Morgunblaðið - 14.01.1978, Blaðsíða 30

30
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 14. JANUAR 1977
Steinunn Jósefsdótt-
ir Hjúki — Minning
Fædd. 21. ágúst 1886.
Dáin. 16. desember 1977.
1 þann mund, er ég var að skrifa
jólakveðjur heim 1 sveitina mína,
frétti ég lát frændkonu minnar,
Steinunnar á Hnjúki. Ég vissí, að
hún havði dvalið um tfma á Hér-
aðshælinu á Blönduósi, en síðustu
fréttir af henni höfðu verið á þá
lund, að hún væri að hressast og
kæmi heim fyrir jólin. Gladdist ég
yfir þvf, að hún skyldi vera orðin
það hress, að hún gæti notið jól-
anna með fólkinu sínu heima, því
þangað stefndi hugurinn.
Steinunn var fædd að Miðhópi í
V-Hún. 21. ágúst 1886. Foreldrar
hennar voru Guðrún Frímanns-
dóttir frá Helgavatni í Vatnsdal
og Jósef Jónatansson bóndi í Mið-
hópi. Frímann faðir Guðrúnar var
Ólafsson frá Gilsstöðum í Vatns-
dal; var Olafur Eyfirðingur að
ætt, en fluttist ungur meó konu
sinni Sigrfði Guðmundsdóttur frá
Fornhaga vestur í Húnavatns-
sýslu og bjó á ýmsum stöðum,
lengst á Gilsstöðum, og hefur
hann verið kenndur við þann bæ.
Kona hans Sigríður var sytir
Vatnsenda-Rósu. Talið var, að
þær systur væru mjög ólikar,
Rósa léttlynd, en hin þunglynd
eins og þessar vísur benda til.
Rósa kom í heimsókn til systur
sinnar og varð þá Sigríði að orði:
Þeirsem reyna þankans
meina greinir,
gera ekki aðgamni sfn
geðs um bekki systir mín.
Þá svarar Rósa:
Þrátt óg reyni þankans
meina greinir,
geri þó að gamni mín,
svogefist ró, en sefjist pfn.
Snemma bar á því, að Steinunn
var hneieó til bókar. Hún varð
fljótt læs og hafði unun af bók-
lestri, las allt, sem hún náði í og
vildi fræðast. — Heimilið í Mið-
hópi var talið með efnaðri heimil-
um i sveitinni. Búskapur foreldra
hennar stóð með miklum blóma,
hjónin samhent um allt, er að
heimilinu laut og miklir búfork-
ar. En brátt kvaddi sorgin þar
dyra. Fárra ára gömul missti
Steinunn eldri systur sína Jóse-
fínu, sem hún saknaði mjög. En
lítil stúlka fæddist aftur í Mið-
hópi 24. maí 1891, sem bar hennar
nafn. Þá varð hún fyrir þungum
harmi, er faðir hennar dó 1894.
Gat hún þess oft, hve þungbært
það var að missa föður sinn, að-
eins átta ára gömul. Guðrún móð-
ir hennar hélt búi sínu áfram og
fékk fyrir ráðsmann Jón Hjalta-
lin, ættaðan úr Breiðafjarðareyj-
um. Var hann mikill dánumaður
og annaðist búið í Miðhópi af
kostgæfni. Haustið 1903 fór Stein-
unn í Kvennaskólann á Blöndu-
ósi. Kvennaskólinn á Blönduósi
var þá einskonar óskabarn Hún-
vetninga, þangað leitaði hugur
flestra ungra kvenna í héraðinu.
Margar hverjar áttu þá ósk heit-
asta að komast í kvennaskólann,
þó ekki væri nema einn vetur.
Sumar fengu ósk sína uppsyllta,
aðrar grétu í leyni yfir fátæktinni
og umkomuleysinu. Steinunn var
ein þeirra hólpnu. Námið sóttist
henni vel; hún var námfús og með
afbrigðum skyldurækin, enda oft-
ast efst eða með þeim efstu 1
skólanum. Eftir tvo vetur lauk
hún þaðan prófi. Fyrri veturinn
+
Sonur minn, bróðir okkar og mágur
SIGURÐUR KOLBEINSSON,
stýrimaSur,
sem andaðist 8 þ.m., verður jarðsunginn frá Fossvogskirkju mánudag-
inn 1 6 janúar kl 10 30
Ingileif Gísladóttir,
Viktoría Kolbeinsdóttir, Jóhannes Markússon,
Kolbeinn Ingi Kolbeinsson, Sigrún Pálmadóttir.
