Morgunblaðið - 05.03.1978, Blaðsíða 38

38
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 5. MARZ T978
+
Eiginmaður minn,
ÞORSTEINN GÍSLASON,
Brandsbæ,
Hafnarfirði,
verður jarðsunginn þriðjudaginn 7 marz frá Hafnarfjarðarkirkju kl 2
s.d.
Gunnþórunn Viglundsdóttir.
+
Útöfr
VILBORGAR (MINNIE) ÓLAFSDÓTTUR,
verður gerð frá Dómkirkjunni mánudaginn 6 marz kl 15
Katrin Gisladóttir
systkini og fóstursystkini.
+
ODDBJÖRG GUÐNADÓTTIR
frá Hvammi
verður jarðsett frá Fossvogskirkju mánud 6. marz kl. 1 3.30
Hans Gústafsson, Elin Þórarinsdóttir.
Anna Guðnadóttir,
Elísabet Guðnadóttir,
Ingibjörg Guðnadóttir,
+
Konan mín
VIGDÍS HANSDÓTTIR,
Hrauntungu 47, Kópavogi.
verður jarðsungin frá Fossvogskirkju-þriðjudaginn 7 marz kl 1 5.00
Blóm vinsamlega afbeðin, en þeim, sem vildu minnast hennar, er bent
á að láta líknarstofnanir njóta þess
Sigurgestur Guðjónsson.
+
Amma min,
GUÐBJÖRG MAGNÚSDÓTTIR,
sem andaðist 26 f m verður jarðsungin frá Fossvogskirkju, mánudag-
inn 6 marz kl 1 0 30
Fyrir hönd aðstandenda,
Leó Kristjánsson.
+
Innilegustu þakkir fyrir samúð og vinarhug við andlát og jarðarför
JÓNS LEÓS,
deildarstjóra.
Svanlaug Böðvarsdóttir,
Leó Már Jónsson, Sigrún Jónsdóttir,
Ingunn Jónsdóttir, Gunnar Kristjánsson,
Kristin Jónsdóttir, ÖrnJónsson,
Böðvar Leós Jónsson, Gréta Baldursdóttir
og barnabörn.
+
Þökkum af alhug auðsýnda vináttu og samúð vegna fráfalls
eiginmanns mins, föður okkar, tengdaföður og afa,
HALLDÓRS ÞÓRHALLSSONAR,
Hagamel 45,
Sérstakar þakkir til starfsliðs og lækna gjörgæsludeildar Landakotsspit-
ala, svo og til starfsfólks Strætisvagna Reykjavíkur
Guð blessi ykkur öll.
Þórunn Meyvantsdóttir,
Sigrún Guðnadóttir, Vigfús Ólafsson,
Þórhallur Halldórsson, Guðbjörg Jónsdóttir,
Már Halldórsson, Jóna G. Jónsdóttir,
Lilja Halldórsdóttir, Hafþór Jónsson,
Sigurbjörn Halldórsson, Gunnhildur Arnardóttir
og barnabörn.
+
Okkar innilegustu þakkir fyrir auðsýnda vináttu og samúð við andlát og
útför
ARNAR A. ARNLJÓTSSONAR,
bankaútibústjóra.
Halla Gisladóttir,
Arnljótur Arnarson, Arnljótur Davíðsson,
Gisli Örn Arnarson, Ágúst M, Figved,
Ágústa Maria Arnardóttir, Davið Arnljótsson,
Gísli Guðmundsson, Hulda Erlingsdóttir,
Hallf riður Jónsdóttir, Jens Arnljótsson.
Ingimar Guðjónsson
bifreiðastfóri - Minning
F. 23. desember 1935.
D. 25. febrúar 1978.
Mánudaginn 6. marz verður
gerð frá Fossvogskirkju útför
Ingimars Guðjónssonar, bifreiðar-
stjóra, en hann lézt á Landspítal-
anum aðfaranótt laugardagsins
25. febrúar sl.
Fráfall Ingimars heitins kom
okkur, sem daglega unnum með
honum, mjög óvænt. Hann stund-
aði sitt erilsama og erfiða starf
hér til hins síðasta, hlýr og við-
mótsþýður, hógvær og prúður í
umgengni. Starf hans var að
flytja nemendur í Öskjuhlíðar-
skóla i og úr skóla, erfitt ,og
ábyrgðarmikið starf, sem út-
heimtir margvíslega aðstoð við
farþegana, umhyggjusemi og lip-
urð. Fæsta grunar hve bifreiðar-
stjórarnir, sem gegna þessu
starfi, leggja mikla og innilega
rækt við það.
