Morgunblaðið - 11.05.1976, Blaðsíða 32

36
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 11. MAl 1976
Á hættu-
slóðum í
ísrael™' Í3T
Sigurður
Gunnarsson býddi
skal vera refsing þin fyrir það, að þú
heíur togað mig hingað til ykkar. Nánari
skýringu lærðu seinna.
Sendið vottoróin strax til Andrésar,
stóð í skeytinu."
„En hefurðu svo aldrei fengió neitt
svar?“
„Ef til vill hafa þau ekki sent þau í
ílugpósti, — ég veit ekkert um það. En
hvernig sem því er farið, hef ég ekki enn
fengið neitt svar frá Noregi. Svo lá ég
þarna marga daga á sjúkrahúsinu í Mar-
seille i næstum því eins miklum hita og
hér er. ()g svo varð ég frískur á ný og var
útskrifaður af sjúkrahúsinu. En þaó kom
ÞKTTA hcitir Völundarhús.
Þú fa'rö þfr blýant or átt art
þra'da leiöina gegnum húsið.
Fara verður með blýantinn um
öll hornin í húsinu, án þess að
Ifnurnar nokkru sinni skerist.
Við komuni með lausnina á
morgun.
ekkert svar frá Noregi, — enginn vottorð
til Andrésar.“
„Hvaða vottorða stangl er þetta í þér?
spurði Óskar. „Talaðu út drengur, —
skýröu málið og segðu, hvernig þú komst
hingað.“
„Allt tekur sinn tíma, Óskar litli. Segðu
mér heldur, hvað hún heitir, þessi stúlka,
sem hugsaði svo vel um þig, þegar leið
yfir þig? Var þaó kannski...“
„Já, þaó var María. Skrifaói ég þér ekki
eitthvað um hana?“
„Jú,.. jú, það held ég, en ég man það
ekki greinilega... Jæja, ég var, sem
sagt í Marseille, en skipið var lagt úr
höfn fyrir löngu. Og hvað gerir þá góður
sjómaður? Hann telur sparifé sitt. Hann
á ekki nóg fyrir fargjaldinu. Þá selur
hann úrið sitt, en það er enn ekki nóg.
Hann selur sæmilegan fatnað, sem hann
á, en það er ekki ennþá nægilegt. Þá
selur hann allt, sem hann á, nema skyrtu,
buxur og skó, fer til norska ræðismanns-
ins, nýtur ágætrar aðstoðar hans og
kaupir farseðil með flugvél. Og svo er ég
þá kominn hingað til Galíleu.
„Þorskurinn þinn,“ sagði Óskar hrif-
inn. Þetla var hann alltaf vanur að segja,
þegar Andrés hafði gert eitthvaó, sem
hann dáðist að, eitthvað reglulega gott.
„Þú komst til ísraels og fannst mig.“
„Já, og þaó var ekkert mjög erfitt.
Auðvitað heyrði ég skotin í mikilli fjar-
lægð. Það versta var, að ég kom hingað,
án þess að hafa réttan stimpil á vegabréf-
inu mínu, en norski ræðismaðurinn í
Haífa var svo vænn að hjálpa mér. Og nú
er ég hér, eins og þú sérð, — en vottorðin
mín eru ókomin.“
„Hvað ertu alltaf að þvæla um þessi
vottorð?“
„Já, það eru mikilvæg gögn, sem ég bað
um að senda mér að heiman, eins og ég
hef gefið þér í skyn. Ég veró á fá þau, ef
það liggur fyrir mér að setjast að i þessu
landi.“
„Hvað segirðu?. . Ertu að hugsa um að
fara ekki heim aftur?“
Óskar lá á hliðinni í rúminu með þunnt
teppi ofan á sér, og hann hafði senn náð
sér á ný eftir áreynsluna og sólstinginn. í
samyrkjubúinu gekk lífið sinn vanagang
eins og fyrr, hin alvarlegu átök í gær og
fyrradag voru senn gleymd. Hér voru
menn við því búnir, að slíkt gæti komið
fyrir, jafnvel hvenær sem var. Óskar
hafói frétt, að það hefðu verið Petterson
MORötlKí
kAFF/NO
getur það ekki verið forsenda
kauphækkunar. — Farðu úr
sokknum, og konan mín stopp-
ar I hann!
