Morgunblaðið - 14.04.1981, Síða 28

MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 14. APRÍL 1981
36
Minning:
Aslaug Ingibjörg
Ásgeirsdóttir
Fædd 25. október 1920
Dáin 6. apríl 1981
„Hér eru ljós heimsins, borg
sem stendur á fjalli fær ekki
dulist."
Þessi vers úr Mattheusar-
guðspjalli, 5. k., 14. v. komu í huga
minn, þegar ég frétti, að systir
mín, Aslaug, væri komin yfir
móðuna miklu, því það var ekki
nóg að hún væri skærasta ljósið
mitt í mannlegum viðskiptum,
heldur vil ég fullyrða, að það hafi
lýst af mildi hennar til allra sem
henni kynntust.
En hvað snertir, sem í versinu
stendur, borg sem fær ekki dulist
og stendur á fjalli, það má enginn
taka það svo, að Áslaug hafi verið
að hreykja sér, heldur í hógværð
hennar gat hún ekki dulið það ljós,
sem frá henni skein, enda ekki
viljað það, því hún vildi allra
vanda leysa og í þeim efnum vissi
ekki vinstri hendi hvað sú hægri
gerði.
Áslaug gaf mér svo mikið,
brottgengnum bróður sínum. Hún
gaf mér alltaf af nægtabrunni
sínum það fagra og góða sem lífið
hefði mér uppá að bjóða með guðs
handleiðslu, án þess að vera með
ávítur um lifnaðarhætti mína.
Hún var aldrei eins og svo margir
aðrir, þetta áttu að gera og svona
áttu að vera. Þegar ég hugsa til
baka um heilræði hennar, þá
koma helst í huga minn orð
Krists, sem hvergi segir í heilagri
ritningu, þú átt að gera þetta eða
hitt, er hann læknar sjúka. Þá
voru og eru orð hans: viltu verða
heill? Það var leiðarvísir systur
minnar í öllu hennar lífi er hún
tók að sér þann vanda að leiðbeina
öðrum.
Árið 1943 varð Áslaug fyrir því
láni að giftast Gísla Engilberts-
syni og er ég viss um, að þar stigu
þau sín mestu hamingjuspor í lífi
sínu, fegurra hjónabandi hefi ég
vart kynnst. Lífið var erfitt hjá
þeim til að byrja með, enginn dans
á rósum, en kærleikur þeirra í
milli sigraði alla erfiðleika. Þeim
varð þriggja barna auðið: Ingi-
björgu, gift hér í borg, Hafdísar og
Gísla, sem er þeirra yngstur. Og
þau áttu, svo er guði fyrir að
þakka, barnaláni að fagna.
Mann sinn missti Aslaug fyrir
nokkrum árum. Ekki má ég skilja
svo við þessi fátæklegu kveðjuorð,
að ég minnist ekki fósturmóður
hennar. Á barnsaldri missti Ás-
laug móður sína, systkinin voru
mörg og tvístruðust. Þá var það,
að henni var komið fyrir í Hafnar-
firði og lenti þá hjá þeirri ágæt-
iskonu, Ingibjörgu Ófeigsdóttur,
sem gekk henni, i orðsins fyllstu
merkingu, í móðurstað. Sú ástúð
og umhyggja varð Áslaugu að
mesta og besta veganesti sem
henni gat hlotnast út í lífið.
Ingibjörg Ófeigsdóttir var sá
persónuleiki, að ég reyni ekki að
lýsa henni frekar, til þess á ég
ekki nógu sterk orð, en drottinn
blessi minningu hennar.
Það væri svo margt hægt að
skrifa um Áslaugu, en það er von
mín og trú, að það geri mér færari
menn, því að hún var vinamörg.
Þetta er aðeins fátækleg tilraun
til þess að kveðja þessa systur
mína, því mér er það þungur
harmur í hug, að penninn er
stirður í hendi minni, þó svo að
mér sé huggun í harmi, að nú
hefur guð tekið frá þessari lífs-
glöðu konu þjáningar hennar og
tekið hana til sín, þangað sem er
trú mín að þjáning þekkist ei.
