Morgunblaðið - 09.01.1975, Síða 33

MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 9. JANUAR 1975
33
Maria
Lang:
Morö
•m ■ ii« | » x i r Jöhonno
a kven retti n d a ra östef n u Knstjönsdóttir
þýddi
11
á hönd hennar og gleymir á svip-
stundu tóbaksreyknum.
— Nei — hvað þá! Hringurinn
er horfinn! Hvað hefurðu gert af
honum?
Hún drauðsér eftir orðum sín-
um, þegar hún sér að Katarina
hrekkur í kút og starir á fing-
urna á sér eins og hún trúi ekki
sínum eigin augum —já, hringur-
inn er horfinn!
— Ég... tók hann af þegar ég
var að þvo mér um hendurnar
fyrir matinn. Hann er uppi á bað-
herberginu. Það er bezt ég hlaupi
upp og nái í hann.
Þegar hún kemur loksins aftur
er hún mjög niðurbeygð.
— Ég finn hann hvergi nokkurs
staðar. Hvorki inni á baðherberg-
inu né í herberginu mínu. En það
er auðvitað fáránlegt að hlaupa út
um allar trissur að leita að hon-
um, þvi að ég lagði hann á hilluna
í baðherberginu fyrir hálfri ann-
arri klukkustund.
Það er óvenjulegt að sjá hversu
mjög Katarinu er brugðið sem
jafnan heldur stillingu sinni og
hefur sýnzt vera í algeru andlegu
jafnvægi. Allar konurnar við
borðið skynja þetta og blær ömur-
leika breiðist yfir þær. Þær
spyrja hver í kapp við aðra, hún
svarar skorinort, en hrukkar enn-
ið allan tímann, eins og það valdi
henni undrun og kvíða.
— Jú steinninn er mjög sjald-
gæfur... nei, þetta er ekki erfiða-
gripur,. .. ég keypti hann sjálf...
Ég veit ekki hvað hann er mikils
virði. . . mér finnst hann vera
óbætanlegur, því að hann er forn-
gripur, frá sextándu öld að því er
talið er og algerlega einstakur i
sinni röð, vegna stærðar sjeins-
sins og lögunar. Ég kaupi og sel
fornmuni og ég keypti hann með
góðum kjörum fyrir nokkrum
árum. Ég hef notað hann dag
hvern allar götur síðan og nú. ..
nú finnst mér ég vera nakin þegar
ég hef hann ekki á fingrinum.
— En hann getur ekki verið
horfinn! Við verðum að lýsa eftir
honum.
Ia slær í glas sitt og stekkur upp
og hrópar kröftngri röddu yfir
samkunduna:
— Hver hefur séð hringinn
hennar Katarinu? Hún hefur týnt
stórum hring með rauðbrúnum
steini... og hún saknar hans
mjög. Hefur nokkur rekizt á
hann?
Að málsverði loknum kemur
enn upp eitt mál, sem gerir
andrúmsloftið ekki þægilegra.
Louise Fagerman er enn óstyrk-
ari eftir það sem nú hefur gerzt
og staðhæfir að engir aðrir en
fulltrúar úr Stokkhólmsdeildinni
hafi stigið fæti upp á þriðju hæð.
Hinir fulltrúarnir búa í gestaálm-
unni og hafa ekki einu sinni hug-
mynd um að gestabaðherbergi sé
uppi.
Lymskuglampi kemur í græn-
gul augu Bettis.
— Ein okkar er sem sagt þjóf-
ur... ertu að gefa það í skyn? En
hver okkar heldurðu sé nú likleg-
ust? Það er úr ansi mörgum girni-
legum að velja? Prófessor, blaða-
maður, óperusöngkona, fátækur
leirkerasmiður og læknir. Og að
ógleymdri okkar heittelskuðu
Evu Gun. En hún kemur auðvitað
ekki til greina, ha?
Þessa ádrepu þolir Louise að
sjálfsögðu alls ekki og brestur í
sáran grát. Katarina tautar
þreytulega:
— Æ, góða bezta Betti mín...
En Ase Stenius tekur til sinna
ráða.
— Ef Katarina hefur leitað al-
mennilega og ég býst við hún hafi
gert það, verðum við að kyngja
þeim möguleika að einhver okkar
hafi komið auga á hringinn og
hrifist svo mjög af honum —
hann er þannig að ég gæti vel
skilið að sú löngun gripi mann
eitt andartak. En þó verð ég að
segja að mér finnst fullt eins
mikil sanngirni í þvi að leita að
þjófnum meðal þjónustustúlkna
Louise og hjá okkur, fullorðnum
og tiltölulega vel stæðum konum.
