Morgunblaðið - 15.08.1974, Blaðsíða 25

MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 15. AGUST 1974
25
BRÚÐURIN SEIVi
HVARF
Eftir Mariu Lang
Þýðandi: Jóhanna Kristjónsdóttir
heyrt, mundu koma honum að
gagni. Þar sem hann var uppalinn
f Skógum var honum ljóst, að
sumt af þessu var bandsjóðandi
vitlaust og ýkt, að annað var hálf-
rétt og sumt kannski hér um bil
rétt. En hvernig átti hann að
greina hið sanna frá hinu logna?
Það borgaði sig alla vega ekki að
láta lögreglumenn fara í að yfir-
heyra alla þrjú þúsund ibúa
Skóga, því að fæstir myndu vilja
standa við þær yfirlýsingar, sem
honum höfðu verið gefnar í
einkasamtölum.
Hann borgaði kaffið og gekk
upp á lögreglustöðina í Prest-
götunni. Þar fékk hann fréttir
um, að sérfræðingar frá glæpa-
deildinni væru komnir á staðinn
og ef að líkum lét, fylgdu f kjölfar
þeirra ótal ljósmyndarar og lög-
reglufréttaritarar. Löving getur
séð um þá, hugsaði hann með sér,
smeygði sér fram hjá blaðamanni
á tröppunum og stefndi til Lillgöt-
unnar.
Hann varð að bfða drykklanga
stund úti fyrir Falkmanbúðinni,
og hann horfði illskulega gegnum
rúðurnar. Hann hafði ekki
hugsað sér að fara frá þessum
stað, fyrr en hann hefði kreist
leyndarmál hans út úr honum,
með góðu eða illu.
Grannvaxinn miðaldra maður
stökk móður og másandi af reið-
hjóli skammt frá. Christer sá, að
þar var kominn Lindström, sem
átti tóbaksverzlunina á horninu,
hann var næsti nágranni blóma-
sölukonunnar, og glugginn hans
sneri út að sameiginlegu porti.
Því voru nokkur líkindi til að
hann gæti gefið einhverjar upp-
lýsingar, sem máli skiptu. Hann
sagðist vera allur af vilja gerður
til að hjálpa lögreglunni. Hann
opnaði dyrnar og benti lögreglu-
foringjanum að ganga inn.
Christer beið ekki boðanna að
bera fram spurningu sfna. Hafði
Lindström einhvern tíma á föstu-
daginn ... séð Anneli Hammar?
Hann svaraði fúslega:
— Já, já. Ég hef nú ekki búið
nema nokkra mánuði hér og
þekki ekki alla hér, en auðvitað
hafði ég tekið eftir jafnfallegri
stúlku og Anneli Hammar. Og ég
man ákaflega, að ég mætti henni
á föstudaginn.Það var úti á Ágötu
o§ hún var með vinkonu sinni,
sem ég held að heiti Dina Ric-
hardsson . . . og ég sá hún brosti
og veifaði til einhvers, sem var
inni á rakarastofunni og ég var að
velta fyrir mér, hver það gæti
verið, því að unnusti hennar var
einmitt í búðinm hjá mér ...
— Eigið þér við, að Kruse hafi
verið hérna inni? Meðan þér
voruð á labbi úti á götu?
Lindström hló glaðlega eins og
Christer hefði sagt eitthvað
ólýsanlega skemmtilegt.
Já, einmitt. Kruse kom hingað
til að kaupa sígarettur og vindla
og greiddi með svo stórum seðli,
að ég varð að hlaupa og skipta
honum. Því bað ég hann að hafa
mig afsakaðan og skundaði út. Eg
leit á klukkuna og þá vantaði
hana tólf mínútur í þrju og ég
mundi ekki í svipinn, að bankar
hér loka klukkan tvö . ..
— Gengur klukkan yðar alltaf
rétt?