+
Elskulegur sonur okkar og bróðir,
SVAVAR HALLDÓR,
verður jarðsunginn frá Sauðárkrókskirkju, laugardaginn 14 janúar kl
2 e.h.
Sigrún Halldórsdóttir, Sverrir Svavarsson,
systkini og aðrir vandamenn.
Maðurinn minn og faðir
JÓHANN E. FRÍMANN
frá Norðfirði
er látinn
Sigurlaug Sigurjónsdóttir,
Sigurlaug J. Frímann.
+
Eiginmaður minn og faðir,
SVAVAR ÞÓROARSON.
frá Vestmannaeyjum,
andaðist 10 janúar
Þórunn Sigjónsdóttir og dætur.
+
Alúðar þakkir færum við öllum þeim sem sýndu okkur samúð við
andlát og jarðarför móður okkar, tengdamóður og ömmu,
SVÖVU MARIONS.
Kjartansgötu 5.
Sérstakar þakkir færum við læknum og hjúkrunarfólki Landspítalans
(deild 8) fyrir frábæra umönnun i þungbærum veikindum hennar
Agnar Alfreðsson,
Elsa Alfreðsdóttir, Erlingur Hansson
Alfreð Svavar Erlingsson.
Búi Ingvar Erlingsson.
Hanna Erlingsdóttir.
varð hún þó fyrir þungu áfalli,
móðir hennar dó í febrúar 1904.
Stóðu þá tvær ungar systur í Mið-
hópi upþi munaðarlausar. Bót var
í máli, að eigi skorti þar efni og
ráðsmaðurinn dyggi og Sigríður
móðursystir þeirra önnuðust
heimilið og voru þeim stoð og,
stytta næstu árin. — Steinunn
hugði til frekara náms. Hausið
1906 fór hún með systur sinni til
Reykjavíkur. Settust þær báðar í
Kvennaskólann í Reykjavík og
lauk Steinunn burtfararprófi það-
an um vorið. Jósefína var annan
vetur í skólanum. Hún giftist síð-
an Kristjáni Hall bakarameistara.
Dóu þau hjón bæði úr spönsku
veikinni 1918 og tvö ung börn
þeirra. Einnig gömul kona, sem
verið hafði í Miðhópi, en flutti
suður með Jósefínu og var sem
amma barna hennar, dó úr þess-
ari skæðu sótt. Var þá sár harmur
kveðinn að Steinunni og reyndi
hún eftir megni að bæta börnun-
um, sem eftir lifðu, móðurmiss-
inn. — Eftir að Kvennaskólanum
Iauk, fór Steinunn utan til að leita
sér frekari menntunar. Var slíkt
fágætt á þeim árun. En hún hafði
mikla námslöngun, var jafnvíg á
bæði bóklegt og verklegt nám
enda talin mjög hög í höndum. —
Þegar heim kom, gerðist hún
heimiliskennari á nokkrum stöð-
um. Hún kenndi dætrum Eggerts
Benediktssonar í Laugardælum;
þá kenndi hún einnig á heimili
Sæmundar Halldórssonar í
Stykkishólmi, svo eitthvað sé
nefnt. Féll henni kennslan vel og
rómaði heimilin, sem henni þótti
fengur í að kynnast.
Þegar Magnús Pétursson frá
Gunnsteinsstöðum, héraðslæknir
í Strandasýslu, missti fyrri konu
síná frá kornungum syni, leitaði
hann til Steinunnar um að annast
ungan son og stjórna læknisheim-
ilinu á Hólmavík. Var hún þar í
nokkur ár, eða þar til Magnús
kvæntist í annað sinn. Þá lá leiðin
til ísafjarðar. Kenndi hún við
unglingaskólann á ísafirði í tvör
ár.
