Morgunblaðið - 06.07.1976, Page 36

36
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 6. JÚLÍ 1976
Skipbrotið
tók hann um fót mér og setti hann á
höfuð sitt.
Með því vildi hann gefa mér í skyn, að
hann skoðaði sig eins og þræl minn.
Ég rétti honum hönd mína, reisti hann
á fætur og reyndi með öllu móti að gera
honum skiljanlegt, að hann þyrfti ekkert
illt að óttast af minni hendi.
Þá litaðist ég um og sá, að villimaður-
inn, sem ég hafði slegið til jarðar með
byssuskeftinu, var nú farinn að rísa upp;
hann hafði aðeins fallið í rot.
Ég benti villimanninum mínum á þetta
og talaði hann þá einhver orð, sem ég,
eins og að líkindum ræður, alls ekki
skildi.
Þetta voru nú eftir tuttugu og fimm
ára tíma fyrstu orðin, sem ég heyrði af
mannlegum vörum. Áhrifin, sem þau
höfðu á mig, voru óumræðileg. Ég hefði
getað faðmaó villimanninrí að mér. En
vel má vera, að það hefði orðið honum
meira hræðsluefni en allt annað.
Nú sem ég tók til byssu minnar og
ætlaði að skjóta villimanninn, er þegar
var risinn upp til hálfs, þá benti líknar-
maður minn á korða minn og gerði mér
skiljanlegt með bendingum, að hann
vildi, að ég léði sér hann. Églétfúslega að
ósk hans. Rauk hann þá óðara í fjand-
mann sinn og skeldi höfuðið af bolnum í
einu höggi. Kom hann síðan til mín aftur
hoppandi og hlæjandi með korðann í
annarri hendi, en höfuð hins drepna í
hinni, og lagði niður fyrir fætur mér,
bæði korðann og höfuðið.
Ég lét hann skilja á mér, að ég vildi, að
hann fylgdist með mér.
Hann svaraði mér með bendingum, að
brýna nauðsyn bæri til að grafa fyrst
hina dauðu, svo að hinir fyndu þá ekki.
Ég kinkaði kolli til samþykkis, og gróf
hann þá með miklum hraða gryfju niður
í sandinn og götvaði þar líkin.
Ég fór með hann inn i hellisskúta minn
og gaf honum til hressingar brauð, vín-
ber og vatn, og með þvi að ég sá, að hann
var dauðþreyttur af flóttanum, þá benti
ég honum á hálmbing einn og gaf honum
í skyn, að þar ætti hann að hvílast og sofa
úr sér þreytuna.
Þegar hann hafði matast, lagðist hann
til hvildar og sofnaði þegar. Eins og
móðir horfir á barn sitt sofandi, eins
horfði ég á Frjádag minn eða Föstudag,
því að það nafn gaf ég honum þegar, eftir
deginum, er ég frelsaði hann úr óvina
höndum og gerði hann að mínum manni.
Hann var vel vaxið ungmenni, á að
giska tuttugu og fimm ára. Andlits-
skapnaður hans var fríður og karlmann-
legur og um leið alls ekki villimannlegur.
Þegar hann brosti, þá skein af svipnum
einhvers konar blíða, og helst í þá lík-
ingu, sem Evrópumönnum er eiginlegt.
Hann var móbrúnn á hörund og litar-
hátturinn fremur geðslegur; háriö var
ekki hrokkið og ullarkent, heldur sítt og
hrynjandi, andlitið kringluleitt, ennið
hátt og augun f jörleg, munnurinn fallega
lagaður og tennurnar svo skínandi
hvítar, sem væru þær úr fílabeini.
Villimennirnir voru farnir burt aftur
úr eynni. Nú var það Frjádagur minn,
sem mér var mest annt um af öllu, og
ekkert lá mér eins á hjarta og að fræða
hann. Fyrstu orðin, sem hann lærði,
voru: Herra, já, nei, borða, drekka.
Á öðrum degi fór ég með hann til
skotvígisins.
