Morgunblaðið - 09.10.1977, Blaðsíða 28

68
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 9. OKTÓBER 1977
morö<jm-í5^_
kaffinu \\ \ ^
((}

o
lVIá hann Siggi borða hjá okkur,
ef hann borðar fyrst heima hjá sér?
Þessi staður þykir einstaklega heimilislegur í alla staði.
Segðu henni að lyfta andlitisblæjunni,
við viljum fyrst sjá hvað
■ hún hefur uppá að bjóða.
Um ómálefna-
legar umrædur
BRIDGE
Umsjón: Páll Bergsson
Þegar spil dagsins kom fvrir
virtist liggja í augum uppi, að
annað tveggja lykilspila þyrfti að
vera vel staðsett til að spilið ynn-
ist. En seinna fann spilarinn, að
þriðja spilið skipti meira máli.
Gjafari vestur, allir utan.
Vestur
S. D754
H. KD107
T. 2
L.10642
Norður
S. K106
H.G
T. G9874
L. ÁD73
Austur
S. ÁG93
H.98632
T. 6
L. KG9
Suður
S. 82
H. Á54
T. ÁKD1053
L. 85
Norður og suður náðu auðveld-
lega fimm tiglum en andstæðing—
ar þeirra sögðu alltaf pass. Vestur
spilaði út hjartakóng. Suður sá og
vissi, að 50% líkur voru með þvi,
að vestur ætti laufkóng. Og að
auki voru einnig 50% líkur til
þess, að vestur ættí einnig spaða-
ás. Saman virtist þetta gera 100%
og spilið öruggt. Hann tók því
trompin, svínaði laufi og spilaði
seinna að spaðakónginum. En
þegar í ljós kom, að austur átti
bæði þessi háspil tapaði suður
spilinu.
Möguleikarnir voru fjórir. Vest-
ur gat átt bæði spaðaás og lauf-
kóng og eins gat austur átt bæði
spilin. Og vestur gat átt ásinn og
austur kónginn eða öfugt, vestur
kónginn og austur ásinn. I þrem
þessara tilfella var spilið öruggt
og í einu tapaðT
Suður var ekki ánægður. En þá
sá hann spaðatíuna og uppgötv-
aði, að hún lék í raun og veru
aðalhlutverkið.
Hann benti því spilafélögum
sínum á hvernig hann gat unnið
spilið. Taka útspilið með ás og
trompa strax hjarta. Fara heim í
tromp og trompa aftur hjarta.
Aftur heim á tromp og spila lág-
um spaða frá hendinni. Láti vest-
ur þá lágt var spilið öruggt með
því að láta tiuna frá blindum.
Austur væri þá neyddur til að
gefa ellefta slaginn. Og sama
staða kæmi upp léti vestur háan
spaða. Þá gengdi tían sama hlut-
verki og kóngurinn.
7528
COSPER
Heyrðu gamli! Þú skalt ekki reyna að komast f önnur
kvennabúr!
Hér fer á eftir bréf frá borgara
þar sem hann gerir að umtalsefni
umræður um ýmis málefni hér á
landi og telur að þær séu oft ómál-
efnalegar, þannig að menn komi
ekki auga á kjarna deilna sem
upp koma.
„Það er einkennandi fyrir alla
þjóðmálaumræðu hér hvað hún er
á lágu plani. Það er hægt að lesa
grein eftir grein um tiltekið
ágreiningsefni án þess nokkru
sinni að fá fram kjarna deilunnar.
