Morgunblaðið - 05.12.1974, Blaðsíða 37

MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 5. DESEMBER 1974
Evelyn
Anthony:
LAUNMORÐINGINN
Jöhanna
Kristjönsdöttir
þýddi
66
vöfflum. Nóttina áður hafði henni
naumast komið blundur á brá,
hún hafði verið óróleg og kvíðin
yfir því sem hafði gerzt. En síðar
hafði ástin breytt öllu í lífi henn-
ar. Aður en sú tilfinning var vak-
in hjá henni hafði Keller kysst
hana. Ekki vegna þess að hann
vildi sýna henni blíðu, heldur til
að refsa henni fyrir hroka og til
að jafna aðstöðu þeirra. Hann
hafði sýnt henni svart á hvítu
hvaða afleiðingar það gæti haft að
koma ekki fram.við hann eins og
jafningja.Og svo hafði hún farið
að elska hann smám saman.
Kannski hafði hún elskað hann
allan tímann. Kannski frá þvf þau
sátu hlið við hlið í flugvélinni á
leiðinni frá Beirut.
Þau höfðu komið saman yfir
hálfan heiminn til Bandarikjanna
og á morgun ætluðu þau að fara
burt saman. Vonandi fyrir fullt
og allt. Hún gat ekki gert sér í
hugarlund, hvernig líf þeirra
tveggja myndi verða. Hún ,gat
aðeins dregið ákveðnar ályktanir
af þeim samverustundum, sem
þau höfðu átt. Þau höfðu notið
hvort annars og þeim hafði liðið
svo undur vel í návist hvors ann-
ars. Hann hafði losað um allar
hömlur hjá henni. Hún hafði loks-
ins þorað að elska og gefast hon-
um á vald án nokkurrar hlé-
drægni eða blygðunar. Sá hugur
sem hún bar til hans sannfærði
hana um tilverurétt sinn og gaf
lífi hennar það gildi, sem hún
hafði ekki þekkt áður. Þær til-
finningar réðu því að hún var
reiðubúin að yfirgefa allt og
fylgja honum hvert á land sem
væri.
Hún hafði beðið hann i örvænt-
ingu sinni fyrr um daginn að
hætta við áform sitt. Vegna þess
að hún hafði verið hrædd um að |
missa hann. En að öðru leyti
skipti hana ekki máli hvað hann
var eða hvað hann hafði gert.
Ef hann héldi sínu striki og
tæki í gikkinn á morgun og tækist
samt að komast til hennar á flug-
völlinn myndi hún fara með hon-
um.
Svona var ástin einföld. Frum-
stæð og gjöful eins og ást milli
karls og konu hafði verið frá örófi
alda.
Dómkirkjudyrunum var lokað
klukkan tiu á kvöldin. Þá lágu
alltaf nokkrir á bæn. Þegar vörð-
urinn tók að deyfa ljósin reis fólk-
ið treglega á fætur, signdi sig og
gekk hægt og hljóðlega út úr
kirkjunni.
Jameson hafði verið á fótum
síðan klukkan sex um morguninn
og hann hafði ekki getað fengið
sér blund um miðjan daginn eins
og honum fannst sár þörf á fyrir
mann á hans aldri. Hann hafði
verið með kardinálanum mest all-
an daginn að hjálpa honum að
undirbúa hátiðarguðsþjónustuna
daginn eftir. Jameson varð hugs-
að til þess, að hann vissi ekki,
hversu oft kardinálinn hafði
skrifað ræðuna upp. En við
hverja nýja hreinritun varð hún
afdráttarlausri og harðskeytt-
ari. Jameson hafði gefist upp við
að skipta sér af efninu, hann
hafði fórnað höndum til himins
og sagt blátt áfram: — Ja, nú
veitir ekki af því að biðja guð að
vera með okkur, yðar heilagleiki.
En ég skal sjá um að vélrita þetta
í kvöld.
Þetta var einhver opinskáasta
pólitíska árás, sem Jameson hafði
nokkru sinni heyrt. Hann var gæt-
inn maður og hugsaði sjálfur ekki
mikið um stjórnmál. En meðan
hann var að vélrita ræðuna um
kvöldið gat hann ekki varizt því
að dá hugrekki kardinálans vegna
þess sem hann var staðráðinn í að
segja, enda þótt hann væri ekki
sammála honum í að gera þessa
atlögu. Hann vissi að sjálfsagt öðl-
aðist hann aldrei skilning á Re-
gazzi kardinála. En ástandið var
þó betra nú en áður: þá hafði
hann alltaf misskilið hann.
