Morgunblaðið - 25.08.1976, Blaðsíða 21

MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 25. ÁGUST 1976
21
fclk í
fréttum
+ Margt er sér til gamans gert og nú er það að verða vinsælt vfða erlendis að Ifða um loftin blá f
fallhlff. Að vfsu er fallhlffarstökk ekki nýtt af nálinni en segja má að hér séu höfð endaskipti á
hlutunum þvf að sá sem f fallhlffinni hangir hefur sig frá jörðu og svffur sfðan í allt að 300 metra hæð
langar vegalengdir. Fallhlffin er dregin af einhverju farartæki, bfl eða bát eða jafnvel hesti eins og
sjá má á þessari mynd.
+ 20. ágúst sl. lézt f Englandi
gamanleikarinn Alastair Sim,
75 ára að aldri. Sim er Islend-
ingum að góðu kunnur enda
hafa ýmsar mynda hans verið
sýndar hérlendis og f margra
augum var hann dæmigerður
túlkandi enskrar kfmni og gam-
ansemi eins og hún gerist bezt.
Alastair Sim var fæddur f
Edinborg og kenndi framburð
áður en hann kom fyrst fram á
sviði en það var f leikritinu
Othello f Savoy-Ieikhúsinu f
London árið 1930. Árið 1934 lék
Sim f sinni fyrstu kvikmynd og
sfðar fór hann með veigamikil
hlutverk f 30 öðrum myndum.
Sim naut virðingar og marg-
vfslegs heiðurs fyrir framlag
sitt til leiklistar f Englandi og
tók m.a. við orðu úr hendi
Elfsabetar drottningar á krýn-
ingardegi hennar árið 1953.
Hann orðaði Iffsskoðun sfna
einu sinni á þennan hátt: „Fyr-
ir mörgum árum var mér sýnt
fram á svo að ekki varð um
villzt, að ég væri asni og að ég
hefði alltaf verið asni. Sfðan
hef ég verið svo hamingjusam-
ur sem hægt er að ætlast til af
einum manni.“
+ Sænska flugmanninum Sten Lundquist brást heldur betur boga-
listin þegar hann var að leika listir sfnar undir og yfir háspennulín-
um f Hellemofirði f Noregi. Hann flaug á einn vfrinn með þeim
afleiðingum að hann skarst inn f vélina sem sat föst þar sem hún
var niður komin. Þarna mátti Sten dúsa f dágóða stund áður en
þyrla kom honum til hjálpar en flugvélinni varð ekki bjargað.
Hermenn voru fengnir til að skjóta á hana þar til hún losnaði frá
vírnum.
Guðrún Arnadúttir
Eskifirði—Kveðja
Fædd 9. aprfl 1898
Dáin 18. ágúst 1976.
Hún var fædd á Eskifirði. For-
eldrar hennar voru Guðný Sigurð-
ardóttir og Árni Halldórsson, sið-
ar útvegsbóndi og athafnamaður
á Eskifirði, sem margir minnast
enda setti sú fjölskylda svip á
Eskifjörð um langan tíma, og þar
var starfsvettvangur barna
þeirra, Guðnýjar og Arna. Þau
voru öll vel gerð, trú störfum,
kröfðust alls af sjálfum sér og
veittu öðrum það sem þau gátu.
Þau lærðu ung að lífið er ekki
leikur og skóli lífsins var þeim
strangur.
Guðrún var snemma tápmikil
og gaf sitt ekki eftir. Fljótt fór
hún að vinna hörðum höndum til
að létta undir með stóru heimili.
Vann öll algeng störf, en minnis-
stæð verður hún jafnan þeim sem
sáu hana í fiskaðgerð um áraraðir
og dáðust að handtökum hennar.
Og þótt þessar vinnuhrjúfu hend-
ur legðu stundum nótt við dag, þá
voru þær svo undur mjúkar þegar
komið var að sjúkrabeði. Þangað
lágu mörg sporin þegar nágrann-
ar þurftu liðsinnis í erfiðum veik-
indum.
Það var gaman að alast upp á
Hlíðarendanum þar sem systkinin
5 reistu sér hús í hnapp og gátu
gert andrúmsloftið þannig, að
þetta var sameiginlegt heimili,
jafnvel þótt barnaskarinn færi yf-
ir 20. Þetta var svo innilegt og
alúðlegt. Og í vaxandi ys og erli
verður mér oft hugsað til bræðra-
keðjunnar á Hlíðarendanum, en
þar átti Guðrún sinn stóra þátt.
Heimili hennar og Kristjáns
Tómassonar var svo fallegt og að-
laðandi, og eftir að við systkinin
misstum foreldra okkar varð það í
rauninni okkar heimili og hélst til
seinustu stundar, og alltaf mund-
um við eftir að hringja hver til
annars á afmælisdögum.