Vorið 1923 urðu þáttaskil í lífi
Steinunnar. Hún hvarf aftur
heim til átthaganna og giftist Jóni
Hallgrímssyni á Hnjúki, sem þá
fyrir nokkru hafði tekið þar við
búi eftir föður sinn. Hnjúkur i
Vatnsdal hefur verið 1 eign sömu
+
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og vinarhug við andlát og útför,
MARGRÉTAR SNORRADÓTTUR.
Bollagötu 7.
Guð blessi ýkkur öll
Stefanía Stefánsdóttir,
börn og tengdabörn.
+
Inniiegt þakklæti til þeirra mörgu, er vottuðu samúð og hlýhug við
fráfall eiginmanns míns, föður okkar, tengdaföður, afa og langafa,
STEFÁNS JÓNSSONAR,
Faxabraut 2, Akranesi
Elísabet Sigurbjörnsdóttir,
börn, tengdabörn, barnaborn og barnabarnabörn.
+
Innilegar þakkir færum við öllum er vottað hafa minningu föður okkar
og stjúpa,
BÓASARJÓNATANSSONAR,
virðingu sína og sýnt okkur vinarhug við andlát hans og útför
Guðrún Bóasdóttir,
Sigurgeir Bóasson,
Erling S. Tómasson.
+
Þökkum innilega auðsýnda samúð og vináttu við andlát og jarðarför
móður okkar, tengdamóður, ömmu og langömmu,
SIGRÚNAR SIGURÐARDÓTTUR.
frá Hofsstöðum.
Þökkum ennfremur starfsfólki á Sólvangi fyrir góða umönnun.
Sesselja Gisladóttir,
Halldóra Gísladóttir, Kristján Ebenesersson.
Guðrún Gisladóttir. Þórólfur Egilsson
Sigriður Gisladóttir, Sveinbjörn Jóhannesson,
Sigurlaug Gisladóttir, Kristmann Jónsson
barnabörn og barnabarnabörn.
ættar, sfðan fyrir aldamótin 1800.
1 bernsku minni heyrði ég móður
mfna tala oft um Hnjúk, en hún
ólst upp á næsta bæ, Helgavatni.
Hvergi var fegurra, hvergi betur
búið og hvergi betra fólk, þó bar
húsfreyjan Engilráð af öllum.
Þessi blessuð kona, sem öllum
vildi gott gera og treysti af alhug
á Guðs forsjón. Meðan Engilráð
lifði í hugum fólksins, voru allir
sammála um, að fyrirbænir henn-
ar fylgdu fólkinu á Hnjúki, og á
meðan svo færi lánaðist allt vel á
þeim bæ.
Jón Hallgrímsson var mesti
myndarmaður, mikill og góður
heimilisfaðir. Búnaðist þeim
hjónum vel á Hnúki, annaðist
Steinunn heimili þeirra af mikilli
prýði. Heimilið var oftast mann-
margt og furðaði ég mig oft á því,
hve margir komust fyrir I litla
Hnjúksbænum, en þar virtist
ávallt nóg rúm, jafnvel þó margir
gestir bættust 1 hópión. Þar voru
gamalmenni og svo allt þar á
milli. Mikil reglusemi var viðhöfð
á Hnjúki og glaðværð, er gesti bar
að garði. Minnist ég margra
ánægjustunda úr gamla bænum,
því ávallt var mér og mínu fólki
tekið þar afburða vel. Þorbjörg
Þorsteinsdóttir móðir Jóns, elsku-
leg gömul kona, var þar á heimili,
þegar ég kom þar fyrst og lifði 1
allmörg á r eftir það. Tókst með
okkur góð vinátta, svo að segja við
fyrstu sýn. Þá var þar gamli ráðs-
maðurinn frá Miðhópi, Jón
Hjaltaiín; annaðist Steinunn
hann í ellinni sem náinn ættingja,
þar til yfir lauk. Fleira fólk var
þar, sem þurfti aðhlynningar við.