Kannski, hugsaði Jameson, voru
allir dýrlingar eins erfiðir og
kardinálinn, kannski þeir sem
elskuðu guð og mannúðina væru
eins fjarlægir og einir og kardin-
álinn hans.
Með allar þær byrðar sem
Regazzi taldi sig þurfa að bera var
kannski ekki að undra þótt hann
gleymdi stundum að hugsa fyrir
velferð þeirra og liðan, sem með
honum unnu. En þó hafði það
komið fyrir upp á síðkastið að
hann sagði Jameson stundum að
fara að hátta. Það kom Jameson
alltaf á óvart. En það gerðist ekki
oft, hann viðurkenndi það. Kardi-
nálinn bar nokkurn ótta í brjósti
vegna guðsþjónustunnar daginn
eftir, en engu að síður vissi Jame-
son að hann hafði tekið ákvörðun
um ræðu sina að svo yfirveguðu
máli, að hann myndi aldrei iðrast
eftir að hafa samið hana á þann
hátt sem hann gerði.
Jameson var af fátæku fólki
eins og Regazzi. En foreldrar hans
sem voru af írskum ættum höfðu
unnið hörðum höndum og tekizt
að rifa sig upp úr sárustu eymd-
inni og fátæktinni. Þau trúðu því
að Bandaríkin væri fyrirheitna
landið. Hvort sem nú hafði svo
verið eða ekki voru þau staðráðin
í að gera það að þvi alndi sem þau
töldu það vera.
Jameson lauk við að vélrita og
gekk síðan til varðanna við dyrn-
ar.
— Allt í góðu gengi hjáykkur?
— Harry hefur skoðað hliðar-
ölturun og ég rannsakaði skrifta-
stólana fyrir klukkustund, sagði
FBI maðurinn. — Ég sé ekki að
neitt sé athugavert og ekkert hef;
ur verió falið neins staðar. Ég
vona þér séuð ánægður.
— Auðvitað! Þó maður finni nú
ekki sprengju i prédikunarstóln-
um!
Hann reyndi að slá á létta
strengi, en hvorugum manninum
stökk bros. Maðurinn hélt áfram.
— Við Harry verðum hér þang-
að til klukkan sex i fyrramálið. Þá
munum við skipta með okkur
verkum og fleiri bætast við.
— Min skoðun er nú sú, sagði
Jameson, — að þetta sé allt heila-
spuni og vitleysa. Engum dettur
í hug að gera neitt af sér hér i
dómkirkjunni. Ég veit ekki, hvers
vegna við getum ekki fengió að
vera í friði.
— Þess er krafist að við gætum
vel að öllu, sagði maðurinn. —
Fólk í áhrifastöðum krefst vernd-
ar. I siðasta skiptið sem ég kom
hingað var ég við útför Roberts
Kennedys.
Jameson gekk frá þeim aftur,
hann var dauðþreyttur, en hann
varð að koma ræðuhandritinu til
kardináians.
Martino Regazzi var i vinnuher-
bergi sínu að lesa leynilögreglu-
sögu. I fyrsta skipti sem ritari
hans hafði komið að honum við
slika lesningu hafði kardinálinn
rekið bókakápuna upp að nefinu
á honum og sagt að þetta væri
ekki nógu krassandi morðsaga.
Þetta var eina afþreying kardinál-
ans. Og þessa nótt voru taugar
hans þandar til hins ítrasta og
honum um megn að slaka á.
Hann lagði bókina frá sér, þeg-
ar Jameson barði að dyrum og
kom inn. Kannski tók hann ekki
eftir þreytunni á andliti ritara
sins, en Jameson sagði:
— Yðar heilagleiki, ef þér farið
ekki og hvílist i nótt getið þér
ekki flutt ræðuna á morgun. Ég
vil helzt ekki láta yður fá ræðuna
fyrr en i fyrramálið.
— Hættu þessu nöldri, Patrick,
sagði Regazzi. Ég er i miðri morð-
sögu, svona líka spennandi. Sjáðu
hún heitir „Leyndardómurinn f
Boston“„ Ég skal lána þér hana á
morgun.
