sagði hún svo. „Þú kannt mannasiði. Það vera mikilvægt.” „Já,“ samþykkti Hawes og gerði sig líklegan að halda ferð sinni áfram yfir salinn, en hún greip aftur í ermi hans. „Veiztu ’vað?“ „Ég ’ata borgina. Veiztu af ’verju?” „Nei. Af hverju hatarðu hana?“ „Engir mannasiðir. Ég segi þér það satt.“ „Já, hér er allt heldur öfugsnú- skemmtilegt og afar vinsælt sjón- varpsefni hér, — oft ekki síður en knattspyrna. Islenzku sjónvarpi ber fremur að sýna íþróttavið- burði, sem Islendingar eiga hlut að en aðra, sérstaklega í þeirri grein, sem þeir hafa náð lengst í. Vitneskja um, að leikir séu kvik- myndaðir getur valdið þvf, að þeir, sem hlut eiga að leikjunum, leikmenn og dómarar, leggi sig meira fram en ella. Einnig gæti kvikmyndunin átt sinn þátt í því að bæta iþróttina á ýmsan hátt síðar meir. Með virðingu og þakklæti. „Áhorfandi". # Davíð og Golíat Heita má, að síminn hafi ekki ið,“ svaraði Hawes óþolinmóður. Aftur hugðist hann halda af stað, en Angelica spurði: „’Vað liggur á?“ og Virginia Dodge leit upp frá borðinu og horfði rannsakandi á Hawes. „Mér liggur ekkert á,“ svaraði hann og hann fann hvernig augu Virginiu hvfldu á sér. „Sestu niður," sagði Angelica. „Tala við mig. Enginn í þessari borg hefur tfma til að tala. Allt öðru vísi en á eyjunni. Á eyjunni hafa allir alltaf nógan tíma.“ Hawes hikaði. Virginia Dodge hafði enn auga meðhonum. Hann lét eins og sér lægi ekkert á, dró til sfn stól og settist niður. Sak- leysislega, kannski einum of sak- leysislega, sótti hann aðra sígarettu í pakkann og kveikti í heinni. Hann veitti þvf eftirtekt, að hendur hans skulfu. Hann þóttist ekki vita af Virginiu Dodge, lézt vera upptekinn af samræðunum við Angelicu Gomez. En um leið og hann and- aði frá sér sígarettureyknum, var hann að brjóta heilann um, hversu langt yrði, þangað til að það rynni upp fyrii Virginiu, að hún hefði gleymt byssunni í kápu- vasanum. „’Vernig fékkst þetta ’víta í ’árið,” spurði Angelica og H-ið heyrðist ekki hjá henni fremur en endranær. Hann strauk ósjálfrátt hend- inni eftir hvítu hárrákinni út af vinstra gagnauga. „Eg varð fyrir hnífstungu," svaraði hann. „Og svona óx þetta eftir að sárið greri.” „’Vernig varstu stunginn?” „Það er löng saga.“ „Ég ’ef nógan tíma.“ En ekki ég, hugsaði hann örvæntingarfullur. En þá varð hann þess var, að augu Virginiu Dodge hvíldu enn á honum, og það læddist að honum ótti um, að hún grunaði hann um græsku. Við þá tilhugsun fann hann taugafiðring í maganum. Hann fann allt í einu hjá sér ólýsanlega löngun til að herða andardrátt- inn, hann langaði til að öskra, hann langaði til að berja hnefan- um í vegginn. I þess stað neyddi hann sjálfan sig til að halda upp venjulegum samræðutóni, en all- an tfmann dvaldi hugur hans hjá skammbyssunni f kápuvasanum, hann hugsaði svo ákaft um hana, að honum fannst hann næstum geta fundið fjrir skeftinu í lófan- um. „Eg var að rannsaka innbrot,” sagði hann. „Konan sleppti sér alveg, og þegar ég var að fara úr íbúð hennar, fékk hún algjört móðursýkiskast. Þar sem ég gekk niður stigann, heyrði ég að hún byrjaði að æpa þessum háu æðis- legu ópum, sem einkennir móður- sýki. Ég ætlaði að senda lögreglu- mann til hennar, strax og ég væri kominn út á götuna, en ég komst aldrei svo langt. Allt í einu — áður en ég vissi, hvaðan á mig þagnað hjá Velvakanda á mánu- dagsmorgun, en erindi viðmæl- enda hans var það að lýsa megnri óánægju sinni með sjónvarpsþátt, sem var á dagskrá á sunnudags- kvöld. Þáttur þessi nefndist „Davíð og Golíat”, en í dagskrár- kynningu segir, að þarna sé um að ræða heimildarkvikmynd. Velvakandi þekkirþennan þátt þvf miður ekki nema af afspurn en i ummælum viðmælenda hans kom m.a. fram, að sízt af öllu hefði hér verið um að ræða heim- ildarkvikmynd. Miklu fremur hefði þetta verið áróðursmynd af lélegustu gerð þar sem ekki hefði einu sinni veriðgerð tilraun tal að dulbúa áróðurinn. Maður einn sagði, að þegar undurblíð þulurödd hefði sagt: „Lifi alþjóðahyggjan”, þá hefði flögrað að sér sem snöggvast, stóð veðrið, réðst maður á mig með hníf í hendinni." „Innbrotsþjófurinn ?“ „Nei, það var nú þaðskringilega í þessu öllu. Þetta var húsvörður- inn. Hann heyrði ópin f konunni og kom æðandi upp stigann, af því að hann hélt, að þjófurinn væri þar aftur á ferð. Það var hálf dimmti í stiganum, og þegar hann sá mig, stökk hann á mig. Og stakk mig. Ég hafði heldur ekki hugmynd um, að þetta væri hús- vörðurinn. Ég trylltist, lamdi manninnn eins og harðfisk. Hon- um hafði þá áður tekizt að koma þessu lagi á mig.