— Ég stilli hana á hverjum
morgni eftir Fröken klukku,
sagði kaupmaðurinn hátíðlega og
hélt svo áfram: Ég fór fyrst inn til
rakarans, en þar var svo margt
fólk, og svo fór ég inn til Lund-
bergs. En þar var ég að bíða
drykklanga stund og svo kom allt
í einu hellirigning, svo að ég var
ekki kominn aftur inn f búðina
mfna, fyrr en klukkuna vantaði
tvær mfnútur í þrjú, en Kruse
sagði, að honum lægi ekkert á, og
kannski kom sér það líka ágæt-
lega fyrir hann að bíða hérna
inni, meðan skúrinn gekk yfir, af
því að hann var svo vel klæddur.
Og rigningin var sem sagt hætt,
þegar hann fór héðan.
— Tíu mínútur, sagði Christer
hugsi. Hann var aleinn hérna inni
í tíu mínútur. Hann hlýtur að
hafa séð Anneli ganga fram hjá
og fara inn í verzlunina hjá
Fanny Falkman ...
En enda þótt þetta gæfi honum
vissa vísbendingu, var hann þó
sennil'ega engu nær. Enda þótt
Christer hefði frjótt ímyndunar-
afl, gat hann ekki séð Jóakim
Kruse fyrir sér — með einglyrnið
og í röndótta vestinu sínu —
laumast út um gluggann, beint við
nefið á Gustövu gömlu, sem hefur
augu á hverjum fingri. Ef gengið
var út frá, að hann hefði smeygt
sér út um dyrnar f einum grænum
hvelli? Gat hann á tíu mínútum
hafa komizt inn í búð Falkmans
frá bakdyrunum . . . og aftur til
baka? Og hver gat tilgangurinn
verið? Til að tala við Anneli? Til
að skjóta henni skelk í bringu?
Auðvitað gat hann hvenær sem
var talað við hana án þess að vera
með nokkrar kúnstir.
Og hvar kom Sebastian Petren
svo inn f myndina?
Lindström staðfesti, að hann
hefði séð forstjórann bregða
fyrir, þegar klukkuna vantaði
stundarfjórðung í þrjú. Hann
hafði komið fyrir hornið á Lill-
götu, en horfið síðan. Þvf miður
vissi kaupmapurinn ekkert meira
um það og fór Christer næst inn í
rakarastofu Jeppsons, en þar var
ekki margt bitastætt að frétta.
Þar hafði verið mikið annrfki
þennan eftirmiðdag og rakarinn
hafði sannarlega haft annað að
gera en kfkja út um gluggann eða
horfa á klukkuna. Larsson verk-
fræðingur hafði komið, og hann
hafði verið lengi og beðið, áður en
röðin kom að honum, og svo fékk
hann bæði klippingu og rakstur,
og meira var ekki um það að
segja. I rakarastofunni var einnig
gluggi, sem sneri út að bakhlið-
inni. Lars Ove gat hafa stungið
sér út um hann, en hvernig hefði
HANN þá átt að sleppa undan
árvökulum augum Gustövu
gömlu!
Jú, frú mín góð, hann er hér í rúminu við hliðina á
mér.
VELVAKAINIDI
Velvakandi svarar I sima 10-100
kl. 1 0.30 — 11.30, frá mánudegi
til föstudags.
0 Þjóðbúningar
Brynveig Þorvarðardötlir skrif-
ar á þessa leið:
„Mig langar til að segja mina
meiningu í sambandi við íslenzka
þjóðbúninga.
Þjóðhátíðin á Þingvöllum 28.
júlí fór vel fram að öllu leyti, og
veðrið gat ekki betra verið.
Það var þó tvennt, sem mér
fannst á vanta, og það var að sýna
íslenzka þjóðdansa og skautbún-
inginn.
