Morgunblaðið - 02.11.1975, Blaðsíða 36

MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 2. NÓVEMBER 1975
36
baráttuna að nýju. Þakklæti
hennar er svo einlægt að hún
álítur að hún elski Calvero.
Hann veit hinsvegar betur, veit
að hún ann hljómlistarmanni
sem hún hefur aldrei fengið
tækifæri til að kynnast náið.
Með óþrjótandi stuðningi Cal-
veros kemst svo Terry í sviðs-
ljósið að nýju og vinnur leiksig-
ur i aðalhlutverki ballett sem
hljómlistarmaðurinn er einn af
höfundum að. Nú vill Calvero
gamli ekki standa í vegi fyrir
hamingju hennar, en Terry vill
giftast honum, og fer sína leið.
Það líður á löngu þar til að
Terry sér Calvero aftur, en þá
hefur hann ofanaf fyrir sér sem
gagnstéttatrúður. Hún fær
hann til þess að lokum að
SVIÐSLJÓS
HAFNARBtÓ: LIMELIGHT — SVIÐS-
LJÓS* * ★
Bandarísk, U.A. 1952, 143
min. Leikstjóri, framleiðandi,
handrit, tónlist, dansar og
söngvar: Charles Chaplin. Að-
stoðarleikstj.: Robert Aldrich.
Aðalhlutverk: Chaplin, Claire
Bloom, Sidney Chaplin og Bust-
er Keaton.
— LIMELIGHT er tvímæla-
laust síðasta kvikmyndastór-
virki snillingsins Charleys
Chaplin. I myndinni hefur
hann sagt algjörlega skilið við
flækingsgervið, því Calvero er
ekki gamli góði umrenningur-
inn sem við þekkjum úr eldri
myndum Chaplins, allar götur
til THE GREAT DICTATOR
(1940).
Myndin gerist á bernskuslóð-
um Chaplins, á hinum ósjálegu
revíu- og kabarettsýningum
hinna fátækari, og í glæstum
leikhúsum West End — f hin-
um skínandi heimi sviðsljós-
anna, þar sem ellin verður um
síðir að víkja fyrir æskunni.
Hún fjallar um drykkfelldan
gamanleikara sem má muna
sinn fífil fegri, því eitt sinn var
hann frægur og dáður. I upp-
hafi er hann að staulast inní
leiguhjallinn sem hann býr í,
og finnur gaslykt leggja útúr
herbergi sem ung og falleg
stúlka býr í. Hann bjargar
henni frá sjálfsmorði, og býður
henni að búa hjá sér meðan
hún jafnar sig.
Stúlkan, sem heitir Terry er
dansmey, en mótlæti lífsins
hefur leikið hana svo að hún
ætlaði að grípa til þessa örþrifa-
ráðs. Með tið og tima tekst
gamla gamanleikaranum, Cal-
vero, að stappa í hana stálinu að
nýju og fylla hana sjálfsöryggi
svo hún getur tekizt á við lífs-
þiggja boð leikhússtjórans um
að halda honum veglega hátíða-
sýningu.
Og gamli maðurinn færi sér
einn sterkan áður en hann byrj-
ar þátt sinn og er ekki að því að
spyrja, að hann sýnir og sannar
að enn er hann „sá bezti“. En
allt þetta verður hjarta hans
ofraun, og gamanleikarinn
óviðjafnanlegi gefur upp önd-
ina að tjaldabaki, á meðan
Terry svífur dansandi um svið-
ið. I hinzta sinn hefur Calvero
staðið i sviðsljósinu.
' LIMELIGHT er ef til vill full
viðkvæm og hádramatísk á
köflum til að ná fyllilega til
kvikmyndahúsagesta í dag, en
líkt og með allar aðrar myndir
Chaplins, (að undanskildum A
KING IN NEW YORK OG A
COUNTESS FROM HONG
KONG) þá býr hún yfir þessum
sérstöku töfrum, ljóðrænni feg-
urð, sannleiksþrá, lífskrafti og
lífslöngun. Á köflum keniur
hinn aldni meistari áhorfend-
um til að gráta af hlátri — það'
var ein hans stræsta og dásam*
legasta gáfa. Hún, kannski
fremur öðrum, gerir myndir
hans ódauölegar og ómissandi
hverri kynslóð. S.V.
Laugarásbfó: Zacharias ★
Nýja Bíó: Salzburg samböndin ★
Austurbæjarbíó: í klóm drekans ~ ★ ★
Hafnarbíó: Sviðsljós ★ ★ ★
Tónabíó: Tommy ★ ★ ★ ★
Bæjarbfó: Káti lögreglumaðurinn 0
kvik
mijn
/idcin
/ /,
SÆBJÖRN VALDIMARSSON
______o
Country Joe and the Fish í „Rokkvestraruglinu“
f Laugarásbíó.
