Morgunblaðið - 27.03.1980, Blaðsíða 36

36
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 27. MARZ 1980
Guðjón Sveinbjörns-
son vélstjóri — Minning
Fæddur 9. descmber 1899.
Dáinn 18. marz 1980.
Þegar við stöndum nú yfir
moldum Guðjóns Sveinbjörnsson-
ar vélstjóra, verður huga mínum
ósjálfrátt reikað aftur til hausts-
ins 1935, þegar fundum okkar bar
saman í fyrsta sinn.
Það vildi til með þeim hætti, að
við urðum skipsfélagar á mb.
Bangsa, sem gerður var út frá
Hafnarfirði. Ég var þá rúmlega
tvítugur, en Guðjón þaulreyndur
sjósóknari og alvanur vélstjóri,
enda nokkurn veginn jafngamall
öldinni — fæddur að Kirkjufelli'í
Eyrarsveit á Snæfellsnesi 9. des.
1899.
Þetta haust var með afbrigðum
umhleypingasamt og erfitt til sjó-
sóknar, því að hver illviðrishrinan
rak aðra. Reknetaveiðar í svart-
asta skammdeginu voru því ekkert
áhlaupaverk, að ekki sé meira
sagt. Báturinn var aðeins 30 lestir,
átti suður fyrir Reykjanes að
sækja og varð síðan að komast
yfir nesið aftur, um rastir og
strauma, því að aflinn varð að
komast í erlendan togara, sem lá í
Keflavíkurhöfn til síldarkaupa.
Þegar svo stóð á, var okkur,
hinum ungu mönnum á Bangsa,
það mikil uppörvun og hvatning,
að bæði vélstjóri og skipstjóri
voru reyndir menn, sem kunnu að
glíma við Ægi, enda mörgu mis-
jöfnu vanir og æðruðust aldrei.
Mér er það meðal annars minn-
isstætt frá þessum tíma, að við
lentum tvisvar í grunnbrotum, svo
að við, sem vorum á framdekki
vorum drykklanga stund í bóla-
kafi, svo að það gat hvarflað að
manni að nú væri hinsta stund
báts og áhafnar komin. En snar-
ræði skipstjóra og vélstjóra mátti
þakka, að betur fór en á horfðist
og við sluppum ■ lífs úr þessum
brotum.
Einu sinni vorum við nýlagðir
af stað frá Keflavík til Reykja-
víkur í nóvember, þegar á brast
ofviðri og það svo snögglega, að
ekki var viðlit að snúa við til sama
lands, aðeins hægt að halda sem
horfði. Fór þá svo ömurleg nótt í
hönd, að hún hefur mér aldrei úr
minni liðið. Við vorum 13 klukku-
stundir á leiðinni, og svo mikið var
veðrið, að hver maður varð að
halda sig, þar sem hann var
staddur, þegar lætin hófust — til
dæmis var ehginn möguleiki að
komast úr lúkarnum og aftur í
stýrishús. Ekki bætti það úr skák,
að rafmagnið var fljótlega óvirkt,
og mátti Guðjón þá vinna sitt verk
í kolamyrkri alla leiðina. Þegar
höfn var náð eftir þessa illu nótt,
hafði að kalla allt ofanþilja, sem
brotnað gat, sópast fyrir borð.
Leiðir okkar Guðjóns lágu næst
saman árið 1940, en þá fékk ég
inni í Hafnarhúsinu með fyrirtæki
mitt, en Guðjón átti mörg erindi í
það hús, þegar hann var í landi,
því að Slysavarnafélagið hafði þar
einnig skrifstofur sínar og Guðjón
var starfsmaður þess þá og lengi
síðan.
Guðjón hafði fljótt gerst hand-
genginn slysavarnahugsjóninni,
enda kunnugur hættunum á haf-
inú af eigin raun, og þegar hann
gekk í félagið á fyrsta áratug þess,
sýndi hann hug sinn þegar með
því að gerast ævifélagi. Þar með
vildi hann sýna, að ég hygg, að
þarna væru samtök, sem hann
vildi fórna krafta síðan, meðan
þeir entust, enda fór það svo.
