Morgunblaðið - 13.10.1974, Blaðsíða 44

44
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 13. OKTÓBER 1974

Sagnarcuidinn
Reyndi hann að eyða þessu og sagði, að Randiður
væri trúlofuð. En þá varð Gvendur bálvondur og
barði í borðið. Sagði hann, að sér kæmi það ekkert
við, og að annaðhvort yrði Randíður konan sín, eða
HOGNI
HREKKVISI
Högni ætti að gæta sín á honum þessum — þetta er
lögregluhundur.
eftir OSKAR KJARTANSSON
þá að Egill borgaði þegar í stað skuld nokkura, sem
hann hafði skuldað Grími sáluga, en var ekki farinn
að borga enn. Skildi hann svo Egil eftir í öngum
sínum, því að gamli maðurinn þóttist vita, hvernig
Randiður mundi taka þessu.
En nú vildi svo til, að Nonni litli hafði orðið
heyrnarvottur að viðtali þeirra Egils og Gvendar á
Bakka. Langaði Nonna nú til að hjálpa systur sinni,
en vissi engin sköpuð ráð. Braut hann heilann um
þetta fram og aftur, allan daginn, og datt margt í
hug. Undir kvöld hélt hann, að hann hefði upphugs-
að hrekkjabragð, sem myndi duga.
Hann snapaði einhvers staðar upp snærisspotta,
sem hann stakk í vasa sinn. Síðan læddist hann út og
lét engan vita, hvert hann ætlaði. Labbaði hann svo
niður að ánni, sem rann eftir dalnum. Á árbakkanum
beggja megin voru góðir hagar; þar fann Nonni hest
á beit. Það var einn af hestunum hans Gvendar á
Bakka, en strákurinn var lítið að setja slíka smámuni
fyrir sig. Hann hnýtti snærinu sínu upp I hestinn og
fór á bak. Þeysti hann nú sem leið lá fram eftir öllum
dalnum og létti ekki fyrr en hann kom að Kambi.
Daði var að slá túnið, því að þetta var á túnaslætti.
Þegar Nonni stökk af baki, sá Daði þegar, að
eitthvað mundi vera á seyði. Spurði hann þá dreng-
inn spjörunum úr; en Nonni gaf greið svör og sagði
allt af létta. Þótti þá Daða vandast málið og var
öldungis ráðþrota.
Nonni sá það á honum, að hann mundi vera alveg
ráðalaus. Drengurinn brosti í laumi og hnippti I
Daða.
„Heyrðu. Þú ert alveg ráðalaus, Daði?“ spurði
hann.
„Já, það er úr vöndu að ráða“, svaraði Daði.
DRÁTTHAGI BLÝANTURINN
ANNA FRÁ STÓRUBORG
við það, að höggormurinn er í Paradísinni. — Hann var
hrapaður úr þessari Paradís fyrir löngu. Þegar hann hafði
komið þangað síðan, reikaði þar jafnan einhver skuggi, ein-
hver stór, kaldur skuggi, sem andaði kulda dauðans á alla
gleði. Anna var að visu heit eins og áður. Hún elskaði hann
og þráði hann og vafði hann að sér, þegar hún náði til hans.
En hann var ekki sá sami og áður. Hann gleymdi ekki skiln-
aðarstundinni, sem stóð og beið við dymar. Hann gleymdi
ekki hellinum, sem forlögin fleygðu honum 1, þegar um
faðmlögin losnaði. Hann gleymdi ekki ósýnilegu augunum,
sem alltaf störðu á hann, einnig þar. Hann elskaði önnu
enn þá, en ást hans var sem lömuð af sorginni yfir því að
fá ekki að njóta návistar hennar til fulls og sambúðarinnar
við hana. Og nú elskaði hann fleira á Stóruborg en hana
eina. Nú átti hann blessuð börnin sín þar líka, — þessa litlu,
glaðlegu glókolla, sem kepptust hver við annan um að stækka
og voru hrædd við pabba sinn, þá sjaldan þau sáu hann.
Löngum gekk hann svo langt fram á snasimar við hellis-
munnann, sem hann gat komizt, studdi sig við bergið og
starði austur með fjöllimum í áttina til Stóraborgar. Það,
sem á það vantaði, að hann sæi þangað heim, bar hugur-
inn hann. Storaborg dró að sér allan huga hans, alla löngun
hans, allar vonir hans. Hvergi gat hann hugsað sér ham-
ingju sína og ánægju annars staðar en þar. Hann þekkti
hverja laut og hvern hól allt í kríngum bæinn, og sá það allt
saman í huganum, þó að ekki sæi hann þangað heim. Hann
vissi upp á hár, hvað langt var frá bænum fram að sjónum,
SAGA FRÁ SEXTÁNDU OLD Jón
Trausta
þar sem fjörusandurinn rauk upp eins og ský í sunnanstorm-
unum og æddi upp á grandirnar suður af bænum, síeyði-
leggjandi, sínagandi og sígrafandi allan grassvörð í söltum,
dökkinn sandi. Einhvern tíma mundi sandhrönnin ná alla
leið heim að bænum, leggja hann í eyði og halda síðan áfram
að leggja undir sig landið. Nú, það hlaut þó að verða nokkuð
langt þangað til, því að enn var meira en meðal skeiðsprettur
eftir sléttum, grasi vöxnum grundum fram að sandinum.
Og utan við sandinn glitraði brimið í sólskininu. Ofan við
bæinn fléttuðu árnar sig um sléttlendið, og þar stóð bær við
bæ, svo að túnin náðu nærri því saman. Helmingurinn af
þessari bæjahvirfingu var hjáleigur frá Stóruborg. Hún var
sjálf á fegursta blettinum, höfuðból í bezta skilningi, „stóra-
borg“, sem bar nafn sitt með rentu. Þetta höfuðból átti
Anna, og hann átti það með henni. Hún hafði gefið honum
það allt saman með sér, og marggefið honum það með sér
í algleymi ástar þeirra og hamingju. En gjöfina vantaði enn
þá fullkomið gildi. Það var ekki önnu að kenna. Hún gat
ekki við það ráðið. Hún stóð við gjöf sína. Það var ekki henni
að kenna, að hann varð flýja éign sína og leyna sér í helli.
Henni leið ekki betur en honum, þó að hún væri þar enn þá.
Þær stundir komú, að löngunin heim að Stóraborg greip
hann eins og hálfgert ósjálfræði. Hann mátti ekki fara, nema
Anna gerði honum orð, að honum væri óhætt að koma, eða
Steinn á Fit gæfi honum merki um, að nú væri engin hætta á
ferðum. Anna vissi það ein, hvenær honum var óhætt. Hún
hélt öllum þráðum í hendi sinni, sem lagðir voru út honum
fffe«Ölmor9unk<iffifiu
Upphaflega ætlaði ég
bara að kaupa eitt
franskbrauð.
Valli, þú gerir það fyrir
okkur að segja söguna af
því, þegar þú handleggs-
brotnaðir heima hjá
mömmu, — ein sú besta
sem ég man eftir.
Framagirnd konu þinn-
ar, — þín vegna, — rask-
ar öllu kerfinu hjá okk-
ur.
Það er flöskuskeytið sem
ég sendi, þegar skipið
var að sökkva.
Hér stendur I blaðinu. —
Hægt er að segja frá ótal
afleiðingu þess, er konur
gerast of forvitnar um
hagi annarra.