Morgunblaðið - 28.04.1979, Qupperneq 38

38
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 28. APRÍL 1979
t
GYÐA SVEINSDÓTTIR KENNETT
lést aö kvöldi 26. apríl í Bormouth, Englandi.
Ragnheióur, Unnur og Nanna Sveinadœtur.
t
Dóttír mín,
SIGRÚN HUGHES,
fsedd Ólafsdóttir,
varö bráökvödd aö heimili sínu í St. Petersburg, Florida 25. apríl
1979.
Þóra Sigurjónsdóttir.
Móöir okkar,
GUÐRÚN ÓLAFSDÓTTIR,
frá Stykkishólmi,
andaðist á Landspítalanum 26. apríl.
Útförin auglýst síöar. Hilmar Gestsson,
Ólafur Gestsson,
Gyóa Gestsdóttir,
Vióar Geatsson,
Erla Gestsdóttir.
Faöir okkar,
ÓLAFUR JÓN ÓLAFSSON,
Dvalarheimilinu Ásbyrgi,
Hveragerói,
er látinn.
Fyrir hönd vandamanna.
Kjartan Ólafsson,
Sigurjón N. Ólafsson,
Sigmar Ólafsson.
t
Móöursystir mín,
STEINUNN JÓNSDÓTTIR,
lézt 15. þ.m.
Jaröarförin hefur fariö fram í kyrrþey eftir ósk hinnar látnu. Innilegar
þakkir fyrir auösýnda samúö.
Fanný Asgeirsdóttir.
+
Útför frænku okkar,
STEINUNNAR P. SIGURÐARDÓTTUR,
Mévahlíó 34,
veröur gerð frá Dómkirkjunni mánudag 30. apríl kl. 1.30.
Fyrir hönd systrabarna og fjölskyldna þeirra.
Valgeróur Helgadóttír,
Magnús G. Jónsson.
Alúöar þakkir sendi ég öllum sem vottuöu mér samúö og vinarhug
viö andlát og jarðarför
GUÐMUNDAR OTTA ÓLAFSSONAR,
Skagabraut 36, Akranesi,
Sérstakar þakkir færi ég læknum og hjúkrunarliöi á deild B á
Sjúkrahúsi Akraness.
Guö blessi ykkur öll. . «
Mana Gubjónsdóttir.
+
Þökkum innilega samúö og hlýhug viö andlát og útför sonar okkar og
bróöur,
ÞORBERGS BÖDVARS ÁSGRÍMSSONAR,
Klébergi 11.
Sérstakar þakkir til alls starfsfólks á A—7 Borgarspítalanum sem
annaöist hann í hans erfiöu veikindum, starfsfólki Meitilsins h.f.,
Þorlákshöfn þökkum viö vinsemd og stórmyndarlega minningargjör.
Ingibjörg Guómundadóttir, Ásgrímur Guómundsson.
Guðmundur Ásgrímsson,
Sveínbjörn Ásgrímsson,
Bjarni Ásgrímsson.
+
Hugheilar þakkir til allra þeirra er sýndu okkur samúö og hlýhug viö
andlát og útför eiginmanns míns, fööur, fósturfööur, tengdafööur og
afa,
SÉRA GARDARS ÞORSTEINSSONAR,
Sveinbjörg Helgadóttir, Bergur Hjartaraon
Aðalbjörg Garöarsdóttir, Áslaug Siguröardóttir,
Þorsteinn Garöarsson, Ásthildur Flygenring,
Friörík Garðarsson, Hjörvar Sævaldsson,
Hrafnhildur Kristinsdóttir,
og barnabörn.
Minning:
Óskar Þórðarson
hreppstjóri, Firði
Fæddur: 10. mars 1910.
Dáinn: 19. aprfl 1979.
Mfnir rinir fara fjiild.
Feicðin þessa heimtar köld.
Ég kem eftir kannske f kvöld,
með klofinn hjalm og rofinn skjöld.
Brynju slitna. Sundrað sverð og synda-
líjöld. H.J.
„En að vinirnir skuli vera dán-
ir,“ spurði einn af frægustu kon-
ungum heims í undrun og harmi
fyrir 3000 árum.
Það er langt á milli mín og hans.
En samt er spurnin sú sama,
sorgin eins og æskuminningarnar
jafn bjartar.
Við munum hann öll, einkason-
inn á Firði. Hann, sem við horfð-
um upp til eins og kóngssonarins í
ævintýrinu.
Hans, sem okkur fannst geta
fengið allar óskir uppfylltar, um
leið og þær fæddust. En hann átti
bara ekki svo margar óskir aðrar
en að njóta hvers dags, með sem
rólegustum hætti. En samt þann-
ig, að kraftur hans og kraftar
hefði valdið yfir umhverfinu. Ekki
sízt á sjónum, við vél eða segl.
