Morgunblaðið - 27.01.1979, Síða 38

38
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 27. JANÚAR 1979
Guðrún Magnúsdótt
ir — Minningarorð
Fædd 24. júní 1886.
Dáin 17. janúar 1979.
Aðfaranótt 17. janúar andaðist
Guðrún Magnúsdóttir að Landa-
kotsspítala í Reykjavík, en hún
hafði dvalið síðustu mánuði á
Elliheimilinu Grund, ásamt eftir-
lifandi eiginmanni sínum, Gísla
Gestssyni.
Amma var góð og glæsileg kona.
Eiginmaður, börn barnabörn og
barnabarnabörn voru hennar yndi
og þau dáðu hana og elskuðu.
Sonur hennar Agúst og Nína
eiginkona hans eiga mikið þakk-
læti skilið fyrir alla þá ástúð og
umhyggju sem þau sýndu henni.
Ég veit að ömmu væri kærkomið
að komið væri á framfæri þakk-
læti til allra þeirra, sem hjúkruðu
henni og heimsóttu, eða hugsuðu
hlýjt til hennar í veikindum
hennar um margra ára skeið, og er
það hérmeð gert af heilum hug.
Blessuð sé minning hennar.
Sigrún Gestsdóttir.
Aðfaranótt 17. janúar s.l. lést í
Landakotsspítala amma okkar,
Guðrún Magnúsdóttir frá
Suður-Nýjabæ, Þykkvabæ. Hún
var fædd 24. júní 1886 að Snotru í
Þykkvabæ. Foreldrar hennar voru
Guðrún Runólfsdóttir og Magnús
Eyjólfsson, sem þá var vinnu-
maður í Þykkvabæ.
Æskuár ömmu voru ekki tímabil
grósku og framfara hér á landi, en
þrátt fyrir alla erfiðleika minntist
hún ávallt æsku sinnar með
glaðværð og glöggu minni.
Þau voru tvíburasystkin,, hún og
Gísli Magn'ússon, síðar útvegs-
bóndi í Vestmannaeyjum. Við
þröngan hag varð fjölskyldan
viðskila og var Gísli settur í fóstur
hjá vandalausum. Amma ólst upp
hjá móður sinni og voru með þeim
miklir kærleikár.
Afi og amma, þau Guðrún
Magnúsdóttir og Gísli Gestsson,
giftust hinn 16. október 1907 og
reistu bú að Suður-Nýjabæ í
Þykkvabæ. Langamma, Guðrún
Runóifsdóttir, bjó hjá þeim og var
þar ávallt aufúsugestur. Hún lést í
hárri elli 1951.
Börn afa og ömmu urðu 13 og
komust 9 til fullorðinsára. Hjá
fjölskyldunni var samvinna og
sjálfsbjargarviðleitni í fyrirrúmi,
lífsbaráttan var hörð, afi dvaldi
oft vetrarlangt í veri og varð þá
amma að annast búskap og
fjölskyldu, það innti hún af hendi
með þeim dugnaði og æðruleysi,
sem einkenndu hana alla tíð.
Eftir hálfrar aldar búskap
brugðu þau bui og tóku þá við
búsforráðum Agúst yngsti sonur-
inn og Nína kona hans. Það var
ánægjulegt að eftir það voru afi og
amma ekki síður aufúsugestir á
heimilinu en langamma hafði
verið áður og önnuðust þau Nína
og Gústi þau af þeirri nærgætni og
ástúð sem öllum er til þekktu
verður ávallt hugstæð.
Frá því í haust dvöldu þau bæði
á Elliheimilinu Grund í Reykjavík
og leitar hugur okkar til afa, sem
nú á 101. aldursári sér á bak
ástkærri eiginkonu og biðjum við
honum Guðs blessunar.
