Morgunblaðið - 17.09.1975, Blaðsíða 20

20
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 17. SEPTEMBER 1975
Aleinir heima
segja þá hafði Henry ekki reynt stökk-
pallinn ennþá. Ekki af því að hann var of
hár fyrir hann, auðvitað ekki, hann
sagðist hafa reynt öðruvísi og hærri
stökkpalla í kaupstaðnum. Og hann var
líka sá sem þurfti að mæla stökkin hjá
hinum. Ef einhver vildi leysa hann af þá
voru skíðabindingarnar hans svo lélegar
að það var ekki nokkur manneskja, sem
gat lagað þær. Og þótt einhver lagaði
þær, þá voru skíðin svo afturþung.
Óli benti á að það gæti nú kannski
verið Henry sjálfur, sem væri aftur-
þungur.
Henry fannst Óli vera reglulegj and-
styggilegur.
Nú Örkuðu strákarnir þrír upp brekk-
una, og Miraklet fylgdi þeim.
Kálfurinn var orðinn það stór að hann
var kominn með greinileg horn, sem
hann var mjög stoltur af. Hann hljóp á
undan, stillti sér upp og horfði stríðnis-
lega niður á þá, hallaði höfði og sýndi
þeim hornin, baulaði með kálfaröddinrii
sinni — öllum til mikillar skemmtunar.
Auðvitað voru Einar og Miraklet fyrstir
upp á toppinn.
Einar hallaði höfði og leit niður. Mira-
klet hallaði einnig höfði og horfði niður
— næstum eintómt svell!
En Einar beið ekki eftir að hinir kæmu
upp.
„Tilbúinn!" hrópaði frændinn niðri við
stökkpallinn og á fljúgandi ferð brunaði
Einar niður.
Kálfurinn hinkraði andartak. Þetta var
ofsalegur hraði! Ætlaði Einar sér að
vinna hann? Einar réð því nú ekki einn.
Miraklet brunaði á eftir Einari með
halann út í loftið.
Ói og Jakob horfðu óttaslegnir á.
Stökkið! Guð minn góður, þetta mis-
heppnaðist! Óla langaði til að öskra, en
kom ekki upp neinu hljóði. Aftur á móti
æpti frændinn af hrifningu. Þarna fór
Einar fram af stökkpallinum á fljúgandi
ferð svo að það brakaði í skíðunum og
kálfurinn á eftir honum eins og forn-
sögudýr. Á næsta augnabliki flaug flækja
af skíðum og höndum og sex löngum
löppum niður eftir hálum ísnum og hafn-
aði í skafli við enda brekkunnar. Henry
var fyrstur á staðinn og beygði sig yfir
þá. Nú var ekki meira um leikaraskap.
„Þeir eru báðir dánir,“ vældi hann til
hinna.
Þá opnaði Einar augun og stóð upp.
„Fjárinn!“ sagði hann.
„Hvað?“ spurði Henry.
„Hvað? Hjálpaðu mér að reisa kálfinn
upp hann er orinn bandvitlaus.“
Nú komu Óli og Jakob líka og allir
byrjuðu þeir að toga í kálfinn, en hann lá
kyrr með hálfopin augun og hreyfði sig
ekki. Þögn.
Nú var þetta orðið alvarlegt. Henry
kastaði sér á grúfu niður á jörðina og fór
að gráta. Einar og Jakob voru þögulir, en
Óli þuklaði á kálfinum til að athuga hvort
hann hefði beinbrotnað.
„Það lítur út fyrir að kálfurinn sé
óbrotinn,“ sagði hann stuttu síðar. „Það
hlýtur að vera heilahristingur," bætti
hann við spekingslega.
Þá reis kálfurinn skyndilega upp á
allar fjórar fætur og stóð kyrr. Hann
riðaði og bar fyrir sig fæturna svo hann
dytti ekki aftur. Síðan hristi hann höfuð-
ið, sennilega til að átta sig og reyndi
hornin sín á afturenda frændans. Hornin
voru í lagi. Frændinn rauk upp og tók um
hálsinn á Miraklet.
„Ósköp var það fallega gert af þér að
deyja ekki,“ sagði hann.
„Jæja, hvað stökk Miraklet marga
Kvikmyndahandrit að morði
Eftir Lillian
, O'Do'nnell
ÞýSandi Jóhanna
Kristjónsdóttir.
48
innan fárra klukkustunda. cn þvf
verdur ekki ad heilsa þenar um
m«r<) er að ræða ok alveg útilok-
aö. þe«;ar um tvo mor<) er a<) raeöa.
David þagnaöi til aö reyna aö
sjá hvort pilturinnn heföi skiliö
orö hans. Þaö var var nauösynlejít
aö ná fram harninu í honum (il aö
hann skírði frá þvf sem hann
haföi árum saman haldiö leyndu.
— Ég veit ekkert. E« er ekkert
viöriöinn moröin. I*ér getiö
hvorki sannaöeitt né neitt.:
Þaö voru aö koma sprungur í
skelina.
— Éfí veit hvar sannanirnar er
aö finna, hélt David rólejía áfram.