— Ég les ekki svona bækur,
sagði Jamesson og lagði handritið
á skrifborð kardinálans. Ég get
hvorki lesið leynilögreglusögur
né Heilaga ritningu nú orðið. Það
er helzt ég lesi blöðin. En hérna
er ræðan. Ég tók hana i þríriti.
— Gott. Regazzi tók við handrit-
inu og hvarflaði augum yfir
fyrstu blaðsiðuna.
— Sáuð þér kynninguna fyrir
daginn á morgun i sjónvarpinu
sagði kardinálinn. — Skelfing-
ar væmni var það. Og einhver
hafði komist að þvi að John Jack-
son átti írska langalangömmu.
Svo að auðvitað birtu þeir mynd-
ir af honum. Alls staðar koma
þeir að áróórinum. Og svo er guði
fyrir að þakka að eftir morgun-
daginn veit kirkjan hvar hún
Hefurðu ekki 50 kall, sem þú þarft ekki að nota en mig
vantar fyrir sopanum.
VELVAKAIMDI
----------------------------->,
Velvakandi svarar í síma 10-100
kl 10 30— 1 1.30, frá mánudegi
til föstudags
k____________________________y
0 FrábærDixí-
landhljómsveit
Svo nefnir Þórður, sem er
mikill dixíland-aðdáandi, eftirfar-
andi pistil:
„Tvö undanfarin fimmtudags-
kvöld hefur dixílandhljómsveit
Arna tsleifs leikið á Hótel Borg
við mikla hrifningu dansgesta.
Óhætt er að fullyrða að uppkoma
þessarar hljómsveitar sé einhver
ánægjulegasta tilbreyting í
skemmtanalffi Reykjavíkur í
mörg ár. Þessi ágæta höfuðborg
okkar hefur aldrei eignast djass-
klúbb, visnakrá eða sjálfstæðan
skemmtistað sem býður upp á
eitthvað óvenjulegt. Ég vil því
þakka þeim félögum í dixiland-
hljómsveit Arna tsleifs fyrir hug-
rekkið að leggja út á þessa nýju
braut. Ég hlustaði á þá spila á
Borginni á fimmtudaginn og varð
yfir mig hrifinn. Hljómsveitin er
vel samvirk, fjörug og spilar bráð-
skemmtileg lög.
Astæða þessa greinarkorns var
þó ekki aðeins að hæla dixiland-
bandinu, heldur sú, að nú hafa
lögregluyfirvöld bannað dans-
leikjahald eftir kl. 11.30 i miðri
viku, vegna misnotkunar á veítt-
um undanþágum. Hefur þetta
bann verið látið ganga jafnt yfir
alla. Eflaust var full ástæða til að
stemma stigu við misnotkun á
leyfum til dansleikjahalds i miðri
viku, en þetta má samt ekki verða
til að drepa jafn ánægjulega og
menningarlega nýhreytni og dixi-
bandið.
Ég vil skora á lögregluyfirvöld
að veita undanþágu fyrir dixí-
landhljómsveitina og stuðla
þannig að menningarlegu
skemmtanalífi. Það ætti einnig að
vera hagur borgaryfirvalda að
hér þróist litríkt og menningar-
legt tónlistarlíf, en allt fari ekki í
sama farið.
Megi dixiband Arna ísleifs
verða sem flestum til ánægju og
upplyftingar. Þ6rður.“
0 Jesú-börn
Hér fer á eftir bréf frá
Arna Þór Hilmarssyni um Jesú-
börnin svokölluðu:
„Þegar ég las siðasta tölublað af
Kristilegu skólablaði, rakst ég þar
á grein, sem tekin hafði verið
saman úr ýmsum áttum. Var
greinin um hin svokölluðu Jesú-
börn.
Er ég las greinina, komst ég að
raun um, að hún var skrifuð með
það fyrir augum að deila á fyrr-
nefndan hóp. Sagt er með beinum
orðum, að Jesú-börnin saman-
standi aðallega af fólki, sem skjóti
sér þannig undan skyldum við
þjóðfélagið. Alls konar kjafta-
sögur eru settar fram sem eiga að
sýna fram á að þetta séu hálfgerð
glæpasamtök og leiðtogi þeirra
siðspilltur drykkjumaður.