Þegar SVFÍ réðst í eitt fyrsta
stórvirki sitt, sem var smíði björg-
unarskútunnar Sæbjargar, þá
gerðist Guðjón starfsmaður þess
og var í fyrstu 2. vélstjóri á henni.
Hann var síðan á því skipi alla tíð,
og við stækkun Sæbjargar eftir
stríð, var hann 1. vélstjóri. Og
hann hætti ekki störfum fyrir
félagið, þótt hann færi í land, því
að þá gerðist hann birgðavörður
þess og sinnti.því starfi af sömu
trúmennsku og elju, meðan hann
mátti.
Hér hefur aðeins verið stiklað á
fáeinum atriðum á langri athafna-
sögu þessa ágæta drengs, en það
eru menn eins og hann, sem
slysavarnahugsjónin og slysa-
varnasamtökin standa ævinlega í
óbættri skuld við. Þegar kemur að
leiðarlokum, er aðeins hægt að
þakka ómetanlegt framlag fátæk-
legum orðum, en ég á vart betri
ósk til handa Slysavarnafélaginu
en að það megi sem lengst njóta
krafta sem flestra líka Guðjóns
Sveinbjörnssonar.
Ástvinum hans öllum færi ég
alúðarþakkir samtaka okkar á
þessari kveðjustund.
Gunnar Friðriksson.
Fimmtudaginn 27. marz 1980
verður Guðjón Sveinbjörnsson
vélstjóri, Ásvallagötu 10, jarð-
sunginn frá Fossvogskirkju.
Guðjón Sveinbjörnsson var
fæddur 9. desember 1899 að
Kirkjufelli í Eyrarsveit, Snæ-
fellsnessýslu. Faðir Guðjóns var
Sveinbjörn Finnsson bóndi og
sjómaður frá Görðum í Kolbeins-
staðahreppi. Móðir hans var Guð-
ný Margrét frá Króki í Eyrarsveit.
Snemma tók Guðjón þá stefnu,
sem síðan varð lífsstarf lians til
æviloka. Ungur að árum sótti
hann námskeið í mótorfræðum og
nokkru síðar viðbótarskóla í sömu
fræðum. Guðjón gerðist síðan vél-
stjóri á ýmsum fiski- og flutn-
ingaskipum frá 1926 til 1937.
Árið 1938, er björgunar- og
varðskipið Sæbjörg kom til lands-
ins, var Guðjón ráðinn 2. vélstjóri
og þar með innsiglaði hann langt
og gæfuríkt starf í þágu slysa- og
landhelgisvarna fyrir land okkar
og þjóð.
Árið 1945 var Sæbjörgu lagt upp
og gerðar á henni viðamiklar
breytingar, en með þvi verki hafði
Guðjón eftirlit. Eftir breytingarn-
ar 1947 gerðist Guðjón 1. vélstjóri
á Sæbjörgu og heldur því starfi
allt til ársins 1965 er skipinu er
skilað aftur til Slysavarnafélags
Islands frá ríkinu, sam hafði haft
það á leigu.
1966—1967 hefur Guðjón eftirlit
með skipinu og siglir á því sem 1.
vélstjóri undir stjórn Slysavarna-
félags Islands. Áð lokum gegnir
Guðjón svo starfi birgðarvarðar
hjá félaginu frá 1968 unz hann
lætur af störfum fyrir aldurs
sakir árið 1975.
Guðjón vann mikið og gott starf
varðandi félagsmál Mótorvél-
stjórafélags íslands og sat þar í
stjórn um árabil. Guðjón var
sæmdur heiðursmerki Slysa-
varnafélags Islands með stjörnu
árið 1958 og hann var gerður að
heiðursfélaga Slysavarnafélagsins
á sjötugsafmælinu 9. desember
1969.
Heiðursmerki Sjómannadagsins
hlaut hann 1968 fyrir langt og
gæfuríkt starf.
Eftirlifandi kona Guðjóns er
Oddný Guðrún Guðmundsdóttir, f.
