Morgunblaðið - 24.03.1976, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 24, MARZ 1976
A hættu-
slóðum í
ísraelH™'KSre
Sigurður
Gunnarsson þýddi
var íbygginn á svip og drap tittlinga
framan í Óskar. Og allt í einu varð Óskari
ljóst, að Ester og Míron mundu vera
mjög góðir vinir Þess vegna hafði hinni
fallegu, svarthærðu stúlku dottið í hug
að fara hingað með vínber og egg til að
gleðja þá. Og hún hafði fengið Maríu til
að koma meó sér.
()g María hafði víst ekkert verið því
mótfallin að fara með henni?
Nú settust allir á ný og borðuóu egg og
vínber. Lífið var allt í einu orðið undur-
samlegt. Þau gleymdu bæði hita mýflug-
um og malaríu, Aröbum og jarðsprengj-
um, sem ef til vill höfðu verið lagðar hér
og þar. Öskar talaði norsku við Maríu og
dönsku við Míron, vió Jesemel talaði
COSPER-------------s
Nú er ég Irúlofartur Mæju, — hún Kt'lur spvll
lengra en allar hinai- slelpurnar.
V >
hann einhverja tungu, sem hann hélt að
væri hebreska. En Jesemel talaði við
öskar einhverja tungu, sem hann hélt að
hlyti að vera norska, og þannig skildu
þau öll hvert annað, — því að fái
maður ný vínber í brennandi sólarhitan-
um,.er ekki erfitt að skilja hvert annað.
Allt í einu sagði María: „Viö skulum
fara yfir að tjaldi Sameinuðu þjóðanna
og gefa liðsforingjunum vínber.“
Míron andmælti þessu þegar í stað. I
fyrsta lagi var hættulegt að fara yfir
mýrarnar, — í öóru lagi áttu þeir að
vinna, — í þriðja lagi áttu stúlkurnar að
fara sem fyrst heim, og í. . . .
En Ester hænsnastúlka var einkar létt-
lynd og hláturmild að eðlisfari og nú tók
hún bara fleiri vínber og tróó þeim á ný
upp í munninn á Míron, sem brauzt um,
hóstaði og bar sig illa, en brosti svo
auðvitað aó öllu saman. Og þegar hann
hafði jafnaö sig aftur, voru þau hin lögð
af staó. Þau voru ákveðin í að taka sér frí
í nokkra klukkutíma. Það mundi áreiðan-
lega gleðja liðsforingja Sameinuðu þjóð-
anna aö fá heimsókn.
Jesemel gekk fyrstur. Næst á eftir
honum kom Ester, þá Míron og að lokum
Oskar og María. Óskar hafói nú lokið
bréfinu til Andrésar lelaga síns.
Tjald liðsforingjanna virtist langt inni
i sólmóðunni, þau sáu aóeins votta fyrir
því og mönnunum. En Óskar hugsaði
með sjálfum sér: „Hver veit, nema
Arabar hafi nú lagt jarðsprengjur hér i
nótt...?“
Átti hann kannski aö bjóöast til að
ganga á undan? Hann gat svo sem vel
gert það.
Miron hlaut að hala skynjað, hvað
öskar hugsaði, því að hann sagði skip-
andi: „Vertu þarna, þar sem þú ert.“
Þau höfðu með sér vínber, sem þau
borðuðu á göngunni, og öll voru þau
vopnuð.
NÍUNDI KAFLI
Bréf Óskars til Andrésar.
Kæri gamli félagi.
Vafalaust hefur brytinn beljað eins og
þokulúóur, þegar hann komst að því, að
uppþvottameistari frá hinu ágæta landi,
Noregi, hafði strokið af skipinu, án þess
að kveðja mikils metinn yfirmann sinn.
Ég hugsaói óneitanlega til þín, þegar ég
vt tt»
moröjm
kA TtlNÚ
Saklaus? IWá ég þá eiga alla
peningana?
Á bar? Nei, ég er heima hjá
gömlum skólabróður. —
Hevrir þú ekki — hann er að
þvo upp?
A prófi, sem var haldið rétl
fvrir jólin, var ein spurningin
svohljöðandi:
— Hver er orsök hryggðar-
innar?
Einn nemandinn svaraði
þannig:
— Guð veil það. Ég hef ekki
hugmvnd um það. Gleðileg jól.
Hann fékk prófblaðið til
baka með svohljóðandi athuga-
semd kennarans:
— Guð fær 10. Þú færð 0.
Gleðilegt nýtt ár.
X
Jói: — Er allt til undir
bindindishátíðina?
Pétur: — Já, kaffið er komiö
á borðið og nefndin drakk allt
koníakið á síðasta fundi svo að
ekkert er af því.
X
Hjón komu inn í notalega
veitingakrá í einu af suður-
ríkjum Bandaríkjanna. Bros-
andi þjónn spurði auðmjúkur,
hvers þau óskuðu
Nei, það getur ekki verið
mamma — hún er með bílinn.
— Eg vil fá tvö linsoðin egg,
sagði konan.
— ()g ég óska þess sama,
sagði maðurinn, en bætti síðan
við: En þau verða að vera ný.
— Ókey, svaraði þjónninn,
en för síðan að eldhúslúgunni
og kallaði: Fjögur linsoðin
egg, og tvö þeirra eiga að vera
ný.
X
Konan: — Eg vildi óska, að
ég væri bók. Þá myndirðu
sinna mér meira.
Maðurinn: — Já, og þá vildi
ég óska þess, að þú værir ár-
bók, því að þá fengi ég nýja á
hverju ári.
X
— Þú kallar mig þorpara og
svikara. Það hefur sennilega
verið spaug hjá þér?
