Morgunblaðið - 30.10.1977, Page 24

24
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 30. OKTOBER 1977
Júlíana Pétursdóttir
frá Makarrifi - Minning
SVAR MITT
EFTIR BILLY GRAHAM
Hvar segir Biblfan um endurkomu Krists?
Yfir þrjú hundruð ritningarstaðir I Nýja testa-
menntinu víkja að endurkomu Krists. Endurkoman
var ofarlega í huga frelsarans, og hann talaði oft um
hana. Hér eru nokkrar ritningargreinar:
„Mannssonurinn mun koma í dýrð föður síns með
englum sínum“ (Matt. 16,27).
„Eins og eldingin gengur út frá austri og sést allt
til vesturs, þannig mun verða koma mannssonarins“
(Matt. 24,27).
„Þá munu menn sjá mannssoninn koma í skýi með
mætti og mikilli dýrð“ (Lúk. 21,27).
„Hver, sem blygðast sín fyrir mig.. . fyrir hann
mun og mannssonurinn blygðast sín, þegar hann
kemur í dýrð föður sins með heilögum englum“
(Mark. 8,37).
„Kem ég aftur og mun taka yður til mín“ (Jóh.
14,3).
Lesið allan 24. kap. Matteusar guðspjalls. Þar er
ræða Jesú um heimsslitin.
Fædd 16. okt 1896
Dáin 21. okt. 1977
Nú er amma dáin og hefur hlot-
ið þráða hvíld. Er þrek henna
þvarr og hún hætti að geta hugsað
um sig og stjanað við aðra, en það
var hennar líf, þráði hún ekkert
frekar en hverfa úr þessari jarð-
vist. Því það var henni ekki að
skapi að vera upp á aðra komin,
þótt afkomendur væru. Hún vildi
ætið vera gefandinn, en ekki
þiggjandinn.
„Amma er bezta amma í heimi,“
sagði ég sem barn og segi enn. Og
fannst mér synd að hún væri ekki
amma allra barna. En kannski
hefur hún verið það í gegnum
starf sitt. í 25 vetur vann hún sem
baðvörður í Laugarnesskólanum
og á sumrum sem starfskona á
barnaheimilinu Silungapolli. Á
þessum stöðum eignaðist hún góð-
an og stóran vinarhóp fólks á öll-
um aldri, sem hélt tryggð við
hana ævilangt.
Börnin áttu hug hennar allan
og nutum við þess barnabörn
hennar og síðar barnabarnabörn.
Hún gat sagl sem svo: „Gefðu
nú henni Þórdísi lillu hollan mal
og hafðu hana i ullarsokkum og
með vettlinga.“
Þetla var ekki bein afskipta-
semi, heldur ótakmörkuð um-
hyggja fyrir velferð barns. Ekk-
ert fannsl mér dásamlegra sem
barni pn að fá stundum að sofa
hjá ömmu, á hlýjum dívaninum
og jafnvel að leggjast upp í óþvég-
in, vitandi það að amma kæmi
með volgt vatn i emeleraða fatinu
og mjúkan þvottapoka og nostraði
við mig. Og bara vellináurinn og
pönnukökurnar urðu alveg sér-
siakt hjá henni ömmu. Þannig
slafaði ljómi af öllu sem hún
gerði og frá henni kom, í augum
okkar barnanna. Full þakklætis
til ömmu vil ég ljúka þessu með
bæn sem hún kenndi mér.
Hvcitikorn þckktu þitt.
þá upprfs lioldiO mitt.
1 byndini barna þinna
blcssun láttu mÍK finna.
Birna Dís.
Á morgun verður til grafar
borin frá Fossvogskirkju góð og
elskuleg kona, þeirrar kynslóðar
sem senn er öll gengin.
Júlíana Pétursdóttir er fædd á
Malarrifi á Snæfellsnesi 16. októ-
ber 1896, dóttir hjónanna Péturs
Péturssonar og Ingibjargar Gísla-
dóttur, átti hún tvö hálfsystkini,
Gisla og Steinunni, og fimm al-
systkini, voru þau Pétur, Svein-
björg, Guðrún, Guðmundur og
Ólafur, var Júlíana næst yngst
þeirra systkina. Hún andaðist á
Borgarspitalanum hinn 21. októ-
ber, þá jiýlega áttatíu og eins árs.
Hún mun hafa verið tæplega
tvítug er hún kom fyrst til for-
eldra minna Arndisar og Valdi-
mars Ármanns á Hellisandi, og
eftir það má segja að hún hefi
verið ein af fjölskyldunni.