Börnum hennar og ástvinum bið
ég guðs blessunar og sendi þeim
hluttekningu mína og bæti við
þessum ljóðlínum úr „Hörpu-
strengjum"; gæti það verið þeim
huggun í harmi.
„Aldrel Jesú elska kólnar
allt hún vermlr likt og xól.
Mikil er hans miskunnseml
mér hann veitir frlð og skjól,
og hji honum hef ég fundlð
himlnperlu sannleikans.
Uf og gleði. Ijós og frelsi,
lofað veri nafnið hans."
Að endingu: fari systir mín í
friði og ég þakka henni allt sem
hún gerði fyrir mig.
Drottinn blessi minningu henn-
Ásgeir H.P. Hraundal
Hinn 6. apríl sl. andaðist á
Landspítalanum Áslaug I. Ás-
geirsdóttir. Hún var fædd 27.
september 1920, að Baldurshaga,
Kirkjuhvammshreppi. Barn að
aldri fluttist hún ásamt ungum
systkinum suður til Hafnarfjarð-
ar. Móðirin var helsjúk. Áslaug
var svo lánsöm að hljóta verustað
hjá heiðurskonu, Ingibjörgu
Ófeigsdóttur, sem þá var orðin
ekkja. Á hennar fallega heimili,
Lækjarhvammi í Hafnarfirði, óist
Áslaug upp. Hún var góðum gáf-
um gædd. Allt lék í höndum
hennar, enda féll henni aldrei verk
úr hendi. Óbugandi viljastyrkur
og sérstök ábyrgðartilfinning
mótuðu allt hennar líf. Óhrædd
gekk hún móti hverjum vanda,
óspör að axla ábyrgð annarra, ef
því var að skipta.
7. okt. 1944 giftist Áslaug Gísla
Ingibergssyni, löggiltum rafverk-
taka. Þau stofnuðu heimili að
Hverfisgötu 99 og byggðu síðan
húsið númer tvö við Langagerði.
Þar dvaldist Ingibjörg, fóstra Ás-
laugar, hjá þeim, þar til hún lést.
Síðustu árin var hún rúmliggjandi
sjúklingur. Verður mér minnis-
stætt, hversu vel henni leið þar og
hversu vel var um hana hugsað.
Heimilið að Langagerði 2 er í
mínum augum sérstök veröld,
einskonar vin í þeim heimi upp-
lausnar og eyðileggingar, sem við
okkur blasir nú hvarvetna. Slíkt
heimili er ekki reistá einum degi.
Það er árangur þrotlausrar vinnu,
samstilltra handa og uppbyggj-
andi hugarfars. Ég er ekki aðeins
að tala um húsið sjálft og þess
fögru innanstokksmuni, heldur
þann anda og þá hamingju, sem
þar hefur ætíð náð að blómstra.
Áslaug og Gísli eignuðust þrjú
börn. Elst er Ingibjörg Sigríður,
gift Sveinbirni Óskarssyni við-
skiptafræðingi og eiga þau fjögur
börn. Næst er Hafdís og yngstur
Gísli Þór. Bera þau heimilinu
gleggst vitni, hvert öðru glæsi-
legra. Hef ég verið svo heppin að
njóta vináttu dætranna beggja.
Gæti ég ekki kosið mér betri vini.
23. okt. 1974 lést Gísli Ingi-
bergsson mjög sviplega. Það var
nístingsköld frétt, sem barst
okkur þann haustmorgun. Við
stóðum sem lömuð og vildum ekki
trúa. En dauðinn spyr ekki um
aldur. Dauðinn spyr ekki um neitt.
Nú hefir hann enn kvatt dyra og
enn er það jafn ótrúlegt og erfitt
að sætta sig við hann. Það er að
vísu ár síðan Áslaug veiktist, en
hún lét ekki bugast fremur venju.
