Morgunblaðið - 02.11.1977, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ. MIÐVIKUDAGUR 2. NÓVEMBER 1977
VI K>

MORödN-.'v^

KAffinu

z_
•=<n

~ Hi
1%; mætti hiinum svni þfnum um daginn á ,;olu. — Það er
mciri rumurinn!
TTJTJIJLjTrLJLJTJTruT’
Vetrarakstur
í Reykjavík
BRIDGE
Umsjón: Páll Bergsson
Spilið hér ad neðan kom fyrir í
sveitakeppni. Á báðum borðum
spilaði suður þrjú gröntl en spilið
vannst aðeins í öðru tilfellinu.
Sjá lesendur hvað kom fyrir þann
sem tapaði spilinu og bent á góða
leið til úrbóta?
Norður
S. Á643
H. 75
T. 96
L. ÁKD42
Suður
S. 92
H. AD9
T. ÁK53
L. 10987
Vestur spilaði út spaðakóng á
báðum borðum. Níu slagir virðast
upplagði — eða hvað! Eru þeir
það ekki?
Fimm slagir á lauf, tveir á tigul
og ásarnir í hálitunum eru níu
slagir. Spilarinn sem tapaði spil-
inu hugðist taka slagi þessa en í
ljós kom, að það var ekki hægt án
sérstakra ráðstafana.
Norður
S. Á643
H. 75
T. 96
L. AKD42
Vestur
S. KDGIO
II. K1032
T. 10842
L. 5
Suður
S. 92
H. ÁD9
T. AK53
L.10987
Austur
S. 875
H.G864
T. DG7
L. G63
Hann gaf fyrsta spaðaslaginn
en tók þann næsta með ás. Síðan
spilaði hann laufunum. Tók á
þrjá hæstu en fjórða laufslaginn
eignaðist hann á hendinni og upp-
götvaði að hann gat ekki tekið á
fimmta laufið. Eftir þetta var
sama hvað reynt var.
Átta slagir voru hámarkið.
Lesendur hafa eflaust séð hvað
að var og fundið vinningsleiðina,
sem fýlgt var á htnu borðinu. Þar
gaf suður fyrstu tvo spaðaslagina
og lét síðan lauf af hendinni í
spaðaásinn. Eftir það urðu lauf-
slagtrnir fimm.
Og auðvitað má vinna spilið þó
vestur skipti í annan lit eftir
spaðakónginn. Laufafkastið fæst
með því, að suður spili spöðunum
sjálfur.
Þetta er nú í fyrsta skipti, sem
hún gefur meðr ölkrús!
Svo virðist sem hin árvissa um-
ræða um nagladekk og ör.vggis-
búnað bifreiða í vetrarakstri sé að
komast i hámark, a.m.k. hefur
fjölgað nokkuð þeim bréfum og
hringingum, sem snúast um þau
mál og það sýnist sitt hverjum
eins og oftast:
„Gatnamálastjóri og menn hans
hafa gert margt gott á undanförn-
um árum. sem ég kann þeim beztu
þakkir fyrir. Ein er þó afstaða
þeirra. sem ég get ekki skilið, og
það er fjandskapurinn við nagla-
dekkin.
Nýlega kom það frám i útvarp-
inu, að þeir teldu það kosta Reyk-
vikinga 300 millj. i malbiki og
bifreiðaeigendur annað eins í
neglingum, ef notkun nagla-
dekkja yrði hér almenn i vetur.
Bifreiðaeigendur voru i þess stað
hvattir til að hafa snjókeðjur og
ókeypis sand við höndina. auk
þess sem lofað var betri og skjót-
ari viðbrögðum (saltaustri?). ef
br.vgði til hálku.
í Jjessu sambandi vildi ég varpa
fram nokkrum spurningum:
1. Kosta keðjurnar nokkuð, og
ef svo er, hvort skyldu þá dýrari
1—2 ,,gangar“ af keðjum eða
naglarnir. Keðjumenn segja mér.
að „gangurinn" endist um 2 mán-
uði, því að akfæri er það misjafnt
innan borgarlandsins, að ýmist er
keðjufæri eða auð jörð. þótt ekki
sé farinn langur spotti. Þótt okk-
ur sé lofað ókeypis sandi, þá efast
ég um, að keðjurnar eigi að fylgja
með i tilboðinu.
2. Hvaða nagladekk eru það.
sem myndað hafa slitið i malbikið
sem sett var á i sumar?
Þetta sést greinilega í rakatið
og er hluti af því sliti. sem gatna-
málastjóri bendir blaðamönnum á
að vori og kennir nöglum.
3. Slíta keðjurnar ekki malbik-
inu?
Mér hefur sýnzt svo. enda hlýt-
ur eitthvað annað að verða fyrir
sliti en þær sjálfar.
4. Það er gott og blessað að hafa
hugmynd um neglingarkostnað-
inn. En liggja fyrir nokkrar áætl-
anir um þann kostnað. sem stafar
af saltaustrinum?