Árið 1925 dó faðir minn og stóð
þá móðir mín eftir með fimm smá-
börn og var það ekki litill styrkur
að hafa Júllu sér við hlið, en það
kölluðum við hana jafnan. Það
væri Júllu á móti skapi að ég færi
að skrifa einhverja lofgjörð um
hana, en ósérhlífnari og vandaðri
konu held ég að vart sé að finna,
því hún mátti ekki vamm si'tt vita
í neinu og var alllaf boðin og búin
að hjálpa öðrum og leysa hvern
þann vanda sem að höndum bar.
Árið 1926 fluttum við til
Reykjavtkur og Júlla með okkur,
þá voru erfiðir tímar og lítið um
atvinnu, setti móðir mín þá upp
malsölu sem þær unnu saman að.
Júlla giftist aldrei en eignaðist
eina dóttur, Þórdísi, fædda 1926,
sem var augasteinn móður sinnar.
Þórdís giftist Benedikt Björns-
syni frá Þorbergsstöðum í Dala-
sýslu og búa þau í Reykjavík, þau
eiga tvö börn, Vigni H. og Birnu
Dís. Eina dóttur átti Þórdfs áður
en hún giftist, Sveinbjörgu Jóns-
dóttur, sem ólst að meslu leyti
upp hjá Júlíönu ömniu sinni.
Það mun hafa verið sumanð
1932 að Júlla dvaldi hjá bróður
sínum, Guðmundi bónda í Gisla-
bæ á Hellnum, og var ég þá það
sumar í sveit þá ellefu ára. Margs
er að minnast frá þeim tíma sem
ekki verður lalið upp hér, en best
var þó aó geta leitað til Júllu með
sín vandamál, þvf mér fannst hún
vera mín önnur móðir svo góð var
hún mér. Árið 1945 andaðist
móðir mín og var Júlla hjá henni
síðustu slundirnar áður en hún
dó.
Eftir það bjö hún ein og stund-
aði ýmsa vinnu þar til 1946 að hún
fékk starf sem baðvörður við
Laugarnesskólann. Það starf
stundaði hún í 25 ár eða þar til
hún hætti fyrir aldurs sakir. Síð-
ustu ár æVianar dvaldi hún hjá
Þórdísi dóttur sinni og tengda-
syni, þar sem hún naut ástúðar og
hlýju þeirra, barnabarna og
barnabarnabarna.
Ég vil svo að lokum þakka
henni fyrir þá ástúð og umhyggju
sem hún sýndi móður minni, mér
og systkinum minum, sem við
getum aldrei fullþakkað. Við
hjónin sendum Þórdísi, manni
hennar og fjölskyldu okkar inni-
legustu samúðarkveðju.
Við biðjum góðan Guð að blessa
minningu þessarar,mætu konu.
Knútur Ármann.
Þegar manneskja deyr sem
manni er hjartfólgin, þá kemur
fyrsl upp hjá manni söknuður og
beiskja yfir því að þessi mann-
eskja skyldi vera burt kölluð. En
við gleymum þvf aftur á móti að
þetta hafi verið það besta sem
Guð gat fyrir hana gert, að losa
hana við allar líkamlegar og and-
legar þjáningar og taka hana til
sín í sitt ríki. Þannig hugsaði ég
fyrsl þegar ég frétti að Júlla væri
sofnuö svefninum langa.
Það er svo sjaldgæft að hitta á
lífsleiðinni manneskju eins og
hana, hjálpsama, kærleiksríka og
örláta af öllu sem hún gat gert
fyrir aðra þeim til hjálpar. Hún
spurði aldrei um greiðslu fyrir
hjálpsemi, því hlýtur hún nú að
uppskera sfn laun á himnum. Á
heimili foreldra minna kom Júlí-
ana 1916 og síðan hefur hún verið
okkur systkinunum sem önnur
móðir. Hún sagði við mig rúmri
viku fyrir andlát sitt, að hún ætti
tvö ljósubörn, annað væri ég en
hitt væri dótturdóttir hennar
Birna Dfs, og þá sagði hún að ef
hún væri ung núna myndi hún
kjósa sér hjúkrunarstarfið sem
ævistarf. Ég vildi óska að Guð
gæfi okkur margar hjúkrunar-
konur með hjartalag Júllu og
hugsun. Það var ekki tilviljun að
hún skyldi vera hjá mömmu sál-
ugu hennar síðustu nótl. Þess
vegna erum viðsystkinin svo glöð
að hún skuli verða lögð við hlið-
ina á henni til greftrunar.
Ég vona að allir hennar nán-
ustu hafi erft eitthvað af því góða
sem í henni bjó, og þeim vegni vel
á lífsleióinni, ekki sfst öllum litlu
barnabarnabörnunum hennar.