Um tíma virtist kjarkur hennar og
óbilandi andlegt þrek hafa sigrað
sjúkdóminn. En hér þurfti meira
til. Áslaugar er sárt saknað. Við
lyftum ekki framar símtólinu til
að fá hreinskilið álit hennar á
vandamálum hversdagsins. Hún
kemur ekki framar á vettvang
grannvaxin og létt í spori. Börnum
hennar þrem, tengdasyni og ynd-
islegu litlu dótturbðrnunum vott-
um við, fjölskylda mín, dýpstu
samúð. Megi sá kjarkur, heiðar-
leiki og kærleikur, sem einkenndi
líf Áslaugar Ásgeirsdóttur, verða
þeim leiðarljós um ókomna daga.
Helga Friðfinnsdóttir.
Áslaug Ásgeirsdóttir réðst sem
baðvörður að Fossvogsskóla
haustið 1976 þegar leikfimishúsið
var tekið þar í notkun. Mér er vel í
minni þegar þessi prúða og hóg-
væra kona kom til að skoða
vinnustað sinn og ræða um starf
sitt. Hún bar með sér sérstaklega
alúðlegt viðmót drengskapar og
hreinlyndis. Hún reyndist líka
mjög farsæl í starfi og enda
samviskusemin nær einstök.
Baðvarsla er starf sem snertir
alla nemendur skólans. Það er því
mikils um vert að sá sem því starfi
gegnir sé lipur í umgengni og beiti
aðhaldi með lagni. Þetta gerði
Áslaug með þeim hætti að hún var
dáð bæði af nemendum og starfs-
fólki. Umgengni hennar var öll
þannig að fáir vissu af fyrr en öll
verk höfðu verið unnin og aldrei
óánægjuorð yfir neinu. Lífsgleði
hennar var mikil og ég held það
hefði ekki skipt máli hvaða störf-
um hún hefði gegnt, þau hefðu öll
verið jafn vel af hendi leyst. Hún
mældi ekki tíma sinn í mínútum
en alitaf tilbúin að veita liðsinni
sitt. Hag skólans bar hún fyrir
brjósti og var mikið í mun að
skólinn og starfsfólk hans fengi
gott orð. Skólanum er því mikil
eftirsjá í því þegar hún nú hverfur
af starfsvettvangi. Skólanum er
það ómetanlegt að hún skyldi
ráðast til þessa starfs og móta það
viðhorf og þann anda til starfsins
sem henni var lagið. Það er hverri
stofnun mikils virði að hafa
starfsmenn sem rækja starf sitt
svona vel og smita umhverfi sitt
af starfsgleði og áhuga. Það leið
öllum vel í kringum hana og hún
var svo laus við að hlífa sér í
nokkru verki að stundum var um
of.
Áslaug átti ákaflega vistlegt
heimili. En þannig var einnig
samastaður hennar í skólanum.
Baðvarðarherbergið var eins og
hluti áf heimilinu, prýtt með
saumaskap hennar sjálfrar og
öðrum persónulegum hlutum.
Árið 1944 giftist Áslaug Gísla
Ingibergssyni. Þau eignuðust þrjú
börn. Árið 1974 varð hún fyrir því
mikla áfalli að missa Gísla. Ég
veit að það hefur verið henni
þungbært en kunnugir hafa sagt
mér að þá hafi það komið vel í ljós
hversu miklum styrk þessi hóg-
væra látlausa kona bjó yfir. Hún
hélt áfram heimili með börnum
sínum í mikilli ástúð og vináttu.
Að þeim er nú kveðinn mikill
harmur. En það er huggun harmi
gegn að þessi elskulega kona
skilur eingöngu eftir ljúfar minn-
ingar.
Nokkur aðdragandi var að því
að Áslaug kveddi þennan heim.
Hún vissi fyrir alllöngu að hverju
dró. Hún tók því með æðruleysi í
trú á Guð sinn og þann heim sem
við tekur. Hún kvaddi þetta líf
með þakklæti til allra, enda var
hún þeirrar gerðar sem meir er í
mun að gefa en þiggja.
Um leið og ég þakka góð kynni
og prýðileg störf flyt ég börnum,
tengdasyni og barnabörnum inni-
legar samúðarkveðjur fyrir hönd
starfsfólks Fossvogsskóla.