Hættu nú þessum skælum,
Louise! Láttu mig um að tala við
stúlkurnar, sem taka til í gesta-
herbergjunum og ég skal athuga,
hvort við getum ekki á þann hátt
komizt til botns í þessu máli.
En þetta verður engu að síður
Áse Stenius um megn. Tvær ljóm-
andi laglegar þjónustustúlkur í
bláum einkennisbúningi, lýsa því
ákveðið yfir að þær hafi ekki
komið upp síðustu klukkutimana
og ekki rekið augun i neinn hring.
Svo að nú spyrst ekkert til hrings-
ins. Hann er horfinn eins og jörð-
in hafi gleypt hann. En það er þó
betra en ekki að máiið er rann-
sakað og þjónustustúlkurnar eru
Gott kvöld — hvernig gengur reksturinn hjá ykkur
núna?
hvorki sárar né gramar þótt þær
séu spurðar spjörunum úr. Svo
hættir Louise smám saman að
skæla og Katarina kveðst sætta
sig við orðinn hlut og hugsar með
sér að þetta tjón verði henni ekki
bætt. Og það er hún sem segir að
lokum rólega en ivið illgirnislega:
— Ja, það var heppni, að ég
skyldi verða fyrir þessu og ekki
einhver sem hefði orðið meira um
það — vegna takmarkaðra efna.
Og við skulum ekki láta þetta
spilla fyrir fundinum okkar. Nú
skulum við steinhætta að hugsa
um þetta og búa okkur undir um-
ræðurnar. Þær hefjast eftir
fimmtán minútur.
— Ég hata umræður! segir
Betti skýrt og skorinort og
Camilla veltir fyrir sér, hvort hún
eigi að spyrja hana, hvers vegna í
ósköpunum hún hafi þá verið að
sitja þessa ráðstefnu, eða hvort
hún eigi að viðurkenna að sem
stendur hefur hún meiri áhuga á
persónulegum viðbrögðum klúbb-
félaga sinna og innbyrðis átökum
— meira og minna duldum —
heldur en á viðfangsefni fundar-
ins „staða konunnar í nútimaþjóð-
félagi — kröfur hennar
og skyldur.“ Enda þótt hún
fylgist með hinum upp I salina er
hún heldur betur utan við sig
framan af. Hún brýtur ákaft
heilann og það er margt annað
sem hún leitar eftir svari við:
Hvernig stendur á því að Ia sló
Betti í lestinni?
Hið dularfulla samtal úti í garð-
inum.
Hringránið... endalaust tára-
flóð Louise... tviskinningsleg
framkoma Evu Gun. .. gagnrýn-
in... þessi magnaða spenna sem
ríkir á milli ýmissa kvennanna á
ráðstefnunni. Henni er orðið ljóst
að fjandskapurinn er landfræði-
lega ákvarðaður. . . en hún getur
ekki gert sér að fullu grein fyrir
því að hverju hann er sprottinn.
Þó finnur hún að aðalpersónan —
eða ein af aðalpersónunum í þess-
um leik er tvímælalaust Eva Gun.
Og enda þótt hún leggi aðeins
við hlustirnar með öðru eyranu til
að byrja með skynjar hún að tónn-
inn i umræðunum er orðinn
hvassyrtari og nú linnir ekki
gagnrýninni á Evu Gun. En hún
virðist vera I essinu sínu þessa
J — Nokkur orð
Framhald af bls. 11
■ um. Hvað sem þvi líður, er ljóst,
• að fullnægjandi, alþjóðlegt olíu-
| lánakerfi er forsenda þess, að
j komið verði i veg fyrir alvarlega
. hjöðnun hagvaxtar eða beinan
samdrátt heimsframleiðslu og
lifskjara á næstu árum.
Lokaorð
Alþjóðleg samvinna í efnahags-
málum hefur eflzt mjög á síðustu
árum. Hún er vafalaust ein
meginstoð frjálsra og vaxandi við-
skipta í heiminum. Mikilvægi al-
þjóðlegra peningastofnana eins
og Alþjóðagjaldeyrissjóðsins og
Alþjóðabankans er ekki eingöngu
fólgið I þeirri fjárhagslegu aðstoð,
sem þær láta þátttökuríkjum
sinum í té, þegar á þarf að halda,
heldur ekki siður i því, að koma á
og viðhalda gagnkvæmu trausti
og skilningi á sviði alþjóðafjár-
mála og tryggja samvinnu þjóða,
þegar á móti blæs. Framundan er
mikil prófraun fyrir raunverulegt
gildi alþjóðasamvinnu. Er
eitthvað að marka öll fögru orðin?