“ „’Vaðsvo?” „Þeir rökuðu af mér hárið þarna kringum sárið. Og þegar það spratt aftur, var það hvítt. Þannig endaði þetta.” „Var ’úsvörðurinn settur í fangelsi?" „Nei, hann hélt í hreinskilni, að égværi þjófurinn.” Það varð þögn. „Fer ég í fangelsi?” spurði Angelica svo. „Já. Líklega.” Aftur varð þögn. Hann velti því fyrir sér, hvort honum væri nú óhætt að yfirgefa stúlkuna, en Virginia Dodge gaf honum ennþá gætur. Angelica Gomez sat með spenntar greipar i skauti sér. Augu hennarvoru döpur. Til að halda spjalli þeirra gang- andi spurði Hawes: „Hvers vegna komstu hingað?” „Ég kom af því að ég var svöng," svaraði hún. „Svo mikil fátækt á Puerto Ríco.“ Nafn bernskustöðvanna hljómaði fag- urlega af vörum hennar, hún bar það fram á annan hátt en íbúarnir upp á meginlandinu, sem sögðu einfaldlega Porto. Angelica yppti öxlum. „Ég fá bréf frá frænku minni. Komdu til borgarinnar. Komdu til borgar- innar. Svo að ég kom. Mjög auð- velt. Maður fær lánað flugfarið, hvort þar hefði ekki verið um mismæli að ræða, þar sem fremur hefði verið í samræmi við sam- hengið að segja: „Lifi alheims- kommúnisminn". Einhverjum lék forvitni á að vita, hvort íslenzkir aðilar hefðu tekið þátt í kostnaði við gerð myndarinnar, og hverjir þeir væru þá. Einn sagðist vera undrandi á því, að SlNE hefði verið sýnt það traust að sjá um þýðingu textans með myndinni, en framkoma þessara samtaka hefði aldrei ver- ið með þeim hætti, að neinum gæti þótt slíkt ráðlegt, sízt þegar um væri að ræða svo viðkvæmt mál sem landhelgismálið. Þegar þjóðhagur væri í veði væri vfta- vert að stuðla að þvf, að samtök eins og SlNE ættu þar nokkurn þátt að. Sá hinn sami vildiskjóta I þýóingu Björns Vignis. hjá fólki sem lánar dinero. Maður borgar seinna til baka. Með vöxt- um. Ég kom. I janúar. Agalega kalt hérna. Ég vissi ekki, að það væri svona kalt. Ég vissi, að það var vetur ’erna, en ekki að það væri svona kalt.“ „Hvar bjóstu, Angelica?" „Eg fór fyrst í ’eitu rúmin, eins og þeir kalla svoleiðis staði. Þú veizt, hvað það er?“ „Nei. Hvað eru „heitu rúmin“?“ „Það virkar kannski ógeðslega en er það ekki. ’Eitu rúmin er staður, sem fólk skiptist á að sofa í, comprende? Það er eins og ’erbergin séu leigð þremur fólki, eh? Þú veizt — ég kem og sef, fer síðan. Næsti kemur og sefur, fer síðan,. Næsti kemur og sefur, fer sfðan. Eitt herbergi, þrfr leigjend- ur. Ofsa sniðugt, miklir dinero í þessu. Fyrir eigandann. Ekki leigjendurna, nei. Hún brosti og Hawes brosti með henni. „Síðan,” sagði Angelica, „er ég þar, þangað til allir peningarnir mfnir eru búnir, og þá fer ég og er með frænku minni svolítinn tíma. Og þá finnst mér ég vera orðin óþæg....Öþæg. ‘Vernig segir mað- ur, ef maður finnur fyrir litlum sársauka?“ „Öþægindi." „Sí. Til óþæginda. Svo ég finn mann til að búa með.“ „Hvern?“ „0, bara mann. Nokkuð góðan mann, engin lögguvandræði. En ég bý ekki með ’onum lengur, því að ’ann barði mig einu sinni, og það þoli ég ekki. Þess vegna fer ég frá ’onum. Og núna sef ég stundum ’já öðrum mönnum, en bara þegar éger alveg blönk. Hún þagnaði um stund. „Á ég að segja þér svolítið?" því að í leiðinni að hann væri hissa á þeim mönnum, sem hygðust nú taka mál SlNE upp á sína arma, og ætluðu að bjóða sig fram á móti núverandi forystuliði samtakanna. Þessi samtök hefðu getið sér slíkan orðstír, að hann yrði seint af þeim skafinn.og þess vegna hefði verið nær að stofna ný hagsmunasamtök námsmanna erlendis, í stað þess að ætla, „að fara að dubba veslinginn upp f silkiföt“, eins og hann orðaði það. En hvað um það, það verður fróðlegt að fá að heyra meira um þessa hneykslunarhellu. Enn- fremur væri gott að fá að vita, hversu víða um Iönd þessi heimildar- og landkynningar- mynd hefur verið eða mun verða sýnd, og hver sér um dreifingu á henni. BARNASKÚBdÐIN LAUGAVEGI 27 NVKOMIÐ JOLflSKOSEHDING TELPNASKÓR — Glæsilegt úrval í mörgum litum. TÖFLUR —- Litríkar og vandaðar. BARNASKÓR — Úr rúskinni og leðri m/ innleggi. UNGBARNA----Linir, bláir/hvítir/bleikir SKÓR FORELDRAR Verzlið meðan úrvalið er mest. Póstsendum BARNASKÓBÚÐIN LAUGAVEGI 27. velvakandi

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.