Morgunblaðið - 08.05.1975, Blaðsíða 36

36
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 8. MAl 1975
Piltur og stúlka
Eftir Jón Thoroddsen
Þeii, sem einhvern tíma hafa reynt þad
að fylgja kærum ástvini til moldar og
hafa séð yndi augna sinna og trúfastan
leiðtoga allt i einu hverfa ofan í hið
myrkva skaut jaróarinnar, þaðan sem
hans er aldrei aftur von til þessa lífs,
munu gata ímyndað sér, hvernig Indriða
varð við, er hann las þetta bréf, sem
flutti alla von hans, þenna trúa leiðtoga
æskumannsins, til grafarinnar. Indriói
sat þegjandi og starfði á bréfið og las það
oft upp aftur og aftur, eins og hann gæti
ekki trúað sjálfum sér, að hann sæi það
rétt, sem hann sá og las. Sólin blessuð
leið frá austri til suðurs og frá suðri í
vesturátt; fuglarnir þutu í loftinu kring-
um Indriða, þar sem hann sat eins og
jarðfastur steinn, og skuggarnir þokuö-
ust upp eftir balanum og upp á fætur
honum; en Indriði vissi ekki, hverju
HÖGNI HREKKVÍSI
<d im 5-is
t fyrsta lagi: ferðin í fiskasafnið var
alvee sérleea ánægjuleg fyrir okkur
fram fór, og tárin, sem eru fylgisveinar
harmsins og einverunnar og menn ekki
skammast sín fyrir, þegar enginn sér til,
styttu honum svo stundir, að hann gáði
þess ekki, hvað timanum leió. Loksins
stóð hann upp og ætlaði líkast til að snúa
aftur heim til bæjarins; en með því að
hugur hans var í einhverri leiðslu og
svima, gáði hann ekki aö, hvað hann
gekk, og stefnir austur með tjörn; þannig
gekk hann um hríð, og verður hann þá
ekki fyrr var við en slegið er meö hendi á
herðarnar á honum, og er þar kominn
Sigurður félagi hans; hafði hann lengi
um daginn leitað hans alls staóar þar,
sem honum gat til hugar komið, og nú
gengið þenna veg, ef svo líklega sem
ólíklega mætti til bera, að Indriði hefði
gengið þangað. Indriði hrökk við, þegar
slegið var á herðarnar á honum, en
Sigurður leit hálfhlæjandi framan I hann
og sagði:
Hvað ertu nú að hérvillast, lagsmaður?
Ég gekk hingað að gamni mínu, sagði
Indriði, og nú ætlaði ég heim aftur.
Á! Þá þykir mér þú ekki fara
skemmstu leiðina, ef þú ætlar að ganga I
Kvennagullið
aldrei hafa augum litið, hún horfði og
horfði á hann, og því lengur sem hún
horfði, því betur leist henni á piltinn.
„Á hvað ertu eiginlega að glápa þarna I
glugganum?“ spurði gestgjafinn, maður-
inn konunnar. „Þér væri nær aö sjá um
að grísinn væri steiktur, en að hanga
þarna. Þú veist líklega, hvaðastórmenni
það er, sem hér eru gestir í dag“.
„Æ, mér er sama um allt stórmenni“,
sagöi konan. „Ef þeir ekki vilja gista, þá
mega þeir fara fyrir mér. En komdu
hingað, þá skaltu fá að sjá mann, sem
segir sex. Svo fallegan mann hefi ég
aldrei á æfinni séö. Og ef þú villt gera
mér að skapi, þá býðurðu honum inn og
veitir honum vel, því ég held aö hann
hafi ekki úr miklu að moða, vesalingur-
inn“.
„Ertu búin að missa þessa vitglóru,
sem þú hefir?“ spurði maður hennar, —
hann reiddist svo, að hárin risu á höfði
hans. „Út í eldhús með þig og farðu að
hugsa um grísinn, en stattu ekki þarna
og gláptu á ókunnuga menn“.

V
J
LTkiö a grasfletinum
Eftir: Mariu Lang
Þýðandi: Jóhanna Kristjónsdóttir
51
mig við hann fyrr en í nótt, þegar
ég vissi að W'ilhelm var ekki
heima. Þvf miður stendur húsið
okkar ekki við ána... svo að ég
varð að laeðast yfir garðinn hjá
Elisabet. Ég gekk niður að ánni
og hver situr þá ekki þar og starir
á mig hæðnislegum grænum aug-
um, nema auðvitað Thotmes III?
Þið hljótið að skilja að mfn fyrsta
hugsun var að henda jakkanum
frá mér og leggja á flótta? En
svo...
Svo gekk kötturinn allt í einu
eins og ekkert væri og kom sér
makindalega fyrir á jakkanum.
Og allt f einu vissi ég hvað ég átti
að gera. Ég hneppti f flýti öllum
hnöppunum og svo batt ég þetta
allt eins kyrfilega og ég gat. Og
þessi hryllilegi köttur lá þarna og
malaði allan tfmann...