Hvað kostar tilheyrandi ryð-
myndun t.d. á undirvagni bíla?
Hvað kosta stöðug dekkjakaup
vegna þess að saltið breytir
gúmmíinu í „tyggigúmmí"?
Skyldi það nema meiru en 300
milljónum?
5 Hvernig stendur á þvi. að
^ ^ m m ^ Framhaldssaga eflir
RETTU MER HOND ÞINA ='
84
is. Gat hann heðið póstmanninn
um að fá bréfið aftur? Ohugs-
andi.
Ilann fór inn á mjólkursölu-
slað og pantaði sér hádegisverð.
Hann hafði litla matarlyst.
Maturinn hólgnaði í munni
hans.
Litlu sfðar fór hann að verkja
í axlirnar. Þannig leið honum
alltaf, þegar hann var þrevttur
og önugur.
Erfið ákvörðun
I danshúsi Atholone Gardens
í Durban í byrjun júní, 1940.
Fiðlurnar í fyrri jasshljóm-
sveitinni höfðu naumast grátið
síðustu tónana f tangónum
„Together“, þegar saxófónarnir
f seinni hljómsveitinni hófu
upp raust sfna með fjöri og
léku leikandi hið fjöruga lag,
„Sextán ára var hún, sæta
Angelfna".
Martyn og dama hans, Sylvia,
Krik og Mary fóru frá horðinu
og undir pálma í garðinum og
stilltu sér f röð fvrir Palais-
glide-dansinn. liinn kyrrláti og
næstum. göfugi blær staðarins
var rofinn andartak af glöðum
hjú-hrópum og hvellum, sem
heyrðust, þegar fótum var
spyrnt f svartgljáandi dansgólf-
ið.
En jafnskjótt og tónarnir
þögnuðu, setti fólkið upp hinn
virðulega enska svip og
streymdi aftur að horðunum,
stfft og kurteislegt og hálffeim-
ið af þvf ^ð hafa látið hrffast
með af kátfnunni.
Hæg, hlý gola barst inn f
garðinn frá Indlandshafi. Yfir
höfðum þeirra glitraði stjörnu-
himinn suðurhvolfsins f nætur-
myrkrinu.
Erik var hrókur alls fagnaðar
í samkvæminu. Hinir grann-
vöxnu Englendingar á dans-
gólfinu voru væskilslegir í sam-
anhurði við hinn þéttvaxna,
Ijóshærða Svía, og konurnar,
sem sátu f kring, virtu hann
fyrir sér með eins mikilli hrifn-
ingu og velsæmíð levföi peim.
— Þjónn, tvo gin f viðbót og
einn sódavatn! Martyn pantaði
að minnsta kosti í áttunda sinn.
Indverji með túrban nálgað-
ist þá hljóðlaust og undirgef-
inn og skrifaði upp pöntunina.
Erik fór áhyggjufullur með
höndina ofan í vasa sinn til
þess að aðgæta, hvort hann ætti
fleiri seðla. Það var komin
röðin að honum að borga, og
Mart.vn var ekki vanur að
fhuga, hvað hlutirnir kostuðu,
enda gat hann kreist fé út úr
bankareikningi föður sfns,
jafnskjótt og pyngja hans fór
að léttast. Það var raunar sjald-
an, sem Martyn hugsaðí nokkuð
yfirleitt. Ekki las hann heldur
neitt. Hann var dæmigerður
ungur Suður-Afríkubúi, glað-
iyndur, frjálslegur, kærulaus.
kurteis við hvftar stúlkur og
hrokafullur gagnvart fólki af
öðrum kynþáttum. Svertingjar
voru til þess eins að láta kalla á
sig og hlusta á skipanir, oft
hlandaðar skammaryrðum —
damned nigger. lazy blighter.
En hann var kátur og við-
kunnanlegur f félagsskap
hvftra manna og alltaf reiðubú-
inn til að panta annan drykk til
viðbótar.
Krik var sjálfur orðinn vel
kenndur, rétt eins og hæfði á
dansgólfi, en hann var ekki
laus við áhvggjur. þegar hann
virti Martyn fyrir sér og hugs-
aði til heimferðarinnar. Það
var Martyn, sem átti að aka
hinum stóra og þunga bfl
Cliffs, föður sfns, og það fór
ekki á milli mála, að hann
hafði fengið sér eins mikið og
hann þoldi og rúmlega það.
Kvenfólkið hafði þegar fyrir
nokkrum klukkustundum tiætt
við áfengið og byrjað á veikari
drykkjum. Mary horfði gagn-
rýnisaugum á piltana. Þeir
voru f t&ppnámi. Ifún kæfði
geispa og lagði loks til, að þau
fa»ru.
Herramannshvatir Mart.vns
voru vakandi, þrátt fyrir allt.
Hann hjálpaði kvenfólkinu í
loðkápurnar, ýtti stólum til
hliðar, og snerist eins og