Morgunblaðið - 06.08.1976, Blaðsíða 32

32
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 6. AGUST 1976
Halldór Snorrason
aö láta gera afyfir rekkju sína, því að
konungur þóttist þuá þurfa hlýrrar
sængur. Og ER Halldór kom þessi oró-
sending, þá er sagt, aö hann skyti við í
fyrstu þessu orði: ,,Eldist árgalinn nú.
“En hann sendi honum þó belgi, sem
hann beiddi. En ekki for Halldór utan,
síðan þeir Haraldur konungur skildu í
Þrándheimi, sem nú var sagt. Bjó hann í
Hjarðarholti til elli og var maður gamall.
(Fjörulíu IslrndingaþaMlir, bls. III —125).
íslendingurinn
sögufróði
Svo bar til á einu sumri, að íslenskur
maður, ungur og frálegur, en þó félaus,
kom til Haralds konungs harðráða og bað
hann ásjár. Konungur spurði, ef hann
kynni nokkur fræði. Hann lést kunna
nokkrar sögur. Konungur mælti: „Ég
mun taka við þér, og skalt þú vera með
hirð minni í vetur og skemmta ávallt, er
menn vilja, hver sem þig biður.“ Og svo
gerði hann. Aflaði hann sér skjótt vin-
sælda af hirðinni, og gáfu þeir honum
klæöi, en konungur sjálfur gaf honum
gott vopn í hönd sér. Leið nú svo fram til
jóla. Þá ógladdist íslendingurinn. Kon-
ungur fann það og spurði, hvað til bæri
ógleði hans. Hann kvað koma til mislyndi
sína. „Ekki mun svo vera,“ segir konung-
ur, „og mun ég geta til. Það er ætlan mín,
að nú muni þrotnar sögur þínar, því aó
þú hefur jafnan skemmt hverjum sem
beðið hefur í vetur, og löngum bæði
nætur og daga. Nú mun þér illt þykja, að
þrjóti sögurnar að jólunum, er. þú mund-
ir eigi vilja segja hinar sömu.“ „Rétt er
svo sem þú getur,“ segir hann, „sú ein er
sagan eftir, er ég þori eigi hér að segja,
því að það er útfararsaga yðar.“ Konung-
ur mælti: „Sú er sagan, sem mér er mest
forvitni á að heyra. Skaltu nú ekki
skemmta framar til jólanna, er menn eru
í starfi miklu, en jóladag hinn fyrsta
skaltu upp hefja þessa sögu og segja af
spöl nokkurn. Þá eru drykkjur miklar, og
má þá sitja skömmum við að hlýða
skemmtuninni. Mun ég svo stilla til með
þér, að jafndrjúg verði sagan og jólin, og
ekki munt þú á mér finna, meðan þú
segir söguna, hvort mér þykir vel eöa
COSPER
Hvað gáfum
við þessari
hænu að
borða í gær?
KAFP/NU \\ 3«
Enginn nema þú hefði klambr-
að saman stól í stað björgunar-
fleka.
Vinur! Hver á að fara fyrstur í
yngingarvélina þína?

Ég held að báturinn hafi
strandað.
Manni sem hafði mikla
timburmenn, var ráðlagt að
baða höfuð sitt upp úr brenni-
víni.
Nokkrum dögum seinna var
hann spurður, hvernig gangið
hafði. Hann svaraði:
„Eg hefi reynt mörgum sinn-
um, en aldrei komið glasinu
lengra en að munninum."
Erla: Maðurinn minn hljópst
á brott með annarri konu. Eg
get alls ekki haft stjórn á mér.
Sigga: Reyndu það alls ekki.
Þér Ifður miklu betur eftir ær-*
legan hlátur.
Ein ástæðan til þess, hve mik-
ið er til af lélegum kvæðum er,
hve mikið er til af lélegum
skáldum.
Læknirinn minn sagði mér f
gær, að ég skyldi hætta að leika
golf.“
„Hefir hann einnig leikið við
þig?“
Það er sagt að eitt sinn er
John Westley var að predika,
hafi hann tekið eftir, að margir
áheyrenda voru sofnaðir. Hann
hætti þá skyndilegar ræðunni
og hrópaði:
„Eldur! Eldur!“
Svefnpurkurnar vöknuðu við
hrópin og kölluðu einum
munni:
„Hvar, herra, hvar?“
„I helvfti," svaraði Westley,
„í helvíti fyrir þá, sem sofa,
þegar þeir eiga að hlusta á guðs
orð.“
44
lækni sem bjó í einu úthverf-
'anna. Hann fullvissaði iækninn
með mörgum orðum um að hann
hæði forláts á að raska friði hans
á sunnudegí en læknirinn tók
honum vel og hauð honum inn.
— Má bjóða þér sjúss eða kaffi?
Eða kannski hvort tveggja.
— Kaffi þakka þér fyrir. Eg
ætla að fara tii Vásterás í kvöld.
Ég vænti þess að krufningu sé
lokíð?