Fyrir stuttu birtist i blöðum
„opið bréf“ til starfsmanna rikis
og bæja frá Jóni Sigurðssyni
ráðuneytisstjóra. „Bréf“ þetta var
rökfast og mjög greinargott. Þó
það hafi ef til vill frekar túlkað
sjónarmið hins opinbera, var það
engu að siður mjög málefnalegt
og fullkomlega eðlilegt að sjónar-
mið hins opinbera kæmi fram. En
hvernig bregðast talsmenn laun-
þega við? Jú, á gamla íslenzka
mátann: Þeir hreyta skætingi í
ráðuneytisstjórann og fólk sem
vill vita hver málefnaleg afstaða
þeirra er til einstakra atriða er
litlu nær. Hvernig er hægt að
búast við því að vel gangi með
stjórn efnahagsmála þegar við-
horf almennings eiga að mótast af
svona umræðum eins og við höf-
um orðið vitni að. Það sorglega er
að þetta ómerkilega karp er ekk-
ert einsdæmi. Það heyrir til
undantekninga að forsvarsmenn
kröfugerðarhópa og stjórnmála-
menn tali eins og þeir séu að ræða
við vitiborið fólk. Kannski að
skýringin á þessum ,,vitskorti“ í
lykilstöðum kröfugerðarhópa séu
einmitt þessar stórkostlegu svi-
virðingar sem hver og einn fær
.yfir sig sem talar hreint út. Getur
það hugsast að „prentfrelsið" sé
að verða mesti ógnvaldur hinnar
frjálsu hugsunar og tjáningar
hennar? Persónulega finnst mér
að okkur tslendinga skorti mest
af öllu hæfa leiðtoga, greinda og
réttsýna forystumenn sem leiða
þjóðina til betra lifs. Spurning er
hins vegar hvort að við fáum slíka
menn til starfa meðan þjóðmála-
umræðan er á þvi plani sem virð-
ist vera. Nú komast þeir helzt til
forystu sem eru metnaðargjarnir
og þröngsýnir. Menn sem alltaf
eru tilbúnir í slaginn. Slæmt er að
vanta fiskinn. Verra er þó að
vanta góða leiðtoga.
Eins og geta má nærri þá dettur
mér ekki í hug að láta birta nafn
mitt með þessu tilskrifi. Það verð-
ur bara að standa fyrir sinu, nafn-
Iaust. Ég er fjölskyldumaður og
vil ómögulega fá svona „þrifa-
bað“ eins og þeir fá sem ekki
kunna að segja já og amen.
Borgari
Fleiri eru orð borgarans ekki og
væri ekki úr vegi að fólk héldi
þessari umræðu áfram og legði
eitthvað til málanna. Af nógu er
sjálfsagt að taka og ef einhver sér
ástæðu til að svar þessum skrifum
hér tekur Velvakandi á móti því.
% Vel skipulögð
söngferð
„Fyrir hönd kóranna The Bass
Clef Chorus í Winnipeg og The
Better Half Singers langar mig að
tjá þakklæti okkar til fólks bæði í
Manitoba og á tslandi, sem að-
stoðuðu okkur við undirbúning
söngferðar kóranna til Islands í
sumar og tókst í alla staði vel. Orð
fá naumast lýst þakklæti okkar,
en smá brot af ferðasögunni gætí
e.t.v. gefið örlitla mynd af því.
Séra Bragi Friðriksson, for-
maður Þjóðræknisfélagsins, á
mestan heiður skilið fyrir skipu-
lag söngferðarinnar, en hvar sem
við komum var allt klappað og
klárt og gestrisni var með ein-
dæmum. Leiðsögumenn okkar,
sem sr. Bragi útvegaði, voru viku
á ferðalagi með okkur víðs vegar
um landið og urðu næstum eins
og kórfélagar, þannig að þeir voru
gerðir að heiðursfélögum þegar
við skildum við þá.
Gestgjafar okkar i Keflavík
voru Kvennakór Suðurnesja, og
opnuðu kórfélagar heimili sin
fyrir okkur. Ekkert þótti þeim of
mikið, við urðum hluti af þeirra
fjölskyldum og lifi þeirra i tvær
vikur. Eina leiðin, sem við getum
farið til að endurgjalda þessa
gestrisni, er að bjóða þeim að
koma til Kanada einhvern tima.
A ferðalaginu komum við til
Vestmannaeyja, og sungum þar i
hinni fallegu kirkju, við fórum
RÉTTU MER HOND ÞINA
64
boðið þér hingað. En agapc er
samt grunntónninn f lífi minu.
Nei, það eru nú sennilega ýkj-
ur. Það verður oft einungis
dauf undirrödd. Eða aðeins
veik flauta, sem heyrist varla,
eða fimmundartónn, sem
hljómar í ósamræmi við allan
hljóminn að öðru leyti, .eða
fjarlægt hljóðfæri, sem lætur
heyrast veikt í sér einhvers
staðar undir hvelfingu
mustersins.
