Morgunblaðið - 15.09.1979, Side 38

38
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 15. SEPTEMBER 1979
Minning:
Guðrún Sigurðar-
dóttir frá Stokkseyri
Frú Guðrún Sigurðardóttir,
Grundarstíg 2, er látin. Útför
hennar fór fram frá Dómkirkj-
unni í Reykjavík 10. sept. Hún
fæddist 26. okt. 1895, dóttir
hjónanna Kristbjargar Jónsdóttur
og Sigurðar Einarssonar. Bjuggu
þau góðu búi í Grímsnesinu. Við
þá sveit tók Guðrún miklu ást-
fóstri til æviloka, enda þaðan
margs að minnast.
Byggðu þau hjónin Guðrún og
Ólafur þar myndarlegt sumarhús,
í fögrum skógargrunni í landi
hennar. Undu þau þar vel hag
sínum, í þessum fagra reit, sér til
hvíldar og ánægju, er tími gafst til
frá öðrum störfum.
Ung að árum flyst hún til
Stokkseyrar með foreldrum sín-
um, og urðu þau næstu nágrannar
foreldra minna.
Frá þessum árum er sjálfsagt
margs að minnast, en eitt ber þó
hæst í mínum huga, það er
tryggðin, kærleikurinn og traust-
ið, sem þetta fólk sýndi ávallt
hvert öðru, á herju sem gekk.
Þegar hún vex upp gerist hún þar
símstöðvarstjóri, og gegnir því
embætti í mörg ár, við góðan
orðstír.
Hún tekur mikinn þátt í félags-
málum, gneistar af áhuga í ung-
mennafélaginu, kvenfélaginu, sem
stóðu með miklum blóma á þeim
tíma, og öðrum áhugamálum sem
sóttu að í huga hennar hverju
sinni.
Þar kynnist hún hinum ágæta
manni sínum Ólafi Jóhannessyni,
sem þá var orðinn kaupmaður á
Stokkseyri.
Þau flytjast til Reykjavíkur
skömmu eftir brúðkaup sitt, sem
þau héldu 22. nóv. 1929.
Nokkrum árum seinna kaupa
þ u húseignina Grundarstíg 2,
sem var samastaður þeirra upp
frá því.
Alltaf stóð heimili þessarar
glæsilegu hjóna opið öllum
Stokkseyringum og öðrum vinum
þeirra. Var þá ekkert til sparað, og
sást þá best samstarf þeirra,
einhugur, höfðingsskapur og
reisn, sem einkenndi líf þeirra alla
tíð.
Þegar Stokkseyringafélagið í
Reykjavík var stofnað, varð
Guðrún strax í forustuliði félags-
ins, og formaður þess um langt
skeið. Liggur eftir hana þar
ómetanlegt starf í málefnum sem
félagið beitti sér fyrir,
Stokkseyringum öllum til heilla.
Á sjötugs afmæli Guðrúnar
skrifaði Jarðþrúður Einarsdóttir
um hana grein, sem ég mun nú
leyfa mér að birta kafla úr, því
hún lýsir svo vel mannkostum
Guðrúnar og hæfileikum, enda
líka sagt af langri kynningu og
þekkingu.
Hún skrifar: „Þegar ég segi að
Guðrún sé óvenjuleg kona, á ég
ekki við það að hún hafi verið
undrabarn í venjulegri merkingu
þessa orðs. Hún er að vísu prýði-
legum gáfum gædd, og naut í æsku
ágætrar, bæði bóklegrar og verk-
legrar menntunar, í barnaskóla,
kvennaskóla, foreldrahúsum, á
námskeiðum og á úrvalsheimilum
bæði innanlands og utan. Varð
hún einkum leikin í hannyrðum og
matreiðslu, ritfær vel og unnandi
allra fagurra mennta. — En það
sem gefur öllu í fari hennar æðra
gildi, eru hinar sjaldgæfu gáfur
hjartans, sem erfitt er að skil-
greina, en eru „í og með og undir"
öllum hennar orðum og gjörðum.
Hygg ég að fleirum en mér fari
þannig, er við hugsum til þess sem
Guðrún hefur gott til okkar lagt,
að okkur finnist tómlegt að gjalda
við því venjulegar þakkir með
venjulegum orðum. Og engan hefi
ég enn hitt, sem einhver kynni
hefur af henni haft, að ekki hafi
birt og hlýnað yfir svipnum við að
minnast þess.“
+
Maðurinn minn
PÉTUR ÓLAFSSON
frá Hænuvík,
Kleppsvegi 134,
lést í Borgarspítalanum 12. september.
Anna Ólafsdóttir.