Þegar ég fer héðan sjálf, vona
ég að Júlla verði á ströndinni
hinum megin og taki á móti mér
eins og hún gerði í þennan heim.
Svo kveð ég elsku Júllu með
kvæði eftir Tómas Guðmundsson.
„KnKum er Ijósl. hvaóan lagt var
af stað.
nó liver leslinni miklu ræður.
Viðsiáumst f förina f.vrir það
jafnl fúsir sem nauðuKÍr bræður.
()K hæj?l hún fer, en hún færisl um sel,
þessi fvljíd yfir veginn auðan.
kvnslóð af kynslóð «jí fel fyrir fet.
Ojí ferðinni er lieitið f dauðann.**
Hanna Ármann.
Sfminn hringdi. Ég kveikti ljós,
leit á klukkuna, hún var hálffjög-
ur að nóttu. I símanum var
stúlkurödd, sem tjáði mér, að
þetta væri á Borgarspítalanum og
því fylgdi, að mjög væri af Júlí-
önu dregið. Bauð hún okkur að
koma. Við klæddumst í skyndi og
ókum þangað uppeftir, en það var
um seinan. Hún var dáin. Yfir
andlitinu hvfldi friður og ró.
Dauðastríðinu var lokið, bless-
unarlega lokið. Fimm dögum áður
eða 16. október varð Júlíana 81
árs, þá stödd á hinni nýju sjúkra-
deild Hafnarbúða. Þangað heim-
sóttu hana margir þann dag. Varð
það henni mjög ánægjulegur
dagur. Var þvi likast, að hún
hefði kastað ellibelg og gleymt
veikindunum, þar sem hún sat f
hinum vistlega matsal og ræddi
við kunningjana.
Var Júllu að skána? Nei. Tveim-
ur dögum siðar var hún flutt upp
á Borgarspítala, þar sem heilsu
hennar hafði mjög hrakað. Og
þann 21. október var öllu lokið.
Júlíana Pétursdóttir var fædd
16. október 1896 á Malarrifi í
Breiðuvíkurhreppi á Snæfellss-
nesi. Foreldrar hennar voru
Pétur Pétursson og Ingibjörg
Gísladóttir, er þar bjuggu. Ólst
hún þar upp meðal venslafólks og
margra systkina, sem nú eru öll
dáin. Um eða innan við tvftugt
réðst hún í vist út á Hellissand til
hjónanna Valdimars og Arndísar
Ármann, er bjuggu í Hraunprýði.
Þar dvaldist hún að mestu næsta
áratuginn.
Árið 1926 eignaöist hún dóttur,
Þórdísi að nafni. Var Arndís þá
orðin ekkja með fimm börn. Lágu
leiðir þeirra og barnanna saman
um alllangan tíma og höfðu þær
vafalaust styrk hvor af annarri,
enda hafði tekist með þeim órjúf-
andi vinátta. Ég held mér sé
óhætt að fullyrða, að Ármanns-
systkinin hafi jafnan tekið Júllu
sem nokkurs konar fóstru s'fna,
enda hafa þau og þeirra fjölskyld-
ur sýnt þaó f verki á margan hátt.
Þetta sama ár, 1926, flytjast
þær til Reykjavfkur. Var þá
hvergi nærri auðvelt að fá vinnu
þar. Helsta leiðin v.ar að komast í
vist, taka að sér hreingerningar
eða stórþvotta hjá þeim, sem
meira máttu sín, og varð það hlut-
skipti Júllu fyrst f stað. Og þar
sem vandvirknin sat ætíð i fyrir-
rúmi, ávann hún sér fljótlega
vissan viðskiptahóp og átti því
oftast til skeiðar og hnifs. En oft
var vinnudagurinn langur og erf-
iður, því um hvíld var ekki að
tala.
I Austurbæjarskólanum vann
hún nokkra vetur og í allmörg
sumur á barnaheimilinu að Sil-
ungapolli. Árið 1946 réðst hún
sem baðvörður við Laugarnes-
skólann og gegndi því starfi í 25
ár eða þar til hún varð aó hætta
fyrir aldurs sakir. Var það, ekki
með öllu átakalaust, þvi þótt
starfsgetunni væri farið að hraka,
var starfsgleðin næg.
Júliana var dul kona og flíkaði
ekki tilfinningum sinum á hverju
sem gekk. Hygg ég að jafnaðargeð
hennar hafi forðað henni frá þvi,
sem f dag kallast uppnám. Stund-
vísi var henni í blóð borin, en hún
fór sér allajafnan hægt og lenti
því á stundum í kapphlaupi við
tímann. Minnist ég atviks, er ég
var staddur hjá henni einhverju
sinni og sá, að klukkan hennar
var einum tíu mínútum of fljót.
