Morgunblaðið - 23.03.1978, Blaðsíða 14

14
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 23. MARZ 1978
Ragnar Bjömsson:
Athugasemd við greinargerð
sóknamefndar Dómkirkjimnar
Ég vil taka fram strax að grein
sú sem birtist í Þjóðviljanum 18.
marz s.l. er algjörlega á ábyrgð
höfundar hennar og kemur mér
ekki við nema að því Ieyti, að hún
fjallar um viðskipti mín við
sóknarnefnd Dómkirkjusafnaðar-
ins og sr. Þóri Stephensen. En þau
atriði í greinargerð sóknarnefndar
sem snúa að mér persónulega
neyðist ég til að taka til umfjöllun-
ar þar sem sum atriðin eru skrifuð
af skilningsleysi, önnur skrifuð af
þekkingarleysi og sumstaðar al-
gjörlega rangt skýrt frá. Mun ég
segja satt og rétt — að viðlögðum
drengskap mínum — frá þeim
atburðum sem að mér snúa. Allt
mas um það hvað ég sé vondur
maður en aðrir góðir læt ég fram
hjá fara og leyfi öðrum að dæma
um það.
„Núverandi ráðningarsamn-
ingur minn“ hljóðar upp á laun
miðuð við 71% af 26.1. fl. opin-
berra starfsm. Lít ég á starf mitt
við Dómkirkjuna sem aðalstarf og
svo fr.v.
Þekkingarleysi
1947 lauk ég prófi í organleik frá
Tónlistarskólanum í Reykjavík
sem nemandi Páls ísólfssonar og
lokaprófi í píanóleik frá sama
skóla 1950. A námstíma mínum
hjálpaði ég oft dr. Páli við
aðiafnir í Dómkirkjunni. Frá
námi utanlands kom ég 1954 og
gerðist þá fljótlega aðstoðarmaður
Páls og var það að frádregnum
námstíma frá vori 1965 til ársloka
1966, en þann tíma spilaði Máni
Sigurjónsson, og fáeinum öðrum
miklu styttri fjarvistum. Ég var
fastráðinn við kirkjuna 1968. Ekki
er víst að þetta sé allt skráð -í
bækur kirkjunnar, því að engir
voru samningarnir til um þessa
vinnu og launaupphæðir skiptu
ekki máli á þeim tíma því þetta
gerði ég — og vafalaust aðrir
nemendur Páls sem nálægt þessu
komu — fyrst og fremst fyrir Pál
sjálfan.
Misskilningur
Varðandi Dómkórsfólkið sem
söng með Páli Isólfssyni er það að
segja, að um sumarið 1968 var
haldinn fundur á heimili formanns
kórsins, en þar tjáði ég kórnum að
mig langaði til að endurnýja
kórinn, en hann var þá orðinn
fámennur og sumir kannski komn-
ir yfir þau aldursmörk þar sem
söngröddin er farin að gefa sig.
Bað ég kórinn um að hjálpa mér
að koma þessari breytingu á. Mér
fannst kórinn skilja þessa löngun
mína en skyndileg uppsögn kórsins
olli leiðindum sem kannski
óhjákvæmilega koma upp við
slíkar aðstæður, og ekki var ég
sjálfur minnst leiður.
Ekki satt
Að Kirkjugarðar Reykjavíkur
hafi hafnað samstarfi við mig er
mér ókunnugt um. Aftur á móti
sagði ég, að mig minnir við
forstöðumann kirkjugarðanna, að
ég kysi að vera að mestu laus við
jarðarfarir í Fossvogskirkju vegna
þess að ég vildi geta æft mig sem
mest á orgelið með tónleikahald í
huga. Þessari afstöðu minni var
mætt með fullum skilningi og hef
ég undanfarin ár ekki spilað þar
nema með fáum undantekningum,
ég er reyndar að fara þangað núna
til þess að spila við jarðarför þar
sem Ljóðakórinn syngur. Ég nefni
þetta hér ef sá kór skyldi vera
annar þeirra sem ekki vildi syngja
með mér, hinn kórinn hlýtur þá að
vera Dómkórinn sjálfur því aðrir
kórar syngja ekki við jarðarfarir í
Dómkirkjunni utan þá karlakórar
einstöku sinnum.
Ekki satt
Haustið 1975 lofaði ég að taka
við stjórn óperunnar Carmen af
B.W. í Þjóðleikhúsinu. Þannig
hittist á að fyrsta sýning mín í
Þjóðleikhúsinu var sett á sama
kvöldið og aðventukvöldið skyldi
vera í Dómkirkjunni. Gerði ég það
sama og ég hafði alltaf áður gert,
dr. Páll hafði alltaf gert og allir
aðrir organistar gera ef slíkir
árekstrar verða, að ég útvegaði
mann fyrir mig, Mána Sigurjóns-
son, til að spila á aðventukvöldinu
og veit ég ekki til að fyrr né síðar
hafi verið gert veður út af slíku.
En þá gerist það að frú Dagbjört
formaður kirkjunefndar kvenna og
sr. Þórir höfnuðu aðstoð Mána á
þeim forsendum að hann væri ekki
undir það búinn að leika einleik á
orgelið til viðbótar öðrum organ-
leik á samkomunni. Útveguðu þau
því annan organleikara, nemanda
í tónlistarskólanum, Hörð Áskels-
son, sem lék einleik á orgelið. Hér
skal það tekið fram að það hefur
alls ekki verið fastur liður þetta
kvöld að leika einleik á orgelið. En
ósannindi eru það að ég hafi ekki
útvegað mann fyrir mig umrætt
kvöld. Þetta atvik var síðan gert
að stórmáli á sóknarnefndarfundi
og ógjarnan vil ég þurfa að birta
bréfaskipti sem urðu til vegna
þessa óvenjulega máls.
Þekkingarleysi
Bréflega fékk sóknarnefnd skýr-
ingu á því að kórinn var ekki í því
ástandi að geta sungið „kórnúmer"
á umræddu aðventukvöldi, sem
heldur var ekki nein „tradition" að
kórinn gerði. Ástæður sem nefnd-
ar voru í því skrifi voru að verið
væri áð þjálfa nýtt söngfólk í
kórnum og að þrír af meðlimum
hans væru að syngja í Carmen
umrætt kvöld. Þeir sem eitthvað
þekkja til kórstarfsemi vita hvaða
þýðingu þessi tvö atriði hafa fyrir
fámennan kór sem þ.a.u. ekki er
skipaður atvinnusöngvurum.
Ógeðfellt
Þátturinn um jarðarfarirnar og
kaupkröfur er svo ógeðfelldur að
ég get ekki ætlað nokkrum manni
innan sóknarnefndar og því síður
prestunum að skrifa slíkt ógeð, og
hlýtur einhverjum óboðnum gesti
að hafa verið hleypt inn. En við
umræddar tvær(?) athafnir var
um mistök að ræða, sem annað-
hvort mér eða útfararstjóranum
Framhald á bls. 27
Okkarstolt
Nýju smákökumar
\ iö erum eins hrevkin af nvju smá-
kökunum okkar og nokkur húsmóðir
getur orðið af heimabakstrinum.
Enda standast þær h\aða samjöfnuð
sem er, iíka hvað verð snertir.
KEXVERKSMIÐJAN FRÓN