Kári Arnórsson.
Með þessum fátæklegu orðum í
minningu Áslaugar í. Ásgeirsdótt-
Gunnar Ólafsson
— Minningarord
Kveðja frá Menntaskólanum i
Reykjavík.
Gunnar Ólafsson, sem kvaddur
var hinztu kveðju í Fossvogskap-
ellu í gærmorgun, var nemandi í
Menntaskólanum í Reykjavík,
ljúfur piltur og vammlaus.
Það má kannski segja, að miðað
við slysa- og dánartölu þjóðfélags-
ins í heild sé eðlilegt, að svo stórt
samfélag sem Menntaskólinn sjái
á bak einhverjum sinna manna á
hverju ári, en vissulega er það þó
hörmulegra en margt annað, þar
sem langsamlegur meirihluti þess
samfélags er ungt fólk, sem ekki
hefur haft tíma til að uppfylla
þær vonir, sem við það eru bundn-
ar.
Gunnar var vel látinn af nem-
endum og kennurum og söknuður
ríkir meðal þeirra. Fyrir hönd
Menntaskólans í Reykjavík sendi
ég foreldrum hans og systkinum
einlægar samúðarkveðjur og vona,
að þeim megi verða nokkur hugg-
un í því, að góðs drengs er gott að
minnast.
Guðni Guðmundsson
Gunnar Ólafsson fæddist 16.
júlí 1961, sonur Ólafs Gunnarsson-
ar bílstjóra frá Reykjavík, Gunn-
ars Valgeirssonar og Jónu Skafta-
dóttur í föðurætt og Guðríðar
Jónsdóttur húsmóður frá Gjögri,
Jóns Magnússonar og Bjarnveigar
Friðriksdóttur í móðurætt. Gunn-
ar lést af slysförum þann 5. apríl
1981.
Frá Gunnari stafaði alla tíð
mikil orka og athafnasemi. Hann
stundaði íþróttir af miklum krafti
frá barnæsku og fyrir sjö árum
fór hann að snúa sér meðal annars
að hestamennsku. Fórst hún hon-
um með eindæmum vel úr hendi.
Þeir unnu saman til margra verð-
launapeninga til minningar um
samskipti manns og hests.
Gunnar hafði alla tíð verið
góður námsmaður og átt létt með
bókina. Menntaskólinn í Reykja-
vík verður að horfa á eftir einum
besta námsmanni sínum, en
Gunnar var í eðlisfræði 1 sem
horfði til góðs árangurs í Raunvís-
indadeild Háskólans.
Fundum okkar Gunnars bar
fyrst saman 1972 er ég varð hluti
af hans fjölskyldu og hef ég haft
tækifæri til að sjá Gunnar vaxa
frá því að vera ellefu ára gamall
drengur upp í það að verða ungur
maður með það sjálfsöryggi og þá
ábyrgðartilfinningu sem einkenn-
ir unga og gamla, sem vita að þeir
hafa brotið sig frá fjöldanum og
hyggja á eitthvað meira en flestir
gera á ævinni.
Gunnar var ljós yfirlitum, há-
vaxinn, gjörvilegur og fríður sýn-
um. Hann hafði jákvæð áhrif og
viðhorf til alls sem í kringum
hann var á þeim stutta tíma, sem
hann hafði til að sanna ágæti sitt.
Sagt er að Guð taki þá fyrst sem
hann elski mest, og vandleitað var
að eins góðu og björtu mannsefni
og Gunnari Ólafssyni.
Ég horfi harmi sleginn á eftir
Gunnari, en hugga mig við þá
vissu mína, að eitthvert hlutverk
hafi honum verið fengið í hendur
stærra og veigameira á öðrum
stað, úr því hann hefur lokið
hlutverki sínu á þessum verustað.
Ég veit ekki hversu langt verður
þangað til okkar fundum ber
saman á ný, en veit að einhvern
tíma munum við hittast aftur.
Slíkt er lögmál lífsins.
Mágur og vinur,
Tryggvi Pétursson.
Vinur okkar Gunnar Ólafsson
er látinn.
