Morgunblaðið - 07.08.1977, Page 33

MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 7. AGUST 1977
33

„Hvaðan kemur allt þetta
timbur við bæinn," spurði ég.
„Ég safna timbri," svaraði
Guðmundur, „bæði á reka og
annarsstaðar. Það er gott í
hurðir, fjalir, staura og fleira og
fleira, gott að grípa til þess
þegar liggur á Það er ekki bagi
að spreki fremur en bandi."
„Já, það er oft gott sem
gamlir kveða," skaut Sigríður
inn í, " en það fer vel um okkur
hér. Við áttum tvö börn sjálf og
ólum eitt upp. Nú erum við ein
í kotinu og mestur tíminn fer i
að dudda við búskapinn. Við
erum við skepnurnar vetur,
sumar, vor og haust og hey-
skapinn á sumrin. Hann slær
allt með orfi og Ijá og svo er
rakað með hrífu og sett upp i
sæti. Okkur fer sá stíll, hann er
okkar hamingja í vinnugleð-
inni." Þróunin er örari en mað-
ur getur fylgzt með, stórtækari
en maður er vanur. Bara þetta
litla þorp, Suðureyri, það hefur
á skömmum tíma gjörbreytzt
vegna nýbygginga sem þjóta
upp."
Hús eiga
ekki að vera
tízkufyrirbæri"
„Það er illt að þeir eru að
reyna að útrýma öllum eldri
húsunum,., sagði Guðmundur,
„vonandi sjá þeir að sér að hús
eigi aldrei að vera tízkufyrir-
bæri fremur en það sem mann-
legt er".
„Sólstaðir", sagði ég, „fallegt
nafn".
„Já, það er gott að búa við
gott nafn á góðum stað", sagði
Sigríður. „Það er mikil sól hér.
Hún kemur upp kl. 8 og geng-
ur ekki undir fyrr en klukkan
11.30. Við byrjum að sjá hana
6. febrúar á vetrum, en hún er
farin af húsinu 15. október á
haustin".
„Við sjáum hana nú varla vel
fyrr en 10 . febrúar," sagði
Guðmundur, „en sjáum hana
samt og fyrr dansar hún hér i
hlíðinni".
„Ofboðslegt
að sjá
hvernig farið
er með efnið"
„Hvernig lízt ykkur á kyn-
slóðirnar sem nú standa í stór-
ræðum” spurði ég.
„Það er ofboðslegt að sjá
hvernig farið er með efnið,
hroðalegt", sagði Guðmundur.
„Hann er góður nýi timinn þar
sem hægt er að koma honum
við. Þó er breytingin of mikil og
friðurinn ekki nógu mikill."
„Nú má engin skepna vera
nálægt byggðum", sagði Sig-
ríður, „eins og það er vinalegt
að hafa dýrin í kringum sig og
gott fyrir börn og unglinga. Að
maður tali nú ekki um hve
kýrnar eru mikill gjafi og ekkert
ungabarn getur verið án mjólk-
ur".
„Mér lízt ekki vel á það sem
er framundan," sagði Guð-
mundur, „það er Ijótt, svo
margt, svo óteljandi. Hvað hafa
Islendingar þegar fiskurinn er
frá. Það má ekki eyða fiskinum
upp i sjónum".
„Aðalatriðið er að fá gott ár-
ferði", sagði Sigríður, „að það
séu ekki stór veður og hörð ár.
Þá tórir maður nú einhvernveg-
inn".
„Ég hef lítið
fylgst með því"
Við fórum að tala um eilífðar-
málin út úr tórunni og ég
spurði hvort þau væru trú-
hneigð.
„Ja, Guð hjálpi þér", svaraði
Sigríður, „hérerenginn prestur
en við heyrum í Reykjavíkur-
prestunum í útvarpinu".
GuAmundur og Sigrfður slá með orfi og l]á, nun er <u ara, nann oo ara.
gangurinn að vera. Það getur
ekki verið út í hött að sköpun
voru himinn og jörð, stjörnur,
Ijós og myrkur og vatn. Þetta er
allt ódauðlegt og öllu haldið
við".
„Nokkuð á sveimi hér um
slóðir", spurði ég.
„Sumir trúa á huldufólk",
sagði Guðmundur, „það var
nógur, sérlega þegar búið er i
einbýli eins og við gerum hér".
„Það er
gott sem
sjórinn gefur"
„Það er oft erfitt á vetrum að
kjaga fjörurnar eftir nauðsynj-
Sigríður á dráttarvélinni, sem hún lærði á um sextugt. t baksýn eru útihús Sólstaða.
