Morgunblaðið - 29.10.1977, Qupperneq 11

11
MORGUNBLAÐIÐ. LAUGARDAGUR 29. OKTÓBER 1977
álengdar við borð umkringdur
kvenfólki.
„Eg varð svo hrifinn af erindi
sem hann Lárus flutti í útvarpið
um daginn og veginn að ég orti
þessa vísu til hans.“
Ólafur kvaðst mjög ánægður
með þessa nýbreytni, þótt hann
væri i sjálfu sér ekkert einmana
þvi hann ætti konu og nýuppkom-
in börn. Hann er 82 ára og ern
mjög, starfaði við bæjarvinnu
áður en hann fór á ellilaun.
„ÉG A HEILMIKIÐ
1 POKAHORNINU“
Eldra fólkið var nú óðum að
týnast á brott og smávaxin kona
með stóran handavinnupoka bjóst
einnig til brottfarar. Einn handa-
vinnukennaranna, Magnea Finn-
bogadóttir, benti okkur á hana og
sagði: „Þetta er hún Björg Arna-
dóttir. Hún er hafsjór af fróðleik
og þið megið til með að spjalla við
hana.“ Björg brosti og augun
ljómuðu af fjöri. Hún bar þess
Hún er ánægð á svip enda tilbreyting að hitta fólk á sfnu reki í
safnaðarheimili Bústaðakirkju.
„Ég hef ekki undan neinu að
kvarta,“ sagði hann. „Sízt af öllu
unga fólkinu eða afskiptaleysi af
þess hálfu. Ég hef ella tíð notið
hlýju.“
Lárus S:lómonsson fyrrverandi
lögregluþjónn naut sýnilega mik-
illar kvenhylli, þar sem hann sat
við borð ásamt fjórum konum og
spilaði. „Við drógum hann hingað
til okkar,“ sögðu þær hlæjandi.
Eiginkona Lárusar, Kristin Gísla-
dóttir, var við handavinnu. Lárus,
sem er á 72. aldursári, kvaðst hafa
gefið út þrjár ljóðabækur og eitt
kver um ævina. „Já, já, ég er
skáld á grænni grein. Æ, annars
slepptu þessu með grænu grein-
ina. Matthias ritstjórinn þinn
verður eflaust pirraður að heyra
slíkt gort.“
augljós merki að hafa fengizt við
handavinnu með útprjónaðan
kraga um hálsinn, sem hún benti
á og sagðist hafa gert ótal fleiri,
sem hún gæfi.
„Ég er ættuð frá Bústöðum,"
hóf hún mál sitt. Afi minn var
Jóhannes Oddsson, ættaður frá
Reykjum í Lundarreykjadal og
var þremenningur við Jón for-
seta. Hann hóf sinn búskap hér í
nágrenninu á Bústöðum og þar
bjó mamma til 18 ára aldurs. Þá
fór hún austur á Hérað með Þor-
varði Kjerúlf lækni og konu hans
og þar kynntist hún pabba, Árna
ísakssyni frá Eyvindará. Én
móðir ísaks Jónssonar skólastjóra
er föðursystir mín.“ Og síðan snýr
Björg talinu að sjálfri sér... „Tólf
ára gömul fór ég alfarin úr for-
eldrahúsum til aó sjá fyrir mér
sjálf. En við vorum fimmtán syst-
kinin. Foreldrar minir fluttust þá
frá Hrjóti í Hjaltastaðaþinghá til
Hólalandshjáleigu i Borgarfirði-
eystra. Fyrstu húsbændur minir
voru þau Þorsteinn M. Jónsson og
Sigurjóna Jakobsdóttir. Hún er
enn á lifi, býr hér í Reykjavík. Ég
talaði við hana í síma um daginn
og sagði þá: „Manstu hvað ég grét
mikið þegar ég fór frá ykkur
sextán ára gömul. Átján ára kom
ég til Reykjavíkur og dvaldist þá
hjá Guðmundi Finnbogasyni
prófessor og vann á saumaverk-
stæði hálfan daginn. Eiginmaður
minn er Guðjón Ólafsson bóndi á
Stóra-Hofi í Gnúpverjahreppi, en
þar höfum við búið i fimmtíu ár á
vori komanda. Þá verður slegið
upp samkvæmi og vona ég að ein-
hver frá Morgunblaðinu láti sjá
sig þar. Nú er Stóra-Hof orðið
höfuðból, en það var í ömurlegu
ástandi þegar við hjónin flutt-
umst þangað. Eftir jarðskjálftana
miklu árið 1896 var allt í rúst þar
og við byggðum upp hvern ein-
asta kofa og ræktuðum yfir
þrjátíu hektara lands.