Þegar við gengum fram hjá staðnum,
þar sem báðir villimennirnir voru grafn-
ir, þá lét hann í ljós mikla löngun til þess
að grafa þá upp, svo að við gætum étið þá
Höskadraumar
Framhaldssaga eftir Mariu Lang
Jóhanna Kristjónsdóttir þýddi
19
veik os 6styrk og Malin vissi ekki
hvorl það var rigning eða lár sem
runnu niður kinnar henni þegar
hún svaraði:
— Jón er dáinn ...
Hún greindi sársaukann f and-
liti hans f einni sjðnhending. Svo
hljóp hún aftur inn f borðstofuna.
Hún hafði titrað fram að þessu,
en skalf nú og nötraði frá hvirfli
til ilja. Eins og I draumi hugsaði
hún með sér að hún þyrfti að fara
f þurr föt.
Þegar hún stúð á ný inni í
dimmri forstofunni varð hún aft-
ur gagntekin skelfingu. Einhver
var áreiðanlega að horfa á hana
Ilún snarsnerist á ha-li og stóð
andspænis try llingslegu augna-
ráði Ylvu. Hún hafðí vafið um sig
stóru sjali og hárið hékk tætingv
lega um axlir henni.
— Hvað er að? hvfslaði hún. —
Ilvers vegna eru allir vakandí?
Og hvar er mamma?
Og enn á ný endurtók Malin
þessi fáu en hryllilegu orð:
— Jón er dáinn.
Viðbrögð hinna höfðu verið á
ýmsan veg. Kári svefndrukkinn
og utan við sig, Cecilfa hafði hnig-
ið f yfirlið á dramatfskan hátt,
Björg hafði verið full samúðar í
garð eiginmanns síns. en virzt f
fyrstu halda jafnvægi sfnu, og
þung og óbeizluð sorg Andreasar.
En viðbrögð Ylvu voru vissulega
mest ráðgáta. Hún sagði revndar
ekki annað en:
— Aha...
Þotla fól ef til vill f f sér undr-
un. kannski skelfingu. kannski
vottaði fyrir sigurgleði. Malin gat
ekki túlkað þetta og hún dró sig i
hlé vandræðalega þegar hún
hljóp upp stigann og fjálgleikinn
lýsti af henni langar leiðir.
Skömmu seinna gekk Andreas
Ilallmann fram hjá henni og fór
siimu leið og Yla. Hann var svo
niðursokkinn f sorg sfna að hann
tók ekki eftir litla gegnblauta rit-
aranum sfnum, sem hallaði sér
þreytulega að handriðinu. Hún
reyndi að þoka sér upp stigann og
mætti þá Björgu þar sem sagði
eins og til skýringar.
— Eg ætla að bfða eftir Isander
lækni niðrl.
Þegar Malin hafði Joks tekizt að
hafa fataskipti var læknirinn
kominn á vettvang. Hann var að
skoða hinn látna en aðrir meðlim-
ir fjölskyIdunnar höfðu hnappazt
saman fyrir framan gapandi tómt
sjónvarpstækið. Andreas gekk
fram og aftur f mesta uppnámi.
Cecilia sem hafði komizt til með-
vitundar fyrir nokkru hvfldi sorg-
þrungin og þokkafull á legu-
bekknum, klædd hvftum siffon-
sloppi sem myndaði annarlega
andstæðu við náttkjól Ylvu og
svart sjalið um herðar henni,
Kári reykti f grfð og erg sfgarett-
ur mágkonu sinnar, og Björg sem
hafði gefið sér tfma til að snvrta
sig áður en Isander kom, var
klædd f bláan flauelsslopp, og
virtist hálf annars hugar vegna
þess að hún var sennilega að
hugsa um tevatnið og kaffikönn-
Striplingar koma hingað sára-
sjaldan.

Ég held þetta muni lækna þig
af flensunni.
Samúel Rogers var ásakaður
um illyrði f garð náungans.
Hann svaraði:
„Mér er sagt að ég sé illyrtur.
