Morgunblaðið - 11.09.1974, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 11. SEPTEMBER 1974
Erfitt að fela mýslu
Höf. Armann
Kr. Einarsson
Um morguninn, þegar ég borðaði, tókst mér að
stinga undan einni brauðsneið með smjöri og osti. Og
nú næ ég í vatn í flösku. Ég laumast með hvort
tveggja upp í herbergið.
Nú er ég ekki sein á mér að skríða undir rúmið og
draga fram kassann með henni mýslu litlu. Ég
gægist í gegn um gatið og sé, að mýsla hleypur fram
og aftur. Hún er hin sprækasta, en líklega líkar
henni samt ekki sem bezt vistin í þessu hvíta fang-
elsi. Ónei, þá er nú einhver munur á mjúkri moldar-
holu í vegg.
Ég þori ekki að taka lokið af kassanum, þá er mýsla
vís til að stökkva upp úr honum og skjótast eitthvað
út í buskann. Ég verð að stækka gatið á kassalokinu,
svo ég komi matnum og vatninu niður um það.
Ég næ mér í skæri, En ég gæti þess, að stækkka
gatið ekki svo mikið, að mýsla geti troðið sér út um
það.
Ég myl niður brauðið, og læt molana detta ofan í
HOGNI HREKKVISI
Þú sérð, að Högni opnar nýju dyrnar sjálfur.

kassann. En það er meiri vandkvæðum bundið að
koma vatninu niður til mýslu. Ég tek lítið blikkmál
úr brúðudótinu mínu, bind um það seglgarnsspotta,
og læt það síðan síga niður um gatið, fullt af vatni.
Ég sé, að mýsla byrjar að narta í brauðið.
Jæja, hún hefur það ekki enn misst alla matarlyst,
hugsa ég glöð í bragði og ýti kassanum gætilega
undir rúmað.
Um kvöldið, á meðan Sigga frænka er að borða,
nota ég tækifærið og skrepp upp í herbergið og
aðgæti mýslu. Jú, það ber ekki á öðru, mýsla litla
hefur gert mat og drykk góð skil. Ég lauma til
hennar svolitlu af osti og flýti mér síðan að koma
kassanum á sinn stað.
Ég er enn hálf undir rúminu, þegar frænka birtist
allt í einu í dyrunum. Ég heyri, að hún er eitthvað að
tauta um óþekktina í mér, að hlaupa í burtu frá
matnum.
Hvað ertu að gera undir rúminu, telpa? hrópar
frænka undrandi, þegar hún kemur auga á mig.
Ég- ég er að leita að bolta, sem ég týndi, stama ég
vandræðaleg.
Þú þarft ekki að eyðileggja fötin þín í gólfinu,
segir frænka. Ég skal ná í kústinn og kraka með
honum undir rúmið eftir boltanum.
Nei, nei, hrópa ég og svitna við tilhugsunina, að nú
muni allt komast upp.
Skárri er það nú ofsinn í þér barn, segir frænka
alveg steinhissa. En komdu nú og ljúktu við að
borða, við getum alltaf fundið boltaskömmina
seinna.
Ég fer niður með frænku, en nú veit ég, að úr
þessu get ég ekki lengi geymt kassann undir rúminu.
Sem betur fer hættir frænka við að sækja kústinn,
og boltinn gleymist í bili.
Um kvöldið, þegar við frænka erum háttaðar, kvíði
ég mest fyrir því, að nú byrji mýsla að þruska eins og
í gærkvöldi. En nú bregður svo undarlega við, að
ekki heyrist minnsta skrjáf í kassanum undir rúm-
inu mínu.
Ég er tilbúin að bylta mér harkalega, ef þess gerist
þörf. En það lítur ekki út fyrir, að ég þurfi að grípa
til þess ráðs. Ég ligg grafkyrr og hlusta, en ekkert
óvenjulegt hljóð berst mér að eyrum.
