Morgunblaðið - 12.04.1981, Blaðsíða 28

76
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 12. APRÍL 1981
COSPER
Ást er...
... aö bíða þar til öldum-
ar lœgir.
TM Rn. U.S Pit on.-tf ilghts rwsrvtd
• WT la Angetes TkM Syndtcato
ÉK kem ekki út fyrr en hætt
er að rigna!
Jæja, þá hafa þau rætt málin
til hlitar virftist mér, hjónin
beint á móti!
HÖGNI HREKKVISI
i
ií
FUGIA
HOFNUNIN
„OOKTÓR LIVIN65TÚNE , 6ERI 'E6 m FTRIR?!*
hlut eins og hér átti sér stað, sem
okkur gefst svo sannarlega ekki
kostur á að heyra á hverjum
degi, að þeir skuli þurfa að grípa
skiptilykilinn og skrúfa hljóð-
færin í sundur og setja saman til
þess að þau standist kröfur
þeirra.
Ég leyfi mér að þakka öllum
þeim, sem kölluðu á André Isoir
hingað til lands um leið og fyrstu
farfuglarnir eru að setjast að.
Hafi sjálfur orgelmeistarinn
þúsund þakkir fyrir komuna.“
Annað í sambandi við þessa
tónleika vakti furðu mína, en það
var að lesa um það hér í blaðinu,
að þessi stórmeistari orgelsins
skyldi þurfa að standa í því fyrir
tónleikana í Landakotskirkju, að
stilla hljóðfæri kirkjunnar, svo
að það væri hlutverki sínu vaxið.
Þetta tel ég alveg fáránlegan
trassaskap og óskiljanlegt að
ekki skyldi hafa verið séð fyrir
André Isoir
Orgelsnillingur
Kristinn Magnússon skrifar:
„Ég var bæði snortinn og
heillaður eins og ég tel að verið
hafi um alla þá er notuðu
tækifærið, sem boðið var upp á
með tvennum orgeltónleikum
hins heimsfræga orgelsnillings
André Isoir hér i borg. Hann hélt
auk þess tónleika í Skálholts-
kirkju, sem ég hefði átt að láta
eftir mér að sækja, þó ég þyrfti
að aka rúma 100 km þangað. Það
var mín reynsla eftir að hafa
hlýtt á þennan franska stórsnill-
ing, að maður vildi helst sitja
aðeins lengur, þegar allt var
búið, eins og til að njóta enn
frekar þeirrar andlegu hress-
ingar, sem þarna gafst.
því að stilla orgelið, ef vitað var
um vanstillingu þess. Það má
vera, að mér og öðrum komi
þetta ekki við, svona sé þetta
bara yfirleitt (orgel séu bara
stillt fyrir konserta eins og
fiðlur). En er það samt ekki
svona heldur leitt til afspurnar,
þegar heimsfrægir menn eiga í
Mikil er menning íslands
Hulda Helgadóttir skrifar:
„Kæri Velvakandi.
Hinn 2. þ.m. skrifar Ársæll
Jónsson lesendabréf í dálka þína og
heldur því fram, að kjölfestan í
Þernu ÁR 22 hafi verið ónóg og þess
vegna hafi báturinn rúllað á hliðina
og síöan á hvolf. Ekki er ég fær um
að dæma um kjölfestu báta. Til þess
að vera það, yrði ég að fara á sjó
með viðkomandi bát til að finna
hvernig hann lægi í sjó eða vera
viðstödd, þegar kjölfestan væri tek-
in úr eða aðrar þær breytingar
gerðar á bátnum, að hún breyttist.
Því langar mig að spyrja Ársæl,
hvort hann sjálfur hafi vitað um
þær breytingar á bátnum, sem
breyttu hlutföllum hans. Ef ekki:
Hvað er Ársæll þá með í höndun-
um?
Ekki trúi ég að Ársæll slái svona
högg út í loftið, því að vita má
hann, að það kemur við þá sem að
bátnum standa. Ef Ársæll hefur
þekkt Þorstein heitinn að ábyrgð-
arleysi, þá get ég upplýst, að ég
þekki aðra sem hrósa honum á
hvert reipi. En hann var bæði
skipstjóri og eigandi bátsins og því
ábyrgur. Varla er Ársæll að ráðast
á mann sem ekki getur svarað fyrir
sig. Þar fyrir utan skil ég ekki, hvað
lá á með svona yfirlýsingu. Það eru
ekki liðnar þrjár vikur síðan slysið
varð.
En Ársæll er kannski í þeim hópi,
sem aldrei hefur vitað slys við
íslands strendur fyrr en þetta varð.
Því svo stór tíðindi þóttu það, að
það gleymdist að láta foreldra
drengsins vita, hvernig komið var.
Ó, já, engum bar skylda til þess.
Hvort ætlast var til að unga konan,
ekkja skipstjórans, tæki þaö að sér,
veit ég ekki. Ef svo hefur verið, þá
hefur ekki átt að sýna henni mikla
miskunn. Kannski er þetta eins-
dæmi. Eða kannski erum við for-
eldrar Víðis litla ekki nógu hátt sett
í þjóðfélaginu að það taki því að
gera okkur viðvart. Nema menning-
in sé orðin svo mikil, að engum
komi við hvað verður um einstakl-
inginn. Að viðbættu því, að við
urðum að leita okkur allra upplýs-
inga sjálf. Fengum við ekki einu
sinni tíma til að láta nánasta
skyldfólk vita um afdrif hans.
Slysið varð kl. 17 á föstudegi og
nöfnin þeirra voru komin í blöð kl. 7
að morgni á laugardegi og í útvarp-
ið um hádegið. Þó voru allar
landsímastöðvar lokaðar yfir nótt-
ina.
Það er hart, að heimili og fjöl-
skylda skuli vera svo lítils virt, að
hægt sé að gefa öllum öðrum en
henni upplýsingar. Mikil er menn-
ing íslands. Og hart er að vita, að
enn skuli Gróa á Leiti hafa hlut-
verki að gegna."
Varist að ferðast
með áætlunarbílum
Ferðalangur skrifar:
„Nýlega tók ég mér far með
sérleyfisbíl og var svo heppinn að
fá sæti framarlega við hliðina á
sérleyfishafanum, en annar ók.
Sérleyfishafinn var skrafhreifinn
og lagði dóm á margt, talaði um
daginn og þó einkum veginn, en
skipti sér að sjálfsögðu ekki af
bílstjóranum sem tekið hafði að
sér ferðina. Fyrir ofan bilstjórann
var merki um reykingabann. Þrátt
fyrir það hjálpaði bílstjórinn far-
þega í fremstu röð um eld. Ég
notaði tækifærið til að vekja
athygli sérleyfishafans á því að
sérleyfishafar stórspilltu fyrir sér
með þvi að líða fólki að reykja og
einnig með þeirri dómadagshá-
vaðamúsík sem dundi á farþegum
þrátt fyrir það að bílstjórinn hafði
verið beðinn að lækka snældu-
hljóðin. Eftir slíka reynslu forðað-
ist maður áætlunarferðir á meðan
maður myndi, að minnsta kosti
hjá sama sérleyfishafa. Sérleyfis-
hafinn vildi að ég léti bílstjórann
vita af þessu. Ég sagði að ég væri
ekki kominn í bílinn til að rexa í
bílstjóranum. Ef langferðabíl-
stjórar væru svo vitlausir að
skilja ekki hvað slík reynsla fældi
fólk frá ferðum, mætti stéttin
grafa sína gröf mín vegna. Jú, þeir
væru svo vitlausir, sagði sérleyfis-