Það er ómetanlegt fyrir okkur
nútímafólk, sem æðrast í lífsgæða-
kapphlaupinu, að kynnast fólki,
sem þurfti að berjat við harðræði
og margskonar erfiðleika, einungis
til að fjölskyldan liði ekki skort, en
á efri árum á þrátt fyrir það, þá
lífsgleði og trú á tilveruna að geta
miðlað öðrum yngri af gnægta-
brunni góðmennsku sinnar og
lífsspeki. Við systurnar áttum því
láni að fagna að eiga í bernsku-
heimili afa og ömmu okkar annað
heimili. Fyrir það verðum við alla
ævi ríkari en ella og eru þessar fáu
línur örlítill þakklætisvottur. Guð
blesi minningu ömmu okkar.
Helga, Guðrún Gyða og
Guðbjörg.
Minning:
Runólfur Runólfsson
í Vestmannaegjum
Fæddur 29. maí 1892.
Dáinn 16. janúar 1979.
í dag, laugardaginn 27. janúar,
verður Runólfur Runólfsson jarð-
sunginn frá Landakirkju í Vest-
mannaeyjum. Runólfur var fædd-
ur í Hörgsholti á Síðu, en fluttist
ungur að aldri með foreldrum
sínum vestur undir Eyjafjöll, að
Rauðafelli, og þar var hann
heimilisfastur allt til hann fluttist
til Vestmannaeyja 1930. í uppvext-
inum tók hann þátt í þeim daglegu
störfum, er þá tíðkuðust til sveita
og vandist því snemma hinum
harða skóla lífsins, sem ungmenni
þeirra tíma urðu að ganga í gegn
um. Fljótlega, eftir að þrek og geta
leyfði, fór Runólfur á vertíð til
Vestmannaeyja á vetrum, en þá
atvinnu hafa æskumenn í hans
heimahögum stundað fast á liðn-
um öldum.
í Vestmannaeyjum kynntist
hann Guðnýju Petru Guðmunds-
dóttur, ættaðri frá Fáskrúðsfirði.
Kvæntist hann henni árið 1930 og
stofnuðu þau heimili sitt að
Búðafelli (Skólavegi 8) þar í bæ og
bjuggu allan sinn búskap í því
húsi, eða hátt í 50 ár, en Petra
andaðist fyrir tveimur árum. í
skjóli þeirra hjóna dvöldu foreldr-
ar Petru og móðir Runólfs sín
síðustu ár og áttu þar rólegt
ævikvöld.
Þau Petra og Runólfur eignuð-
ust tvo syni: Ólaf, sem nú er
framkvæmdastjóri Herjólfs h/f,
kvæntur Sigurborgu Björnsdóttur
frá Eskifirði, óg Stefán, fram-
kvæmdastjóra Fiskiðjunnar í
Vestmannaeyjum. Hann er kvænt-
ur Helgu Víglundsdóttur frá
Akureyri. I fyrra hjónabandi
eignaðist Petra einn son, Einar
Ólafsson, og gekk Runólfur honum
í föður stað.
Einar býr nú í Hafnarfirði og er
umsjónarmaður íþróttahúss bæj-
arins. Hann er kvæntur Sigrúnu
Steinsdóttur frá Hafnarfirði.
Heimilið og fjölskyldan var
Runólfi allt. Vakinn og sofinn
vann hann að hag heimilisins. Á
fyrstu árum búskapar þeirra
hjóna var oft knappt um atvinnu
og þurfti því að gæta hagsýni í
hvívetna og halda vel utan að því,
sem aflaðist hverju sinni. Þar voru
þau hjón samhent, eins og jafnan.
Syni sína studdu þau til þeirra
starfa sem hugur þeirra kaus og
var ekkert til sparað svo það
tækist sem best. Það fengu þau
líka endurgoldið, þegar kraftarnir
tóku að þverra.
