Morgunblaðið - 16.01.1976, Blaðsíða 24

24
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 16. JANUAR 1976
Kolagerðar-
maðurinn
Já, hann skyldi fá nógan tíma og nógan
pappír, ef hann bara gæti haft upp á
þjófnum.
Svo fékk hann herbergi út af fyrir sig í
konungshöllinni, og það leið ekki á löngu,
þar til fólk komst að raun um að hann
hlaut að kunna heldur meira en faðir-
vorið, ekki fór hann með svo lítið af
pappírnum, hanri skrifaði svo mikið, að
alls staðar lágu hlaðarnir af útskrifuðum
blöðunum, og enginn einasti maður skildi
orð af því, sem hann skrifaði, það leit
ekki einu sinni út sem starfir. En tíminn
leið, og ekki komst upp um þann, sem
stolið hafði hringnum konungsins. Þá fór
konunginum að leiðast biðin, og sagði svo
kolagerðarmanninum, að ef hann gæti
ekki fundið þjófinn á þrem dögum, þá
skyldi hann láta lífið.
„Sá, sem ræður, má ekki vera of
bráður, og ekki er hægt að taka kolin úr
gryfjunni, fyrr en eldurinn er
slokknaður", sagði kolagerðarmaðurinn.
En konungurinn lét sig ekki og nú fór
kolagerðarmanninum að sýnast illa líta
út með líftóruna.
Nú voru það þrír af þjónum konungs,
sem þjónuðu honum daglega, er höfðu
stolið hringnum. Þegar einn þeirra kom
inn og tók af borðinu hjá kolagerðar-
manninum eftir kveldverð, þá stundi
hann hátt um leið og þjónninn fór út og
sagði: „Þetta var sá fyrsti“. Með því
meinti hann að þetta væri sá fyrsti af
þeim þrem dögum, sem hann átti eftir að
lifa. „Seigur er hann, þessi prestur",
sagði þjónninn, þegar hann og félagar
hans voru orðnir einir, og svo sagði hann
þeim að hann hefði sagt, að hann væri sá
fyrsti. Hinn, sem átti að þjóna honum
daginn eftir átti að taka vel eftir, hvað
þessi lærði maður segði um kvöldið, og
svo fór, að þegar hann bar af borðinu,
eftir kvöldverðinn, sagði kolagerðar-
maðurinn: „Og þetta var annar“. Svo átti
sá þriðji að taka eftir hvernig færi þriðja
daginn, og það fór ver, en ekki betur, því
þegar þjónninn opnaði hurðina og ætlaði
að fara út með diskana og bollana, þá
spenti kolagerðarmaðurinn greipar og
sagði: „Og þetta var sá þriðji“, og svo
stundi hann eins og hjarta hans væri að
bresta.
Þjónninn hljóp til félaga sinna með
öndina í hálsinum, og sagði að það væri
enginn vafi á því, að presturinn vissi
hvað þeir hefðu gert, og svo fóru þeir
allir inn til kolagerðarmannsins, féllu á
kné og báðu hann að segja ekki að þeir
hefðu tekið hringinn, þeir skyldu gjarna
gefa honum 100 dali hver, bara ef hann
steypti þeim ekki í glötun. Þessu lofaði
hann og sagði að þá skyldi ekki saka, ef
hann fengi peningana og hringinn og
stóran grautarkekk. Hann setti svo
hringinn inn i grautarkekkinn og lét svo
einn þjóninn gefa stærsta geltinum kon-
ungsins grautinn með hringnum, og
gölturinn gleypti hvorurtveggja.
Um morguninn kom konungur og var
heldur en ekki reiður. Hann heimtaði að
fá að vita hver þjófurinn væri.
