Morgunblaðið - 16.03.1980, Blaðsíða 23

MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 16. MARZ 1980
23
Kveðja frá Morgunblaðinu
Eftir að Vignir heitinn Guð-
mundsson var fastráðinn blaða-
maður á Morgunblaðinu og hafði
flutzt til Reykjavíkur lögðu for-
ráðamenn blaðsins áherzlu á að
efla tengsl þess við höfuðstað
Norðurlands og héruðin næst
honum. Vignir hafði unnið ágætt
starf í þágu blaðsins fyrir norð-
an og í fámenni hér á landi er
ekki alltaf auðvelt að fá hæfi-
leikamenn til starfa í jafnkröfu-
hörðum störfum og þeim, sem
tengjast blaðamennsku og út-
breiðslu dagblaðs. Á öndverðum
sjötta áratugnum hljóp því á
snærið fyrir Morgunblaðinu,
þegar það fékk Sverri Pálsson og
Stefán Eiríksson í þjónustu sína
á Akureyri. Sverrir varð frétta-
ritari blaðsins og hefur gegnt því
starfi með sóma og Stefán tók að
sér afgreiðslu- og útbreiðslustörf
fyrir blaðið með þeim ágætum,
að það mun ávallt búa að elju
hans og árvekni. Stefán átti
mikinn þátt í því að auka
útbreiðslu blaðsins fyri norðan
jafnt og þétt, og þeir Sverrir
báðir, og var samstarf þeirra
ávallt með ágætum , svo og
samskipti þeirra við ritstjórn og
afgreiðslu blaðsins fyrir sunnan.
Nú er Stefán Eiríksson allur.
Þessa dugmikla Morgunblaðs-
manns er sárt saknað og er nú
skarð fyrir skildi í fylkingu
þeirra fjölda karla og kvenna,
sem vinna að því að útbreiða
Morgunblaðið og efla um land
allt. Um leið og forráðamenn
Morgunblaðsins og samstarfs-
fólk Stefáns Eiríkssonar á blað-
inu þakka ómetanleg störf hans
fyrir blaðið og heiðra minningu
hans að leiðarlokum, senda þeir
eftirlífandi ekkju hans og börn-
um innilegar samúðarkveðjur og
minnast hreinskiptins og ósér-
hlífins samstarfsmanns, sem
ávallt hugsaði um hag blaðsins
og framgang.
Blessuð sé minning hans.
Sögunni af Ragnheiði Brynjólfs-
dóttur var yfirleitt vel tekið af
almenningi, og margir urðu til
þess að rita um hana af vinsemd
og skilningi. Það ber allt að þakka.
Hins vegar hafði enginn búist við
því, að önnur eins fleinahríð og
raun varð á ætti eftir að dynja
yfir. Tilhæfulausar getsakir,
blaðaviðtöl, sem aldrei höfðu átt
sér stað, mjög ósvinsamlegar
greinar og afar ósmekklegar glós-
ur í sumum fjölmiðlum voru
daglegt brauð, og á þessu gekk
vikum saman.
Okkur hættir stundum til að
dæma þá menn hart, sem stóðu
fyrir galdraofsóknum fyrri alda,
og gefa þeim að sök grimmd, ofsa,
fáfræði, og þröngsýni, en við
skulum hyggjá okkur nær og líta í
eiginn barm. Við erum að vísu
hætt að draga menn á bál fyrir að
leita sannleikans og fást við hluti,
sem aðrir skilja ekki, en dómgirn-
in tortryggnin og þröngsýnin eru
enn af sama toga. Saklaust fólk er
enn svívirt fyrir það eitt að vitna
um eigin reynslu eða komast að
nýrri vitneskju, ef hún fellur ekki
að skoðunum eða hugmyndum
annarra, hugmyndum, sem þeir
hafa gefið sér fyrirfram. Við
skulum fara okkur hægt að sak-
fella þá séra Pál í Selárdal og
Þorleif Kortsson, sem voru börn
síns tíma. Við höfum ekki efni á
því. Samtíð okkar er ekki hótinu
betri, notar aðeins aðrar aðferðir,
önnur ráð.