— Nei.
— Það er gott fyrir þig, því
að slíkt spaug hefði getað orð-
ið þér dýrt.
Arfurinn í Frakklandi
Framhaldssaga eftir Anne Stevenson
Jóhanna Kristjónsdóttir þýddi
26
Hann rankaði við sér þegar
hann heyrði nafn Mme Uesranges
nefnt og Helen lók í hönd honum.
Síðan hófsl kveðjuathöfnin og
loks komusl þau úl í portið.
— Ja hérna. sagði llelen og
dæsli.
— flvað meinarðu með því?
• purði David.
— Eg skal segja þér eftir
augnahlik hva<) ég var að hugsa
uin, sagði hún beygði signaður og
strauk kellinum.
— Eg skal muna að senda spila-
mennina á vettvang. Er ha*gl að
komasi úl um hliðió hérna.
— Eg tissi ekki það va-ri lokað.
Eg lók eflir að það var opió fyrr i
kvöld. Eg héll þú þekktir þennan
stað út og inn. Að minnsla kosti
la-lur þú eins og þér séu hér allir
hnúlar kunnugir.
— Þú hlýtur að vera mjög
þreyltur, sagði llelen. — Eg sá
ekki betur en þú værir að sofna
standandi í eldhúsinu.
— Missti ég af einhverju?
— Valentin er einn af foringj-
um í liði Mareels. Hann hefur
þekkt hann siðan þeir voru ungir
drengir. Eg nefndi hús þitt í sam-
bandi við þig og sagði honum frá
því hvers vegna þú va*rir hingaö
kominn. Heyrðirðu það ekki?
— Nei, það hefur farið framh.já
mér.
— Og þar með var farið að tala
um slriðið og Heraultfjölskyid-
una. Mareel og hreingerninga-
konuna. Skilurðu mig núna?
David tók híllyklana úr lófa
hennar og opnaði bílhurðina.
— Slígðu inn, sagði hann. — Eg
skal aka. Þú gelur vísað mér lil
vegar.
Þau sligu inn í bílinn.
— Nú geturöu sagl mér hvað þú
átlir við.
Hún andvarpaði.
— Það er auðvilað hara slúður.
Eg gel svo sem ekki ímyndað mér
það merkilegt. Nema að kjafta-
sögur gela verið skemmtilegar í
sjálfu sér. Ertu ekki sammála
þvf?
— Með hreingerningakonunni
állu við Mme Desranges.
— Já. Hún er giimul vinkona
Mareels.
— Er það kjaftasagan.
— Það hljómar ekki spennandi
af þinum vörum, ég viöurkenni
það.
— Sjálfsagt óralangl siðan?
— Eyrir stríð.
— Það gæti verið skýringin á
því hvers vegna Mme Desgranges
lætur sem vind um evru þjóta
þótt Gautier sé að revna að losa
sig við hana. „Eg á vini í háum
stöðum" og eitthvað f þeim dúr.
Talandi um slíkt, hefur Mareel
einhvern tfma verið bæjarstjóri
hér?
— Nei.
— Hvernig ætli standi á þvf?
Annar eins virðingarmaður og
hann er og nýtur almennra vin-
sælda.
— Eg held hann hafi aldrei
haft áhuga á neinu slfku starfi.
— Það hefði getað verið honum
stökkpallur til annars meira með
tfmanum. Með töfrum hans, hæfi-
leikum og áhrifum, svo að ekki sé
nú talað um alla peningana hans,
heTði hann getaö endað sem for-
seti.
— A ég að segja þér eitt, sagði
Helen og horfði á hann fhugandi
og alvörugefin á svip.
— Eitthvað f raddblæ þínum
gefur til kynna að þú hafir ekki
orðið hrifinn af Mareel.
— Það er alveg rétt, sagði
David. — Eg varð það ekki og ég
veit satt að segja ekki hvers
vegna. Mér gremst dálítið að geta
ekki skilið það.
Þau lögðu bflnum við trjá-
göngin viðána.
Torgið lá fyrir fótum þeirra og
David hugsaði með sér að hverfið
handan brúarinnar væri fullt af
leyndardómum og ákaflega ólfkt
hinum hluta borgarinnar. Þar
gæti áreiðanlega allt gerzt.
— Eg finn rýtinginn f baki mér,
sagði hann við Helen.
— Það er satt að þetta er dálftið
magnað hverfi, sagði hún. — En
mér hefur alltaf verið sagt að
óspjölluð jómfrú gæti gengið hér
og verið fullkomlega örugg um
sinn meydóm. Það er ekkert af
glæpamönnum, hvorki af Iftilii
eða stórri gráðu hér. Allt er svo
einfalt og saklaust hér f þessum
bæ. Og hvað sem öllu liður eigum
við ekki annarra kosta völ en
ganga þar sem göturnar eru alltof
þröngar fyrir bflaumferð.
Þau gengu eftir veginum og
upp götuna sem kom á móti. Hver
smáverzlun með glingur og dót
eða matvarning var við hlið
annarrar. Sumar voru greinilega
hálf eyðilegar og sennilega ekki
opnar nema öðru hverju eftir út-
ganginum að dæma.
— Hvað gæti verið hugljúfara.
sagði Helen. — fbúarnir eru aflir
í makindum að horfa á sjónvarp-
ið.
— Eg neita að trúa þvf, sagði
David, nam staðar og tók minnis-
bókina upp úr vasa sínum.
— Nú skulum við sjá til.
Gautier lét mig fá heimilisfang
Mme Desgranges. Eg skrifaði það
einhvers staðar hér.
Hann las það upp fyrir Helen.