Steinunn var skemmtileg heim
að sækja; hún var félagslynd,
hafði yndi af að deila geði við
fólk, þótti gaman að ferðast og
fylgjast með því, sem var að ger-
ast hverju sinni. Hún var ðin af
stofnendum kvenfélagsins okkar í
sveitinni árið 1928 og fyrsti for-
maður þess. Það þykja víst engin
stórtíðindi, þótt fámennt kvenfél-
ag sé stofnað norður á hjara ver-
aldar. En kvenfélögin í sveitún-
um, þótt fámenn væru, voru
konunum mikils virði. Það var
tilbreyting í fásinninu að ríða á
kvenfélagsfund, kynnast konun-
um af bæjunum i sveitinni og
spjalla við þær um sameiginleg
áhugamál. Gott þótti mér að fá
ráð hjá þeim eldri og reyndari og
kynnast búskaparháttum þeirra.
Tortryggni og ef til vill smá
andúð hjaðnaði við kynningu.
Hlýhugur elfdist milli félags-
kvenna og með okkur tókst vin-
átta, sem yljaði um hjartarætur.
Félagið okkar var i sambandi
Austurhúnv. kvenna og í Sam-
bandi norðlenzkra kvenna. Var
Steinunn iðulega kjörin til að
mæta þar á ársfundum, mátti
segja, að hún var i fararbroddi
okkar sveitunganna í nær 20 ár.
Það var einkennileg tilviljun,
að Steinunn skyldi vera jarðsett á
Þingeyrum þann 28. s.l., á hátíðs-
degi okkar kvenfélgskvenna;
þann dag héldum við hátíðlegan
öll árin, höfðum þá jólaskemmtun
fyrir börnin í sveitinni. Mér eru
mjög minnisstæðar þessar barna-
samkomur í litla skólahúsinu okk-
ar að Sveinsstöðum. Ég býst ekki
við, að það þætti mikið til þeirra
koma nú, ,en ég efast um, að
Ibúðarmiklar jólaveizlur nútím-
ans veiti meiri gleði. Grenitré
þekktust þá ekki fyrir norðan, en
litla lyngivafða spýtutréð vakti
ótvíræðan fögnuð, og svo var mik-
ið sungið og börnin fengu poka
með nokkrum molum í, sem tekið
ver fegins hendi, ekki síst af eitt
epli bættist við. og svo fylgdust
börnin af áhuga með sögunni,
sem blessaur prófasturinn okkar
las fyrir þau. — þetta var jafnan
minnisverður dagur, sem börnin 1
sveitinni hlökkuðu til allt árið.
Guði sé lof, þá var ekki hinn flóð-
lýsta gullöld runnin upp yfir
sveitum Islands. Þessa daga var
Steinunn fremst í flokki, en nú er
nær hálf öld síðan 28. des. verð
hátíðsdagur barnanna í Sveins-
staðahreppi.
Steinunn var frændrækin og
trygg vinum sínum, enda skapföst
kona. Um árabil hafði hún það til
að taka sig upp, þegar vorönnum
lauk, eða haustverk voru frá, og
heimsótti frændfólk sitt á Þing-
eyrum eða í Langadal. Var slíkt
fágætt í þá daga, ef ekki einstakt.
Það var gaman að fá frænku í
heimsókn. Hún var heldur ekkert
að flýta sér, var róleg í nokkra
daga, bar margt á góma og ýmis-
legt gert sér til skemmtunar. Ekki
spillti, að einkadóttirin Guórún
kom með henni, lítil, falleg
stúlka, augasteinn foreldranna og
allra eftirlæti á heimilinu.
Söknuóum við þeirra, þegar þær
kvölddu og riðu aftur úr hlaði á
Þingeyrum. Steinunn hafði næmt
auga fyrir þvf, sem fallegt var.
Hún var skartkona í klæðaburði,
enda átti hún ekki langt að sækja
það, Jórunn amma hennar og þó
einkum langamma Oddrún var
Framhald á bls. 37.
Afmælis- og
minningar-
greinar
ATHYGLI skal vakin á því, að
afmælis- og minningargreinar
verða að berast blaðinu með
góðum fyrirvara. Þannig verð-
ur grein, sem birtast á 1 mið-
vikudagsblaði, að berast 1 sfð-
asta fagi fyrir-hádegi á mánu-
dag og hliðstætt með greinar
aðra daga. Greinar mega ekki
vera í sendibréfsformi eða
bundnu máli. Þær þurfa að
vera vélritaðar og með góðu
Ifnubili.
\