Stingdu fingrunum þfnum upp
I evrum á mér, áður en ég svipti
plástrinum af!
Samkvæmt mínum útreikning- Hver var hann þessi sótari, sem
um erum við nú staddir hér? þú ]ærðir hjá?
— Ilefur enginn í fjölskvldu
þinni gifzt vel?
— Jú, konan mfn.
X
Hann: — En þú lofaðir fvrir
altarinu að hlýða mér.
Hún: — Heldurðu að ég hafi
kært mig um að gera uppistand
þar?
X
— Jæja, þá er ég kominn
aftur úr ferð minni umhverfis
hnöttinn.
— En undursamlegt. Stanzað-
irðu I Egvptalandi?
— Já, auðvitað.
— Fórstu upp NII?
— Það geturðu hengt þig upp
á. Dásamlegt útsýni af toppin-
um.
Umsjónarmaðurinn: — Af-
sakið, ungfrú, en það er bannað
að svnda í þessari tjörn.
Ungfrúin: — Hvers vegna
sagðirðu mér það ekki áður en
ég afklæddi mig.
— Það er ekki bannað að
afklæða sig hér.
X
Dómarinn: — Hvernig er
það, hef ég ekki séð þig fyrr.
Akærður: — Jú, ég var hérna
líka áður en þú aofnaðir.
X
Dómarinn: — Þú segir, að þú
hafir misst eyrað f áflogunum.
Gaztu ekki fengið lækni til þess
að sauma það á þig aftur?
— Nei, lögregluþjónninn
sagði, að hann þyrfti að senda
eyrað með sem sönnunargagn.
Arfurinn í Frokklondi rrsrrií'
61
— Þetta er afbrýðisemi af
hennar hálfu. Beizkja konu sem
hefur verið forsmáð. Og við mig
sagði hann: Hefur þu gleymf
þeirri skuld sem þú stendur í við
mig? Hefurðu íhugað þær afleið-
ingar sem það gæti haft í för með
sér fyrir þig ef ég yrði andstæð-
ingur þinn?
— Eg trúi henni, sagði Herault
la-knir.
— Ef þú berð þessar lygar á
borð fyrir fólk, sagði Marcel —
mun ég sjá til þess að þú verðir
rekin úr landi. Eg mun sjá til
þess að þú verðir sett f fangelsi.
Frænka þín send aftur til Spánar
með smán og sonur þinn skitinn
einn eftir.
— Eg er að segja sannlcikann,
sagði ég. — Mér verður trúað.
— Engum dettur í hug að trúa
þér. Ég er maðurinn sem leiddi
samtökin fram til sigurs. Ég er
födurlandsvinur. Þú ert útlend-
ingur. Það er þitt orð á móti
mínum. Hverjum heldur þú að
verði trúað?
Læknirinn sagði við mig: Hafið
þér einhverjar sannanir. — Að-
eins orð mfn, sagði ég. — En
Þjóðverjar hljóta að hafa þetta
skjalfest. Þeir eru mjög nákvæm-
ir með allt slfkt, Þjóðverjarnir.
Það hlýtur að vera einhvers
staðar skrifað.
— Öll slík skjöl hafa verið
brennd, sagði Marcel. — Þeir
brenndu öllu daginn áður en þeir
flýðu. Ég hef þegar gengið úr
skugga um það.
Læknirinn andvarpaði.
— Svo að þetta er þá satt. Svik á
svik ofan. Þér voruð þá að blekkja
allan tímann. En eftir stendur
morðið á Ian Richardsson og
nauðgun á dóttur minni.