Sfðan kastaði ég þessu út f ána
og svo vitið þið hvað gerðist. Ég
varð ofsahrædd og þegar þið
komuð heim, lá ég f rúmi mfnu og
þóttist sofa.
Um dauða Elisabetar veit ég
ekkert. Þið verðið að trúa mér að
þvf leyti, þvf að ég get ekki talað
sannara orð .. .Er... er eitthvað
fleira sem þið viljið vita? Eitt-
hvað sem þið viljið spyrja um?
Þótt ég hafi nú reynt að segja
eins skipulega frá þessu og mér
er unnt...
Rigningin steyptist úr loftinu
fyrir utan, Margit Holt spennti
greipar f taugatitringi f kjöltu
sinni, Christer Wijk kveikti f
makindum f pfpu sinni.
— Aðeins fáeinar spurningar,
sagði hann að lokum stuttlega.
— Fyrst og fremst, hvers
vegna? Við vitum auðvitað
Margit, að þér hefur aldrei þótt
raunverulega vænt um Tommy,
en...
— Ef þið vissuð, svaraði hún og
lagði áherzlu á orð sfn, — hvað
hann hefur komið miklu illu tfl
leiðar þyrftuð þið ekki að bera
upp þvflfka spurningu.
Munnurinn á henni herptist
saman, svo að hann varð eins og
mjótt strík og af öllu mátti Ijóst
vera að hún hafði ekki f hyggju
að gefa neinar ftarlegar skýring-
ar.
— Hvað stóð í bréfunum? sagði
Chríster hálfvonleysislega.
Ég framdi morð, sagði hún ró-
lega, til að það fréttist ALDRÉI
NOKKURN TlMA...
Hún leit með alvörusvip á
Christer.
— Og hvað gerist nú. Hvað ætl-
arðu að gera við mig?
Hann hristi höfuðið.
— Ég er hræddur um, að þú
hafir ekki snúið þér til réttra
aðila. Ég er hér aðeins sem elnka-
aðíli...
— Hættu þessari vitleysu. Ég
kom til þfn, vegna þess ég áleit
það þægiiegra að tala við ein-
hvern sem ég þekkti almennilega,
og nú verð ég að biðja þig að gera
mér að minnsta kosti þann greiða
að segja hinum spurula lögreglu-
stjóra frá játningu minni. Ég fer
heim og þar verð ég, ef hann
hefur áhuga á að tala við mig
frekar.
Hún sagði sfðustu orðin af
virðuleik, en hún var ekki full-
komlega styrk á fótunum, þegar
hún stóð hpp. Faðir minn brá við
skjótt og sagði, að hann skyldi
fylgja henni heim.
Christer og ég sátum eftir og
horfðum lengi hvort á annað án
þess að segja orð. Svo fór ég allt f
einu að hlæja bjálfalega.
— Morðingi númer tvö hefur
birzt... svo virðíst sem návist þfn
örvi mjög hið hinar sofandi sam-
vizkur þorpsbúa. Ertu ekki glaður
og ánægður?
Christer beit gremjulega f pfp-
una sfna.
— Hvers vegna viðurkennir
manneskja annan eins glæp og
morð? Eftir þvf sem ég bezt veit
geta ástæður verið þrjár: 1.
viðkomandi er brjálaður og vill
nota tækifærið og baða sig upp úr
eigin illsku og leiða athyglina að
sjálfum sér 2. viðkomandi hefur
framið morðið f alvöru og er um
megn að haida þvf leyndu lengur.
Og f þriðja lagi með játningu
sinni vakir það fyrir viðkomandi
aðila að halda verndarhendi yrir
einhverjum öðrum sem hann álít-
ur að sé hinn seki. Hvað Yngve
Mattson snertir kemur skýring
númer þrjú prýðilega heim og
saman. En Margit Holt... ég get
ekki áttað mig á þvf. Er það þá
kannski ofurstinn sjálfur sem við
eigum að hafa augun með, þegar
allt kemur til alls?
1 nokkur andartök leifraði nið-
ur í huga mér öðrum grunsemd-
um, enn hryllilegri. Hin dular-
fulla ofurstafrú myndi scnnilcga
ekki fórna sér fyrir manninn
sinn, en... fyrir Agnetu? Nei,
nei, það gat ekki verið satt. Ég
hafði ekki einu sinni leyfi til að
hugsa svona.
— En hún var óneitanlega vel
að sér, sagði Christer hugsi. Þetta
með jakkann og Thotmes, sem
var kastað f ána hefur hún
kannski getað lesið f blöðunum og
það er auðvitað til f dæminu að
Agneta hafi sagt henni frá þvf að
þau Tommy hafi hitzt. En samt...
Ef þetta var allt uppspuni og til-
búningur, þá var það að minnsta
kosti furðu sannfærandi.
Við vorum enn að tala um
Margit þegar faðir minn kom
aftur. Djúpar áhyggjuhrukkur
voru á enninu á honum. — Hún
er alveg örvita. Eg sagði ofurst-
anum allt af létta og hann varð
mjög æstur, en gaf f skyn að hann
hefði óttast að hún fyndi upp á