Morgunblaðið - 07.08.1977, Blaðsíða 44

44
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 7. AGUST 1977
/fl
MORöUN-x! w: ^
kAFP/NO \\ J
Grani göslari
\e&?
Getið þið reddað mér um mynt í stöðumælinn, drengir?
7Í6
Þvi fæ ég aðeins eitt egg?
Ein uppspretta
allra trúarbragða?
BRIDGE
Umsjón: Páll Bergsson
Fimmtíu danskir spilarar tóku
þátt í Philip Morris Evrópubikar-
keppninni, sem spiluó var í
Hamborg.í júnimánuði. En alls
töku 180 spilarar, frá 12 löndum,
þátt í þessum hluta keppninnar.
Árangur þátttakenda í spili
dagsins var misjafn. Austur gaf
og allir voru á hættu.
Norður
S. Á54
H. D54
T. G108532
L. 4
Vestur Austur
S. 10976 S. D83
H. G10 H.K986
T. D94 T. K7
L. K953 L. 8762
Suður
S. KG2
H. Á732
T. Á6
L. ÁDG10
Bæði þrjú grönd og fjögur
hjörtu voru reynd í hendi suðurs
en töpuðust yfirleitt. Flestir
völdu að spila hjarta að drottning-
unni en þar með fékk vörnin of
marga slagi. Að vísu er hægt að
vinna fjögur hjörtu, en varla án
þess að sjá aliar hendurnar.
Spili vestur út spaðatíu gegn
þrem gröndum geta þau unnist.
Suður tekur slaginn heima, tekur
síðan á tigulás til að sjá hvort
annað hvort hjónanna kemur. En
þegar það tekst ekki er farið í
laufið og þar með tryggðir sex
slagir á svörtu litina og með
rauðu ásunum eru slagirnir þá
orðnir átta. Og vörnin verður að
gefa niunda slaginn á hjarta-
drottningu gæti hún þess ekki, að
austur eigi svart spil eftir þegar
hann fær á tígulkónginn.
En einn Daninn spilaði sex tígla
í norður. Hann fékk út hjarta frá
kóngnum, en tók á ásinn og vann
spilíð samt auðveldlega. Tók á
laufás og spilaði drottningunni.
Vestur lagði kónginn á, trompað
og spaðagosa svínað. Hjörtun fóru
síðan í lauf suðurs og þá var bara
trompið eftir. En með því að spila
gosanum frá hendinni var ekki
hægt að gefa nema einn slag þar.
Norður þáói ekki hjálpina, sem
austur bauó honum með hjartaút-
spilinu en fékk samt tólf slagi.
Hjartaás, fimm á tígul og sex á
svörtu litina. Skemmtilegur topp-
ur.
Þessari hárkollu fylgja átta lýs, svo hún sé í alla
staði, eins og vera ber!
„Vegna fyrirspurnar til undir-
ritaðs í Velvakanda 29. júlí s.l.:
Það var ekki ætlun mín að fara
að metast um hverjir hefðu gert
sig bera að meiri fólsku gegnum
tíðina, Moslemar eða kristnir
menn. Málfræðingur einn sagði í
útvarpi um daginn, að tvennt
væri*ekki hægt að ræða af viti:
stjórnmál og trúarbrögð. Um
stjórnmálin veit ég ekki, en hvað
trúarbrögðin varðar, þá er það
sannfæring mín að skynsamleg
skoðanaskipti um þau mál milli
leikmanna hafi ekki verið reynd á
Islandi, a.m.k. ekki á opinberum
vettvangi, meðal annars vegna
þess fótboltahugarfars, sem er
einkennandi fyrir umræður um
hvaða málefni sem vera skal, hér
og annarsstaðar.
Eins og kunnugt er útheimtir
fótboltaáhugi að menn séu
hlynntir einu liði og andsnúnir
öðru. Heiðraður fyrirspyrjandi
minn virðist ætlast til þess, í anda
fótboltasjónarmiðsins, að ég fari
að verja Tyrkjaránið og önnur
illdæði Moslema fyrr og siðar.