Ég varð fyrir miklum vonbrigð-
um með að sjá hversu fáar konur,
sem sátu í þjóðhátiðarstúkunni á
Þingvöllum voru í íslenzkum bún-
ingi. Ég held þær hafi ekki verið
nema sex. Það má kannski segja,
að það sé Iéttari búningur að vera
í kjól eða dragt heldur en í peysu-
fötum eða upphlut, en mér finnst
vera svo margskonar erfiðleikar í
jarðlífinu, að þeir erfiðleikar
væru vel yfirstiganlegir á tylli-
dögum og við hátíðleg tækifæri.
Ég hef hvergi lesið það, að lifa
lffinu létt þýði það að lifa lífinu
rétt, en oft fylgja æðri stöðum
margs konar erfiðleikar.
Þar sem ekki var útbúinn höf-
uðbúningur við skautbúninginn
þá hefði mátt bæta úr því með því
að fá t.d. leikkonu til að ganga um
hátíðarsvæðið í eldri skautbún-
ingi, og það hefði verið hægt að
hafa þjóðdansa i staðinn fyrir
þessa löngu sinfónfu, sem lét i
mínum eyrum eins og nágaul, sem
hefði getað vakið drauga úr dvala,
ef einhverjir hefðu verið á Þing-
völlum.
Það var unun að hlusta á fögur
lög og fagrar raddir karlakóranna
fimm.
Mér finnast peysufötin og mött-
ullinn mjög fagur þjóðbúningur,
en aftur á móti finnst mér upp-
hluturinn fremur vera fyrir telp-
ur og ungar konur.
Mér finnst upphluturinn ekki
krefjast skotthúfu ef stúlkan er
með stutt hár, en sé sú, sem bún-
inginn ber, með sítt hár, fléttað
eða slegið, þá finnst mér bæði
upphluturinn og peysufötin kref j-
ast þess, að höfuðbúnaðurinn —
skotthúfan — sé á höfðinu.
Brynveig Þorvarðardóttir,
Laugavegi 27 A
Reykjavík."
Það er nú einu sinni svo, að sitt
sýnist hverjum um flesta hluti —
jafnvel um fslenzka þjóðbúning-
inn. Og hver er kominn til að
segja, að það sé rétt eða ekki rétt
að klæðast peysufötum, upphlut
eða skautbúningi? Þessir búning-
ar eiga sér þrátt fyrir allt ekki svo
ýkja langa sögu, að þeir séu ein-
hver óaðskiljanlegur þáttur ís-
lenzkrar menningar. Það mætti
segja okkur, að það hafi ekki öll-
um fallið þessir búningar vel i
geð þegar þeir komu fyrst fram á
sjónarsviðið.
Og eins og marg sinnis hefur
verið bent á, bæði á þessum vett-
vangi og annars staðar, þá fer þvi
fjarri, að íslenzki þjóðbúningur-
inn fari öllum konum vel, — og
gildir það jafnt um konurnar, sem
sátu á hátíðarpalli á Þingvöllum,
sem aðrar.
En allt um það, — það verður
að teljast lágmarks frelsi hvers og
eins að hann ákveði sjálfur hvern-
ig hann vill búa sig, og finnst
okkur ósanngjarnt að fara að gera
einhverjar sérstakar kröfur um
klæðaburð til ákveðinna kvenna,
hvort sem þær sjálfar eða menn-
irnir þeirra skipa svokallaðar
æðri stöður i þjóðfélaginu.
Að lokum viljum við svo skora á
tízkufrömuði íslenzka að hana nú
f snarheitum ,,þjóðbúninga“ fyrir
karlmennina.
0 Hvar eru
gleraugun?
A mánudaginn var átti lítil
telpa átta ára afmæli og bauð til
sfn gestum eins og !ög gera ráð
fyrir. Milli kl. 6 og 7 um kvöldið
fór afmælisbarnið ásamt gestum
sinum á róluvöllinn við Bólstaðar-
hlið og undu börnin sér þar við
leik. Þá kom þar að drengur á
hjóli, hrifsaði gleraugun af af-
mælisbarninu og hjólaði sina leið
með þau. Síðan hefur hvorki
spurzttilstráks eða gleraugnanna.