En allt þetta þoldu þau Guðrún
og Stefán með stillingu og þolin-
mæði. Var þó Stefán skapmaður.
Loks leið örvadrífan hjá að mestu
og kyrrði um. Þótt stundum sviði
undan skeytunum, — og það sveið
stundum sárt, — stillti hann sig
og tók þeim með skilningi, að
menn vissu ekki, hvað þeir gerðu,
og því bæri að fyrirgefa þeim,
augu þeirra myndu opnast síðar
og þeim veitast sýn.
Nú er þessi tími liðinn og heyrir
minningunni til, en klukkan, sem
þau gáfu mér fimmtugum, Guð-
rún, Dísa og Stefán, sendir enn
fagran óm um húsið og minnir
okkur á indælar stundir og sam-
starf góðra vina við fagurt verk-
efni, í hvert sinn sem hún slær.
Stefán stofnsetti verslun árið
1963 í Strandgötu 19 og seldi þar
blóm og ýmislegan skrautvarning.
Vinur þeirra hjóna, Davíð skáld
Stefánsson frá Fagraskógi, valdi
versluninni nafn og kallaði Óska-
búðina. Þarna vann Guðrún Sig-
urðardóttir við afgreiðslu, svo að á
þessum vettvangi áttu þeu Stefán
einnig samvinnu. Þangað var allt-
af skemmtilegt og uppbyggjandi
að koma og grunnt á gamanyrð-
um, viðmótið hlýtt og notalegt af
þeirra beggja hálfu. Raunar vissi
ég aldrei, hvort Stefán rak versl-
unina eingöngu sér til ágóða og
framfæris, gæti miklu heldur
trúað, að hann hafi gert það
öðrum þræði sér til gamans, því að
hann hafði alltaf gaman af um-
svifum, hreyfingu og lífi. Hann
leit aldrei á peninga sem eftir-
sóknarverða í sjálfu sér, heldur
aðeins sem tæki til þess að koma
þörfum verkum í framkvæmd eða
afla með sannra verðmæta.
Hann hafði mikið yndi af blóm-
um, og rósir taldi hann allra
plantna göfugastar. Hann ræktaði
þær margar á heimili sínu og
umgekkst þær eins og góða vini.
Kveðskapar- og ljóðlist er sögð
flestum Skagfirðingum í blóð bor-
in, og það sannaðist á Stefáni.
Hann var ágætlega hagorður og
þau hjón bæði, enda áttu þau
stundum til að kveðast á í gamni
og alvöru. Hann var mikill smekk-
maður á ljóð og fljótur að finna,
hvar feitt var á stykkinu. Hann
kunni vel að meta vel kveðnar
vísur og hafði á hraðbergi ógrynni
þeirra og kunni utanbókar mörg
helstu kvæði góðskáldanna. Hann
safnaði íslenskum ljóðabókum af
áfergju, átti orðið mikið og gott
safn þeirra og var sífellt að bæta
það og auka. Með hinum hljóðlátu
og hlédrægu vinum sínum í bóka-
skápnum átti hann margar góðar
stundir og las gjarna upphátt í
einrúmi eða fyrir aðra þau kvæði,
sem honum þótti mest í spunnið.
Stefán Eiríksson var vel meðal-
maður á hæð, grannvaxinn, allt að
því holdskarpur, og kvikur á fæti.
Hann undi illa kyrrsetum og
iðjuleysi, þurfti helst að vera á
sífelldri hreyfingu og hafa eitt-
hvað fyrir stafni. Alltaf var hress-
andi, þegar hann kom í heimsókn,
sviptist inn úr dyrunum með bros
á vör og lét spaugsyrðin fjúka. Það
var aldrei logn, þar sem Stefán
var. Hann hafði ákveðnar skoðan-
ir á málefnum dagsins og lét þær
hiklaust í ljós. Þær skoðanir hafði
hann myndað sér sjálfur, en var
lélegur sporgöngumaður annarra
og lítill jábróðir, en mikill ein-
staklingur. Drenglyndi hans var
mikið og trygglyndi óbrigðult, og
hann var sannur vinur vina sinna.
