Morgunblaðið - 12.04.1981, Blaðsíða 3

MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 12. APRÍL 1981
51
að hefur verið 1944 sem ég
kom að Selfossi. Gerðist
þá skrifstofumaður í
Kaupfélaginu. Ég hef allt-
af verið jafnaðarmaður og sam-
vinnumaður í eðli mínu — þó ég sé
svona náskyldur Magnúsi heitnum
dósent og Eyjólfi Konráð. En ég
vil svo sem hafa einkaframtakið
með, það er ekki það. Eftir 1951
hætti ég störfum í Kaupfélagi
Árnesinga og sýslaði svo ýmislegt
næstu árin, var til dæmis með
kálgarð og kindur og kenndi líka
smábarnakennslu.
En ég var í Hveragerði staddur
þegar ég fékk vírusinn í höfuðið.
Það hefur verið vorið 1964. Og þá
er komið að upphafi Sauðfjár-
verndarinnar. Ég hef alla tíð verið
ákaflega hlynntur sauðfénu. En af
hverju ég strengdi þess heit, að
helga líf mitt sauðkindinni fremur
en öðrum góðum og fallegum og
nytsömum skepnum, veit ég ekki
fyllilega; kannski vegna dulrænna
áhrifa. Ég trúi mikið á hugarork-
una og beiti henni svolítið sjálfur í
seinni tíð. En ísland væri óbyggi-
legt ef ekki hefði verið til sauð-
kindin. Hún hefur fætt okkur og
klætt í ellefu hundruð ár. Ég hef
alla ævina verið í sveit og í
kynningu við sauðfé. Eignaðist
fyrst gráa rollu, þegar ég var 3ja
ára. Og ennþá á ég gráar rollur í
sveit. Annars eru þau öll elskuleg,
blessuð dýrin.
Ég hef ekki góða reynslu af
læknum og kalla aldrei á lækna
verði ég veikur. Og ég tek aldrei
meðul. Hugsunin sljóvgast svo
óskaplega af meðulum. Ég ligg oft
andvaka heilu næturnar, sérstak-
lega á vorin, en ég tek engin
meðul. Og kannski hugarorkan sé
orðin sterkari fyrir vikið. Þegar ég
þreytist þá líður oftást fljótt úr.
Hjartað er líka svo duglegt að
keyra blóðið áfram, og ég reyni að
hafa góð efni í blóðinu. En meðul
skal ég aldrei taka. Líkaminn
verður að sjá um sig sjálfur. Og
guð einn veit hvenær maður fer og
það þarf ekki að blanda læknum í
það. Ég vona bara að ég fái að fara
í friði, þegar ég fer.
Nei, ég smakka það ekkert orðið.
Stöku sinnum þegar ég fæ heim-
sókn, þá býð ég mönnum sherrý.
Fyrir nokkrum árum fékk ég mér
alltaf sherrý áður en ég fór í bað.
En ég hef aldrei verið vínmaður,
enda samræmdist það ekki hug-
sjónum ungmennafélaganna. Það
getur orðið voðalegt böl, vínið.
Nú var hann kominn fram í
eldhús, gamli maðurinn. Hann er
á sífelldri hreyfingu, þó hann liggi
meira og minna rúmfastur. Og allt
í einu er hann sestur við orgelið,
og spilar gamla slagara og syngur
með, til að finna lagið. — Nei, ég
hef ekki spilað í marga mánuði.
Ég gerði þetta bara svona fyrir
þig, af því þú vildir ekki neinar
góðgerðir. Þetta orgel, skal ég
segja þér, var hjá honum Vil-
mundi heitnum landlækni. Gylfi
kannaðist við það, þegar hann
heimsótti mig einu sinni. Ég má
ekkert orðið spila. Þá fæ ég
þennan voðalega svima.