íslendingar hafa rika ástæðu til
að fylgjast náið með því, sem
gerist á þessum vettvangi. Við
höfum á undanförnum árum
notið góðs af alþjóðlegri efna-
hagssamvinnu með margvislegum
hætti, beint og óbeint, ekki sízt
með aðgangi að fjármagni Al-
þjóðagjaldeyrissjóðsins og Al-
þjóðabankans, einkum á árunum
eftir 1959. Þótt þetta hafi reynzt
okkur mjög gagnlegt, eigum við
þó enn meira undir því, að efna-
hagur umheimsins dafni og þróist
með eðlilegum hætti.
Eitt helzta markmið flestra
ríkisstjórna heims um þessar
mundir er að tryggja fulla at-
vinnu. Aðsteðjandi vandi gerir
miklar kröfur til alþjóðlegs sam-
ráðs og samvinnu á sviði efna-
hagsmála. Munurinn á ástandinu
nú og fyrir fjörutiu árum — en til
þess tíma vill hugurinn hvarfia —
er kannski ekki sizt i þessu fólg-
inn: Að atvinnustigið er viður-
kennt markmið, og að ríkisstjórn-
ir flestra landa gera sér skýra
grein fyrir sameiginlegum og
gagnkvæmum viðskiptahags-
munum i félagi þjóðanna. 1 þessu
ætti einmitt að felast von til þess,
að fram úr hinum alþjóðlega
efnahagsvanda verði skynsam-
lega ráðið á næstu mánuðum og
misserum. Vonandi sannast, „að
vatnaskilin, veðramótin veita
dýpra skyn og þekking'*.
Reykjavík, i desember 1974.
VELVAKAIMDI
Velvakandi svarar í sima 10-100
kl. 1 0.30 — 11 30, frá mánudegi
til föstudags.
• Ferðasaga
Jóhannes F. Halldórsson,
Grundarfirði, skrifar:
„Að loknu jólaleyfi var ferðinni
heitið frá Grundarfirði til Reykja-
vikur. Aætlunarferð var sunnu-
daginn 5. janúar og hafði ég hugs-
að mér að taka hana. En svo fyrir
hreina tilviljun heyri ég um miðj-
an daginn áður i óljósri frétt í
útvarpi, að billinn ætlaði að fara
þá um kvöldið. Til að fá nánari
upplýsingar hringdi ég til brott-
fararstaðar og fékk þær upplýs-
ingar, að billinn færi frá Grundar-
firði kl. 21.30. Bílstjórarnir höfðu
lofað að láta vita til Grundarfjarð-
ar frá Ólafsvík, ef þetta breyttist,
sem vel gat verið, vegna ófærðar,
— sem það og gerði. Hins vegar
láðist þeim að láta vita, en far-
þegar máttu bíða í óvissu til kl.
23.30. Loks þegar billinn kom tií
Grundarfjarðar reyndist hann
þéttsetinn, og neyddust þannig 15
manns til að standa. Því var lofað,
að einn bíll eða jafnvel tveir væru
i Stykkishólmi, og myndu þeir þá
takavið þvifólki, sem ofaukið var.
Þegar til kom var alls ekki farið
niður i Stykkishólm, og þegar
spurt var hverju þetta sætti, kom
i ljós, að þessir tveir áætlunarbil-
ar, sem áttu að verða í Stykkis-
hólmi, voru enn sunnan heiðar.
Um leið var þeirri spurningu
varpað fram, hvernig á þessari
skyndilegu breytingu á áætlun
stæði, og fengust þá þær upplýs-
ingar, að von væri á ófærð. Var þá
skotið inn þeirri athugasemd, að
veðurspá væri slik, að ekki þyrfti
að búast við versnandi færð fram
að áætlunartímanum. Svarið var,
að þeir treystu ekki á veðurspár.
Hvenær á að treysta veðurspám
ef ekki í tilfelli sem þessu? Það
kom líka i Ijós, að veðrið varð
samkvæmt spánni.