Sérstaklega vélina, sem hann virt-
ist geta látið leika við sig að vild,
hvort sem sundin glitruðu í sól,
eins og skuggsjá himinsins eða
„Flóinn" ólmaðist í glímu við æsta
storma.
Og vissulega gat hann látið
fleira leika við sig en vélina,
bátinn, storminn og öldurnar.
Hann hafði eitthvert sérstakt
vald án orða, sem allir virtust vilja
lúta alveg sjálfkrafa. Einhver
innri ró, sem birtist bezt í fyndni
og brosum að öllu skoplegu og
hann sá alltaf broslegu hliðina á
öllu og í öllu — þessi ró var svo
algjör og sjálfstraust hans, að
honum varð allt auðvelt, sem hann
annars ætlaði. En það var ekki
margt. Hann var hvorki marglátur
né framagjarn. Fannst margt
einskisvirði sem aðrir töldu gull og
heillir.
Og honum fyrirgafst allt, eins
þótt hann væri ekki alltaf tillits-
samur við okkur, sem töldumst
vinnulýðurinn í eyjunum við að
slá, raka, binda og bera sátur um
hleinar og fjörur hátt ofan af ey.
Hann Óskar var engum líkur.
En það vissu ekki margir. Hann
var sannur sonur, og einn síðustu
sona sveitarinnar okkar, sem er nú
í eyði. Og ég veit að síðasta óskin
sem hann átti var, að sumarið
bæri hann heim.
Og sumarið unga, sem allir
höfðu svo lengi þráð opnaði augun
og sendi nokkra geisla til að signa
þennan son, sem var fluttur suður
og „hugurinn deyjandi sólina sá og
sumar á hlíðarnar runnið".
Hvort mun ekki sú hönd, sem
hingað leiddi, hafa leitt hann um
draumalönd dýrðar, kannske enn
þá fegri en eru hér á jörð. Þar bíða
vinir í varpa, sem von er á gesti.
Foreldrar og systir gætu fagn-
andi sagt: Hann er kominn. Hann
Óskar er líka kominn — heim.
Óskar Þórðarson, hreppsstjóri
frá Firði í Múlasveit í Barða-
strandarsýslu var fæddur 10. mars
árið 1910 á Skálmarnesmúla í
Múlasveit.
Foreldrar hans voru hjónin
Bergljót Einarsdóttir frá Firði og
Þórður Jónsson frá Vattarnesi,
síðar bóndi og hreppstjóri á Firði
um marga áratugi.
Hann ólst upp hjá foreldrum
sínum á Firði ásamt systrum
sínum fjórum. Og er ein þeirra
Ingibjörg dáin á undan. Hinar
kveðja hann nú.
Hann var snemma bráðger og
myndarlegur, mikill vexti og
sterkur og dugmikill til þeirra
verka, sem hann vildi vinna. En
hann virtist vart fæddur bóndi,
alls ekki fjármaður mikill. En allt
til sjóar lék honum við hendur. Og
þar þurfti líka mikils með. Jörðin
gjöful, margþætt hlunnindi, en
stór, erfið og óteljandi verkefni á
degi hverjum.
Hann réði samt sínum verkefn-
um að mestu og var það oftast
bezt.
Þarna var eitt stærsta eða
stærsta heimili sveitarinnar og
heillaríkt heimili sem gat verið svo
auðugt á allan hátt þótt ekki væru
gullsjóðir geymdir í neinum hand-
raða.
Gestrisni og rausn var slík, að
oft voru miklu fleiri dvalargestir á
sumrum en heimilisfólk og samt
daggestir, stundum heilar skips-
áhafnir í senn, auk starfandi
manna einkum á haustin, sem
vann að slátrun fyrir flesta bæi í
sveitinni.
Alltaf var rúm við borð eða í
sæng á Firði. Það var líkt og öllum
fyndist það sjálfsagt. Og allir
velkomnir, hvernig sem á stóð.
Vissulega var það húsfreyjan,
Bergljót móðir Óskars, sem þar
átti stærst hjarta og rausnarhug.
En húsbóndinn var líka hógvær,
ljúfur og ræðinn við alla.
Þessa kosti og hefðir tók Óskar í
arf og einnig hans kona, hún
Kristín Þorsteinsdóttir frá
Litlu-Hlíð á Barðaströnd, sem
hefur staðið ótrauð við hlið hans,
frá þeirra fyrstu kynnum.
Fram til síðustu ára var húsið á
Firði áratugum saman bæði gisti-
hús, kirkja og danssalur, jöfnum
höndum og þótti engum nema
sjálfsagt.