Það dettur mér vitaskuld ekki í
hug. Bréf mitt til Velvakanda var
ekki skrifað til að sanna að
Moslemar væru betra fólk en
kristnir menn, því að það eru þeir
áreiðanlega ekki. Það var heldur
ekki skrifað til að sanna að Islam
væri betri en Krisindómur. Það
var ritað til að sýna fram á, að
Islam og Kristindómur koma frá
einni og sömu uppsprettu, einum
og sama Guði.
Það er bjargföst sannfæring
mín, að öll trúarbrögð mannkyns-
ins koma frá einum og sama Guði.
Þar af leiðandi get ég með engu
móti gert upp á milli þeirra. I
framhaldi af þessu álít ég, að öll
opinberuð trúarbrögð mannkyns-
ins séu þrep að dyrum, sem opn-
ast hafa á okkar tímum, að alls-
herjarbræðralagi mannkyns og
réttlátum, varanlegum friði á
jörð. Hafi trúarbrögðin ekki þjón-
að slíku hlutverki, þá er mála
sannast að þeirra hefur aldrei
verið þörf. Þessi lífsskoðun er þvl
aðeins eðlilegt áframhald þess
sjónarmiðs, að þróun mannlífs á
jörðinni sé markviss og hafi
ákveðinn tilgang. Og þetta er ekki
persónuleg einkaskoðun mln, þótt
ég geti ekki annað en játast
henni; þetta er I sem fæstum orð-
um kjarni þess boðskapar, sem
kunngerður var fyrir einni öld af
höfundi Baháí trúarinnar,
Baháúlláh, og unnið hefur fylgi
um allan heim vegna þess að þau
svör, sem þessi boóskapur gefur
við því, sem til skamms tlma voru
flóknustu ráðgáturnar, sem
mannsandinn stóð andspænis,
fullnægja vitsmunalegri og til-
finningalegri þörf trúaðra manna
hvarvetna.
• Ekki
ein-
hlítur mælikvaði
Þegar ég tala um trúar-
brögð, þá á ég ekki við framferði
þeirra, sem játa þessi trúarbrögð,
því að hegðun einstaklinga getur
aldrei verið einhlítur mælikvaði á
sannleiksgildi þeirrar trúar, sem
þeir játa. Ef dæma ætti t.a.m.
kristnina eftir orðum og athöfn-
um ýmissa forvfgismanna hennar
hérlendis og erlendis fyrr og síð-
ar, þá er hætt við því að kristnin
fengi ekki einu sinni miðlungs-
einkunnir. Við hljótum að dæma
trúarbrögðin eftir Iffi, orðum og
athöfnum þeirra, sem boðuðu þau
hér á jörðunni. Höfum það hug-
fast, að Kristur, Múhammeð, Mós-
es og aðrir boðberar Guðs,
RETTU MER HOND ÞINA
15
lagði upp af jörðinni. Apakett-
irnir 1 pálmatrjánum höfðu
naumast þrek til að gefa frá sér
hljóð. Vjð breiðgötuna niðri við
ströndina stóðu mörg lúxus-
hótel með löngum, opnum svöl-
um. Námueigendur og aðrir
auðmenn frá Jóhannesarborg,
sem voru I leyfi, lágu þar í leti,
en indverskir þjónar hlupu
fram og aftur með fskalda
drykki. Birtan var svo skær frá
hvftum sandinum og sólglitinu
á sjónum, að menn þoldu varla
við. Ströndin var þakin sól-
hrenndu fólki I baðfötum, sem
hæfðu betur tfskusýningu en
baði. Þeir, sem voru f sólbaði,
gömnuðu sér hver með öðrum
og sögðu hæpnar skrýtlur, en
sveittir negrar gengu um f
sandinum og afgreiddu rjóma-
fs. Ilin hvfta Durban naut
„vetrarveðursins“.