Þar sem ég tilheyri svoköll-
uðum sértrúarhópi sjálfur, veit
ég, að oft er erfiðara að vera
kristinn i samfélagi okkar en að
standa undir þeim „byrðurn", sem
samfélagið leggur á okkur, og
varðandi drykkjuskap Móses
Davíðs, þá leyfi ég mér að efast
um að hann drekki nokkuð meira
en sumir af lærifeðrum hinnar
islenzku þjóðkirkju.
0 Ekki samkeppni
um sálir
Nú mætti halda af þessari
grein í Kristilegu skólablaði, að
Jesú-börnin stæðu i harðri sam-
keppni um sálir, en því er öðru
nær. Ég held að tala meðlima sé
um sex og þar af tveir tslend-
ingar. Maður líttu þér nær.
Ég vil hvetja aðstandendur um-
ræddrar greinar að einbeita sér
heldur að því að bæta svo um
heima fyrir að þessir tveir með-
limir Jesu-barna-hópsins finni
þar frið og kærleika. Eftir þvi
sem ég les út úr greininni ætti
ekki að vera svo mikill vandi að
„kristna" þessa tvo villuráfandi
sauði. Auk þess vil ég minna að-
standendur blaðsins á orð Krists:
„Sá yðar sem syndlaus er kasti
fyrsta steininum."
Arni Þór Hilmarsson."
0 Happdrætti
Rauða krossins
Sigurv. Guðmundsdóttir,
Borgargerði, Stöðvarfirði, skrifar
Velvakanda bréf og biður hann
um að birta vinningsnúmerið i
Happdrætti Rauða krossins. Það
er nú ekki venja Velvakanda að
birta vinningsnúmer i happ-
drættum, en hér verður gerð
undantekning, þar sem tilkynn-
ingin um vinningsnúmerið virðist
hafa farið framhjá fleiri en bréf-
ritara. Dregið var í happdrættinu
12. okt., en samkvæmt upplýs-
ingum skrífstofú Rauða krossins,
hafði vinningsins ekki enn verið
vitjað s.l. þriðjudag, þegar þetta
er skrifað. — NtTmerið er 38978.
37
Bækur
til
jólagjafa
Nýjarbækur
á
hóflegu verði
Úrval eldri
bóka
á lágu verði
(Geymið
bókalistann)
„ Þ jóðhátíSarrolla "
nýtt snilldarverk eftir Halldór
Laxness.
Kanske metsölubókin.
„Þyrnar" og „Eiðurinn"
eftir Þorstein Erlingsson, ný
myndskreytt útgáfa.
„Nýtt Kjarvalskver"
Ný samtöl við meistara Kjar-
val, hin síðustu er hann átti
við Matthías. Fjöldi nýrra
mynda frá vinnustofu lista-
mannsins, flestar í litum.
Ný skáldsaga,
„Móðir sjöstjarna"
eftir færeyinginn Heinesen:
Hans bezta saga. Uppseld
hjá forlaginu.
„Paradísarvíti"
ný spennandi skáldsaga eftir
Þráinn Bertelsson.
Ævisaga listmálarans Gunn-
laugs Scheving, ein forvitni-
legasta bók ársins.
„Þjóðsagnakver
Helgafells"
sjötta hefti, myndskreyttar
þjóðsögur eftir Harald Guð-
bergsson. Fyrri fimm hefti,
einnig Dimmalimm, enn til
hjá forlaginu.
„Möttull konungur"
spennandi ný skáldsaga eftir
Þorstein frá Hamri.
„Óðurtil íslands" eftir snill-
inginn Hannes Pétursson.
Hörður Ágústsson hefur
annast útgáfuna, gert allar
teikningar og hannað band
bókarinnar. Mjög falleg bók.
Þjóðhátíðarútgafa í sáralitlu
upplagi.
Allar skáldsögur Halldórs
Laxness til í fallegum útgáf-
um. Verk eftir Davfð Stefáns-
son frá Fagraskógi, Þórberg
Þórðarson, Tómas Guð-
mundsson, Jónas Hallgríms-
son, Hannes Hafstein, Jón
frá Kaldaðarnesi, Steingrím
Thorsteinsson, Stefán frá
Hvítadal, Stein Steinarr, Ævi-
saga Eldprestsins, Jóns
Steingrímssonar og margt
fleira. Helgafell, Unuhúsi.
Einnig hjá öllum bóksölum
landsins.