Hér er sem sagt um að ræða
barnagleraugu i ljósbrúnni um-
gjörð, og hafi einhver orðið var
við þau er sá hinn sami vinsam-
legast beðinn að hringja i sima
30913.
£ Einbýli — fjölbýli
Ung kona í Breiðholti skrifar,
en vill ekki láta nafns sins getið
af skiljanlegum ástæðum:
„Kæri Velvakandi.
Mig langar að koma hér á fram-
færi dálftilli orðsendingu til
allra þeirra, er búa í fjölbýlishús-
um.
Ég bý í einu slíku húsi í Hóla-
hverfinu f Breiðholti og er afar
ánægð með það að öðru leyti en
þvf, að mér finnast sumir gleyma
því, að þeir búa ekki í einbýli.
Það kemur m.a. fram i þvi, að
fólk gengur á þungum tréklossum
um Ibúðirnar, þannig að glymur í
ibúðinni, sem fyrir neðan er.
Ut fyrir allt tekur þó þegar
börn eru að hoppa og hlaupa um
íbúðirnar á tréklossum.
Einnig kemur þessi gleymska
fram i þvi, að spilað er hátt á
stereo-fóna, — svo hátt að vilji
maður hlusta á útvarp verður að
hækka i þvi til að heyra það, sem
fram fer, svo vel sé.
Þó er allt þetta nokkurn veginn
i lagi að degi til, en þegar haldið
er vöku fyrir fólki, þykir mér
gamanið farið að kárna, og hygg
ég, að svo sé um fleiri.
Því vil ég segja þetta:
Elsku, blessaða fólk, þið, sem
búið í fjölbýlishúsum! Hugsið um
það, að allt i kringum ykkur er
annað fólk, sem taka verður tillit
til. Að sjálfsögðu er nauðsynlegt
að geta „hreyft sig“, en það er þó
ekki unnt í fjölbýlishúsum í sama
mæli og i einbýlishúsum.
% Klossasköll
Gangið ekki á klossum í íbúðun-
um og heldur ekki skólaus, (þá
stigur maður fastar til jarðar en
ella), þvi að þetta kann að trufla
þá er búa í íbúðinni fyrir neðan,
jafn vel þótt um hábjartan dag sé.
Leikið ekki tónlist svo hátt, að
það trufli sambýlisfólkið, og still-
ið umfram allt bassatónana ekki
mjög hátt, þvi þeir glymja um
allt, þótt annað heyrist siður.
Ef þið eruð með gesti athugið
þá, að í húsreglum er bannað að
viðhafa allt það, er raksa kæmi ró
nágrannanna eftir kl. 23 fari rúm-
helgur dagur í hönd.
Sé tekið tillit til þessa hlýtur
sambýlið að verða langtum
ánægjulegra en ella, og geta ekki
allir verið sammála um, að það sé
afar mikilvægur hlutur?
Þá er eftir að minnast á hávært
tal fólks fyrir utan blokkirnar að
nóttu til. Þá hef ég og oft undrazt
þá ókurteisi leigubílstjóra að
flauta margsinnis fyrir utan hús
um miðjar nætur.
Aðeins örlitil hugsunarsemi og
nærgætni, — það er allt, sem
þarf.
Ég vona, að þetta verði birt, þar
eð ég veit, að ég mæli fyrir munn
margra.
Ung kona í Breiðholti."
&jafir til
Hallgrímskirkju
MARGAR gjafir hafa borizt Hall-
grfmskirkju f Reykjavfk og
sumar langt að, t.d. gjöf fslenzka
ræðismannsins f Horsens f Dan-
mörku og fjölskyldu hans, sem f
annað sinn sendir 10 þúsund
danskar krónur (um hendur
sendiráðsins f Kaupmannahöfn).
Þetta er falleg hugulsemi af
útlendum manni, sem ekki hefir
séð hinn fagra Hallgrfmsturn
nema á mynd.