— Röfl: Timolhy kvnjídi meö
erfiöismunum. — Þaö er <-kki
ha-jjt aö finna þaö sem ekki er til.
— I>a<) kemur f l.iós. En þanjíaö
til s<’t é« sem ha-yast handtekiö
yöur...
— 0, nei, <'kki þaö:
— Þér hafiö enjían rétt til. . .
Móðir ojí sonur töluöu hvort
upp í annaö.
— Ó, jú, þaö er ha'jjur vandi,
sajjöi David við pfitínn. — Þér
eruö eitt af aöalvitnum m<tr<)-
málsins — þaö er na>j> ásta*öa oj;
síöan ha*tist v iö ka*ra á yður fyrir
Ifkamsárós.
Hann sneri sér að móöurinni oj>
bættí biö:
— Sonur yöar hcldur leyndunt
mikilvæjjuin upplýsinjjunt um
þetta mál. Ef hann i ildi nú aöeins
sejjja ntér. þaö sem...
— Timmy: Tíminy.’ Sejíöu aö
þelta sé ekki satt: kveinaöi móöir-
in f bænarrómi.
— Éj* teit <-kki nteira en þaö
sem þú hefur sajjl honunt
ntamma. sajjöi pilturinn a'öisli'j’ri
riiddu. — Hann <-r aö reyna aö
blekk.ja mijj. Ilann jjelur ekki
j!<‘r( mér neitt.’
— Gerid nú ekki málslaö yöar
verri meö því aö mótmæla hand-
töku, saj!<)i David hórkulejía.
— Faöir ntinn er iöjíntaöur,
hann fa*r mig leystan út áöur en
yður j*efst tækifæri tif aö depla
aujta. hva*sti Timothy.
— Aöur en hann fa*r því fram-
j!enj*t hef éj* fundiö þau
sönnunarj,'öj*n, sent þér reynduö
aö finna í íbúö Talmeys
prófessors...
Timothy leil hiöjandi á móöur
sína oji svaraöi síö'an (ilrandi
röddu.
— Allt í laj;i. Éins oj* þér vilj-
iö:. Leyföu mér aö (ala v iö Link
undir fjögur auj*u. ntamma.
Hann beiö þanj*aö til móöirin
var farin fram oj{ til öryj*j*is
vfsaöi hann David inn í lítiö
vinnuherberjíi ojj lokaði dyrun-
um. Hann j;ekk frani oj; aftur um
KÓIf oj! sýndi öll nterki óróleika
oj; kt föa.
— Ja'ja. þá? saj;öi Duvid. þe«ar
honum fannst pilturinn hafa
sefazt nokkuö.
— Ég veit ekki. hvernig ég á aö
bvrja, Link.
— Þér getiö byrjaö meö þvf aö
segja mér frá þvf, þegar Talmey
prófessor haföi samband viö
yöur...
— Þér vitið þaö þá líka?
— En reyndar byrjaöi allt
löngu fyrr ekki satt?
Þaö byrjaöi nóttina fyrir fintm
árum. þegar systir yöar fórst f
bílslvsinu... Þér ættuö aö segja
sannleikann um þaö sem geröist [
raun og veru þaö ktöld... yðar
t egna Timothy...
— Þaö sagði Talmey Hka viö
ntigog...
— Og hann tar drepinn vegna
þess aö liann haföi komi/.t a<) því
hver tar sekur. ekki satt?
— Nei: NEi: Hvers vegna dett-
ur yöur f hug aö segja annaö einsl
Þetta kom aöeins mér og ungfrú
Shavt t iö.
— Og foreldrum yöar. Timothy:
— Nei. þau v ita ckkcrt um þaö
— þaö er nú hiö hryllilegasta í
ntálinu. getiö þér ekki skiliö þaö?
Þér veröiö aö lofa mér þv í aö
scgja þcini ekki frá þessu: .Etliö
þér aö lofa ntér þvf: He.vriö þér
þaö:
Svitin bogaöi af andliti unga
mannsins af skelfingu viö til-
hugsunina unt a<) foreldrarnir
ka'inusl a<) því sanna.
— Ég get ekkert siíkt loforð
gefiö...
— Þá segi ég ekki orö! sagöi
pilturinn og reyndi aö sýna festu.
— Jæja, þá verö ég aö beifa
yður hórku, sagöi David og and-
varpaöi.
— Tvær manneskjur hafa veriö
myrtar og þér eruö sá eini —
fyrir utan ákveöna aöila innan
kvikmyndaiönaöarins — sem
vissuö um ákveöin alriði í sam-
handi viö Mariettu Shaw. Þetta
fólk var sumt æst í aö hún sneri
aftur til Hollywood, vegna þess
þaö þurfti á henni aö halda. Þetta
fólk hafði ekkert á góti Talmey
prófessor. en þér höfóuö á hinn
bóginn góóa og gilda ástæöu til að
óttasl hann, vegna þess aö liann
haföi komi/1 aö leyndarmáli yðar
og haföi skf"’ '*ng': ^haw frá
þ\ f sanno.
— Ilvaé 'iáranum •• <j'þér aö
rugla — '<\\ <<<i.< i ., ..
Þér lalió eins og einkuspæjari í
s.ióm arpskv ikmynd...