Um Guðrúnu frænku mætti
skrifa langt mál. Þótt hún bærist
daglega ekki mikið á, voru um-
svifin mikil. Heimilið opið gestum
og gangandi og þeir voru fáir dag-
arnir, sem ekki kom einhver í
eldhúsið. Gunna var okkur kær og
þrátt fyrir það þótt erfiði dagsins
hafi verið farið að segja til síns,
og Gunna hafi vissulega verið orð-
in hvíldar þurfi, finnst mér að við
hefðum þurft að njóta hennar
ennþá lengur. Hún var okkur
sannur vinur og ráðgjafi.
Guðrún og Kristján eignuðust
tvö börn og misstu þau annað
uppkomið.
Allan sinn búskap bjuggu þau á
Eskifirði. Fyrst í gamla húsinu
fyrir neðan götuna en þar bjuggu
öll systkinin um tíma i sátt og
samlyndi og þrengslin fundust
ekki því andrúmsloftið bætti það
upp.
Nú þegar Guðrún er farin heim,
er vissulega skarð fyrir skildi og
söknuður í hjörtum vinanna, en
við vitum að hún átti góða heim-
von, og seinasta brosið sem færð-
ist yfir andlitið á kveðjustundinni
sagði meira en mikil predikun. —
Við systrabörn hennar þökkum
heinni og heimilinu alla stoð og
vinsemd fyrr og síðar og biðjum
henni alls góðs, um leið og við
sendum ástvinum hennar einlæga
samúðarkveðju. Arni Helgason.
Helga Halldórs-
dóttir—Minning
frædd 23. janúar 1906.
Dáin 18. ágúst 1976.
Síminn hringir, tengdadóttir
Helgu er i sfmanum:
„Þetta er búið hjá Helgu okkar,
hérna megin.“
Ég legg símann á, þakka Guði i
hljóði fyrir, að hún þurfti ekki að
kveljast lengur, en tárin læðast
fram. Ég heimsótti Helgu á
sjúkrahúsið viku fyrir andlát
hennar. Hún var helsjúk, en samt
var efst i huga hennar að frétta af
þeim sem hún vissi, að áttu við
einhverja erfiðleika að stríða og
samúðin með þeim var einlæg.
Hún talaði um hjúkrunarlið og
lækna Landspitalans, hvað þetta
væri allt dásamlegt fólk, en um
sín eigin veikindi og kvalir ekki
eitt orð. Á leiðinni heim hugsaði
ég um þessa miklu hugarró, en þá
kom i huga minn: „Nei, þetta er
ekkert undarlegt, svona hefur
Helga alltaf verið,“ fyrst þeir,
sem áttu erfitt, svo ég.“
Ég kynntist Helgu fyrir tuttugu
og fimm árum. Maðurinn minn og
einkasonur hennar og Sigurgeirs
manns hennar, Örn, eru æskuvin-
ir. Okkur hjónunum var boðið
heim til þeirra og ég gleymi aldrei
hlýja handtakinu og blíða glað-
lega brosinu, þegar ég var boðin
velkomin þangað. Mér leist sam-
stundis vel á hjónin, Sigurgeir
rólegur og hlýr, Helga létt og kát,
heimilið hlýlegt og fallegt. Ég átti
eftir að kynnast því, að þetta var
ekkert ofmat á þeim hjónum, því
þar fóru góðar manneskjur. Sig-
urgeir lést fyrir nokkrum árum,
eftir langvarandi veikindi og nú
er hún Helga okkar farin. Helga
var virkur þátttakandi í góðgerð-
arstarfsemi. Hún starfaði í mörg
ár fyrir S.V.F.I., og hvað hún
blessaði þá menn sem gáfu á
hlutavelturnar, og hún taldi ekki
eftir sporin, frekar en annað, þeg-
ar hún var að safna fyrir það.
Bazarinn hjá Blindrafélaginu og
vinnan fyrir hann, það var nú
alveg dásamlegt, svo notuð séu
hennar eigin orð. Ef hún vissi að
hún gat einhvers staðar orðið að
liði var hún mætt, en það átti ekki
að hafa í hávegum, þetta var bara
sjálfsagt. En við minnumst lí1'"
Helgu á glöðum stundum, v
kom hún alltaf fallega klædd
og hress. Hún kunni svo sa-
lega að gleðjast með glöð
hryggjast með hryggum.
Ég og fjölskylda mín ;
Helgu af alhug fyrir allt st
var okkur. Við vottum Ingu
börnum þeirra og systx
Helgu okkar dýpstu samú
fráfall góðrar konu. Guð b
minningu Helgu Halldórsdóttu
M