— Þjóðverjar skutu Richards-
son. Hvað sem dótiir vðar hefur
sagt er það óráðshjal. Eg get líka
sagt' vður að ég veit fullvel að
Madeleine er á Iffi. 1 dag hitti ég
konu sem sá hana fara af bónda-
bæ hér í grendinni ásamt með
Simone. Hún sagðist hafa séð að
hún va*ri harnshafandi. Ég vil
vita hvar hún er niðurkomin. Ég
vil fá þetta barn. Það er mitt
barn.
Faðir að barni hennar er Ian
Richardsson. Þér fáið aldrei þetta
barn. Þegar það fæðist munuð þér
vera fyrir rétti áka-rður fvrir
morð.
— Það eru engar sannanir.
— Jú. Madeileine, sagði
Ilerault læknir.
— Madeleine mun ekki lifa það
að bera vitni, sagði Marcel kulda-
lega. Þér getið ekki fmvndað
vður. M. Hurst, hvernig raddblær-
inn var. Það var engu Ifkara en
mér fvndist blóðið f æðum mér
frjósa.
Hcrault læknir sagði: Ég hélt
þér bæruð umhvggju fyrir barn-
inu.
Marcel sagði: Ef mér eru
einhverjir kostir settir mun ég
fyrst og fremst hugsa um sjálfan
mig. En hún skal ala þetta barn.
Það er mitt barn og ég skal finna
hana. Þér eigið völina. Hún fær
að lifa og mér er fengið harnið f
hendur. Ella mun hún verða að
deyja.
— Ef ég ætti bvssu, sagði
læknirinn — mvndi ég ekki
hugsa mig um tvisvar. Ég mvndi
drepa vður.
— Eftir daginn í dag, sagði
Marcel — mun vður aldrei takast
að hlaka við mér. En þér skuluð
vera minnugur orða minna. Mér
er í lófa lagið að evðileggja vður.
Og ykkur öll. Ég er reiðubúinn að
sjá til þess að þaggað verði niður f
vkkur öllum. Og með þá hótun á
vörunum gekk hann á brott.
Við trúðum orðum hans. Við
vissum að hann myndi ekki hika
við að gera alvöru úr ógnunum
sfnum.
— Við erum öll svo vón dráp-
um, sagði læknirinn við mig —
við viðurkennum dráp sem leiðir
tii að ná fram tilgangi okkar. Ég
er sannfærður um að Marcel
stendur við hótun sfna. ef honum
býður svo við að horfa. Síðan
sagði hann: Ég hef hitt dóttur
mína. Hún er mjög vcikburða og
ég efast um að hún lifi af barns-
fæðinguna. Það er ákaflega fátt
sem er í mínu vaidi að gera henni
til bjargar. Ég spurði hvar hún
væri og hann sagði: Hún er með
Simone. Ég ætla ekki að segja
vður hvar, því að það er betra
fvrir vður að vita það ekki. Þá er
ekki hægt að nevða yður tii að
segja neitt.
Svo sagði hann mér að hann
væri sjálfur dauðvona af krabba-
meini og bjóst ekkí við að eiga
meira en ár ólifað. Kannski þér
getið ímvndað yður þessa
samræðu okkar, M. Hurst, þar
sem talið snerist um fæðingu og
dauða, morð og hefnd. Og úti
færðust fagnaðarlætin vegna
frelsunarinnar inn í aukana —
vegna þess að nú var öll ha-tta
liðin hjá.
— Ég get fmvndað mér það,
sagði David.
— Ég var um kvrrt hjá
lækninum eftir þetta. Lífið gekk
sinn vanagang að mestu. Marcel
Carrier lét aldrei sjá sig f húsinu
eftir þvf sem ég bezt veit. Hann
reyndi heldur ekki að hafa
samband við mig á mfnu heimili.
í janúarmánuði fór læknirinn