Þess nutum við hjónin jafnan og
börn okkar, og gott var alltaf að
hittast, þótt hratt flygi stund.
Hin síðari ár tók heilsu Stefáns
að hnigna, og hann þoldi ekki
lengur fyrri áreynslu og eril.
Hann tók þessu af stillingu og
skynsemi og brá að nokkru til
annarra lífshátta. Hann lagði
Óskabúðina niður haustið 1978 og
minnkaði með því umsvif sín.
Nokkru áður hafði hann keypt
lítið sumarhús í nágrenni Akur-
eyrar og flutt það vestur í Skaga-
fjörð. Þar fékk hann land undir
það hjá góðvinum sínum í Laugar-
hvammi í Lýtingsstaðahreppi og
kallaði Hulduhvamm. í faðmi
æskuslóða og í nábýli við forna
vini og frændur undi hann og þau
Dísa löngum á sumrin, þegar hlé
gafst frá skyldustörfum. Þar var
hans sælureitur, þar leið honum
vel. Þar naut hann þeirrar hvíldar
og þess næðis, sem hann þarfnað-
ist. Þessi skagfirska sveit var
framar öllu ættland hans, og
þangað leitaði hugur hans. Aldrei
var honum glaðara í sinni en
þegar hann var á leiðinni vestur,
heim, til þess að teyga ilminn úr
jörðinni og blanda geði við góða
vini, rifja upp gamla sögu eða fara
með snjalla hringhendu, minnast
sólskinsdags um sláttinn eða
gangnadags í hrakviðri á Eyvind-
arstaðaheiði.
En þó að Stefán rifaði seglin,
minnti hjartaveilan á sig oftar og
oftar. Vitanlega var honum ekki
að skapi að gefast upp, heldur
vildi hann falla með sæmd og
glæsibrag, helst deyja standandi.
Það tókst honum að vísu ekki í
bókstaflegri merkingu, en bjart er
samt yfir hinstu dögum hans í
þessum heimi, þó að hann lægi
örmagna og lamaður og vissi, hvað
í vændum var. Einhver hafði þá
orð á því við hann, að nú væri um
að gera að vera rólegur og bjart-
sýnn. „Hefur nokkuð skort á það?„
var hið meitlaða svar hinnar
dauðvona hetju.
Dísa var hjá honum öllum
stundum, þegar hún gat því við
komið, þessar þrjár síðustu vikur.
Milli vonar og ótta miðlaði hún
honum styrk og gleði, því að hún
var einnig hetja, sem ekki lét
bugast. Einn daginn kom hún með
kvæðasafn Einar Benediktssonar
og spurði, hvort hann vildi hún
læsi fyrir hann. Hann varð glaður
við og bað hafa fara með Einræð-
ur Starkaðar og nokkur fleiri
kvæði, en sjálfur hafði hann yfir
upphafið að Norðurljósum:
„Veit duftsins son nokkra dýrlettri sýn
en drottnanna hásai i rafurloxa?"
Nú hefir hinn dýrlegi hásalur
opnast Stefáni, eftir að hann
kallaði ferju á hnatta hyl, og þar á
hann vinum að mæta.
Við Ellen biðjum honum bless-
unar á nýjum leiðum og þökkum
af alhug samfylgdina og vinátt-
una. Dísu, börnum þeirra, aldraðri
móður hans og öðrum vanda-
mönnum sendum við einlægar
samúðarkveðjur í söknuði þeirra
eftir góðan dreng, heilan mann og
sannan. Sverrir Pálsson.
+
Móöir okkar
INGVELDUR GUOFINNA BALDVINSDÓTTIR,
Skorhaga í Kjós
lést í Landsspítalanum 15. mars. Jaröarförin auglýst síöar.
Magnea Guðjónsdóttir,
Baldvin Júlíusson,
Sigurlaug Júlíusdóttir.