Þeir, sem ólust upp í byrjun
þessarar aldar, muna tímana
tvenna; vinnubrögð, sem viðhöfð
höfðu verið um aldaraðir og svo
þær aðstæður, sem við búum við
nú í dag. Þessi kynslóð á stærsta
þáttinn í þessari breytingu. Hún
lagði þann grunn, sem þjóðfélag
okkar byggir nú á. En hún bar líka
merki þess strits. í þessari fylk-
ingu stóð Runólfur og dró ekki af
sér. Hans ævistarf var ekki unnið
með hvítt um hálsinn eða í
gljáfægðum skóm. En þótt hann
hið ytra bæri merki erfiðismanns-
ins var það aðeins skelin. Hjarta-
hlýrri og dagfarsprúðari maður er
vandfundinn. Öllum sem dvöldust
í návist hans leið vel og að dvelja
gestur á heimili þeirra hjóna líður
þeim seint úr minni, er þess nutu.
Og börnin, sem á vegi hans urðu,
fundu fljótt, hvað að þeim sneri og
ótaldar voru þær stundir, sem
hann gladdist í návist barnabarn-
anna, er þau komu í heimsókn til
afa og ömmu.
Systir okkar og fööursystir, h
GUNNFRÍÐUR AGATHA EBENEZERDÓTTIR,
andaöist aö morgni 25. janúar. Sigurtina Ebanazardöttir, Sigríöur Ebanazardöttir, Ingunn Halgadöttir.
t
Eiginkona mín og móöir okkar,
GUONÝ INGIBJÖRG JÓNSDÓTTIR,
Kúrlandi 30.
lést aö heimili sínu aö morgni 25. Janúar.
Gunnar Einarsson,
böm og aörir ssttingiar.
t
Innilegar þakkir fyrir auösýnda samúö og vinarhug vlö andlát og útför systur
mlnnar og móöur okkar,
GUORÚNAR HALLDÓRSDÓTTUR,
Hlföardal.
Sigriöur Halldórsdóttir, Sigrún Anna Gunnarsdóttir,
Ólafur Sigfússon, Ingunn Klsmenzdóttir,
Magna Sigfúsdóttir, Ingimundur Pétursson,
Guóný S. Jarnulf Bertil Jarnulf
Magnús Gústafsson, Margrét Pélsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Minning:
Sveinbjörn Jónsson
frá Snorrastöðum
Fæddur 4. september 1894.
Dáinn 19. janúar 1979.
Eins og marga aðra dreymdi
mig ungan að kanna og skilja
heiminn allan, en reynslan hefir
kennt mér að ekki mun ævin
endast mér til þess að átta mig til
neinnar hlítar á fæðingarhreppi
mínum, hvað þá meir.
Þó þykist ég hafa áttað mig á
nokkrum mönnum. Sig. Nordal
segir svo í bók sinni „Líf og dauði",
og verður okkur fávísum ærin
huggun þar eð slíkur gáfumaður á
í hlut: „Fávizku þinni fylgja þau
ómetanlegu hlunnindi, að þú hefur
fullt leyfi til þess að velja úr þeim
óvissu ágizkunum sem þú verður
að lifa og deyja upp á, eftir gildi
þeirra fyrir líf þitt.“
Og hvað skyldi maður telja gildi
fyrir líf sitt? Frá mínum bæjar-
dyrum séð er það engum vafa
undirorpið að kynni mín af góðum
mönnum ber þar hæst, og þeir eru
allir svo bráðlifandi í muna mér,
þó að margir þeirra séu komnir í
annað ver fyrir fullt og fast, að
ég yrði sízt undrandi þótt þeir
klöppuðu á dyr og byðu mér góðan
dag. Þeir endast semsé lengur en
ártíð sína. Einn þessara manna er
Sveinbjörn á Snorrastöðum. Kynni
okkar eiga sér ekki langa sögu en
mér fannst ég hafa þekkt hann
alla ævi er ég sá hann. Þau hófust
á fögrum sumardegi fyrir nokkr-
um árum er ég kom að Snorrastöð-
um með vini mínum og tengdasyni
Forn spekingur mælti einu
sinni: Fáir eru þeir, sem hafa lært
að kenna án orða. Með prúð-
mennsku sinni, tillitssemi, um-
burðarlyndi og drenglyndi kenndi
Runólfur okkur meira en margir
lærðir menn fullir vísdóms og
þekkingar. Fyrir þá kennslu skal
nú þakkað.
