Morgunblaðið - 09.10.1977, Blaðsíða 10

50
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 9. OKTÖBER 1977
Nætur-rall Bifreiðaíþróttaklúbbs Reykjavíkur
Grein: Ágúst Asgeirsson - Myndir: Kristinn Olafsson
# — Hún lét sér fátt
finnast um hamaganginn á
þjóðveginum fyrir neðan
ærin sem gnagaði
gróðurinn í landi Krísuvík-
ur, þegar rall-bílarnir þutu
framhjá með miklum
véiargný. Öðru máli
gegndi um mannfólkið,
sem um heigina flykktist
að Hótel Loftleiðum til að
fylgjast með upphafi
nætur-ralls Bifreiða-
íþróttaklúbbs Reykja-
víkur. Menn voru strax
farnir að veðja sín á
milii um úrslitin og veltu
því einnig fyrir sér hve
langt hvert farartæki
kæmist á þeirri erfiðu
akstursleið sem beið
þeirra. Eftir þeim vanga-
veltum að dæma hefðu víst
fæstir komizt að Sigöldu,
hvað þá á leiðarenda.
Öllum þátttakendum var
samt óskað góðrar ferðar
og þess vænzt, að þeir
næðu heilu og höldnu í
mark og að spenna héldist
í keppninni, því þulurinn
við rásmarkið fræddi fólk
gera, því æðsta boðorð keppninn-
ar var að hafa umferðarreglur i
heiðri. Við Morgunblaðsmenn
fylgdumst með er nokkrir fyrstu
ökumennirnir lögóu af staó, en
héldum siðan í humátt á eftir og
fyigdum þeim fyrsta hluta
leiðarinnar.
Á Krisuvikurvegi í jaðri
Kapelluhrauns höfðum við náð
tveimur bifreiðunum, önnur
hafói farið í gegnum Hafnarfjörð
en hin fyrir ofan bæinn eins og
vera bar. Hægði sú síðarnefnda
ferð sína þegar ökumenn þeirrar
fyrrnefndu sögðu frá mistökum
sinum. Við eltum þá sem höfðu
farið rétta leið, og var nú ekið á
um 70 km hraða um Kapellu-
hraun. I hrauninu beið radar-
mæling ökuþóranna, og mátlu
þeir því athuga sinn gang vel þvi
ef of hratt væri ekið, þá fengju
þeir hér sin fyrstu mínusstig.
Segja má að lögreglubifreiðin
með radarinn hafi verið vel falin,
því það var ekki fyrr en komið var
inn í geislann, um 10 metra frá
radarnum, að sjá mátti bílinn og
sumir urðu einskis varir fyrr en
þeir voru komnir framhjá.
Leyndist löggan í svonefndri
Sauðabrekkugjá, í hrauninu, en
ekki vitum við hversu mörg
mínusstig menn hlut þar, alla
vega vorum við undir hámarks-
hraða!
Á Sveifluhálsi og i bugðunum
í uppsveitum Árnessýslu. Nokkr-
um mínútum upp úr hálfátta
komu þangað fyrstir bræðurnir
Ömar og Jón Ragnarssynir. Á
þeim var að heyra að nóttin hefði
verið nokkuð erfið, slóðir hefðu
ekki verið troðnar á Fjallabaks-
leiðinni og því margir festst í
snævi þöktum brekkum. Annars
sögðu þeir aksturinn hafa gengið
nokkuð vel og verið skemmti-
legan, rallið tilþrifameira en
nokkurt annað rall hingað til.
Skömmu á eftir fyrsta bílnum
kom hver af öðrum á Þingvöll. 1
öðru sæti voru þá þeir Sigurður
Grétarsson og Björn Olsen sem
sögðust ekki hafa lent i neinum
erfiðleikum í ófærðinni á Fjalla-
baksleið, en óku hins vegar af leið
þar og misstu við það tíma. Mörg
farartækin voru nokkuð illa út-
leikin þegar til Þingvalla kom,
pústgreinar voru undir fæstum og
eitt og annað í vél, hjólabúnaði,
o.fl. hafði gefið sig. Ein bifreiðin
hafði lent í árekstri við einn
sveitamanninn sem var að koma
heim af sveitaballi og annar var
með laflausa framrúðu. En öku-
mennirnir voru allir hinir
hressustu þrátt fyrir margra
klukkustunda svo til stanzlausa,
keyrslu í margs konar færð og
margs konar veðri.
