Morgunblaðið - 06.02.1974, Blaðsíða 30

30
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 6. FEBRUAR 1974
GÍSl Fipíifiip no I HPlnl ingibiörgu
Ulu ip lii inui u«j llultfl jðnsdóllur
Eiríkur stóð í forstofunni hreinni og sléttgreiddur.
Hann hafði meira að segja neyðzt til að skafa undan
nöglunum á sér og það gerir enginn strákur, sem
hefur vott af sjálfsvirðingu nema tilneyddur. En það
var þó betra en að láta klippa á sér neglurnar.
Mikið voru mömmur nú annars skrýtnar. Þær
heimtuðu, að strákar þvæðu sér á hverju einasta
kvöldi. Eins og það væri ekki nóg að þvo sér um
hendurnar fyrir matinn. Það skyldi Eiríkur vel. Þá
voru óhreinindi á höndunum og þau gátu auðveld-
lega borizt með fæðunni og ofan í mann, svo að
veikindi gerðu vart við sig síðar. En þessi stórþvott-
ur alla daga; Það var blátt áfram kvalræði.
„Ertu búinn að þvo þér?“ daginn út og inn. —
„Þvoðu þér um hálsinn? Ertu hreinn bak við eyrun?
En áhælunum? Hvað um úlniðina?"
Eins og það væri ekki nóg að þvo sér um munninn
og lúkurnar og skola ögn af tánum? Nei, mömmur
eru ekki eins og annað fólk. Þær eru með hrein-
gerningaræði, þegar börnin þeirra eiga í hlut,
hugsaði Eiríkur mæðulega. Og svo þetta með náttföt-
in! Hvers vegna er ekki leyfilegt að sofa í fötunum
sínum? Það er þó ólíkt heppilegra. Þá ertu fljótari á
fætur og missir ekki af neinu. Já, þarna tvísteig
Eiríkur í forstofunni með stóra pakkann undir hend-
inni og hugleiddi það, hvílík heppni það væri bseði
fyrir mæður og syni að þurfa ekki að hátta sig.
Mamma hans hafði nú eitthvað minnzt á það, að rétt
væri að sofa í náttfötum, því að annars yrðu rúmföt-
in svo óhrein. En til hvers var fólk eiginlega að vefja
sængur inn í ver og þess háttar? Eiríki fannst það
óþarfi, en svona voru nú mömmur samt og hann varð
að sæta sig við það, meðan hann var aðeins strákur.
Eiríkur ákvað með sjálfum sér, að hann skyldi
afnema öll sængurver og lök, þegar hann væri
orðinn forseti eða forsætisráðherra. Já, það ætlaði
hann að gera. Og sápu líka. Það var óþörf peninga-
eyðsla að kaupa sápu. Eiríkur var næstum sannfærð-
ur um, að mamma hans eyddi heilu sápustykki á
hann daglega. Og sápa kostar peninga. Mamma var
svo oft að tala um að spara. Að hugsa sér! Þarna
eyddi hún í hann iieilli sápu, sem kostaði tuttugu
krónur og svo var hún alltaf að þvo þessi náttföt og í
það eyddi hún áreiðanlega pakka af þvottaefni á
viku, svo ekki sé nú minnzt á rúmfötin, sem voru
bara óþarfi. Kannski kostaði þetta tvö hundruð
krónur á viku og það voru fimmtíu og tvær í árinu,
svo að mamma kastaði meira en tíu þúsund krónum í
sjóinn árlega. Því að skólpið rann allt í sjóinn. Það
var víst réttara að tala um þetta við pabba, þegar
hann mætti vera að því að líta upp úr stílunum og. ..
En lengra komst Eiríkur ekki í hugleiðingum
sínum, því að nú kom Gísli fram.
„Ég er tilbúinn,“ sagði Gísli.
„Ég er nú búinn að bíða heillengi eftir þér,“ sagði
Eiríkur.
„Ég varð að fara aftur í bað,“ sagði Gísli. „Mamma
er komin með baðdellu."
Eiríkur sagði ekki neitt. Hann andvarpaði bara.
Það var því miður alltof langt þangað til að hann yrði
annaðhvort forseti eða forsætisráðherra og gæti
afnumið þessa baðdellu allra mæðra.
Þeir fóru báðir út kembdir og sléttir og báðir
héldu á stórum pakka undir hendinni.
DRATTHAGI BLYANTURINN
cfJNonni ogcTltanni
Við Manni skildum ekki orð, en frönsku dréngirnir
fylgdust með af ákafa.
En við renndum grun í, hvert umtalsefnið var. Það
var sjálfsagt ævintýri okkar, sem franski læknirinn
var að segja. Þeir litu allir brosandi til okkar öðru
hvoru.
„Það er leitt“, hvíslaði Manni, „að við skulum ekki
skilja þá. Ég held þeir séu alltaf að tala um okkur“.
„Það eru þeir víst“, sagði ég. „En vertu alveg róleg-
ur. Þeir segja áreiðanlega ekkert ljótt um okkur“.
Nú var barið að dyrum, og ungur þjónn kom inn.
Hann hélt á bakka. Á honum var kampavínsflaska,
sex glös og silfurskál með kökum.
Hann setti bakkann á borðið og tók tappann úr
flöskunni, hátíðlegur á svip, fyllti tvö af glösunum
og leit svo spyrjandi á foringjann.
Yfirforinginn leit á lækninn og benti á okkur dreng-
ina, sem sátum hljóðir og stilltir á legubekknum.
eftir
Jón Sveinsson
Freysteinn
Gunnarsson
þýddi
Læknirinn brosti og gaf til kynna með bendingu,
að óhætt væri áð gefa okkur að bragða á þessu víni.
Þetta skildum við líka.
Við litum hver á annan og vorum kampakátir, þegar
yfirforinginn tók flöskuna og hellti í P'lösin okkar.
Eitt glasið hellti hann þó ekki nema hálft og leit
föðurlega til Manna litla um leið.
Síðan var okkur boðið að koma nær.
Við tókum hver sitt glas og skáluðum við yfirmenn-
ina.
Þegar Manni hafði drukkið úr glasinu sínu, hvísl-
að hann að mér, að vínið væri gott. Hann hefði gjarnan
viljað fá fullt glas. En hann var nú samt ánægður með
sitt.
Þessi heimsókn var nú brátt á enda.
Við Manni kvöddum frönsku kunningjana með
mestu virktum.
ÍVI«Ölmoi9unk(feffiAu
— Þarna fékk hann gúmorin á
latínu — loksins sigraði rétt-
lætið. ..
— Viljið þér gjöra svo vel að
fara með farangurinn út f bfi.
Ég er á leiðinni niður til að
ganga frá reikningnum...
— Þegar þér hafið lokið við að
sýna notkun hennar hér í stof-
unni, megið þér gjarnan sýna
hana f barnaherberginu og for-
stofunni. ..
— Hvað, hef ég unnið milljón í
happdrætti? — Já, þér hringið
svo sannarlega á réttum
tfma. ..