Gunni fæddist 16. júlí 1961, og
var hann einkasonur hjónanna
Guðríðar Jónsdóttur og Ólafs
Gunnarssonar og bjó á heimili
þeirra að Hraunbæ 13 fram á
dánardag.
Flestir höfum við þekkt hann
frá unga aldri, sumir okkar gengu
með honum í gegnum barna- og
gagnfræðanám í Árbæjarskóla.
Að loknu skyldunámi hóf Gunnar
nám við Menntaskólann í Reykja-
vík og hafði stundað þar nám í
tæp 3 ár þegar*hinn hörmulegi
atburður átti sér stað. Við sem
höfum verið þeirrar gæfu aðnjót-
andi að þekkja hann í gegnum
tíðina erum harmi slegnir yfir því
að svo fjör- og hæfileikamiklum
einstaklingi skuli ekki auðnast að
vinna við sjáandi hlið okkar öllu
lengur.
Hver á að fylla hið gapandi tóm
sem eftir Gunna stendur? Það
gerir enginn, enginn er þess megn-
ugur. Þegar fréttin um örlög hans
barst var sem við færum úr einni
tilveru í aðra, leifturhratt, og við
stóðum frammi fyrir ógnvekjandi
staðreynd sem við trúðum ekki og
enn í dag þegar þetta er ritað
erum við vantrúaðir. Nei, úr
þvílíkum hamförum megna hugir
okkar ekki að vinna.
Við biðjum Gunnari allra heilla
og óskum að hvert sem hönd
örlaganna hefur borið hann, megi
hann dvelja sæll og í sátt við
sjálfan sig.
Við vottum foreldrum og systr-
um Gunnars okkar dýpstu og
innilegustu samúð. Minning hans
lifir svo lengi sem við lifum.
Vinir.
Er ég tek mér nú penna í hönd
til að hripa fáeinar línur í kveðju-
skyni til frænda míns og vinar,
Gunnars, er sem vitundin vakni
fyrst til fulls um það, sem orðið er,
að við eigum ekki eftir að hittast
aftur í þessu lífi. Óskiljanleg voru
þau myrku tíðindi fyrst, að slys
hefði hent hann og hann væri
allur, honum verið svipt burt án
fyrirvara. En þannig bera slysin
að og enginn veit hver næstur
hremmist. En ekki mildar það sár
okkar, sem söknum hans og treg-
um. Við horfum aðeins við því sem
orðið er i barnsins spurn sem við
völdum ekki. En þó geymum við
innst í hjarta orð hans er á krossi
leið, geymum vitundina um,
hvernig kærleikur Guðs sigraði
þar myrkrið og dauðann, og
sálmaversið forna svarar spurn-
ingum okkar og bendir okkur til
alls ljóss og lífs:
„Á hrndur íel þú honum.
sem htmna stýrir hora,
það allt er ittu I vonum
og allt. er veldur sorg.
Hann bylgjur getur bundið
ok bugaö storma her.
hann fótstig getur fundið.
sem faert só handa þér.“
(SAImab. nr. 38)
Guðs hönd mildar ávallt og
bætir allt, sem henni er falið, og
við felum henni að blessa og
geyma drenginn góða, Gunna, og
einnig að styðja og styrkja móður
hans og föður, systur og alla hans
ættingja í þessum þungu sporum.
Náð Guðs bregst ekki. Hún er
ný á hverjum morgni, og hún mun
einnig birtast okkur í minningun-
um um allt það sem hugur Gunna
og hjarta átti, minningu foreldra,
ástvina og félaga um hvernig hann
var sem bróðir og vinur, sonur og
félagi, um prúðmennskuna og
hljóða en hýra fasið og hve allar
stundirnar sem við fengum að
njóta með honum voru glaðar og
góðar. Þær verða aldrei fullþakk-
aðar, né heldur allt það sem sýndi
svo berlega hvílíkur efnismaður
hann var til sálar og líkama.
Það þökkum við allt og felum
góðum Guði barnið hans og allt og
alla, sem hann unni.
Jónas, Ester og Gunnar.