Það léttist nokkuð brúnin á
flestum ökumönnunum þegar
þeir fréttu á Þingvöllum að ekki
. .pústgreinar voru undir fæstum,
og eitt og annað í vél hafði gefið sig..
m.a. á því, aö hér væri
staddur enskur atvinnu-
rallari, Potter nokkur, til
aö fylgjast með keppninni
og gefa skipuleggjendum
góð ráð. Komið hefur fram
að Bretinn er ákaflega
hrifinn af íslandi og vega-
kerfi þess, sem hann telur
kjörinn vettvang rall-
aksturs.
Um og upp úr klukkan sex á
laugardagskvöldið var hver bif-
reiðin a£ annarri ræst með
nokkurra mínútna millibili i rás-
markinu við Hótel Loftleiðir.
Flest voru farartækin skrýdd lím-
miðum með nöfnum ýmsissa
fyrirtækja og framleiðsluvara,
auk þess sem áberandi rásnúmer-
um hafði verið komið fyrir á
hvorri framhurðinni. Þeir
,,tættu“ ekki af stað eins og
áhorfandi nokkur taldi þá eiga að
og brekkunum við vestanvert
Kleifarvatnið gaf að sjá mörg
skemmtileg tilþrif, en öllu
skemmtilegri ryskingar áttum við
þó eftir að sjá á Uxahryggjum og
undir hlíðum Esjunnar. Við
fylgdumst með bifreiðunum allt
austur í Selvoginn, en þar skaut
upp þeirri hugsun hvort
rallararnir hefðu heitið á
Strandarkirkjuna, sem þar stend-
ur á sjávarbakkanum. Skyldu ein-
hverjir þeirra hafa heitið henni
smá upphæð svona til að komast
klakklaust yfir Fjallabaksleiðina?
Ekki var svipbrígðabreytingar að
sjá á kirkjunni við drunurnar í
bifreiðunum er þær þustu fram-
hjá. Hún hélt sinu sama gamla
rólega yfirbragði, enda alvön
drunum og stormbrölti sjávarins.
Eldsnemma á sunnudags-
morgun fórum við á Þingvöll til
að taka á móti röllurunum er þeir
kæmu ofan af Lyngheiðinni, eftir
hamaganginn á Fjallabaksleið og
yrði farið yfir Kaldadalinn vegna
snjóþyngsla. Fyrir þá fremstu
þýddi þessi ákvörðun skipuleggj-
enda að þeir hefðu öllu meiri
möguleika á að halda sætum sínu,
en að sama skapi olli ákvörðunin
þeim allra öftustu nokkrum von-
brigðum því þar með hurfu
endanlega möguleikar þeirra á að
vinna sig upp um nokkur sæti. En
hvað um það, menn létu
ákvörðunina ekkert á sig fá, en
héldu uppi sama glensi og fyrr og
skiptust á að segja ferðasögur af
Fjallabaksleið.
Það liðu um tveir tímar frá því
fyrsti bill kom til Þingvalla og þar
til ræst var af stað þaðan. Við
lögðum af stað fyrr til að geta
fylgst með ökumönnum þegar
þeir kæmu í Kluftirnar og i sand-
spottann í Lágafellshlíðinni við
Sandkluftavötn. Ómar og Jón
komu greitt í sandkaflann og
Sjmcan rann nokkuð létt yfir
hann. Sígurður og Björn fóru
... fjandans vatnskassinn, hann hefur vfst gefið sig. Ómar og Jón
Ragnarssynir hyggja að vélinni undir hlíðum Esjunnar, en skömmu
áður hafði vatnskassinn endanlega gefið sig, og urðu þeir að lappa ail
verulega upp á hann og bera mikið vatn í hann.
Eigum hjálmum og öryggis
beltum líf okkar að
„Það á eftir að koma í ljós
hvort þetta verði mitt síðasta
rall“, sagði Ólafur Benedikts-
son ökumaður og eigandi bif-
reiðarinnar sem lenti út af og
eyðilagðist í nætur-rallinu um
síðustu helgi en auk bifreiðar
hans varð önnur bifreið að
hætta keppni vegna bilunar.
Olafur sagði Mbl. að bifreið sín
væri ónýt, aðeins hægri fram-
hurðin væri heil af ytri hlutum
bílsins, svo og mætti reikna
með að gírkassi, vél, sætin og
segulbandið væri heiit. I spjalli
við Ólaf sagði hann að trygg-
ingafélag sitt neitaði að bæta
honum tjónið þó það hefði átt
sér stað á þjóðveginum. Sagóist
hann hafa spurt fyrir keppnina
hvort kaskó-trygging mundi
bæta hugsanlegt tjón, því hann
vildi tryggja sig og sitt farar-
tæki vei. Kvað þá einnig nei
við, þar sem hann væri skráður
í rall-keppnina. Var honum þó
gert að greiða 3600 króna gjald
fyrir keppnina, sem tryggingu
•gagnvart þriðja aðila. „Ég get
ómögulega séð hvað það á að
þýða, venjuleg trygging ætti að
ná yfir slíkt, og þvi sýnist
manni sem svo að maður sé
plokkaður um aura að tilefnis-
lausu," sagði Ólafur.
Við báðum Ólaf að lýsa
óhappinu og aðdraganda þess.
Sagði hann þá: „Við vorum rétt
komnir út fyrir Hvoisvöll, vor-
um á lítilli ferð, um 30—40
km/klst., því við vorum að
mæla okkur tíma fyrir næsta
kafla, o.s.frv. Ég fylgdist vel
með öllum merkjum á veginum
á þessum tíma, en vegurinn
framundan var breiður og eng-
ar merkingar um þrengingu
hans framundan. Ég rétt lít af
þakka
veginum á mælaborðið, og þá
var ekki að sökum að spyrja,
billinn er á samri stundu kom-
inn út af veginum á brú yfir
ræsi sem er þarna undir veg-
inn. Stakkst bíllinn í kantinn og
hrapaði síðan niður en gjáin
þarna er um 3 metrar á dýpt.
Þetta skeði allt saman á einu
augnabiiki. Ég fylgdist vel með
veginum. Engin skilti gáfu
þrengingu né brú til kynna,
engin endurskinsmerki voru á
eða við brúna og á henni sjálfri
voru engir kantar, en það eitt
hefði gert það að verkum að
maður hefði tekið eftir henni.
Brúin sjálf er tveimur metrum
mjórri en vegurinn. Mér finnst
þarna vera mikill meinbugur á
merkingu þjóðvegsins, og vil
því hallast að þvi að Vegagerð-
in sé bótaskyld í þessu tilviki".
Ólafur tjáði Mbl. að strax eft-
ir óhappið hefði hann klifrað
upp á veg til að fá bifreiðar sem
óku framhjá til að fara niður á
Hvolsvöll til að sækja honum og
félaga hans Þórólfi Halldórs-
syni, hjálp. „Ég gafst brátt upp
á því, því hellingur af bilum ók
framhjá án þess að stöðva, þar á
meðal 50 manna rúta. Ég gekk
þvi sjálfur á Hvolsvöll til að
sækja hjálp," sagði Ólafur.
Ólafur sagði að hann hefði
marist og tognað og Þórólfur
hefði rifbeinsbrotnað auk þess
að merjast og togna. Sagði Ólaf-
ur það mega teljast happ
hversu lítt meiddir þeir sluppu.
„Ég held það sé hjálmunum og
því hve vel strekktir við vorum
í öryggisbeltin að við skyldum
lifa þetta af,“ sagði Úlafur að
lokum.
Þannig lítur Lancerinn hans Olafs út eftir óhappið.