En nú, þegar önd hans er horfin
yfir móðuna miklu og hinar
jarðnesku leifar horfnar til upp-
runa síns í Landakirkjugarði við
hlið þeirrar konu, sem honum var
kærust, förunautar hans um hart-
nær hálfrar aldar skeið, eru
minningarnar einar eftir. Þær
minningar eru heiðar og bjartar.
Þær er gott að bera í brjóstinu, því
þeim fylgir ævilöng blessun.
hans, Grétari Haraldssyni, í þeim
óskáldlega tilgangi að veiða sjó-
birting í Kaldá. Þarna gistum við í
nokkra daga í það sinn. Ekki
stundaði ég silungsveiði af ákafa
dagana þá, heldur sat öllum
stundum á taii við þá bræður,
Sveinbjörn og Kristján, og hef
ekki í annan tíma farið í skemmti-
legri veiðiferð. Þarna var ég allt í
einu kominn inní heim, sem ég
þekkti að vísu áður, en hélt að væri
horfinn á veg allrar veraldar.
Þetta var heimur þar sem heyra
mátti dyn þeirra skóga sem löngu
eru fallnir og arfsögnin geymir
ein. Sagan, ljóðið og íslenzk tunga
áttu þar heima. Engin bók lesin
umhugsunarlaust og ekki látin í
skáp umræðulaust.
Hvílík veiðiferð. Það er trú mín
að börnum hafi reynst það góður
skóli að alast upp á Snorrastöðum
og trúað gæti ég því, að seinna
hvarflaði það að þeim einsog mér
og segir í kvæðinu um gamla Stál:
„Að fræðast betur fýsir mÍK
»K fór þvf enn að hitta þig.“
Mér er efst í huga þakklæti fyrir
að hafa verið svo lánsamur að
kynnast Snorrastaðafólki, og satt
mun það reynast að Sveinbjörn
bóndi lifir ártíð sína. Atli Már.
Við finnum oft til þess i hinu
daglega lífi hversu lítils megnug
við erum. En þó finnst okkur
aldrei eins freklega tekið fram
fyrir hendur okkar og við snöggt
fráfall ættingja eöa vinar. Ósögð
orð brenna okkur á vörum og við
hefðum svo gjarnan viljað kveðja
og þakka fyrir svo margt.
Áfi minn, Sveinbjörn Jónsson
frá Snorrastöðum, hefur nú kvatt
þennan heim. Það er sárt að missa
góðan afa, en ég er svo lánsöm að
eiga þá bjargföstu trú á að sálin
glatist ekki heldur hafi eilíft líf.
Það er mér mikill styrkur nú.
Mig langar að færa honum fátæk-
legar þakkir fyrir hönd okkar
barnabarnanna fyrir allt það sem
hann gerði fyrir okkur þegar við
komum „í sveitina", svo ekki sé
minnst á allar þær sögur sem við
fengum þegar stund gafst. Þessar
stundir eru nú liðnar en þær munu
aldrei gleymast.
Þann sigur vann hann að hverfa
frá og skilja okkur eftir ríkari af
því að hafa þekkt mann eins og
hann.
Ég veit að hann mun vaka yfir
okkur eins og alltaf áður og ég bið
Guð um að styrkja ömmu og
varðveita nú og ævinlega.
Tómas Einarsson. Margrét Grétarsdóttir.
Afmœlis- og
minningargreinar
ATHYGLI skal vakin á því, að afmælis- og
minningargreinar verða að berast blaðinu með
góðum fyrirvara. Þannig verður grein, sem birtast
á í miðvikudagsblaði, að berast í síðasta lagi fyrir
hádegi á mánudag og hliðstætt með greinar aðra
daga. Greinar mega ekki vera í sendibréfsformi eða
bundnu máli. Þær þurfa að vera vélritaðar og með
góðu línubili.