Ég hefi mjög veika rödd, og ef
ég væri ekki illyrtur, myndi
enginn hlusta á það sem ég
segði.“
X
Þegar Charles Dawes var
sendiherra f Englandi, er sú
saga sögð af honum, að eitt sinn
er hann var að kaupa blað af
blaðsöludreng hafi hann sagt:
„Þetta hefði ég orðið að
borga tvöföldu verði f Amer-
íku.“
„Einmitt það, herra,“ svaraði
blaðsöludrengurinn, „þér getið
einnig fengið að borga tvöfalt
verð hér, svo þér séuð eins og
heima hjá yður.“
una sem voru á eldavélinni úti f
“ldhúsinu.
Þegar Gregor Isunder kom loks
fram aftur, beindist augnaráð
allra að honum. Ef hann var
þrcyttur eftir erfitt kvöld var það
ekki á honum merkt. Augu hans
— með óvenjulega litlum auga-
steinum að þvf er Malin sá —
voru vakandi og lífleg og enda
þótt hann væri alvarlegur og
greinilega mjög snortinn yfir þvf
sem gerzt hafði, var hann jafn
ræðinn og hann átti vanda til.
— Já, það var auðvitað hjartað,
sem sagði stopp. Það er auðvitað
þungt áfall og kemur alltaf á
óvart í augnahlikinu ... en við
vissum auðvitað að hverju stefndi
og kannski má segja það hafi ver-
ið furðanlega lengi sem veikt
hjarta hans starfaði.
— En — mótmælti Andreas
vansældarlegur — f gær var hann
frfskur og sprækur. Hann lék á
pianóið, hann borðaði og drakk.
— Það getur hugsazt, svaraði
Isander þurrlega — að hann hafi
ekki gætt hófs f þvf. Hann hefur
verið við slæma heilsu upp á sfð-
kastið. A hinn bóginn gerði hann
sér oftast sjálfur grein fyrir Ifðan
sinni og hann vissi einnig hversu
mikið hann mátti bjóða sér. En
hafi hann sem sagt vikið út af
þessari hófsemdarbraut vissum
Disraeli var að skýra frá þvf,
hvers vegna hann ætti svo mikl-
um vinsældum að fagna hjá
drottningunni. Hann sagði:
„Gladstone talar við drottn-
inguna eins og hún væri al-
menn stjórnardeild. Ég kem
fram við hana með þeirri sann-
færingu að hún sé kvenmaður.“
X
Gilbert Stuart, amerfski
málarinn, mætti eitt sinn ungri
konu á götu í Boston, sem heils-
aði honum með „Ó, hr. Stuart,
ég var einmitt rétt áðan að sjá
andlitsmynd yðar, og kyssti
hana af því að hún var svo Ifk
yður.“
„Og kyssti hún yður á móti?“
„Nei auðvitað ekki,“ svaraði
stúlkan hlæjandi.
„Þá hefur hún ekki líkzt mér
mikið," svaraði Stuart.
_______________________________4
við hve hjartað var veikt og gat
brostið hvenær sem var.
— Heldur... heldur þú að hann
hafi kvalizt mikið?
— Það get ég ekki sagt um.
Sennilega hefur þetta tekið fljótt
af. Annars hlyti hann að hafa
kallað á Cecilfu. Þakka þér fyrir
Börg. ..það var hugulsamt af þér
að búa til kaffi bara handa mér.
— Ég vil Ifka fá kaffi.
Cecilfa rétti fram sinn boila og
fékk hellt f hann.
— Ég skil ekki að ég skyldi
ekki heyra f honum. Við látum
dyrnar alltaf vera f hálfa gátt á
milli svefnherbergjanna okkar,
einmitt til að hann geti.... ég
meina.... til að hann gæti kallað
á mig, ef hann yrði veíkur.
— Þú hafðir svelgt alltof mikið
kampavfn, sagði Ylva hryssings-
lega. — Þú hefur sjálfsagt sofið
eins og steinn.
Andreas hrukkaði argur dökkar
augabrýnnar, en hvort það stafaði
af gremju vegna hvatvfslegra
orða dóttur hans eða framkomu
tengdadóttur hans var hulin gáta.
— En Jón dó inni f baðherberg-
inu. '
Það var Kári sem loks mælti
þessi orð, en fram að þvf hafði
hann ekkert lagt til málanna.
— Hvernig hefur hann farið að
þvf að komast þangað? Geymdi