Morgunblaðið - 02.09.1976, Blaðsíða 32

Morgunblaðið - 02.09.1976, Blaðsíða 32
32 MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 2. SEPTEMBER 1976 Ævintýrið um móða Manga eftir BEAU BLACKHAM reiðilega á lestarstjórann. Hvers vegna er lestin að nema staðar? — Við erum orðnir vatnslausir, herra Surtur, svaraði lestarstjórinn. Við getum ekki farið fetinu lengra, án þess að sprengja ketilinn. Hann lét sem sér þætti þetta mjög leitt, enda þótt hann auðvitað yæri alls ekki leiður, enda hvíslaði hann: ()g þar með ert þú nú búinn að vera, gamli sjóræningi. Surt grunaði að lestarstjórinn hefði stöðvað járnbrautarlestina viljandi, en ekki gat hann þó sannað þetta, þar sem hann hafði lítið vit á vélum. Hann var að hugsa um hvað hann ætti að gera, þegar hann kom auga á tjörn skammt fyrir framan járnbrautarlestina. Mangi sá tjörnina líka og féll allur ketill í eld. — Fari það nú norður og niður, sagði hann lágt. Ef þetta er ekki óheppni, þá veit ég ekki hvað. Nú þarf Surtur ekki annað að gera en fylla ketilinn aftur, og i þetta skipti hlýtur hann að gæta þess, að vatnshaninn sé vel lokaður. Og þetta gerðir Surtur. Hann benti á tjörnina og sagði við lestarvörðinn: — Flýttu þér að fylla gufuketilinn. Svo lét hann lestarstjórann og lestar- vörðinn og tvo farþegana fara niður að tjörninni með fötur og fylla ketilinn. Vörðurinn var óheppinn. Fyrst festist hann í leðjunni á tjarnarbakkanum, og lestarstjórinn og farþegarnir urðu að draga hann upp úr; og svo missti hann alveg jafnvægið og steyptist á höfuðið ofan í tjörnina. Tjörnin var full af græn- um gróðri og slýi, og hann varð alveg ógurlegur á að líta. Surtur hló eins og óður maður, þegar hann sá vesalings lestarvörðinn með stígvélin full af vatni, rennblaut fötin og hárið út atað í mold og aur. — F'ari það nú norður og niður, hróp- aði Surtur, það er meira að sjá þig mað- ur. Verðinum fannst þetta þó ekkert skemmtilegt, og ekki bætti það úr skák að að minnsta kosti tvö síli höfðu komizt undir skyrtuna hans og sprikluðu, eins COSPER Sæl vina! Rétt einu sinni enn gleymdi ég gler- augunum i vinn- unni! Viw MORÖdN-ípS^ kaft/nu w r* Þetta er mjög skemmtilegur lltill bær — enginn ferda- mannabær og þangað flykkjast allir. Við komum með lfm til að lag- færa ef þau skyldu brjóta eitt- hvað I afmælinu. Er eitthvað að Gorgur minn? Ekki spá fyrir mér heldur f jár- — Þú hefur aldrei kvartað yfir festingunum mfnum. matnum. 1 blómaverzluninni: Viljið þér ekki kaupa blómvönd til að gefa konunni, sem þér elsk- ið? Viðskiptavinurinn: Nei, það mundi ekki vera rétt af mér, ég er nefnilega giftur maður. X Rithöfundurinn: Það tók mig tfu ár að komast að raun um að ég hefi ekki nokkra hæfileika til að skrifa. Vinurinn: Hættirðu þá að þessum tíu árum liðnum? Rithöfundurinn: Nei, þá var ég orðinn of frægur til að geta hætt. X Ef ég tek asna og teymi hann að vatnsfötu og síðan að ann- arri fötu fullri af bjór, úr hvorri fötunni heldurðu að hann vilji þá drekka? —Vatnsfötunni. — Rétt, og hvers vegna? — Af þvl hann er asni. X Húseigandinn. Jæja, ég skal gefa yður þrjá daga til að greiða húsaleiguna. Leigjandinn: Ágætt, ég ætla þá að velja 17. júnf, jóladaginn og páskana. X Hún: Hvers vegna sagðirðu henni, að maðurinn hennar væri dauður, úr því að þetta var ekki afvarlegra en gjaldþrot? Hann: Ég hélt, að það væri betra að búa hana undir reiðar- slagið. 11 — Helen? Það er ekki líkt henni... Hún hrukkaði ennið. — Hevrið mig nú, eitt get ég að minnsta kosti sagt yður, sagði hún. — Reg Curtiss getur ómögu- lega ráðið vfir þessu öllu. Kannski vfir búgarðinum. En um viðskiptamál Jamies sér að minnsta kosti Arthur Wheeloek. — Hver er hann? — I.