Morgunblaðið - 21.07.1974, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 21. JULÍ 1974

Afmœtísdagur Valtýs
Eftir Zacharias Topelíus
En í dag fékk hann engar ávítur.
Móðir hans rétti honum splunkuný sumarföt, gráa
treyju, buxur og vesti... já, reyndar ósvikið vesti
með hnöppum. Skyrtan lá líka nýstrokin á rúmgaflin
um. Nýir sokkar héngu á stólbakinu og stígvélin,
sem höfðu verið ötuð for kvöldið áður, stóðu nýpúss-
uð við rúmið.
Hann var ekki lengi að koma sér í skartið. En í
flýtinum fór hann óvart í hægra stígvélið á vinstra
fót. Það gerði ekkert til. Að vísu var það vitlaust, en
auðvelt að bæta um betur.
Á borðstofuborðinu voru blóm og kransar og
kringla og skip með mastri og seglum. Skipið hafði
Jónas smíðað þvf hann var gamall sjómaður. Val-
tý hafði lengi langað til að eignast svona skip.
Mikið varð hann glaður. Nú varð strax að skíra það
og nafnið varð ekki af verri endanum. Víkingur
skyldi það heita.
HOGNI HREKKVISI
„I dag róum við út í Grenihólma“, sagði pabbi.
„Þar getur þú kannað, hvernig Víkingur dugar“.
Síðari hluta dagsins fóru allir á stóra bátnum út í
Grenihólma. Veðrið var gott, vatnið var kyrrt og
litlir fiskar syntu í stórum torfum í vatnsskorpunni.
Á ströndinni voru margir skrítnir steinar. Sumir
svartir, aðrir hvítir og enn aðrir alveg tilvaldir til að
fleyta með kerlingar.
Mamma breiddi dúk á grasið og lagði fram matar-
föngin. Aldrei hafði neitt bragðast eins vel. Verst
var að mýflugurnar höfðu líka ágæta matarlyst og
álitu Valtý sitt einkahnossgæti. En Valtýr lamdi frá
sér méð trjágrein og barðist hetjulega einn gegn
þúsundum.
Að snæðingi loknum tók pabbi byssuna á öxl sér og
gekk inn í skóginn. Mamma og Lotta fóru að tína ber.
Lena þvoði matarflátin, en Jónas átti að hafa auga
með drengjunum. Það var heitt í sólinni. Friðrik
sofnaði og Jónas, sem hafði vakað alla nóttina til að
ljúka skipasmíðinni, blundaði líka. Þá datt Valtý í
hug að setja skipið sitt á flot.
RESEARCH
LAB.
C<t \ (9)1974
McMoughl Synd., In<. O -Z2-
Þessi tilraun með músina og bjölluna?
Kettlingurinn fær hérna morgunsopan sinn, en myndirnar eru
ekki f réttri röð og nú átt þú að koma þeim f rétta röð. Þú sérð, að
hver mynd er merkt með töiustöfunum 1—4, en þannig er röðin
ekki rétt.
ANNA FRÁ STÓRUBORG - saga frá sextándu öld
eftirJón
Trausta.
hefndi hann þeirra harðlega. Þó aldrei með því að bera þau
til húsmóður sinnar, heldur með ertni og glettni, sem marg-
sinnis gekk úr góðu hófi og illt þótti að hafa bótalausa.
Þannig liðu dagarnir, vikumar og mánuðimir fyrir Hjalta
í ærslafullum æskuleik, taumlausri gleði og hóflausri nautn
hfsins og æskunnar, þar til einn dag, að ofurlítið atvik kom
fyrir.
Það var sumarið eftir að hann hafði ratað í þessa miklu
hamingju.
Óþurrkasamt var það sumar, og gekk illa að hirða heyin.
En svo kom einn af þessum yndislegu dögum, sem eru svo
sjaldgæfir og dýrmætir á Suðurlandi. Norðankælan þokaði
þessari eilifu plágu, skýjakafinu, ofurlítið suður á hafið, svo
að jöklamir stóðu bjartir í blárri heiðrikjunni og sjórinn fyrir
söndumun blikaði eins og spegill.
Það var þurrkur, — langþráður, dýrmætur þurrkur. Fjöllin
og láglendið ljómuðu af gleði yfir sólskininu.
Allir, sem vettlingi gátu valdið, vom önnum kafnir við
að hirða töðuna á túninu á Stóruborg, sem búin var að
hrekjast allt of lengi, allir — nema Hjalti.
Hann snerti ekki á nokkru viki fremur þennan dag en
aðra. Enginn nefndi heldur við hann að hjálpa til. Hús-
móðirin var ein inni í bænum og matreiddi siálf handa verka-
fólkinu, svo að enga af vinnukonunum þyrfti að tefja frá
vinnunni. Allir stóðu löðursveittir, fáklæddir, og hömuðust
við heyið í bakandi sólskininu, en Hjalti hentist i kringum
fólkið á stöng sinni. Túnið var harðlent, og nú var það svo
þurrt og svo rúmt á því, eftir því sem heyið var tekið saman,
að aldrei var það betur fallið fyrir þennan leik. Hjalti gerði
aðdáanleg stökk og gaut augunum jafnt og þétt til fólksins,
hvort enginn hrósaði sér.
En fólkið var um annað að hugsa. Það sá að vísu til hans,
en enginn skipti sér af honum. Því gramdist að sjá þennan
stóra slána hoppa og skoppa iðjulausan, er svo mikið lá á
hverju mannsliði. Það gaut til hans illum augum í kyrrþey
og hafði orð á þessu sín á milli, en á hann yrti enginn
maður.
Hjalti sá, hvað það hugsaði. Þessi illu augnatillit kitluðu
hann eins og spjótsoddar, og skap hans reis til mótþróa og
beiskrar glettni. Hann langaði til að'hefna sín, því að hon-
um fannst fólkið gera sér rangt til með því að vilja ekki
láta sig njóta þeirrar aðdáunar, sem hann ætti skilið.
Hann fór að stríða fólkinu með því að gera því ýmislegt
j til ills og tefja fyrir því. Hann stökk beint ofan í sáturnar,
sem stóðu óbundnar á reipunum, nýsaxaðar upp, og dreifði
þeim út um allt. Hann fór eins og hvirfilvindur um flekkina,
mc6fnor9unkoff inu
— Við rifumst heiftarlega 1
morgun, — en það er það gðða
við Guðrfði, að þegar ég kem
heim á kvöldin er allt
gleymt...
— Og þð þú sért forstjðri,
ertu ekki hðtinu skárri en
maðurinn minn þarna...
Fyrsta tönnin.