+ Faöir okkar, tengdafaöir og afi
KRISTINN M. ÞORKELSSON,
bifreiðastjóri,
Krummahólum 4, áöur Stórholti 30
veröur jarösunginn þriöjudaginn 18. kirkju. marz kl. 13.30 í Fossvogs-
Þóra Kristinsdóttir, Jón Guönason,
Margrét Kristinsdóttir, Ingólfur Jökulsson,
Þorkell Kristinsson, Svava Ólafsdóttír,
• Anna Kristinsdóttir, Ellert S. Markússon,
Hulda Kristinsdóttir, Snæbjörn Kristjánsson,
Hallgrímur Sch. Kristinsson, Elisabet Daníelsdóttir,
Kristín Scheving, Jón E. Hauksson,
Daníel Kristinsson Barnabörn og barnabarnabörn. Dýrley Sigurðardóttir,
Í
Sonur minn, stjúpsonur og bróðir okkar
LUÐVÍK kRISTJAN SIGURÐSSON,
Goöheimum 18
sem lést 5. þ.m. verður jarösunginn mánudaginn 17. mars frá
Fossvogskirkju kl. 15.00.
Petrína H. Benediktsdóttir, Vignir Á. Jónsson,
Grétar Sigurösson, Sigurður H. Sigurðsson,
Emelía Sigmarsdóttir, Jónina Sigmarsdóttir,
Ingveldur Sigmarsdóttir, Margrét Sigurpálsdóttir.
+
Eiginkona mín, móöir okkar, tengdamóöir og amma
GUDRUN ÞORSTEINSDÓTTIR,
Keldulandi 1,
veröur jarösungin frá Fossvogskirkju mánudaginn 17. mars kl.
10.30 f.h.
Njáll Guönason,
Svanborg Sighvatsdóttir, Haraldur Jónsson,
Árni Njálsson, Kristín Helgadóttir,
Anna Njálsdóttir, Eysteinn Björnsson,
Sigrún Njálsdóttir, Ingólfur Magnússon.
og barnabörn.
+
Þökkum innilega öllum þeim, sem vottuöu okkur samúö og
vinarhug við andlát og útför
HANS ELÍASAR BJARNASONAR,
frá Grunnavík,
Börn, tengdabörn og barnabörn.
+
Hugheilar þakkir fyrir vinarhug og auösýnda samúö við andlát og
jarðarför ,
GUNNARSÓLAFSSONAR,
skipstjóra,
Skógargeröi 3, Reykjavík.
Börn, tengdabörn og barnabörn.
+
Þökkum innilega auösýnda samúö og hlýhug viö andlát og útför
móöur okkar, tengdamóöur og ömmu
LJÓSUNNARJÓNSDÓTTUR,
Sörlaskjóli 50.
Auður Valdimarsdóttir, Einar B. Eymundsson,
Heiðar Valdimarsson, íris J. Hall.
og barnabörn.
+
Þökkum innilega þeim fjölmörgu sem sýndu okkur samúð og
vinarhug viö andlát og útför
ÞORLEIFS A. JÓNSSONAR
frá Þverá,
Torfufelli 19. Reykjavík.
Alda S. Gísladóttir, Jón Þór Þorleifsson.
foreldrar, tengdaforeldrar,
systkini og tengdasystkini,
Þökkum innilega auösýnda samúö og vinarhug viö andlát og útför
móöur okkar, tengdamóöur og ömmu
ARNFRÍOAR LÁRU ÁLFSDÓTTUR,
frá Flateyri.
Álfheiður Guöjónsdóttir,
Arngrímur Guðjónsson,
Sigríður Jónsdóttir,
Stefán Jónsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
Oddur Friðriksson,
Rannveig Jónasdóttir,
Guðni Guðjónsson,
Anne Karen Jónsson.
+
Þökkum auðsýnda samúö og vináttu við andiát og útför,
ARNAR SIGURÐSSONAR,
vólstjóra,
Kelduhvammi 5, Hafnarfiröí.
Sigríöur Jónsdóttir,
Oddfríöur Ingólfsdóttír,
Jóhanna L. Arnardóttir,
Örn Arnarson,
Sigurður Arnarson,
Jón K. Arnarson,
Ingólfur Arnarson,
Fríöa Hrefna Arnardóttir, jón Matthíasson.
Erna Birna Símonardóttir,