ögfræðingurinn hans. Walter sá um allt slfkt meðan hann lifði. Art framfvlgdi aðeins skipunum hans, vann skítverkin ef svo má orða það. En nú hvflir öll ábvrgðin á honum. Kannski hann geti sagt yður eitthvað. — Nema hann sé horfinn af sviðinu Ifka. Fyrir tilviljun veit ég að svo er ekki. Sá sem réð fjármálum Everest. Ef einhver maðkur var f mysunni var óhætt að ganga út frá þvf sem nokkurn veginn gefnu að peningar voru með f spilinu á einhvern hátt. Ilann hafði hugsað sér að bjóða Sue Ann Carrington að borða með sér, en hann hafði ekki gert það. Hann hafði ekki séð neitt boðlegt veitingahús neins staðar f grenndinni og næsta þorp, Hardy, var ekki beinlfnis upp á marga fiska. Hann gat naumast ímyndað sér að hin vellauðuga ekkja Walters Carringtons myndi falla inn f þá mynd. Svo að lyktir urðu að hann kvaddi hana við dyrnar, þakkaði henni fyrir og lét f Ijós von um að þau hittust aftur við tækifæri. — Þér hafið gert mig dálftið áhyggjufulla, sagði hún. — Ég er að hugsa um að fara þangað og heimsækja Hefene. Það er orðið langt um liðið sfðan Walter dó og við erum svo sem engir óvinir. Ef eitthvað er að ... Mérgazt engan veginn aðþeirri hugmynd. — Ég hélt ekki þið Helene töluðu saman? — Æ, það er svo langt sfðan ... — Ég held ekki það væri vit f að þér færuð þangað. — Þvf ekki það? Þegar allt kemur til alls erum við nágrann- ar. — Kallið þér þetta að vera nágrannar. — Þér þekkið ekki Texas. Ég skal viðurkenna að það er drjúg- ur spölur að búgarði Everest, en hvort sem þér trúið þvf eða ekki liggja lönd okkar saman. Þetta eru engar smájarðir hér. — Sannarlega stærri en ég hafði gert mér f hugarlund. — Hvað haldið þér að myndi svo sem bera út af þótt ég brygði mér í kunningjaheimsókn til Helene? — Mér finnst þér ættuð að láta það vera. Það er hugulsamt af yður að láta yður koma það f hug, en... Hún brosti til hans, bæði her- ská og æst. — Það kemur yður ekki baun f bala við, hvað ég hefst að. Þér skuluð ekki hafa áhyggjur af mér. Ég myndi aldrei flækja mér inn f eitthvað sem kæmi sjálfri mér f koll. Til þess er ég alltof sjálfselsk manneskja. — Ég vona að minnsta kosti þér séuð nógu vel viti bornar til þess. — Þér viljið ekki hafa mig á samvizkunni. Skil ég yður ekki rétt á þann mátann? Það var einmitt öldungis það sem hann var að hugsa um, þegar hann ók aftur til Western Spring. Ilugsunin um Sue Ann Carring- ton nagaði hann. Hann vissi nú hvers vegna. Hún minnti hann á Eloise, eiginkonu hans. Nei, fyrrverandi eiginkonu hans. Eloise hafði einnig verið ljóshærð og bláeygð með þessa ffngerðu andlitsdrætti og fágað fas. Að vfsu hafði Eloise haft sfðara hár en Sue Ann og hún hafði pfrt augun á sérstakan hátt eins og hún vantreysti fólki við nánari athugun. Ein einhverja ákveðna þrjózku áttu þær sameiginlega — Sue Ann Carrington og konan hans... Arthur Wheelock réð yfir örlftilli skrifstofukytru f Western Spring. Jack lagði bflnum gegnt hvftu bindingshúsinu og gekk yfir götuna og inn um dyrnar sem á stóð Endurskoðunar- og lög- mannaskrifstofa Brady & Wheelock. Miðaldra kona sem var svo digur að stóllinn sem hún sat á virtist varla rúma hana tók á móti honum. — Góðan dag — Er hr. Wheelock ... — Já hann er við, gangið bara inn, svaraði hún og benti. Jack gekk inn um dyrnar og lokaði á eftir sér. Maðurinn sem sat við skrifborð- ið virtist vera um fertugt. Hann hafði stórt höfuð, grænleit, stór augu og þunnt, skollitað hár og vingjarnlegan munnsvip. Afskap- lega stór maður hvar sem á hann var litið, hugsaði Jack með sér. Það var eins með hann og konuna frammi við ritvéiina, að það var eins og hann rúmaðist varla í þessu þrönga umhverfi. Hann sagði með áberandi Texasáherzlum: — Hvað get ég gert fyrir yður. Jack sagði honum frá grein- inni.

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.