„Ja, nú er ég búinn að skrifa og reikna
mikið“, sagði kolagerðarmaðurinn, „en
það er nú þannig að það hefir ekki
nokkur lifandi maður stolið hringnum",
sagði hann. „Pöh! Hver er það þá“,
spurði konungur. „Æ, það er stóri göltur-
inn konungsins“, sagði kolagerðarmaður-
DRÁTTHAGI BLÝANTURINN
O-Í-O O-Í-O I * 0 Ctrmuda
Meö kveöju frö hvrtum gesti |~- V- - ----- - - - - ^
22
sneri hún hofði í áttina til
mannsins sem sat á milli hennar
og eiginmanns hennar, opnaúi
munninn og lokaúi honum síöan
aftur.
— „Þetta er sem sagt
maðurinn,“ hugsaði Burden.
„Quadrant.“ Ekki að undra þótf
Wexford þekkti bflinn.
— Gott kvöld, herra Quadrant,
sagði Wexford og mátti greina
undrunarvott 1 rödd hans.
— Gott kvöld, báðir tveir.
Burden þekkti hann vel fvrir.
Ilann var þekktur lögfraeðingur
og þeir höfðu off hitzt í réttinum.
Ilann hafði kannast við hann
lengi og eiginlega féll honum
ekki alls kostar við hann, hvernig
sem á því nú stóð.
Hann Kiukaði kolli til
Quadrants og konunnar sem sat f
fjórða stóinum, væntanlega var
hún eiginkona Ouadrants. Þau
voru ekki óáþekk, ba>ði griinn og
dökk vfirlitum með hreina og
beina andlitsdráttu. Quadrant var
ekki ósvipaður spænskum aðals-
mönnum á Fl Grecomyndum, en
eftir þvf sem Burden bezt vissi
var hann borinn og barnfa>ddur
Englendingur.
Kona hans var smekklega
klædd og vfirbragð hennar ein-
kenndist af þeim léttilega glæsi-
leik sein er dæmigert fvrir fólk
sem hefur næg auraráð. Burden
fannst að I samanburði við hann
virtist kjóll Helenar Missal vera
ódýr útsöluflík. Hún hafði svo
marga hringi á fingrunum að það
hefði verið hjákátlegt ef steinarn-
ir f þeim hefðu verið óekta, en svo
taldi Burden þá ekki vera.
— Ég er hræddur um að við
truflum aftur, sagði Wexford og
heindi máli sínu til Missal, en
augu hans einblfndu þó áfram á
Quadrant.
— Mig langar til að tala við
konuna vðar.
Missal reis úr sæti. Andlit hans
var afskræmt af tryllingslegri
bræði. Hann virtist enn digrari 1
léttum sumarfötunum en hann
hafði verið á bflasölunni. Við-
brögð Quadrants voru sérkenni-
leg. Hann tók sígarettu úr öskju á
borðinu, stakk henni 1 munninn
og kveikti f skökkum enda.
Burden starðí f leiðslu á hann
þangað til hann fékk hóstakast og
grýtti sfgarettunni f öskubakka.
— Ég fer nú að fá nóg af þessu!
öskraði Missal.
— Við getum ekki einu sinni
fegnið að vera í næði með vinum
okkar kvöldstund. Þér eruð hér
rins og grár köttur að ofsækja
okkur. Ég læt yður vita að ég þoli
þetta ekki. Konan mfn hefur
skýrt vður frá þvf sem hún var
spurð um og það verður að duga.
— Við erum að rannsaka morð-
mál, sagði Wexford.
— Við ætluðum einmitt að fara
að byrja að borða, sagði Ilelen
Missal fýlulega.
Húu strauk höndum niður eftir
pilsfnu sfnu og fitlaði sfðan einv
VQP
MORÖdN
KAFP/NO
Það kostar 745 krónur — fimm
krónur fvrir flöskuna
Eg sagði aldrei eins og gfraffi
— heldur eins og zebrahestur.
Það er mfn tillaga, að þegar ég Það er mér ofviða að lesa þetta.
verð fimmtugur um helgina,
verði opið hús.
— Það var leiðinlegt að
unnusta þín skvldi missa allar
eigur sfnar.
— Já, fvrir hana — hún
saknar mín svo mikið.