Nú er maðurínn minn orðinn
heilsulaus og sjálf er ég einnig
bágborin til heilsunnar. Var úr-
skurðuð 75 prósent öryrki fyrir
nokkrum árum, en ég lærbrotnaði
árið 1973 og hef ónýtt bak. Það
Lárus Salónionsson við enda borðsins ásaml konu sinni
Kristínu Gfsladóttur (t.h.) og þeini Guðbjörgu Guðniundsdótt-
ur, ínu Jansen og Rannveigu Stefánsdóttur.
má segja að ég sé spitalamatur en
ég þrjózkast við og hlakka til
hvers einasta miðvikudags, þegar
ég kem hingað í safnaðarheimilið.
Ég veit ekki hvernig veturinn
hefði liðið hefði þessari starfsemi
fyrir einmana og aldrað fólk ekki
verið komið á fót. Ellilífeyririnn
býður ekki upp á neinn munað og
hann er alls ekki í samræmi við
dýrtíðina. Ég hef ekki farið í bíó
árum saman. Hvað þá tekið leigu-
bíl. Svo held ég upp á þennan
stað, Bústaði, og þegar ég fer, vil
ég að haldin verði minningarat-
Fólkið hrósaði kaffinu óspart og hér eru þær að störfum, seni eiga
heiðurinn af því. Ljósni.: Rax.
höfn um mig hér og allir fái gott
kaffi," segir þessi fjörlega kona
og bætir við: „Þvi staðurinn
heitir eftir bænum hans afa.“
Síðan fer hún með vísu, sem hún
orti þegar hún lá á Landakoti árið
1973. „Það var í mesta skamm-
deginu:
Lan«ir danar mæda iiór
myrkrið sækir á mii>
Kr scm liólt ad sólskinið
véki aldrci frá mcr.
Kolkun bc.VRÍr hakiö mitl
Brjóskcyðini'in líka
því ckkcrt dugar þctta «fí hitt
þrantir aukast Ifka.
Ég á heilmikið í pokahorninu
og þeir hafa lesið þó nokkuð eftir
mig hér á samkomum. Ég má til
með að segja þér frá vísunni sem
ég orti fyrir stofufélaga minn á
. Landakoti. Hún hafði fengið
blómvönd frá syni sinum og sagói
við mig: Æ, Björg min, getur þú
ekki ort eina visu um blómvönd-
inn frá honum Jónasi minum. Ég
sagðist ekki vera neitt skáld og
gæti ekki ort eftir pöntun. En viti
menn, þegar ég er búin aö breiða
yfir mig sængina um kvöldið datt
mér þessi vísa í hug:
Fallcn cru hlómin Jónasi frá
ástfaiij'in liorfi cr kniíppana á
Áður cn varir dauóann aö hcr
dapurlcg luiKMin því hvarflar aö mcr.
Ég þorði ekki að botna vísuna á
þennan hátt fyrir konuna og bjó
þvi til annan visuhelming.
Skömmu siðar dó hún.“
Og Björg kveður okkur með
blíðu brosi.
ði liðið án þessarar starfsemi"
FNAÐARHEIMILI BÚSTAÐAKIRKJU
KIWANISHREYFINGIN Á ÍSLANDI