Örn var gagntekinn af um-
ræðuefni sínu. Nú gat ekkert
stöðvað hann.
— Stundum hverfur agape í
hringiðu ósamræmisins. En svo
kemur það aftur, hvað eftir
annað. eins og stefið t fúgu
eftir Bach. Það skýtur upp
kollinum eins og vox celeste
eða möglar gremjulega eins og
óbó. Stundum tekst því að yfir-
gnæfa hínar raddírnar.
Þannig fór núna fyrir viku.
þegar ég var orðinn dauðþreytt-
ur á svertingjum og kristni-
boðsstarfinu og öllu saman. Eg
hélzt ekki við heima, ég varð að
fara út á 'árhakkann, og eg lét
aumingja hestínn geysast
áfram eins og ég væri genginn
af göflunum. En svo hvarf þessi
mishljómur innra með mér, og
agape lék einleik á selló. Þá lét
ég af allri mótspyrnu og tók
aftur ákvörðun um að vera um
kyrrt í Afríku — og ég sneri
heim og fór að undirbúa ste.vpu
í sjúkrahús f.vrir svertingjana.
Ekki er ég gömul kerlingar-
skrukka, sem sækir kirkju og
þörf er á að prcdika yfir,
hugsaði Erik. Það er sannar-
lega kominn ttmi til þess, að ég
rétti hann almennilega við.
— Þig grunar ekki, hvað þú
ert hlægilegur, þegar þú tekur
upp predikunarsttlinn hérna
úti í óh.vggðum aftrtku. Þú er
eins og lítill og sveittur Gauta-
borgari með upphafið að
borgarstjóramaga á söðul-
nefinu og glæsilegan sólhjálm.
Og svo strfan prestavaðal sem
streymir báðum megin við
agnarlftinn vindil.
Erik iðraðist þegar orða
sinna, enda var Örn viðkunnan-
legur náungi, þó að hann væri
svolftið áleitimi í predikunum
sínum.' Erni sárnaði mjög.
Honum fannst eins og hann
hefði verið sleginn í hnakkann.
Hann hafði talað af alvöru og
ákafa. reynt að gera cins vel og
hann gat. En hann tók sig á og
reyndi að svara í sömu tónteg-
und.
— Og þú sjalfur, þú fellur
ekki heldur inn í umhvcrfið.
Osvikið dæmi um verðandi
gestgjafa og riddara af vasa-
orðunni. Mér dettur ekki t hug
neitt svæsnara f fljótu bragði,
en ég áskil mér rétt tjl að vfkja
að málinu sfðar.
— Já, þakka þér annars fyrir,
ætli þetta nægi ekki í bili. En
haltu bara áfram að predika, ef
þú þarft að létta gufuþrýsting-
inn.
Eg verð að koipa með reglu-
lega lifandi líkingu, sem ha-fir
Forss betur, hugsaði Örn. En ég
skal berja agape-hugsunina
Framhaldssaga eftir
GUNNAR HELANDER
Benedikt Arnkelsson
þýddi
rækilega inn i hann, svo að hún
sitji þar um alla framtfð.
Eðla, sem var metri á lengd,
skauzt út úr grasinu og hvarf
inn f agafantfrunna. Ilestarnir
tóku kipp, og Örn var að missa
jafnvægið. Hann þrýsti
fótunum að sfðum hestsins og
rétti sig við.
— Nei, það borgar sig víst
ekki að svífa hátt uppi í þessutn
félagsskap. Ef ég ætla að fá þig
með, verðum við víst að hafa
alla fjóra fætur á jörðinni. En
ég skal samt tala um agapc,
þannig að þú minnist þess. Með
öðrum orðum: Eg, til dæmis, er
eiginlega eigingjarn, sjálf-
hverfur og tillitslaus, en samt
trúi ég á agape. Eg er eins og
gamall, úr sér gcnginn spor-
vagn, sem er alltaf að fara út af
tcinunum og vaggar á báðar
hliðar. En ég verð að komast
aftur upp á teinana, því að það
er ekki ha'gt að komast áfram
án straumsins að ofan. Orku-
leiðslan er agape.
Örn tók vindilinn úr munnin-
um og bætti við, hægl og
rólega: