Morgunblaðið - 12.04.1975, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 12. APRIL 1975
Piltur og stúika sgs
við kaupmann, en leiddi síðan Guórúnu að hillunni
og lét hana velja sér þar silkiklút; og var þá ekki
tekinn sá lakasti. Eftir það gengu þær stöllur úr
búðinni. En ekki leið á löngu, áður vísur nokkrar
komu upp suður á Álftanesi og eignaðar útróðrar-
manm norðlenzkum, er verió hafði þar í búðinni, og
þóttust menn vita, að þær lytu eitthvað til þess, er
Guðrúnu dvaldist svo lengi í loftinu hjá búðarlok-
unni. Vísurnar eru svona:
Búðar- í loftið hún Gunna upp gekk,
gráfíkjur nógar og sætabrauó fékk;
Sigríður niðri í búðinni beið,
bylti við ströngum og léreftið sneið.
F’agurt er loftið, og fullt er það ull,
fáséð mun Kristján sýna þar gull;
og lengi var Gunna í loftsölum há,
og litverp í framan hún kemur þeim frá.
HÖGNI HREKKVÍSI
Siðan tók Kristján silki ágætt
(selja þeir þess háttar öðrum á vætt)
og hvislar að Gunnu: A herðarnar þin
hafðu hann, fallegur stúlkurinn min!
Missæl er þjóðin, oss dónunum dýr
dropinn oft gjörist og varningur nýr;
en ókeypis stúlkurnar fallegu fá
fyrirtaksklútana Danskinum hjá.
Skömmu eftir þessa búðarferð kom Guðrún einu
sinni að máli við Sigriði og segir:
Mér þykir vera orðinn vandi að lifa hérna í henni
Reykjavík, ef maður getur ekki gengið svo tvö fet
ein saman með karlmanni, að maður sé ekki orðuó
við hann.
Það hef ég ætíð haldið, sagði Sigríður, að þaö væri
nokkuð vandasamt.
Það má nú fyrr vera, eóa veiztu, hvað því veróur
nú taldrjúgast um hérna í Víkinni?
Nei, ég tala viö svo fáa.
Og ekki nema það, að það er búið að koma okkur
Kristjáni sem er hjá honum Möller saman; og það
hélt ég þó, að því gæti sízt dottið í hug, blessuðu, því
orsök verður að vera til alls.
Ekki held ég það sé; það er víst ekki nema hugar-
burður þinn, og ekki hef ég heyrt neitt talaó um þaö.
Það veit ég; þaó forðast að láta þig heyra það, af
því að þaö hugsar, að þú segir mér það aftur; en ég
trúi, að það sé komin út einhver drápa suður á
Álftanesi út úr því, að ég fór með honum hérna um
daginn upp í loftið að sjá klútana, eins og þú vissir.
Ég hugsaði þaó og, að það væri varlegra að fara
þangað ekki, og því sagói ég þaö við þig; en hvernig
veiztu þetta?
Ég hef heyrt sagt, að þær hafi verió þrjár aó stinga
saman nefjunum um það inni hjá henni mad-
dömu ...! þær tala ekki um sjóferðirnar sínar samt;
en það er ekki þar fyrir, mig gildir einu, hvað þær
þvaóra.
Þaó hefur spillt fyrir, að hann lét alla, sem voru í
búðinni, sjá, að hann gaf þér klútinn.
Og ekki var, þó hann gæfi mér klútbleðilinn þann
arna, ég held ég hafi þá gjört svo margt fyrir hann,
sem ekki hefur allt komið til reiknings; en látum það
þvaóra, ég kippi mér ekki upp vió þaó, sem hlaupið
DRÁTTHAGIBLÝANTURINN
meÖthoi^unkaffinu
Þér hafið ofnæmi fyrir fjöðr-
um.
Hann er kominn aftur, maður-
inn á neðri hæðinni og spyr
hvenær hann megi vænta þess
að fá næði til að sofna í nótt.
Halló, halló