X
— Þú játar að hafa elt
konuna þína um allt húsið með
svipu í hendi — og hún var
aöeins í náttkjólnum.
— Já, en við erum nýbúin að
fá hitaveitu.
X
Að hugsa sér, að hún Stína og
hann Jón skuli vera gift.
— Já, það er f rauninni sorg-
legt, þeim þótti svo vænt hvoru
um annað.
X
Ribbaldi í peningaleit hitti
auralausan, drukkinn mann á
förnum vegi. Hann tekur að
lemja hann um leið og hann
hrópar:
— Þú manst þá eftir þvf,
svínið þitt, að drekka ekki upp
allt kaupið þitt næst.
X
Þjónninn: — Hvftvfn eða
rauðvín með matnum?
Gesturinn: — Mér er sama,
ég er litblindur.
X
— Einræðisherrar þurfa
aðeins að hugsa um tvennt: Að
magar þegnanna séu fullir og
höfuðin tóm.
X
Liðþjálfi: — Hvað er agi?
Hermaðurinn: — Óþægileg
tilfinning, sem fer um óbreytta
liðsmenn, þegar þeir sjá liðs-
foringja nálgast.
X
Hann: — Þú heldur vfst að
allir karlmenn séu úlfar í
sauðargæru?
Hún: — Nei, þveröfugt.
og annars hugar við hálsfestina
sfna.
— En ætli við verðum ekki að
fara inn í vinnuherbergið þitt,
Pete. Inge er alltaf að þjóta fram
og aftur svo að hvergi er friður
nema þar. Ó, hamingjan sanna.
Af hverju getið þið annars ekki
látið mig afskiptalausa?
Hún sneri sér að Quadrant
hjónunum og sagði:
— Viltu hafa mig afskaða
augnablik, Eabía mfn? Ég vona
þú hafir ekkert á móti þvf að sitja
tii borðs með svona gtæpafólki
eins og við erum.
— Ertu viss um þú viijir ekki
að Douglas komi með þér? Rödd
Fabiu Quadrants virtist hafa
slfkan blæ að engu var Ifkara en
henni væri stórskemmt og
Burden hugsaði með sér að
kannski hefði Helen Missal gefið
þeim í skvn að von væri á þessari
heimsókn og kannski sagt að það
væri vegna stöðumælasektar.
— Sem lögfræðingur þinn á ég
við, bætti Fabia Quadrant við.
En Wexford hafði minnzt á
morð og Quadrant hafði verið
brugðið þegar hann kveikti f sfga-
rettunni.
— Verið nú ekki lengi að
þessu, sagði Peter Missal.
Þau gengu inn f vinnuherberg-
ið og Wexford lokaði dvrunum á
eftir þeim.
— Gjörið svo ve! og afhendið
mér varalitinn minn aftur, sagði
Helen Missal derringslega.
— Óg svo vil ég fá að borða
kvöldverð með vinum mfnum í
friði.
Wexford sagði eins og hann
hefði ekki hlýtt á sfðustu orð
hennar.
— Og mig langar til að fá að
vita með hverjum þér voruð
þegar þér týnduð þessum varalit.
— Það var bara kunningi
minn! Hún leit blíðlega á Wex-
ford og sagði biðjandi röddu, rétt
eins og Iftil tclpa.
— Þér ætlið þó ekki að banna
mér að eiga vini?
— Frú Mfssal. ef þér haldið þvf
til streitu að vilja ekki upplýsa
hver viðkomandi var, á ég ekki
annarra kosta völ en tala við
eiginmann yðar.
Burden hélt sig hafa vanizt hin-
um skyndilegu og snöggu skap-
brigðum f framkomu Helenar
Missal, en samt sem áður var
hann efcki viðbúinn þvf reiðikasti
sem greip hana nú.
— Þér eruð viðbjóðslega ill-
gjarn óþokki! sagði hún.
— Slík^þ yfirlýsingar snerta
mig ekki tiltakanlega djúpt, sagði