17. nóvember 1897, dóttir Guð-
mundar Einarssonar bónda á
Leirum undir Eyjafjöllum og Guð-
rúnar Þorfinnsdóttur. Þau hjónin
eignuðust 3 börn, sem öll eru á lífi:
Guðnýju, f. 10. júlí 1927, gift
Guðmundi Baldvinssyni forstjóra;
Guðmund Einar, f. 23. marz 1931,
sjókortagerðarmaður og kafari,
kvæntur Björgu Björgvinsdóttur,
og Huldu Guðrúnu, f. 3. nóvember
1933, gift Garðari Hafsteini Svav-
arssyni forstjóra.
Leiðir okkar Guðjóns lágu sam-
an árið 1950 er ég skráðist 1.
stýrimaður á björgunar- og
varðskipið Sæbjörgu, en Guðjón
gegndi þá stöðu 1. vélstjóra á því
skipi. Háttur Guðjóns að taka á
móti ungum og óreyndum
mönnum var slíkur að allt reynd-
ist leikandi létt og tryggð skapað-
ist frá fyrstu kynnum.
Guðjón var dagfarsprúður
maður með létta lund. Hann var
félagslyndur með afbrigðum og
eitt er víst að slysavarnakonurnar
hafa metið hann réttilega fyrir
greiðasemi hans og hlýlegt við-
mót. Guðjón var mannblendinn og
barngóður, en það lýsir manninum
ef til vill betur en flest annað.
Skáldmæltur var Guðjón og bjó
yfir næmri kímnigáfu, sem hann
beitti af frábærri list og margar
snjallar sögur heyrði maður af
hans munni um samferðarfólkið.
Ekki þurfti mikið tilefni í striti og
starfi að ekki yrði til vísa af
munni fram. Oft voru spaugileg
atvik innsigluð með góðri vísu.
Guðjón orti ekki aðeins fyrir
sjálfan sig, heldur fékk alla áhöfn-
ina til að taka þátt í þessari
þjóðaríþrótt íslendinga.
Guðjón var snyrtimenni í allri
umgengni og gilti þá einu hvort
um vél eða sjálfan manninn var að
ræða. Það er engin tilviljun að
forystulið Slysavarnafélags
íslands sá við fyrstu kynni hvern
mann Guðjón hafði að geyma og
hann hefur ekki brugðist foryst-
unni í einu eða neinu.
Starfsmenn Landhelgisgæzl-
unnar senda eftirlifandi ekkju
Guðjóns heitins, börnum og öðrum
venzlamönnum innilegar samúð-
arkveðjur og biðja góðan guð að
blessa minningu hans.
Garðar Pálsson eftirlitsmaður.
Afi er dáinn. Minningarnar
x streyma fram hver af annarri um
góðan afa, eins góðan og best er
hægt að hugsa sér hann.
Þegar ég átti heima á Ásvalla-
götunni sem barn, voru þau ófá
sporin, sem ég átti til afa og
ömmu. Það var alltaf jafn mikið
tilhlökkunarefni að fá að fara í
bíltúr með afa, spila við hann eða
láta hann segja sér sögur, enda
gaf hann sér ætíð tíma til að sinna
okkur barnabörnunum með gæsku
sinni.
Alltaf var afi glaður og bros-
mildur og gerði oft óspart að
gamni sínu, þó svo að alvara
lífsins byggi undir. Ef um ein-
hvern mann.er hægt að segja að
hann hafi verið ungur í anda þá
var það afi.
Þær yndislegu minningar, sem
ég á um afa minn, munu aldrei
líða mér úr minni. Það var alltaf
svo gott að vera í návist hans,
finna hlýju hans, glaðværð og
væntumþykju.
Ég vona að góður Guð gefi
ömmu allan þann styrk sem hún
þarf á að halda í sorg sinni.
Blessuð sé minning afa.
Haukur Geir.
+
Útför mannsins míns, fööur okkar og tengdafööur
SIGUROAR JÓNSSONAR,
Hjarðarhaga 46,
fer fram frá Dómkirkjunni föstudaginn 28. marz kl. 10.30.