Bauð ég henni þá að setja hana
rétta. „Nei, nei, góði. lofðu henni
að vera svona. Svona vil ég hafa
hana og vita helst af öllu ekki af
þvf, að hún sé of fljót." Þannig
leysti hún þann vandann og fyrir
bragðið kom hún ætíð nægilega
snemma.
Þarna var lika samviskusemin
að verki, þessi takmarkalausa
samviskusemi, sem gekk eins og
rauður þráður i gegnum allt
hennar Iíf. Af förnfýsi var hún
rík og taldi ekki eftir stundirnar,
sem í það fóru, ef hún gat ein-
hverjum orðið að liði. Þetta var
henni svo eðlilegt og sjálfsagt, að
hún vissi ekkert af þvf sjálf.
Hún var mikla umhyggju fyrir
fjölskyldu sinni og fylgdist náið
með því, að þar væri allt eins og
best yrði á kosið. Henni fannst
ekkert of gott, mér liggur við að
segja nógu gott, sem hún gat gert
fyrir barn og barnabörn sín. Ég
fór heldur ekki varhluta af þess-
ari umhyggju. Minnist ég þess
sérstaklega, er konan min, sem
var dóttir hennar, þurfti að leggj-
ast inn á spítala, sem var alloft,
hve mikla önn hún ól fyrir mér.
Ýmist kom hún eða hringdi til að
vita, hvað hún gæti fyrir mig gert.
Hvort ekki þyrfti að þvo af mér
sokka, stykkja flík, eða hvort ég
hefði fengið eitthvað í svanginn.
Bauð hún mér þá iðulega í mat og
óskaði eftir þvi, að ég kæmi jafn-
an við, þegar ég lyki vinnu og
borðaði hjá sér, sem ég gerði oft-
lega. Þá leið Júllu vel og okkur
báðum.
Júlíana var ljóðelsk og kunni
margt frá gamalli tið. Við hjálp-
uðumst oft að við að rifja upp og
koma þessari eða hinni vfsunni
rétt saman. Einhverju sinni sendi
ég henni nokkrar vísur og var ein
þeirra á þessa leið:
Þú iiefur alltaf Ii«> mér laj?t
lífs á j?önj?ii þinni.
Um þiK verður aldrei saj?!
oflof nokkru sinni.
Henni fannst vísan vel gerð, en
svona lof ætti hún ekki skilið.
Best gæti ég trúað, að Júlla
vildi frekar, að ég styngi þessum
hugleiðingum mínum undir kistu-
lokið hennar en að birta þær á
prenti. Það ætla ég nú samt að
gera í fullvissu þess, að við jöfnun
reikningana, þegar við hittumst
næst.
t
BJÖRN SVANBERGSSON,
forstjóri
Hjálmholti 9
verður jarðsunginn frá Fossvogskirkju þriðjudaginn 1 nóv kl 1 3.30
Blóm vinsamlegast afþökkuð, en þeir sem vildu minnast hans láti
líknarstofnanir njóta þess
Fyrir hönd vandamanna
Bergþóra Jónsdóttir.
t
Eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir og bróðir,
ÓLI V. METÚSALEMSSON,
kaupmaður,
verður jarðsunginn frá Dómkirkjunni þriðjudaginn 1 nóvember n.k kl
1330
Blóm eru vinsamlegast afþökkuð, en þeim sem vildu minnast hans er
bent á Krabbameinsfélagið
Sigríður Ágústsdóttir
Sigrún Fríða Óladóttir Ævar Guðmundsson
Ólöf Erla Óladóttir Ari Bergman Einarsson
Helga Metúsalemsdóttir Regína Metúsalemsdóttir
t
Eiginmaður minn, faðir og tengdafaðir
PÁLL GUÐNASON
frá Vöðlum,
lést að heimili sinu á Eskifirði föstudaginn 28 október
Þórdis Einarsdóttir,
Anna Pálsdóttir, Brynjólfur Pálsson,
Guðný Pálsdóttir, Reynir Gunnarsson.
Þórunn Pálsdóttir, Albert Kemp,
Rannveig Pálsdóttir. Bragi Þórhallsson.
Innilegar t þakkir fyrir auðsýnda samúð og vinarhug við andlát og
jarðarför HLIFAR EYDAL.
Þyri Eydal,
Brynjar Eydal, Björn Bessason, Birgir Eydal, Brynhildur Eydal, Pálína Eydal, Selma Jóhannsdóttir, og aðrir vandamenn.
Benedikl Björnsson.