0 Sæti, stæöi
og afsláttur
Það næsta, sem gerðist var, að
leysa átti stæðisvandamálið. Það
var gert á þann frábæra hátt, að
bíll, sem hafði tekið fólk í Staðar-
sveit og viðar sunnan fjalls var
snúið yfir Heydal. Var bíllinn
kominn langleiðina yfir þegar við
mættum honum. Voru þá tvær
klukkustundir liðnar frá því að
vió lögðum af stað frá Grundar-
firði. Er þetta þeim rnun undar-
legra þar sem rétt á eftir okkur
var áætlunarbfll frá Hellissandi
með fáa farþega, en á þessu hlýt-
ur að vera einhver eðlileg skýr-
ing. Ekkert var gert til að draga
úr þeim óþægindum, sem farþeg-
um stafaði af þrengslum, enda
ekki hægt um vik, þar sem engar
sessur til aó setja á rnilli sæta
voru tiltækar. Málsbót væri, ef
afsökun I einhverri mynd hefði
verið fram borin, og finnst mér
reyndar, að allir farþegar hefðu
átt að fá afslátt af fargjaldi.
Grundfirðingarnir vegna þess að
þeir fengu engin sæti, og Stað-
sveitingarnir og annað sunnan-
fjallsfólk út á, að því er virðist
óþarfa krók og timaeyðslu, og
síðast en ekki sizt Ólsararnir út á
þá aðstöóu, sem þeir lentu i eins
og reyndar allir aðrir, sem sé þá,
að komast ekki á snyrtingu fyrr
en i Borgarnesi.
í Stykkishólmi er engin snyrti-
aðstaða fyrir farþega, en þar er
alltaf komið vió á vesturleið. Yfir
þessu hefur verið kvartað fyrir
nokkru, en engin breyting hefur
orðið á.
Þó svo að þessi afsláttur hefði
verið samþykktur er þó ekki víst
nerna að þá hefði fargjaldið orðið
það eina rétta, þar sem fargjaldið
frá Grundarfirði til Reykjavikur
hækkaði úr 1.080,- í 1.180.- um
miðjan desember, en á þessum
tima hefur engin fargjaldahækk-
un verið leyfð.
í fullri vinsemd i von um bætt
ástand,
JóhannesG. Halldórsson,
Grundarfirði.
# Ljósaskreytingar
íbúi við Fellsmúla skrifar:
„Velvakandi.
I þáttum þinum sl. sunnudag
skrifar ibúi við Háaleitisbraut og
er þar mjög móðgaður við sambýl-
isfólk sitt í íbúðarblokkinni, sem
hann býr i, vegna þess að gengið
var eftir því við hann, að hann
skærist ekki úr leik i sambandi
við ljósaskreytingu. íbúðareig-
I
I
--------------------------------- |
andinn lætur svo i það skína og !
miklar sig heldur af, að hann hafi •
ekki látið sambýlisfólk sitt segja |
sér fyrir verkum.
Ég bý sjálfur i sama hverfi, og *
er ánægður nokkuð með hve vel I
hefur tekizt til með jólalýsingu á |
húsum í hverfinu, en sjálfur hef J
ég einnig kynnzt svona útúrboru- I
fólki, sem ekki hefur tilfinningu |
eða smekk fyrir slíku, eins og i
þessi íbúi við Háaleitisbraut.
Þetta fólk gerir sér ekki ljóst, I
að það særir oft börn sin með því |
að skerast svona úr leik. Ég veit .
dæmi til þess, að börn taka sér •
það nærri ef heimili þeirra, t.d. i |
stórri blokk, skerast úr leik. Einn- •
ig er svona útúrboruháttur mjög •
hvimleiður og særir það fólk í I
sambýli, sem er að prýða og lýsa |
upp umhverfi sitt.
Ibúi við Fellsnnila." •
I
Skoðanir á þessu ntáli virðast I
skiptast nokkuð i tvo horn, og |
væri ekki úr vegi að fleiri tjáðu ■
sig um það. Það er bara eitt, seni •
við eigum dálítið erfitt með að |
skilja, sem sé það, af hverju fjöl- I
skylda ætti ekki að geta haft J
óblandna ánægju af seríunni I
sinni, enda þótt ekki séu eins |
ljósaskreytingar á öllum svölum ■
blokkarinnar. En sumir eru auð- •
vitað svo reglusamir, að þeir |
mega hvergi ósamræmi sjá, — þá i
liður þeim beinlinis illa. Aðrir
flokka þetta undir múgmennsku I
hópsálarinnar og segja: Lifi til- |
breytingin! t
NILFISK
þegar
um gæðitt er
að tefla....
TiM FÖNIX
% ^lauflavegu._ HÁTÚNI 6A.SÍMI P4420