Svanhildur Þorvaröardóttír,
Þóra S. Blöndal, Kjartan Blöndal,
Andrea Sigurðardóttir, Sigurður Hafstein.
u!ISí kSFiy !V'nnar, móður okkar, tengdamóður og ömmu
AÐALBJARGAR INGÓLFSDÓTTUR
fer fram frá Hafnarfjaröarkirkju föstudaginn 28. marz, kl. 2 e.h.
Ragnar Björnsson,
börn, tengdabörn og barnabörn.
Maðurinn minn, faöir, tengdafaöir og sonur
GUNNAR BJARNASON
frá Öndveröarnesi, Ásgaröi 9,
veröur jarösunginn frá Bústaðakirkju föstudaginn 28. marz kl. 1.30
e.h.
María Arnadóttir
Anna Gunnarsdóttir Þráinn Tryggvason
Jón Kristinn Gunnarsson Kristrún Pátursdóttir
Kristín Halldórsdóttir
+
Faöir okkar
BENEDIKT ÖGMUNDSSON,
skipstjóri,
Hafnarfirði,
veröur jarösettur frá Hafnarfjaröarkirkju föstudaginn 28. marz kl.
10.30.
Börnin.
+
Eiginkona mín, móöir, tengdamóöir, amma og langamma
GUÐBJÖRG GUOJÓNSDÓTTIR
Álfaskeiði 64, Hafnarfiröi.
veröur jarösungin frá Hafnarfjaröarkirkju fimmtudaginn 27. marz
kl. 14.
Þeim sem vildu minnast hinnar látnu er bent á Styrktarfélag
vangefinna.
Þórarinn J. Björnsson
Guðjón Þórarinsson, Hrafnhildur Guðjónsdóttir,
Aöalbergur Þórarinsson, Ólafía Einarsdótttir,
Hrafnhildur Þórarinsdóttir, Ágúst Húbertsson,
Þóra Antonsdóttir,
barnabörn og barnabarnabarn.
svají M/rr
EFTIR BILLY GRAHAM

Eg er mik'll aðdáandi yðar og slcppi aldrei tækifæri til
að hlusta á yður í sjónvarpi. Eg heí verið slæmur á taugum
í mörg ár. Hef leitað til taugalæknis, en án árangurs. Eg
bið þess daglega, að eg læknist. Fram að þessu situr við hið
sama. Segið mér, hvernig á því stendur.
Biblían segir, að menn geti stundum vegsamað Guð
enn meir en ella í þjáningum, sjúkdómum og
veikleika.
Eg trúi á lækningu fyrir bæn. En eg tel ekki, að
Biblían kenni, að allir kristnir menn eigi að vera við
góða heilsu á öllum tímum.
Páll postuli var einn dyggasti lærisveinn Krists.
Satt að segja átti hann við veikleika að stríða. Það
hlýtur að hafa hindrað hann mjög í þjónustunni, því
að hann bað Drottinn þess þrisvar sinnum, að hann
tæki þetta frá honum.
En Drottinn sagði: „Náð mín nægir þér“. Þá sagði
Páll:
„Þess vegna uni eg mér vel í veikleika, í
misþyrmingum, í nauðum, í ofsóknum, í þrengingum
vegna Krists, því að þegar eg er veikur, þá er eg
máttugur“ (2. Kor. 12, 8—10).
Eg þekki marga menn, sem Drottinn notar í
veikleika þeirra og hefðu kannski ekki verið notaðir,
ef þeir hefðu læknazt. Ein bezta vinkona okkar hefur
alla ævi setið í hjólastól. En margir hafa öðlazt trú á
Jesúm Krist vegna þeirrar gleði og birtu, sem yfir
henni hvílir sakir samfélags hennar við Jesúm.
Fyrir nokkru var eg í Anaheim. Þar var liðsforingi
einn, sem hafði misst handlegg og auga. Hann stóð
frammi fyrir 54 þúsundum áheyrenda. Hann hélt á
Biblíunni í gervihendinni — og bros hans bar þess
merki, hversu Kristur var honum dýrmætur. Menn
sáu það. Honum var veittur styrkur í veikleika sínum.
Náð Guðs nægir yður líka.