Ahlgren svaraði ekki fyrr en
hann hafði búíð til kaffi og sett
tvær stórar krúsir á borðið. Þá
sagði hann ásakandi röddu:
— Veslings maðurinn hafði
verið dáinn f nfu dægur. Hann var
ekki f þvflfku ástandi að maður
gæti beðið að ráði með aðgerðirn-
ar
— Og hvað?
Spurning Christers var stutt-
araleg og hann hefði kosið að svar
Ahlgrens yrði f svipuðum dúr. En
þrátt fyrir ofsafengið skaplyndi
sitt var Ahlgren samvizkusatnur
maður og nákvæmur og hann
taldi sig meó réttu eiga að skýra
málið f hvfvetna. Hann hallað sér
aftur á bak f stólnum og bjóst til
að flytja smáfyrirlestur um efnið.
— Eins og þú getur fm.vndað
þér var rotnun komin á hátt stfg.
Dauðastirðnuninni var lokið og
húðin sérstaklega fyrir neðan
mitti hafði tekið á sig grænan
blæ. Hvergi var að sjá nein merki
um átök,
Ahugi Christers var vakinn og
hann hlýddi með athygli. En þeg-
ar iæknirinn gerðist æ flóknari f
útskýringum sfnum bandaði hann
þó hendinni óþolinmóður.
— Gætirðu hugsað þér að tala á
skiljanlegu máli?
— Það sem ég var />ð reyna að
segja er að vegna ásftands Ifksins
var miklum erfiðleikum bundið
að taka magasýni, sagði Ahlgren
og raktí sfóan f löngu máli ástand
hjarta og lungna.
— Og niðurstaðan af þessu
öllu?
— Ég er kominn að eftirfarandi
niðurstöðu: Jón þjáðist af hjarta-
stækkun eins og fram hefur kom-
ið. Starfsemi lungna og lifrar var
f hæsta máta óeðlileg. Eftir þvf
sem mér sýnist gæti dauðinn hafa
orsakast af þessum meðfædda
hjartasjúkdómi.
Christer leit á hann furðu lost-
inn.
— Með öðrum orðum ...
— Já, sagði Ahlgren allt að þvf
afsakandí. — Þvf miður er ég
hræddur um ég verði að staðfesta
að niðurstaða Gregors fsanders
hafi verið rétt. Ef dæma á eftír
þvf sem fram kom við krufningu
verð ég að láta f Ijós stóran vafa
um að um eitrun hafi verið að
ræða.
— Ja, hvað er að tarna tautaði
Christer. — Hann dó sem sagt
ósköp eðiilegum dauðdaga eftir
allt saman ...
— Við skulum nú sjá tii, sagði
læknirinn hughreystandi.
— Niðurstöður úr efnarann-
sókninni liggja ekki fyrir. Ég
sendi blóð- og þvagsýni í rann-
sóknarstofuna og hver veit nema
þeim takist að grafa eitthvað upp.
En Christer lagði af stað til
Vasterás svo djúpt hugsi að hann
var beinlfnis hættulegur f um-
ferðinni.
Oauði Jóns hafði verið upphaf
þess að hann og lögreglan hófu
afskipti sín. Löngu áður en
Andreas Halimann var sendur
inn f annan heim, höfðu þeir
smitast af grunsemdum Malinar
Skog og hugmyndum hennar.
Malin hafði einhvern veginn
fengið þá til að trúa að eitthvað
illt lægi að baki dauða hans.
Malin hafði heyrt hann kvarta
yfir að ávaxtasalatið væri of
bragðsterkt. Malin hafði sjálf orð-
ið fyrir tveimur árásum, vegna
þess að einhver hafði verfð
hræddur við hana og grunsemdir
þær sem hún bar f brjósti. En það
hafði aldrei verið neinn að gruna!
Jón hafði dáið vegna hjartasjúk-
dóms sfns sem hafði hrjáð hann
frá unga aldri. Allt benti til þeir
hefðu séð drauga um hábjartan
dag.
Og samt fannst honum þetta nú
ekki koma heim og saman. Viku
sfðar HAFÐI Andreas Hailmann
verið myrtur og það var engitin
vafi á þvf. Og Malin hafði verið
hrint niður stigann og engu mátti
muna að hún væri ekki drepin í
sfðara skiptið.
Eða var það kannski ekki alls
kostar rétt?
Hafði hún ekkí...? 1
Það var orðið býsna framorðið
þegar hann kom til Hall en hann
lét það ekki aftra sér. Hann fór og
las skýrslurnar eina ferðina enn,
hríngdi nokkur símtöl og krafðist
athugunar á ýmsu smálegu f sam-
bandi við frásögn Malinar. Og á
mánudeginum skaut honum svo
aftur upp á Hall, þess albúinn að
ráðast til atlögu við málið — en
nú út frá býsna breyttum forsend-
um.
Enn var öflugur vörður um hús-
ið, bæði fyrir utan múrana þar
sem blaðamennirnir voru og inn-
an dyra voru Petrus og einn
starfsbræðra hans. Stemmníngin
meðal fbúa hússins var ákaflega
þrúgandi. Ceeilfa keðjureykti.
Ylva og Kári þrösuðu og deildu i
sfbylju, augu Bjargar voru þrútin