Móöir mín og tengdamóöir,
ÓLÍNA PÉTURSDÓTTIR,
fré Svefneyjum,
lést að Hátúni 10B, þann 13. þ.m.
Fyrfr hönd aöstandenda.
Ólöf Ólafsdóttir,
Snorri Ólafsson,
Sólheimum 23, Reykjavík.
t
GUDMUNDUR J. SIGURDSSON,
skipasmióur,
frá Hælavík,
lést fimmtudaginn 13. september.
AAstandendur.
+
Eiginkona mín,
MARGRÉT EINÞÓRSDÓTTIR,
Grettisgötu 48,
veröur jarösungin frá Hallgrímskirkju, mánudaginn 17. september
kl. 3. Þeim, sem vildu minnast hennar er bent á Hallgrímskirkju.
Kristján Einarsson.
Aðalheiður Erla Gunn-
arsdóttir - Kveðja
Þetta eru fögur orð og sönn sem
hér eru sögð um mikilhæfa konu,
sem hefur kvatt jarðlífið, og leitar
nú enn meiri þroska og þekkingar
á æðri og hærri stöðum tilverunn-
ar.
Það er mikilsvert að hafa átt
slíkan vin í lífinu, sem Guðrún
var, sem ég tel mig hafa átt, og
hafa átt samleið með henni, að
leysa og hrinda í framkvæmd
ýmsum sameiginlegum áhuga-
málum, eins og t.d. í
Stokkseyringafélaginu, öllum til
nokkurs gagns.
Fyrir þessi störf þakka ég að
sjálfsögðu, og fleiri sem borið
hefur að hondum á lífsleiðnni, og
síðan, en ekki síst, fyrir trygga og
tausta vináttu til mín og míns
fólks alla tíma.
Guð blessi hana og varðveiti.
Aðstandendum öllum sendi ég
mínar bestu samúðarkveðjur.
Ilaraldur Bjarnason.
Minning:
Barn strandarinnar við söng
öldunnar, andvörp djúpsins,
ómæli hafsins.
Dóttir sjóhetjunnar, sem hafði
oft lagt líf sitt að veði fyrir aðra í
baráttu við ofurefli höfuðskepn-
anna á lítilli skel í almætti handar
og huga.
Dóttir húsfreyjunnar, sem átti
svo mikla gjafmildi og höfðings-
lund til að bæta úr fyrir þeim, sem
töldust minni máttar á samleið
um veraldarveg.
Hún Guðlaug var falleg, björt
yfirlitum, bjarteyg og brosfögur,
með bylgjandi lokka yfir háu enni
og heiðríkum brám.
Hún var húkrunarkona, sem
allir fengu traust til í starfi. Hún
átti að erfðum hetjuhug föðurins,
göfuglyndi móðurinnar og dul
hafsins og strandarinnar.
En hún var í engu smá. Stór-
brotin og stælt að eðli öllu, laut
hún ekki neinu né neinum, nema
samvizku sinni, Guði í eigin armi
og barmi.
Hún var einfari alla tíð og
virtist una því vel. Hafdjúpin ein
vissu hennar drauma. Víðsýnið
hafði það veitt henni í vöggugjöf.
Hugsun heiðríkjunnar. Ast til
uppsprettulinda söngs og tóna og
morgundýrðar austurfjalla. Hún
var eins og drottning, þótt hún
væri ein í hópi sjúklinganna í
„hvíta húsinu" þar sem „hvíti
dauðinn" átti öndvegi.
Hún laut honum samt aldrei,
leit ekki í áttina til hans, hvað þá
meira.
Hún trúði á lífið, elskaði ljós og
líf, laut þar öllu og gat þar öllu
fórnað. Gaf öðrum á sömu leið
þennan kraft þessa lífstrú og
ljósþrá, sem hvorki eldur, ís,
stormar né myrkur geta bugað.
Vinaátta hennar var gimsteinn,
Fædd 4. febrúar 1967.
Dáin 26. ágúst 1979.
Hún var dóttir hjónanna Stef-
aníu Þórunnar Sæmundsdóttur og
Gunnars Gunnarssonar, bónda að
Syðra Vallholti, Skagafirði. Þau
stóðu hér í holinu hjá mér foreldr-
ar hennar er mér varð litið upp úr
handavinnu er ég var með. Eg sá
strax að eitthvað var að og
staulaðist því fram 'til þeirra og
sjrnrði: Hvað hefur komið fyrir?