Ingimar heitinn lét sér mjög
annt um börnin, og í sinni stuttu
banalegu spurði hann oft um þau.
í samskiptum við starfsfólk
skólans kom Ingimar sér einkar
vel. H:nn tók þátt í félagslífi okk-
ar, hlýlegur í viðmóti, smáglett-
inn og spaugsamur, á glöðum
stundum í kunningjahópi.
Ingimar spilaði um árabil i
danshljómsveit um helgar, og á
skemmtikvöldum skólans lék
hann stundum á harmoniku.
Ingimar Guðjónsson var
Strandamaður að uppruna, ættað-
ur úr Kollafirði í Strandasýlu.
Við kveðjum þennan starfsfé-
laga okkar með innilegri þökk
fyrir samstarfið og samveruna.
Fjölskyldu hans og nánasta
vandafólki vottum við okkar
dýpstu samúð.
Starfsfólk
Öskjuhlíðarskóla.
Fáein kveðjuorð til vinar.
Öll komum við og öll förum við.
Þessa staðreynd gera sér víst
allir ljósa. Þó bregður okkur
öllum við, þegar einhver, sem
hefur átt hlut í hjarta okkar,
kveður og fer, þannig á það að
vera.
Og á lífsgöngunni hittumst við
við hinar ólíkustu aðstaeður.
Sumum falla kynnin vel, öðrum
miður, eins og gengur, þannig á
það einnig að vera.
A útmánuðum 1974 lágu eitt
sinn skilaboð fyrir mér um að
hringja í mann í Reykjavík. Þessi
maður reyndist heita Ingimar
Guðjónsson. Símtalið hefði ekki
þurft að vera nema 1 mínúta, en
einhvern veginn var það nú svo,
að mínúturnar urðu 25. Að
símtalinu loknu leið mér vel, ég
fann að mig langaði til að sjá
þennan mann. Svo sama vorið
sáumst við, og það var eitthvað
við það, innra með mér fannst
mér þetta ekki vera ókunnur
maður. Við hjónin höfðum séð
mann í ársbyrjun 1974, sem vakti
sérstaka athygli okkar og nú sá
ég að þetta var sami maðurinn.
Og það er ekki að orðlengja það,
að með okkur hófust varanleg
kynni, sem voru að þróast til
kveðjustundar. I fyrstu voru
samskipti okkar blönduð starfi
okkar, og gott er að eiga frá þeim
árum margar ógleymanlegar
minningar. Það var alltaf til-
hlökkun að hitta Ingimar, alltaf
var hann hress og léttur í lund.
En þó var hann viðkvæmur og
alvarlega hugsandi. Hann tók
marga hluti mjög alvarlega, og
allt, sem hann gerði, var gert af
góðum hug og allur var hann þar
sem hann var. Um það ber
atvinna hans undanfarin ár
glöggt vitni. Söknuður barnanna
sem hann ók er mikill. Það var
gaman að heyra hann lýsa
starfinu, allt varð að vera sem
þægilegast fyrir börnin, og hann
hafði mikla ánægju af þessu
starfi. Eftir að samskiptum
okkar í sambandi við starfið lauk,
héldust kynni okkar áfram að
þróast, kannski enn meira en
áður. A síðastliðnu sumri kom
upp staða hjá okkur báðum, þó að
þetta væri af ólíkum toga spunn-
ið hjá hvorúm fyrir sig, þá kom
í ljós, þegar við ræddum þetta
alvarlega, að við gátum leyst
þetta saman á mjög einfaldan
hátt og við hikuðum ekki við að
gera það. Það var mjög ánægju-
legt og gaman að finna það
gagnkvæma traust, sem þar ríkti.
Fleiri ráðagerðir voru að þró-
ast í hugum okkar, en þær verða
að bíða um sinn. Samfylgd okkar
hefur verið frestað.
En Ingimar lifir í hugum
okkar, léttur í lund og hress,
viðkvæmur og alvarlega hugs-
andi á stundum.
Elsku Rósa mín, Guð veri með
þér vinan. Öllu öðru nánasta fólki
hans vottum við hjónum okkar
dýpstu samúð.
Við biðjum því Guðs blessunar.
Fögur verður minningin um
góðan dreng.
Gissur Geirsson.
Þótt ég verði bylgju að bráð
bfður mfn þar fagurt láð,
fyrir handan græðis gráð,
gullið land og sólu fáð.