Margar aðrar gjafir verðskulda
sérstaka athygli, t.d. sending frá
konu, sem býr í nágrenni kirkj-
unnar, en kemst þó aldrei til
messu vegna fötlunar. En hún sér
til turnsins og heyrir klukkna-
hljóminn og gjöf sína sendir hún
til að votta þakklæti sitt fyrir það,
„að hún sér kirkjuna rísa og
heyrir hljóminn frá henni.“ Loks
má nefna gjöf frá gömlum manni,
sem tvisvar sinnum hefir orðið
fyrir þeirri sorg að sjá eiginkonu
á bak og vill minnast beggja eigin-
kvenna sinna með gjöf til Hall-
grímskirkju. Hjón lengst norður í
landi heyrðu þess getið í útvarps-
viðtali, að Hallgrímskirkja ætti
peninga í vösum fjölmargra
landsmanna, sem vildu henni vel
og myndu senda henni peningana
við tækifæri. Og þau fóru að
„leita í sínum eigin vösum“ og
komust að þeirri niðurstöðu, að
þar væri að finna krónur, sem
kirkjan hefði þörf fyrir. — Loks
eru til fyrirtæki, sem senda tillag
með vissu millibili og veita
þannig öruggan og reglubundinn
stuðning við málefni kirkjunnar.
Oft hefir mér einmitt fundizt, að
þeir, sem aimenningur nefnir
fjármálamenn, sýni gleggstan
skilning á þvi, að jafnvel andlegar
stofnanir eins og kirkjan geti ekki
verið án peninga og framkvæmdir
í efnisheiminum komist ekki
áleiðis án efnislegra verðmæta.
Þessi hugleiðing mín er til
orðin vegna þess, að mér finnst
það eitt að veita viðtöku gjöfum
og áheitum til Hallgrímskirkju
sýna mér óendanlega fjölbreyttar
myndir úr þvi mannlífi, sem
kristin kirkja á að þjóna og
væntir sér einhvers af henni.
Gjafir frá siðustu vikum eru
sem hér segir: G.J. kr. 10000,oo,
J.Gr. kr. 200.000,oo, GVP og JO
kr. 500,oo, AB kr. 1000,oo, ónefnd
kona kr. 5000,oo, GG. kr.
10.000,00, ÞÁ kr. 2000,oo,
ókunnur maður kr. 200,oo, sami
kr. 200,oo, IE kr. 5000,oo, ÓK kr.
1000,oo, EAG kr. 5000,oo, JL kr.
30.000,oo, S.Þ. kr. 2000,oo, BÓ kr.
1000,oo, IG kr. 1000,oo, kona við
messu kr. 3000,oo, kona í ná-
grenni kirkjunnar kr. 4000,oo, HS
kr. 1000,oo, familien Hede
Nielsens Fond kr. 158.540,oo, NN
kr. 2000,oo, AT kr. 1000,oo, Ingi-
björg kr. 5000,oo, SSA kr. 1000,oo,
PG kr. 500,oo. Samtals kr.
448.940.oo.
Kærar þakkir til allra, er hlut
eiga að máli.
Jakob Jónsson.
47 fórust í
flugslysi
Ougadougou, Efri Volta
12. ágúst. AP.
ILYUSHIN-þota flugfélagsins i
Mali f Vestur-Afrfku fórst um 40
kflómetra frá Ougadougou f Efri
Volta f morgun. 47 biðu bana, en
13 komust af.
Þotan var á leið frá Jeddah f
Saudi-Arabíu til Bamako f Mali,
og flugstjórinn virðist hafa hætt
við tilraun til þess að nauðlenda.
Hætt var við lendingu f Kano f
Nígerfu, og sfðan flaug flug-
stjórinn fram hjá öðrum fyrir-
huguðum viðkomustað, Niamey f
Níger, vegna fárviðris að sögn
eins þeirra sem björguðust.
C ' I