Morgunblaðið - 14.03.1980, Blaðsíða 35

MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 14. MARZ 1980
35
EF ÞAÐ ER
FRÉTTNÆMT
ÞÁ ER ÞAÐ í
MORGUNBLAÐINU
draga úr líkamsþunga, sem kemur
að notum við æfingar og göngu í
vatni, þótt það sé sá þáttur, sem
hinn hreyfihamlaði finnur mest.
Hér er oft mjög mikil hjálp að
þeim stuðningi. sem vatnið gefur
sárum og óstöðugum liðum. Vatn-
ið styður mjúkt og jafnt að, svo
áð oft má hreyfa þá miklu meira
en ella.
Að lokum getur Kristín þess að
æfingar og þjálfunarmöguleikar.
Möguleikar í vatni (hæfilega
heitu, því fatlaðir þurfa almennt
hærra hitastig en heilbrigðir) séu
nær ótæmandi. Vatnið já — það
gerir meira að segja fólki — sem
næstum engar æfingar getur gert
á þurru landi. kleift að æfa sig.
jafnvel synda. Því legg ég svo
mikla áherslu á þessa merkilegu
staðreynd nú, að laugin hér í
Sjálfsbjörg er fokheld orðin og ber
að þakka af alhug öllum þeim
fjölmörgu einstaklingum og fé-
lagssamtökum þá rausn og þanVi
skörungsskap í orði og verki, er
gert hefur fötluðum fjárhagslega
kleift að ná þessum mikilvæga
áfanga. En því miður verður að
segjast, að enn er fjár vant og því
hjálpar þörf, ef takast á að ljúka
verkinu fyrir alþjóðaár fatlaðra
1981. Langar mig meðal annars til
að minna íþróttasamtökin á, að
þessi laug verður nægilega stór til
að hreyfiskertir geti þar þreytt
sund sem íþrótt, þótt þeir þjálfun-
armöguleikar. sem áður er frá
greint, séu vitaskuld aðalatriðið.
Enn sem fyrr trúi ég og vona, að
mannleg samkennd og skilningur
á brýnni þörf bæti hér um og sem
flestir leggist á eitt um að ljúka
verkinu. I lauginni verða allir
með, og kannski verður hún með
sanni kölluð: Allra meina bót.
María Skagan:
Allra meina bót
Mig langar að færa Árna Berg-
mann, ritstjóra, sérstakar þakkir
fyrir grein hans í Þjóðviljanum 27.
febrúar síðastliðinn, sem ber heit-
ið: „Hvar er íslensk íþróttastefna."
í þeirri grein kemst Árni meðal
annars svo að orði — millifyrir-
sögnin er „Hæpið fordæmi" — :
„Við lifum á þeim tímum, að
umtalsverður árangur á heims-
meistaramótum eins og Ólympíu-
leikar eru næst ekki nema íþrótta-
fólkið hafi lagt lif sitt undir
íþróttina frá blautu barnsbeini.
Það er sama hvort sundstjarnan
er austurþýsk eða bandarísk: ef
hún ætlar sér á verðlaunapallinn,
þá þarf hún að hafa verið komin
ofan í vatn að svamla árla morg-
uns mestalla ævi sína. Þetta er
grimmur heimur og fáránlegur.
Hann er fullur með djöfullegar
græjur og lyf og hormóna og
þjálfun, sem eyðileggur líkama
íþróttamannsins og brýtur hann
niður andlega. Hann er fullur af
heiftúðlegri þjóðrembu og póli-
tískri togstreitu: eða hvað hefði
fengið Bandaríkjamenn til að loka
hóp kvenna inni í æfingabúðum,
sem helst minna á herbúðir, í
fimm ár, til að þær æfðu þar blak
fimmtíu vikur á ári — annað en
það, að það á að taka gullverð-
launin í þessari grein af erkifjand-
anum Kúbu? (heimild Washington
Post). Þetta er heimur viðbjóðs-
legrar barnaþrælkunar:
Bandaríkjamenn ætla sér nú að
feta í fótspor Rúmena — þeir hafa
komið sér upp stúlku sem nú er
sex ára „og getur ýmislegt það í
fimleikum, sem engin kona gat á
Ólympíuleikunum 1972“ — enda
var hún látin á jafnvægisslá áður
en hún varð eins árs! Táninga-
stúlkur beggja vegna Atlants-ála
hafa bókstaflega soltið í hel af
sjálfsdáðum — svo róttæka megr-
unarkúra þurftu þær að ganga í
gegnum." Tilvitnun lýkur. Þetta
eru nú miður of sönn og athyglis-
verð orð.