Nú þegar kvaddur er hinstu
kveðju frændi minn og æskuvin-
ur Ingimar Guðjónsson, verður
mér orðavant. Ævinlega erum við
manneskjur jafn óviðbúnar, ráð-
þrota og vanmegnugar gagnvart
dauðanum. Við spyrjum án þess
að fá svar, hver sé tilgangurinn,
þegar ungu fólki, hraustu og fullu
af lífslöngun er skyndilega kippt í
burtu og dæmt úr leik. Maðurinn
'sem ég sá frískan og glaðan í gær
er ef til vill liðinn að morgni.
Þannig var um hann, sem er
syrgður nú.
Ingimar Guðjónsson var
fæddur 23. desember 1935 á
Hólmavik. Foreldrar hans eru
Elfn G. Jónsdóttir og Guðjón
Magnússon, bæði ættuð úr
Strandasýslu. A Broddanesi og í
Kollafirði átti hann sína bernsku
og æskutfð. Á Broddanesi var og
er margbýlt og í þá daga átti
heima i næsta húsi við Ingimar
undirrituð, frænka hans og jafn-
aldra.
Fyrstu minningar mínar eru á
einn eða annan hátt tengdar Ingi-
mar og okkar samveru, leikjum
og uppátækjum ýmsum, sem
börnum voru lík. Heimili okkar
beggja voru okkur báðum jafn
opin, hvoru sem í hlut átti, mæður
okkar enda tengdar sterkum vin-
áttuböndum frá þeirra fyrstu tíð,
allt fram á þennan dag. Milli þess-
ara heimila fannst enginn
þröskuldur. Ef eitthvað á bjátaði
heima hjá mér, var farið til Ellu
frænku og Ingimars og þar
gleymdust Ieiðindin fljótt. Þar
var alltaf hlýja og gott skap.
Minningarnar vanka, ein af
annarri á þvílíkri stundu sem
þessari. Leikirnir okkar f fjör-
unni, þar sem við bjuggum til
vegi úr sandi, vegi sem lágu út i
stóra heiminn. Kletturinn í vík-
inni neðan við bæinn, sem við
höfðum fyrir skip og sigldum á út
á höfin miklu, og sögurnar sem
við bjuggum til um tröll og aðra
vætti sem áttu að búa í stórum
steinum í Traðarnesinu. Það er
margs að minnast sem ekki
verður tíundað hér. Við uxum
upp, hættum að vera krakkarnir
sem ösluðu í vikinni okkar. Ung-
lingsárin liðu og við uðrum stór
og fórum út í heiminn, sitt í hvora
átt. Það varð vík millum vina. Við
hittumst æ sjaldnar eftir þvi sem
árin liðu, fréttum þóoft hvort af
öðru í gegnum frændfólk og vini.
Ætla mætti að slíkur kunnings-
skapur væri harla lítils virði. Það
var þö ekki, þegar Ingimar átti
hlut að máli. Hans vinátta var
sönn og traust. Þó við hittumst
jafnvel eftir árabil var alltaf eins
og við hefðum sést i gær. Ilandtak
hans var fast og innilegt og brosið
glatt. Stundum gafst timi til að
rifja upp eitthvað frá liðinni tíð
og þá var jafnan stutt i hláturinn.
Nú þegar hann er allur finn ég
hvað ég hef misst og hvers virði
vinátta okkar var og þessi fátæk-
legu orð eru aðeins lítill vottur
um þökk mína, til hans fyrir það
sem hann var.
Ég veit að þegar minn tfmi
kemur og ég stend handan móð-
unnar miklu verður Ingimar
frændi minn þar, traustur og
glaður og heilsar mér brosandi,
rétt eins og við hefðum kvaðst í
sær. — Þannig mun ég minnast
hans.
Ég og fjölskylda mín sendum
okkar dýpstu samúðarkveðjur til
hans góðu eiginkonu Rósu Hall-
dórsdóttur, til foreldra hans, syst-
kina, tengdafólks og annarra
vandamanna, sem eiga um sárt að
binda.
Minningin um góðan dreng
Framhald á bls. 47.
+ Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og vina rhug við andlát föður
okkar, tengdaföður, afa og langafa,
ÓLAFS SVEINSSONAR,
Aðstandendur.
+
Þökkum innilega sýndan vinarhug við andlát og útför móður okkar,
MARIE ELLINGSEN,
Börn hinnar látnu
Erna Ellingsen,
Mathilde Ellingsen,
Othar Ellingsen,
Björg Ellingsen.
+
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og vináttu við andlát og útför
móður okkar, tengdamóður og ömmu,
GUÐRÚNAR SIGRÍÐAR JÓNSDÓTTUR,
Freyjugötu 40,
Guðmundur Benediktsson.
UnnurH. Benediktsdóttir, MagnúsE. Baldvinsson,
Jón Benediktsson, Jóhanna Hannesdóttir
og barnabörn.