Eg spurði aftur, hvað hefur komið
fyrir? Hún Heiða litla er dáin,
svaraði móðirin, hún dó fyrir
stuttri stundu. Ég trúi þessu ekki,
ég trúi þessu ekki, varð mér að
orði. Jú, þannig var þetta, hún var
dáin hún Heiða mín litla sem var
hér hjá mér á fimmtudaginn en lá
nú liðið lík um miðjan sunnudag,
litla fiðrildið mitt og litla trippið
mitt eins og ég kallaði hana
stundum þessa hugljúfu, táp-
miklu, brosmildu dugnaðarstúlku,
sem hafði ekki alls fyrir löngu
sagst ætla að verða dugandi
bóndakona og átti allt lífið fram-
undan að ég hélt. En maður veit
ekkert sem betur fer. Þeir, sem
guðirnir elska, deyja ungir, stend-
ur einhvers staðar, við verðum
bara að trúa því að svo sé.
Kannski er það rétt sem hann
sonur minn sagði er hann missti
annan dreng af slysförum á tæp-
um þremur árum. Ég sagði að mér
fyndist að ekki hefði þurft að slá
þennan litla blett svona strax
aftur. Jú, jú, mamma mín, svaraði
hann. Guð er bara svona vandlát-
ur. Kannski er það rétt, guð er
bara svona vandlátur og velur
unga fólkið öðrum fremur. Við
skulum trúa því, en sárt er það nú
óbrotgjarn demant, perla með
óteljandi blikfleti frá brosum til
tára.
Hún varpaði um sig birtu án
orða, aðeins með nærveru sinni á
okkar leið. Tiginleg, hjartahrein,
hreinskilin og fögur. Gat verið
hvassorð og hispurslaus gagnvart
því, sem hún taldi lágkúru og
loddaraskap.
„Það verða víst allir einhvern
tíma að lúta valdinu mikla", voru
síðustu orð hennar, sem ég man.
Og hún bætti við: „Nú eru allir
farnir."
Ég sé tvær vinkonur ganga upp
frá strönd eilífðardjúpsins. Þær
horfa brosandi í átt til Austur-
fjalla Ljósavangs, inn í skínandi
morgunsól, og leggja af stað út í
þögnina, við undirleik bárunnar
við sandinn, um leið og þær veifa
til mín og kveðja! — Hjartans
þökk fyrir vináttu þína.
Árelíus Níelsson.
ei að síður að sjá á bak ungu
efnilegu fólki um aldur fram.
Það ríkir mikil sorg í Syðra-
Vallholti hjá þeim hjónum Stef-
aníu og Gunnari, einnig hjá syst-
urinni sem eftir lifir, ömmu og afa
og öllum ættingjum. Þau hafa
misst mikið foreldrarnir og systir-
in, Gunnar þó sýnu mest þar sem
Heiða var hans einkabarn og
honum mjög kær og afar hænd að
honum. Hann var þó nýlega búinn
að ættleiða eldri dóttur Stefaníu
sem nú saknar vinar í stað.
Það hlaut þó svo að vera að
Heiða mín væri að hjálpa til við
heimilisstörfin þegar kallið kom.
Hún vildi alltaf hjálpa til við
búskapinn, námfús var hún og
músikölsk. Hún gat stundum verið
harðskeytt í svari en ævinlega brá
glettnislegu brosi um varirnar um
leið og setningin var sögð. Hjartað
var hlýtt og stúlkan öll vel af guði
gerð.
Elsku Stebba, Gunni og Ninna.
Égá engin orð sem geta huggað og
deyft þá sorg sem nú ríkir í
hjörtum ykkar, orð eru svo van-
máttug í sjálfu sér.
Ég bið því aðeins algóðan Guð
að styðja ykkur og styrkja og vaka
yfir ykkar litlu fjölskyldu. Sæma,
Ninnu og öðrum ástvinum votta ég
mína dýpstu samúð og bið ykkur
Guðs blessunar. Heiðu mína kveð
ég svo með sárum söknuði og bið
henni velfarnaðar á ferð sinni til
æðri staðar. Guð geymi hana,
hjartans þökk fyrir samveruna.
Bára frænka.
Myndir víxludust
ÞAU mistök urðu í gær, er minn-
ingagreinar birtust á sömu blað-
siðu í blaðinu um þær Guðlaugu
Jónsdóttur hjúkrunarkonu og
Guðbjörgu Jónsdóttur í Miðdal,
að myndir af þeim víxluðust.
Þessi leiðu mistök harmar rit-
stjórn Mbl. og biður alla hlutað-
eigandi afsökunar.
í BLAÐINU í gær birtist minn-
ingargrein eftir Aðalstein Eiríks-
son um Salvar ólafsson i Reykja-
firði. Þessi mynd af Salvari varð
viðskila við greinina. Biður blað-
ið velvirðingar á mistökunum um
leið og við birtum myndina.
Guðlaug Jónsdóttir
hjúkrunarkona