Og samt var þar alltaf nóg pláss
líka til að hlynna að öldruðum og
vangefnum og ekki talað um borg-
un.
Þetta var heimur Óskars mágs
míns, heimur okkar glöðu æsku-
vona, ástar og framtíðaróska.
Og þegar litið er til baka, hefur
þá ekki allt gengið vel?
Gamla húsið okkar, sem var í
allri sinni smæð heil veröld rík af
sögum, sælu og sorgum, brosum,
tárum, vonum og vonbrigðum, er
reyndar aðeins rúst, gamall
kjallaragrunnur.
Ungu hjónin Óskar og Stína
byggðu stórt nýtízkulegt steinhús.
Þau eignuðust sex sonu og eina
dóttur. Allt efnisfólk. Dóttirin,
Bergljót, húsfrú á Patreksfirði.
Jens, Einar, Þorsteinn og Kristinn
eru búsettir í Grindavík, Þórður í
Kópavogi og Brynjólfur í foreldra-
húsum.
Vissulega hefur allt blómgast
vel frá Firði hvert sem börnin
berast, blessuð af drottins náð.
Síðustu árin átti Óskar og fjöl-
skylda hans heima í Grindavík.
En samt var haldið heim að
Firði er snjóa leysti hvert vor og
Stigakinn og Kleifar skörtuðu
lambagrasi og blágresi og
vogurinn brosti að löngu gleymdu
ævintýrum.
Æðurin beið kyrrlát á hreiðri í
Haney og Geldingsey, ung hönd
bóndans og húsfreyjunnar bjó um
hreiðrið.
Hún Stína hafði lært það svo
vel, að hann, húsbóndinn móður og
þreyttur gat meira að segja fengið
sér blund um hádegið í gróandi
grænlaut milli klappanna.
í slíkum draumi veit ég og vil ég
vita hann hafi sofnað inn í
sumarið á Sumardaginn fyrsta við
ljóð hreiðurgesta og lag öldunnar
við flúð og sker.
Við trúðum öll á lífið, upprisu-
fögnuð og sigurhrós ljóssins ofar
öllum kreddum og játningum. Og
nú skulum við enn láta heimana
tengjast í söng í suðurstofunni þar
sem mamma hans Óskars söng
allra mest og bezt, þótt ég reyndi
að halda í við hana, Inga sat við
orgelið og úti var vor-vor-vor.
„Lífið hefur dauðann deytt
döpru manna geði.
Aftur nú er indæl veitt
Edens horfna gleði.
Kristur galt hið kraföa verð.
Kerúb hefur slfðrað sver“.
„Sjáið sigur lífsins”.
Vertu sæll, vinur og bróðir.
Guð láti engla sína, engla vors og
sælu leiða þig heim til horfinna
vina.
Hann gefi Stínu og öllum
þínum gleðina aftur.
Kaupmannahöfn,
22. apríl 1979.
Árelíus Níelsson.
SVAR MITT
EFTIR BILLY GRAHAM
Við kærastan mín ráðgerum að gifta okkur á næstunni.
En í seinni tíð hefur hún valdið mér áhyggjum með
framkomu sinni. í hvert skipti, sem við förum út, daðrar
hún við aðra karlmenn, jafnvel bláókunnuga menn. Hvert
er yðar álit?
Ef efasemdir eru farnar að vakna í hjarta þér,
jafnvel á þeim tíma, þegar sagt er, að ástin sé blind, þá
ráðlegg eg þér að fara þér hægt og hugsa þig vel um.
Það gæti verið að unnusta þín sé aðeins að glettast
og að þú takir hlutina of alvarlega. En sé hún að sýna
af sér tilhneigingu, sem kynni að vara við og færast í
aukana, eftir að þið eruð gift, væri heill ykkar beggja
betur borgið, ef þið binduð enda á samband ykkar nú
þegar.
Við göngum þess ekki dulin, að margur hjónaharm-
ur stafaði af því, að efnt var til brúðkaups með kappi,
en ekki forsjá. Mörg atriði, sem hyggja þurfti að áður,
voru látin eiga sig.
Hjónaband á að vera varanlegt samband. Aldrei
skyldu menn gifta sig ef vafi leikur á um þætti, sem
geta valdið óhamingju eða sálarkvöl síðar meir.
Talaðu um þetta í hreinskilni við unnustu þína.
Rannsakaðu hjarta þitt og gættu að, hvort þú eigir sök
á þessu.
Mestu máli skiptir, að þú biðjir Guð að leiða ykkur
bæði. Mörg vandamál leysast strax, þegar við snúum
okkur með þau til Guðs. Miklu betra er, að þú farir
gætilega núna en að þú þurfir að iðrast síðar.