Ur Zacharias
Hugleiðingar um Hafnarfjarðarbíóin
A mínum uppvaxtarárum var
sannkallaður kúltúr yfir kvik-
myndahúsunum tveim í Hafn-
arfirði og innan veggja þeirra
átti maður marga góða stund
sem ætíð skipa veglegan sess þá
farið er yfir ævilangan feril
kvikmyndadýrkanda. Sýning á
nýju meistaraverki eftir Berg-
man var árviss, æsilegur við-
burður I Hafnarfjarðarbfói, í
rauninni finnst mér að þar ætti
að sýna myndir hans og hvergi
annars staðar. Salurinn er
nefnilega virðulegur og myst-
fskur og því vel við hæfi verka
hins sænska meistara. Sú hug-
mynd er nú sjálfsagt hreinasta
„nostalgia", og þó. Bæjarbió
kynnti ósjaldan hrffandi verk
ungra og upprennandi kvik-
myndagerðarmanna jafnt sem
nýjustu myndir viðurkenndra
meistara. L’AVVENTURA
Antonionis er mér einna minn-
isstæðust allra mynda fyrr og
sfðar, Bunuel átti einnig nokkr-
ar góðar myndir í Bæjarbfói,
VIRIDIANA og EL ANGEL
EXTERMINADOR, t.d.
1 Firðinum voru sýndar fyrstu
myndir hérlendis eftir tvo af
fremstu kvikmyndargerðar-
mönnum Frakka, þ.e. JULES
ET JIM eftir Francois Truffaut
og A BOUT DE SOUFFLE e.
Jean-Luc Godard, og svo mætti
lengi telja.
Ég er nú samt ekki að halda
þvf fram að það hafi verið allt
gull sem glóði f Hafnarfirði f þá
daga, o nei, nei. Þarna voru
sýndar danskar og þýzkar leið-
inda vellumyndir með náung-
um eins og Peter Alexander,
Ebbe Rhode, Ghitu Nörby og
Dirch Passer. Þær urðu margar
hverjar feykivinsælar, gengu
sumar allt frá þvf á jólum og
framundir Jónsmessu. En þetta
voru nú einu sinni afþreying-
armyndir númer eitt í þá daga.
Fólk var ekki jafn illa innrætt
og nú (sic), unglingarnir ekki
jafn sólgnir í pyntingar, of-
beldi, kynsvall og blóðböð, né
homma og rassgatskjaftæði það
sem einkennír niggaramyndir
vorra tíma.
Svo kemur bölvaldurinn
mikli, sjónvarpið, til sögunnar.
Um árabil virtist það ætla að
drepa kvikmyndaáhuga al-
mennings og ríða húsunum að
fullu. Þetta voru erfiðir tímar,
og þá sérstaklega fyrir bfóin í
Hafnarfirði, sem er mun lé-
legra markaðssvæði en Reykja-
vík.
Það má segja að Hafnarfjarð-
arbíóin hafi aldrei rétt al-
mennilega úr kútnum eftir
þessi kreppuár, og því er verr.
Forráðamenn þeirra virðast
smeykir við að róa að nýju á sín
gömlu úthafsmið, og halda sig
gjarnan í landvari og lognmollu
endursýninga bæjarmyndanna.
Þá verður og að taka tillit
til þeirra breyttu aðstæðna sem
orðnar eru í dag. A „guilaldar-
árum“ sfnum sátu Hafnarfjarð-
arbfóin nær ein að öllum hinum
svokölluðu listrænu myndum,
Reykjavfkur bfóin sýndu næst-
um eingöngu amerískar
„commercial” myndir.
I dag kaupa hinir stóru,
bandarísku dreifihringir f æ
ríkari mæli sýningarréttinn á
verkum allra stærri spámanna
evrópskrar kvikmyndagerðar.
Bergman, Bunuel, Fellini,
Truffaut, Antonioni, og jafnvel
sá eldrauði Pier Paolo Pasolini,
allir eru þeir launaðir hjá
bandarískum kvikmyndafyrir-
tækjum. Sitja því Reykjavfkur-
bíóin að myndum þessara
manna en þau eru með umboð
allra dreifihringjanna. Þá hafa
og mánudagssýningar Háskóla-
bfós tekið til sín hluta af þess-
um áhorfendahóp. En þó að
svona sé komið, er af ærið nógu
að taka, hvað er orðið langt
siðan okkur var boðið uppá jap-
anska kvikmynd, ég tala nú
ekki um nýja? Kínverjar fram-
leiða mikið af myndum árlega,
það er svo sannarlega kominn
tfmi til þess að fá að sjá eitt-
hvað frá því landi. Og svona
mætti lengi halda áfram.
Núna uppá slðkastið hafa far-
ið hálfaumingjalegir fjörkippir
um Bæjarbíó. Frumsýnt nokkr
ar þokkalegar myndir
(SECRET CEREMONY, ASH
WEDNESDAY) við afleita að-
sókn, og hafa nú snúið dæminu
við og byrjaðir að sýna uppsóp-
ið af botninum.
Undirritaður átti þar ein-
hverja þá dapurlegustu tvo
tíma sem hann hefur upplifað i
kvikmyndahúsi, undir sýningu
einhvers sem nefnist „KÁTI
LÖGREGLUÞJÖNNINN". Um
myndina tekur ekki að ræða á
nokkurn hátt. En sjálfsagt eru
það hálfslappar afþreyingar-
myndir sem gætu gengið hér
bezt, ásamt einu og einu lista-
verki í bland. Sú formúla gekk
vel hér i eina tfð, og þvi ætti
hún ekki að gera það i dag?
Eg man ekki betur en að
einkunnarorö Bæjarbíós hafi
fyrir einum og hálfum áratug
hafi einmitt verið eitthvað á
þessa leið: „Ef þér farið á sýn-
ingu f Bæjarbíói, þá safnið þér í
sjóð til elliáranna."
Hvernig væri að stufa örlítið
af, góðu menn?
Sæbjörn Valdimarss.