Skyldi mýsla vera sloppin úr kassanum? Nei, það
gat ekki átt sér stað. Kannski er hún bara farin að
sofa.
ANNA FRA STÓRUBORG - SAGA FRA SEXTÁNDU ÖLD
eftir
Jón
Trausta
hringingu heyrði hann storkunarhláturinn í systur sinni. En
kistan gapti beint upp á hann, eins og hún hlægi líka allt
hvað af tæki.
„Líttu nú ofan í vatnstunnuna, um leið og þú gengur um,“
mælti Anna hlæjandi, „og lýstu fyrir þér um leið. Þá færðu
að sjá það, sem aðrir sjá.“
„Sjá hvað —?“ mælti lögmaður önugur og hálfutan við sig.
Anna reis upp til hálfs í rúminu og hálfhvíslaði til hans:
„Þá færðu að sjá — /////“
ölvíman hafði runnið af lögmanni við allt þetta. Hann
var blár í framan af reiði og sneypu, en mælti ekkert. Svo
gekk hann snúðugt úr loftinu, kallaði á menn sína og reið
á stað.
— Daginn eftir var mikil kjöthátíð á Stóruborg. Anna hélt
öllum hjúum sínum veizlu.
3. YFIRHEYRSLUR
Þrem dögum síðar stefndi lögmaður almenningi saman til
fundar á Steinum. Fundurinn var ekki haldinn í hellinum,
því að veður var hið fegursta, heldur undir beru lofti uppi
í túninu. Lögmaður stóð upp við stein mikinn, sem einhvern
tíma hafði hrapað úr fjallinu, og talaði þaðan við mannfjöld-
ann, sem gagnvart honum stóð. Sveinar hans stóðu þar í
hnapp hið næsta honum. Einn þeirra, sá stærsti og sterkasti,
hafði bundið um höfuðið.
„Það er yður nú kunnugt, góðir menn,“ mælti lögmaður,
„að vor allra hábornasti og allra náðugasti herra, konung-
urinn, hefir af mikilli mildi sinni skipað mig lögmann yfir
Suður- og Austurlandið. Mér ber nú að dæma hverjum
manni rétt og skil og halda öðrum dómendum, sem undir
mig eru gefnir, til hins sama.“
Hann þagnaði um strmd og leit yfir hópinn.
Halldór á Núpi varð fyrir svörunum af hálfu bændanna.
Hann tók ofan og hneigði sig djúpt fyrir lögmanni rnn leið
og hann mælti:
„Það er okkur mikil gleði og mikill sómi, að yfirvald okkar
og maður, sem meðal okkar er fæddur og upp alinn, skuli
hafa hlotið annan eins frama. Við óskum þér allir til ham-
ingju. Heill sé lögmanni vorum!“
„Heill sé lögmanni vorum!“ hrópaði almenningur og veif-
aði höfuðfötum sínum.
„Hafi nokkur mál fyrir mér að kæra,“ mælti lögmaður,
er hann hafði þakkað fyrir hollustuna, „þá komi hann með
það fram fyrir mig. Ég er .ætíð reiðubúinn að nefna menn i
dóma til að jafna sakir manna, eða sætta þá og eyða þar með
þrætum og ósamlyndi í héraðinu.“

meðlhfioíQunkoffÍnu
— Þú mátt ekki skilja
það svo, að ég ætli að'
nýta mér ástand augna-
bliksins, en mér dettur
svona í hug, að ég geti
kannski núna fengið
peninga fyrir pelsinum,
sem þú vildir ekki kaupa
handa mér um daginn.
— Afsakið, en getið þér
sagt mér, hvar stofa
augnlæknisins er.
— Það var heppilegt að
við skyldum hafa seppa
með okkur fyrst brúðar-
meyjarnar mættu ekki.
— Þetta var reglulega
ánægjulegt kvöldverðar-
boð, ég hefði aldrei get-
að ímyndað mér hvað þó
er hægt að gera úr
hrossakjöti.