Ef marka má, var hið upphaf-
lega markmið íþróttanna það að
efla og styrkja líkamann, þetta
undursamlega völundarsmíði.
Stunduðu menn íþróttir með slíkt
í huga nú á dögum myndu þá ekki
allir keppendur allra þjóða í
rauninni vinna í stað þess að
tapa?? Þá væru íþróttir ekki
bundnar atvinnumennsku, þjóð-
rembu og málmpeningum heldur
kæmu þar til leikgleði og gagn-
kvæm vinakynni milli þjóða. Mig
langar að taka dæmi, þar sem mér
virðist, að slíkt hafi að nokkru
leyti tekist — og á ég þar við
íþróttir fatlaðra. Þær eru vissu-
lega til þess ætlaðar að veita
leikgleði jafnframt því að auka
þjálfun hins fatlaða — þá þjálfun,
sem honum má fyrst og fremst
nýtast til heilsubótar og gagn-
kvæmra mannlegra tengsla við
aðra hópa og aðra þjóðir.
Verðlaunapeningarnir mega
aldrei verða neitt takmark eða
aðalatriði — ég vona af alhug að
svo verði ekki heldur hitt að sem
flestum gefist kostur á að vera
með. Mig minnir, að einhver
þátttakandi á íþróttamóti fatlaðra
á Norðurlöndum hafi heimkominn
látið um mælt eitthvað á þesa leið:
Við unnum öll. því við vorum
öll með. Þann anda. sem felst í
þessum orðum er brýn nauðsyn
að varðveita — ef ekki á illa að
fara á þessum vettvangi sem
annars staðar, þar sem fánýtir
verðlaunapeningar verða mark-
mið í sjálfu sér — kannski hið
eina eftirsóknarverða.
En fyrst ég nú er farin að tala
um íþróttir fatlaðra, þá get ég
naumast gengið svo þar um garða,
að ég nefni ekki vatnið sem
eitthvert hið fullkomansta end-
urhæfingartæki, sem völ er á.
Langar mig í því sambandi að
vitna í grein Kristínar Ernu
Guðmundsdóttur, sjúkraþjálfara,
er birtist í síðasta tölublaði Sjálfs-
bjargar. Þar segir svo meðal
annars:
— Mest hjálp er að þeim
eiginleika vatnsins að ýta hlutun-
Bíll fyrir
borgarstjóra
á ellefu
millj. króna
ÁKVEÐIÐ hefur verið að
kaupa nýja bifreið fyrir borg-
arstjórann í Reykjavík. í stað
þeirrar bifreiðar sem hann nú
notar, sem er frá árinu 1972.
að því er Ögmundur Einars-
son hjá Vélamiðstöð Reykja-
víkurborgar staðfesti í sam-
tali við blaðamann Morgun-
blaðsins í gær.
Ögmundur sagði að ákveðið
hefði verið að kaupa bifreið af
gerðinni Chevrolet Classic,
sem Sambandið er umboðsaðiii
fyrir, og væri verð bifreiðar-
innar um 11 milljónir króna.
Fyrir er hins vegar bifreið af
gerðinni Mercedes Benz frá
árinu 1972 sem fyrr segir, en
nýr bíll af þeirri gerð kostar nú
um 22 milljónir króna að sögn
Ógmundar.
Ögmundur sagði útboð ekki
hafa farið fram í bílinn, heldur
hefði hann skoðað nokkrar
tegundir bifreiða er til greina
kæmu, og síðan mælt með
þeirri gerð er keypt verður.
Hafði hann í því sambandi
haft hliðsjón af bílum sem
notaðir eru í svipuð verkefni,
það er eins konar móttökubif-
reið fyrir opinber embætti.
María Skagan
um frá sér (Archimedesarlögmál-
ið). Við þetta hverfur mesti hluti
líkamsþungans eða 9/10 hlutar
þegar ofan í vatnið kemur. Afllitl-
ir vöðvar, sem ekki bera líkams-
þungann, ráða nú við að halda
líkamanum uppi og hreyfa liða-
mót. — Þeir sem ekki geta gengið
sökum aflleysis, ná oft að ganga i
vatni. Þetta er oft á tíðum mjög
mikilsvert atriði, þar sem viðkom-
andi finnur þá að hann getur
sjálfur gert æfingarnar, en oft er
hin hægfara framför og það að
þurfa alltaf á hjálp að halda við að
útfæra æfingarnar mjög sálarlega
þreytandi. Ekki er eingöngu um að
ræða þann eiginleika vatnsins að