„Það er eins og að hafa prest fólk á bænum sem ég ólzt upp
á staðnum", bætti Guðmundur á í Keflavík, sem sá huldufólk.
við Það er áreiðanlega til huldu-
„Trúir þú á annað líf, Guð-
mundur", spurði ég.
„Ég hef litið fylgzt með því",
svaraði hann.
„Ég vil hallast að þvi að svo
sé", hélt Sigríður áfram, „það
er svo stórkostlegt sköpunar-
verkið að einhver hlýtur til-
fólk, það eru svo margar orsak-
ir til þess, að það var velviljað
okkur þar".
„Það er svo margt til í
þessu", bætti Sigriður við.
„Það er allt til", hélt
Guðmundur áfram, „allt til, en
atriðið er að vera sjálfum sér
um", sagði Sigríður, „en aðal-
lega verðum við þó að sækja að
nýjan fisk. Við borðum mikinn
fisk. Það er margt sem sjórinn
gefur gott, enginn getur lifað
án hans".
Hundarnir Fjara og Dropi létu
nú að sér kveða og Sigriður
kjassaði þá og lét vel að greyj-
unum. Á hlaðinu var hesturinn
Brúnn og kýrin Skrauta var
ekki langt undan. Við fórum að
rabba um gælustundir og ég
spurði þau hvort þeim gæfist
timi til sliks.
Mjölpokunum vippað af kerrunni f útihús.
„Skilur ekki
E-dúr, G-dúr
popp og hopp"
„Við eigum fáar tómstundir",
sagði Guð.mundur, „þegar
verkin eru búin, þá fer maður
að hlusta á útvarpið"
„Það er margt gott í útvarp-
inu", sagði Sigriður, „en það er
of mikið af tónleikaveseninu og
þegar maður hefur ekki numið
tónmenntir, skilur maður ekki E
dúr og G dúr, popp, hopp, trall
og rall. Það er skemmtilegast
að hlusta á sögurnar og frá-
sagnaþætti Það sem kemur til
manns á islenzku, hlustar mað-
ur á, það erokkar, hitt er svo
mikið hvínandi gól
Við útvarpið er gott að taka
upp prjónana, ég prjóna allt
sjálf hér heima, en nú er úr
móð að spinna á rokk".
„Það þyrfti fleiri hendur til að
vinna ullina", bætti Guðmund-
ur við, „nú er orðið fátt á
bæjunum frá því fyrrum".
„Já, dagurinn dugir ekkert
hér, alltaf nóg að gera"-, sagði
húsfreyjan, „mér finnst hann
aldrei duga þótt maður sé kom-
inn út klukkan 6".
„Þú er nú komin út klukkan
4, væna mín", sagði Guð-
mundur.
„Þá sér maður
daginn vakna"
„Það er svo gott að fara
snemma út, maður sér svo
margt", sagði Sigríður og það
Ijómaði af henni, skepnurnar
eru konar á beit kl. 3 og þær
eru í mat til kl. 5. Þá leggja
þær sig fram að 8 að ganga 9.
Maður sér daginn vakna, fugl-
ana, morguninn er svo friðsæll
tími, birtan sibreytileg og mað-
ur getur hlustað á jörð og sjó.
Milli 3 og 4 er gott að njóta
útivistarinnar, þá er svo hljótt
og rótt Mesti annatíminn og
versti er frá kl 8 til hádegis. Æ,
það er líka svo góð lykt á
sumrin, góð lyktin úr heyinu og
blessuð sólin. Þegar hún leikur
við heyið er aldeilis ilmur. Ilm-
ur af töðu, lyngi og hrís er bezti
ilmur sem ég finn".
„Það er góð lykt af blágresi",
sagði Guðmundur, „og heyinu
einnig, hrislykt og skógarilmur,
það er ágætislykt, hún er
sterk"
Þau ríma við ísland í búskap
sinum, rétta hvort öðru hönd til
þess að leysa vandamálin sem
upp koma, gantast í augu og
eru sæl með sitt. Þeirra vinnu-
dagur er þeirra hamingja og
þau skilja ekki niðursoðnar er-
lendar kenningar Á vetrar-
kvöldum sitja þau við olíuljós,
þvi rafvæðingin hefur ekki náð
þeim Þau gera sér grein fyrir
því að hver lifsstíll hefur bæði
kosti og galla, en þau varðar
helzt um kostina.
Hún var sivinnandi eins og
venjulega þann tíma sem ég
staldraði við, hann hafði kvik-
ustu hreyfingar, sem ég sá hjá
fólki á Vestfjörðum á ferð minni
88 ára gamall