Hann á sæmilegt bókasafn
og hefur nú arfleitt ung-
an mann að því, sem
hefur hjálpað honum
mikið og fleiri eigum sínum. Það
er margt góðra bóka í safni Jóns
Konráðssonar. Hann segist hafa
safnað þeim smásögum sem hann
hafi náð í. — Ég hef lengi verið að
hugsa um það, segir Jón, að
guðspjöllin ætti að prenta í heft-
um, svo gamalt fólk geti lesið
Biblíuna. Þegar maður gerist
gamall,- þá ræður maður bara ekki
við þessa stóru bók. En Opinber-
unarbókin finnst mér Ijótasta bók
sem ég hef lesið. Þar lætur guð
þrisvar ganga eld yfir jörðina og
eitrar líka fljótin. Svo eru í
Opinberunarbókinni tvítekningar
og fleira. Kínverjar vilja láta
skrifa hana upp. Ég er sammála
því.
Jú, ég er sáttur við lífið. Ég er
sáttur ef ég get komið góðu til
leiðar. Þá er allt í lagi með þessar
þjáningar sem ég hef liðið. Mér
finnst nú svona hálf ranglátt af
skaparanum að láta ekki einhvern
annan ka.ll fá í aðra mjöðmina,
skipta þessu svolítið, í stað þess að
láta mig fá í báðar.
Svo leggst hann útaf, kailinn, og
dregur sængina upp að höku. —
Ég bjóst eiginlega við ég myndi
ekki ná mér af þessum heimsókn-
um þínum, en ég held bara ég sé
orðinn hressari, segir hann og
lagar húfuna á höfði sér. Það er
snjóhvítt hárið og ekkert tekið að
þynnast. Hann er hreykinn af því,
þegar hann strýkur um hvítan
kollinn, að vera ekki með skalla,
þetta gamall maður.
Margt ágætisfólk heimsækir
hann og stundum daglega, útrétt-
ar fyrir hann, passar uppá hitann
og sumt færir honum heitan mat.
En þó er honum mjög erfitt að
vera einn. Hann er fullfær og
getur haft nauðsynlega fótavist,
en lítið umfram það. Hann þyrfti
að sleppa við allar áhyggjur af
matnum ofan í sig og hann þyrfti
að fá svolitla aðhlynningu í ell-
inni. Hann sótti um pláss á
ellíheimíli því sem Selfyssingar
ætla að koma sér upp, en fékk
synjun. Það var ekki pláss fyrir
þennan gamla mann og sjúka. —
Ég lifi ekki af annan vetur eins og
þennan, segir hann, verði ég
áfram einn. Hirðingarlaus maður,
fatlaður og með þetta í höfðinu,
ógleði og fleira. Það er ekki mikil
menning yfir því.
Hann þráir að komast á elli-
heimili. Og til hvers eru byggð
elliheimili, ef ekki fyrir Jón Kon-
ráðsson?
J.F.Á.

Starfsemi Odda
að Höfðabakka 7
Núna um helgina eru starfsmenn Odda að flytja síðasta hluta starfsemi
prentsmiðjunnar úr húsnæðinu við Bræðraborgarstíg, þar sem hún
hefur verið síðustu árin, í nýtt sérhannað húsnæði að Höfðabakka 7,
skammt frá Sýningarhöllinni.
Með aukinni hagræðingu, fullkomnari vélakosti og fyrsta flokks að-
stöðu getum við nú veitt enn betri þjónustu en áður.
VERIÐ VELKOMIN
Á NÝJA STAÐINN!
Prentsmiöjan
isoi
DVERGSHÖFQI
JVAGNHÖFÐI
í .....1 1
T ANGARHOFOI f
i .......i L-i
BILOSHÖFÐI I .
_____ — O
n p
VAGNHÖFÐI
1 --------1
□
SYNINGAFtHÖU.
NÝTT HÚSNÆÐI
BÆTT ÞJONUSTA
OG
NÝTT SÍMANÚMER
VESTURLANDSVEGUR
----------1 |-----