Morgunblaðið - 22.10.1975, Blaðsíða 20

20
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 22. OKTÓBER 1975
Kóngsdóttirin sem
gat ekki hlegið
hún svo tárin runnu niður kinnar henn-
ar, og konungurinn varð að styðja hana
og var hann þó varla maður til þess, því
honum var líka heldur betur skemmt.
Svo fékk Hans konungsdóttur og mikil
var sú veisla, sem haldin var, þegar þau
giftust, og þar hló brúðurin hæst allra.
Gullfuglinn
Einu sinni var konungur, sem átti ald-
ingarð. I þeim garði óx eplatré og á því
tré óx gullepli á ári hverju, en þegar leið
að þeim tíma, sem átti aö fara að taka
eplið af trénu, þá var það horfið, og
enginn vissr hvaó af því hefði orðið.
Konungurinn átti þrjá syni, og við þá
sagði hann svo einn daginn, að sá sem
gæti náð fyrir hann eplinu, eða komist að
því, hver hefði stolið því, hann skyldi
erfa ríkið eftir hans dag, hvort sem það
væri sá elsti eða yngsti, eða sá í miðið. Sá
elsti settist nú undir tréð og ætlaði að
handsama þjófinn, þegar hann kæmi.
Þegar leið á nótt, kom gullfugl fljúgandi
^COSPER
Ef þú tekur uppvaskið fyrir mig skal ég horfa á
sjónvarpið fyrir þig!
V__________________________________________/
og lýsti áf honum langa vegu og er
konungssonur sá hann og bjarmann af
honum varð hann svo hræddur, að hann
hljóp inn eins hratt og hann gat.
Morguninn eftir var eplið horfið, en þá
hafði konungssonurinn fengið í sig
kjark aftur og fór nú að viða að sér nesti
og hugðist leggja af stað og reyna að
finna fuglinn. Konungurinn sparaði
hvorki mat né góð klæði handa syni
sinum, heldur ekki peninga. Þegar
konungssonur hafði ferðast nokkra leið,
fór hann að verða svangur, tók því upp
mal sinn og settist undir tré eitt við
veginn og tók til snæðings. Þá kom refur
út úr skógarrjóðri einu og settist og
horfði á konungsson.
„Góði gefðu mér bita“, sagði refurinn.
„Ekki held ég, að ég fari að gera það,“
sagði konungssonur. „Ég held mér veiti |
ekki af matnum mínum sjálfum, enginn
getur vitað hve langt ég þarf að fara, eða 1
hve lengi ég verð á leiðinni.“
„Jæja, þá það,“ sagði refurinn og hvarf
aftur inn í kjarrið.
Þegar konungssonur hafði matast og
hvílt sig, lagði hann aftur af stað. Eftir
langa ferð kom hann að borg einni mikilli
og í þeim stað var veitingahús, þar sem
alltaf var gleði og engin sorg. Þar
fannst honum gott aö vera og settist þar
að. Þar var dans og vín, kátína og
skemmtan svo mikil, að konungssonur
gleymdi gullfuglinum og eplinu og föður
sínum og riki hans. Og þá var hann úr
leitinni.
Árið eftir átti yngsti konungssonurinn
að gæta að eplinu, og hann settist undir
tréð, eins og bróðir hans hafði gert,
þegar eplið tók að þroskast. Og eina
nóttina kom gullfuglinn allt í einu
þjótandi og Ijómaði sem sól, en konungs-
sonur varð svo skelkaður, að hann tók
til fótanna og þaut inn sem hraðast hann
gat.
Morguninn eftir var epliö horfið, en þá
var konungssonur orðinn hinn kjark-
besti aftur og vildi endilega leggja af
stað, til þess að vita, hvort hann gæti
fundið fuglinn. Fór hann nú að búa sig til
ferðar og konungurinn faðir hans nestaði
hann vel og lét hann ekkert skorta,
sparaði hvorki mat né föt. En það fór eins
um hann og bróður hans, þegar hann
hafði farið eigi langt varð hann svangur,
tók mal sinn og settist niður við veginn
vite
MORödKí-
KArFINÚ
Vió neyðumst til að kaupa eitthvað af nautakjöti, það sérðu í
hendi þér!
Hvernig eru eftirlaunakjörin hún láti frá sér mataruppskrift,
hér hjá ykkur?
það hefur ekki gerzt enn!
Talið er að til séu um 50 mismunandi afbrigði af kengúrum. Það
sem sameinar þó þær allar eru hinir öflugu afturfætur, rófan og
stuttu veiku framfæturnir. Talið er að kengúran hafi fyrst
fundizt árið 1629 f Astralfu. Það var landkönnuðurinn Cook sem
150 árum sfðar gaf þeim nafnið KENGURA.
Morö I kirkjugaröinum
Eftir
Mariu Lang
Jóhanna Kristjóns-
dóttir þýddi 5
14
brauðsneið og pilsner þvf að ég
verð ailtaf svo þyrstur, þegar ég
fæst við andlega iðkun. Og þar
sem Arne Sandell hefur um það
leyti verið að syngja f kórnum f
kirkjunni býst ég við að hugsan-
leg fjarvist hcnnar á þessum tfma
skipti ekki máii.
