Morgunblaðið - 05.10.1980, Blaðsíða 1

Sunnudagur
5. október 1980

Bls. 37—68
mld í dmoni
Tjáa, jú ég þekki hann vel,
sagði mér kall á Hrafn-
istu; við vórum saman.
Hann þótti kaldlyndur
maður. Tjái, í flotanum.
Einu sinni höfðum við um borð
kött, kettlingafullan kött. Það
_voru vandræði með þessa læðu,
menn vissu ekki hvað þeir áttu að
gera af henni, fyrr en Tjái tekur
sig til og býr um hana í kojunni
sinni, byrgir ljósið, svo ekki skíni
á hana, og sefur sjálfur á bekkn-
um.
Þegar læðan hafði átt sína
kettlinga, kemur til Tjáa annar
„kaldlyndur" kall, Óli þykki, kall-
aður. Hann tekur upp einn kett-
linginn og otar honum framan í
Tjáa: — Heyrðu Theódór, hann er
hreint eins og þú þessi köttur,
eigum við ekki að láta hann heita
Theódór? Tjái greip þá annan
kettling og otaði honum framan í
Óla þykka: — En sjáðu þennan,
hann er alveg eins og þú, þykkur
og pírir augun, eigum við ekki að
láta hann heita Óla þykka?
Þannig var nú kaldlyndið í þeim
köllum.
Þad er flæk-
ingur á mér á
næturnar. ..
Tjái sagði af sjálfum sér á
sunnudegi fyrir tveimur vikum.
Nú segir Theódór Friðriksson af
sínum draumförum.
Ég spyr hvort ég megi ekki
sleppa ráðningum.
— Jú, ég er sáttur við að þú
sleppir ráðningum. En þeir hafa
allir merkingu þessir draumar.
Samt ekki áberandi merkingu,
flestir hverjir. En þessi hér, hann
kom allur fram.
Það er ekki hægt að birta hann
segi ég, hann er upp á 20 hand-
skrifaðar síður.
— Já, þeir eru off langir, segir
Tjái, taka kannski alla nóttina. Ég
tala yfirleitt lengi við það fólk sem
ég hitti í svefni, flækist töluvert
með því. En með ráðningarnar, þá
er iðulega enginn vafi á því hvað
draumar merkja, venjulega eru
það þó draumar almenns eðlis,
eins og þegar ég stóð eina nóttina
í Kirkjustræti og sá sjóinn falla að
Alþingishúsinu og Stjórnarráðs-
húsinu. Það var auðvitað fyrir
velmegun.
— Jú, ég trúi á drauma: Ég er
vitlaus maður. Og mig dreymir
enn, en man síður en ég gerði. Ég
hef oft farið úr skrokknum, eins
og ég hef sagt þér. Við skiljum
ekki alveg hvernig lífið er. Það
þarf þó enginn að taka það
trúanlega, þó ég segi það. Öndin
og líkaminn er sitthvað. Ég hef
alltaf verið svolítill trúmaður í
mér, segir hann og hlær, þó ég
hlusti ekki á prestana.
Þegar ég hitti
móður mína
dána á Indlandi
23.4.’76.
Við vórum nokkrir fiskimenn
íslenzkir sem rerum frá sjávar-
þorpi, sem ég vissi ekki hvar var.
en veðurlag þar var eins og við
værum á Indlandi og í landlegum
fannst okkur sem við værum á
sjálfu Indlandi.
Þegar skip vóru í höfn var
frjálsræði okkar mikið. Veðrið var
ein himnesk sumarblíða dag
hvern, og þess vegna vórum við
allir í sólskinsskapi. Enginn okkar
hafði lifað ánægjulegri stundir í
sínu lífi.
Einn morguninn, sem ég er
nýkominn á kreik í hinu blíðasta
veðri, og gekk um borg þarna í
nágrenni, með stúlkunni minni, þá
veit ég ekki fyrri til en ég sé
móður mína sálugu koma út úr
fólksfjöldanum á götunni. Hún
gengur að hlið mér og heilsar.
— Þú hér, móðir mín, spyr ég.
Þú sem lézt fyrir mörgum árum
heima á íslandi?
— Já, ég vissi af því, sagði hún,
en síðan ég skildi við, hef ég
ferðast mikið um heiminn.
Hún leit vel út, móðir mín, í
þægilegum holdum, samt fannst
mér hún lægri á vöxt nú en þegar
ég man hana lifandi lífs á íslándi.
Hún var léttklædd, kápulaus og
hafði um hálsinn hvítan klút,
lauslega hnýttan, sem flagsaðist í
morgungolunni.