Anna horfði hugfangin ábað-
Iffið, þegar bfllinn rann hægt
eftir strandgötunni. Þetta virt-
ist allt fágað, skipulegt, hreint
og aðlaðandi. Allir virtust hafa
yfir nægum peningum og tfma
að ráða.
Þau stöðvuðu hflinn nokkur
hundruð metra frá hópi fólks,
sem sleikti sólskinið, og fundu
sér góða laut í sandinum.
— Heyrðu, nú gleymum við
öllu og njðtum bara Iffsins og
látum sólina baka okkur, sagði
Anna. — Nú hugsum við ekki
um neina erfiðleika.
— Einmitt. Nú skulum við
sannarlega hvfla okkur.
Sólarhitinn og niðurinn frá
hafinu vöktu þægilegar, slæv-
andi deyfðarkennd í Ifkaman-
um.
— Heyrðu mig annars. Anna
reis upp við dogg. — Það er
bara eitt smáatriði, sem ég verð
að fá að nefna fyrst. Mundir þú
ekki geta hugsað þér að flytjast
til Evrópu?
— Já, ég hef svo sem velt þvf
fyrir mér. En það er ókleift.
Hver heldur þú, að bæri traust
til indversks lögfræðings f Eng-
landi eða Sviss? Ég á að
minnsta kosti marga örugga
viðskiptavini meðal kynbræðra
minna. Við erum lfka yfir þrjú
hundruð þúsund hér f Natal, og
nafnið Mullah er vel þekkt. Vjð
yrðum bláfátæk, ef við ættdm
heima f Evrópu. '?ið verðum
þvf að reyna að vera hér kyrr —
ef það verður ekki allt of erfitt.
— Já, ef til vill hefðir þú rétt
fyrir þér. '7ið verðum þá að
reyna að þrauka. Það er að
minnsta kosti dásamlegt þessa
stundina að vera í Suður-
Afrfku.
llún lagðist út af, féll f mók
og naut sólarinnar. Ekki leið á
löngu, þar til myndirnar í huga
hennar urðu óskýrar, og hún
sofnaði.
Hún kipptist til, þegar hún
vaknaði. Einhver hafði talað
hátt fyrir aftan hana, og svart-
ur skuggi féll yfir lautina.
— Hvernig stendur á þvf, að
þið iiggið hér? spurði röddin.
— Vitið þið ekki, að það er
bannað?
Hún sneri sér við. Hvítur eft-
irlitsmaður með sólhjálm á
höfði stóð á gryfjubarminum.
Framhaldssaga eftir
GUNNAR HELANDER
Benedikt Arnkelsson
þýddi
— Er okkur ekki heimilt að
liggja hér? spurði Anna.
— Jú, ÞÉR megið iiggja þar,
sem þér viljið. En ekki þessi
náungi þarna. Þessi strönd er
eingöngu ætiuð hvftum mönn-
um. Hafið ykkur á hrott undir
eins, ef þið viljið komast hjá
óþægindum!
Eftirlitsmaðurinn leit aðvör-
unaraugum á Ahmed og hélt á
braut.
— Ahmed, þetta er hræði-
legt. Er þá EKKERT til, sem
við getum átt saman?
Ahmed anzaði ekki. Ilann sat
hljóður f sandinum. Höfuðið
seig, og hann var dapurlegur á
svipinn. Það var eins og hann
vænti þess að fá annað högg f
hnakkann og hefði þó ekki
krafta til að færa sig úr stað.
Loks stóð hann upp, án þess
að mæla, tók saman föggur sfn-
ar og lagði af stað í áttina að
bflnum. Anna fylgdi á eftir.
Ilún var með kökk f hálsinum.
Þau fleygðu baðkápunum f
aftursa-tið. Anna horfði með
söknuði yfir sjóinn og sand-
ströndina.