— Mér þvkir ieítt að þurfa að
segja það, skaut Tord Ekstedt inn
f — en það borgar sig kannski
ekki að taka allt bókstaflega sem
Lotta segir. Hún er gædd ákaf-
lega frjóu fmyndunarafli, svo að
ekki sé nú meira sagt.
Ég gat ekki ráðið f andiitssvip
Lottu, einhvers konar sambiand
reiði og iðrunar. Hún hvarf
út úr herbergiuu án þess að segja
meira og athyglin heindist aftur
að Tord, sem gaf Christer nú,
umbeðinn, skýrslu um vitjanir
sínar.
— Ég fór af stað um fjögur-
ieytið og fyrst feit ég sem snöggv-
ast inn f kirkjuna. Það vill svo
óheppilega til að djákninn okkar
er veikur og liggur á spítala og
bróðir hans Connie Lundgren,
sem hljóp f skarðið fyrir hann, er
á émsan hátt ekki sérlega heppi-
legur til þess síarfa.
Mér varð hugsað til mannsins
sem ég hafði séð við skrúðhúsið
og ég skildi ósjálfrátt að Tord
hafði fulla ástæðu til að vera
mæðulegur, þegar hann talaði um
þetta. — Nú, nú, inni f kirkjunni
var svo sem allt f bezta lagi.
Lundgren var að hengja númerin
upp á sálmunum sem syngja átti
við jólaguðsþjónustuna og kórinn
var að æfa. Arne Sandell kinkaði
til mfn kolli og auðvitað hvarflaði
ekki að mér að ég ætti ekki eftir
að sjá hann f lifanda Iffi framar.
Ég gekk sfðan heldur rösklega f
áttina til Kila. Þar eru tvö veik
sóknarbörn, scm ég hafði hugsað
mér að heimsækja og ég vissi að
þau yrðu svo þakklát ef maður
Iftur til þeirra, fer með sálm og
biður þcim guðs blessunar. Ég
lagði af stað heimleiðis rétt fyrir
klukkan fimm og þetta er um það
bil fimmtán mfnútna röskur
gangur og þess vegna hef ég sjálf-
sagt ekki verið kominn heim
aftur fyrr en tfu mfnútur yfir
fimm eða nálægt þvf.
— En, sagði Christer Wijk —
eftir þvf sem við heyrðum áðan
kom presturinn ekki heim fyrr en
tfu mfnútum cftir að fröken
Friedeborg leit inn: með öðrum
orðum klukkan hefur verið farin
að halla f sex, ekki satt.
Tord þrýsti fingurgómunum
svo fast saman, að ég hugsaði með
mér að hann hlyti að kenna til.
— Ég kom við f garðinum....
fór að leiði konunnar minn-
ar....og svo var ég dálitla stund
inni f kirkjunhi. — Presturinn
var sem sagt úti á þjóðvcginum og
inni f kirkiunni á tfmabilinu
klukkan fimm og við skulum
segja hálf sex. Sáuð þér....
Tord brosti dauflega.
— Ég sá EKKI hvort Ijós var f
Sandellshúsinu, ef þér eigið við
það. Ég er hræddur um að ég sé
ekki tiltakanlega eftirtektarsam-
ur með ýmislegt sem fram fer f
kringum mig.
Christer brosti til hans á móti.
— Og mig langar til að spyrja
annarrar spurningar? Sáuð þér
einhverja tnanneskju á leiðinni?
Fröken Motander? Fröken
Friedeborg? Eða einhvern
annan?
Skyndilega var eins og citthvað
rifjaðist upp fyrirTord.
— Ja... á, sagði hann æstur. —
Þegar ég var á leið hefm og var að
ganga inn f kirkjugarðinn nam
mótorhjól staðar úti fyrir hliðinu
á Sandellshúsinu. Ég sá öku-
manninum brcgða fyrir, þegar
hann ók framhjá mér. Það er....
það er víst enginn vafi á því hver
var þar á ferð.
Engu var líkara en Susann
Motander og Friedeborg væru
þátttakendur í grfskum kór, því
að þær beygðu sig skyndilega
fram og sögðu f einn liijóði með
örvæntingu og æsingu f röddum
sfnum:
— MARTEN!
Þetta nafn var eins konar stikk-
orð og allir gátu nú lagt sfna
merkingu f það.
— MARTEN GUSTAFSSON!
hreytti Tekla Motander út úr sér
og fnæsti fyrirlitlega. — Ja, við
þvf var að búast! Hann hefur vfða
komið við sá kauði hér upp á
sfðkastið. Óþolandi og
uppáþrengjandi... það eru skástu
orðin sem hægt er að viðhafa um
hann og....
— 0, nei, mamma hvfslaði Sus-
ann biðjandi. — Segðu þetta
ekki! Márten og ég höfum verið
skólasystkini sfðan við vorum
smábörn og ég veit hann er ekki
jafn slæmur og af er látið.
— Það er meira að segja sagt að
hann sé kommúnisti! sagði
Hjördfs f áfjáðum trúnaðartón
eins og hún væri að tala um stór-
sjúkan glæpamann.
— Ég hitti hann! Undrunar-
hreimurinn f rödd Friedeborgar
leyndi sér ekki. — Eisku beztu
vinir, ég skil ekki hvernig ég gat
gleymt þvf. Ég hitti hann einmitt,
þegar ég var að koma fótgangandi
frá Kila.