Mér fannst sem hún vildi ráða
ferð okkar um borgina. Ég var
lítið hrifinn af því, með stúlkuna
mína, og heldur var mér ekki
geðfellileg þessi kynning okkar,
endurvakin, austur á Indlandi. Ég
sagði móður minni, að ég hefði hér
við hönd ágæta stúlku, — eða
sýnist þér það ekki?, spurði ég.
Móðir mín leit snöggt til stúlkunn-
ar, og sagði dræmt: Jú. Þá varð
lítið úr stúlkunni. Svo finn ég
alltíeinu sem móðir mín sé komin
að hægri hlið mér, milli stúlkunn-
ar og mín — og þá hvarf hún
alveg, stúlkan mín, á miðri göt-
unni. Það var einkennileg sjón, að
sjá hvernig stúlkan greiddist
sundur og samlagaðist loftinu,
þannig að hún hvarf mér sjónum.
Nokkru seinna stóð mér til boða
að halda í ferðalag, hvers konar
ferðalag það var, man ég ekki, en
ég bauð ekki móður minni í þá
ferð. Hún sagðist þá halda sínu
ferðalagi um hnöttinn áfram; hún
hefði mikla ánægju af ferðalögum,
sérílagi eftir að hún dó á íslandi.
Ljóna-
draumurinn
14.1/72.
Ég átti heimili á efri hæð í húsi,
sem stóð við Laugaveg. Hann hét
Kristján, sem bjó á neðri hæðinni.
Kristján þessi var nýkominn frá
Grænlandi, og þar hafði hann
eignast ljón, hvernig sem hann
hefur farið að því, og þetta ljón lét
hann ganga laust um íbúðina sína
niðri. Ég var ákaflega hræddur við
þetta dýr og læsti öllum dyrum,
því ég þorði ekki út, dýrið var alls
staðar laust á ferð. Kristján karl-
inn reyndi hvað hann gat að
fulivissa mig um, að skepnan gerði
ekki flugu mein, en ekki fékkst ég
til þess að trúa því.
Næst gerðist það, að Kristján
hélt út í lönd og skildi mig einan
hjá þessu villidýri. Bróðir Krist-
jáns, sem Kristinn hét, átti að líta
eftir ljóninu, en annars réði það
ferðum sínum sjálft og kom oft
óhugnanlega nærri mér. En eng-
inn virtist hræddur við þetta ljón,
nema ég.
Ég talaði við Kristinn og krafð-
ist þess, að ljón væru þar sem þau
ættu heima, það væri orðin mikil
ferð á þessu ljóni og mér litist ekki
á blikuna. Kristinn sagði að bróðir
sinn kæmi brátt heim, og þá yrði
gengið frá þessum málum. Dýrið
var orðið svo fyrir sér sem það
hefði leyfi til þess að vera þar sem
því sýndist. Og það virtist sama
þótt dyr væru læstar, þetta dýr
var svo iiðugt í snúningum, að þá
notaði það gluggana.
Svo kom annað ljón, ungi. Þessi
ungi sótti að mér, loðinn sem hann
var og með mjúkan og fallegan
feld. Helzt vildi hann dvelja hjá
mér uppi.
Tré stóð upp við gluggann minn
og eftir þessu tré og inn um
gluggann klifraði ljónið inn til
mín, og út aftur. Mér var allt
annað en gefið um þessar ferðir,
en þorði ekki að amast við dýrinu.
Hálft í hvoru var mér líka farið að
þykja vænt um þetta litla dýr, það
lét vel að mér, og virtist bera til
mín traust. En ég gat ekki fengið
mig ofan af því, að ljón ættu betur
heima á Sædýrasafninu, heldur en
við fótagaflinn hjá mér.
Þegar ég hélt Kristján kominn í
bæinn, ætlaði ég á móti honum og
gekk niður Klapparstíginn. Ekki
sá ég Kristján, en þegar ég var
kominn á móts við hús Völundar,
kom á móti mér vagnalest, sem
Hraðfrystistöðin átti. Ég sagði
stjórnanda þessarar vagnalestar,
að hann ætti að flytja ljón uppí
Sædýrasafn; þar ættu ljón heima,
og varð úr að þeir skildu eftir tvo
vagna á móts við timburverzlun-
ina Völund. Ég gekk því rólegur
burtu, það var búið að ákveða
dvalarstað ljónanna.
Gekk ég nú sem leið lá að húsi
Sjómannafélags Reykjavíkur við
Lindargötu. Þar inni var mann-
fjöldi mikill.
Þetta vóru sjómenn og verka-
menn. Ég var kominn í miðjan
hópinn, þegar gekk á móti mér