Morgunblaðið - 13.08.1981, Blaðsíða 30

30
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 13. ÁGÚST 1981
+
GUÐNI ÓLAFSSON
fyrrum póstur í Vestmannaeyjum,
andaöist í Landakotsspítala 12. ágúst.
Aöalheióur Ólafsdóttir og dætur.
t KJARTAN ÓLAFSSON héraöslæknir, Kaflavík,
er látinn. Ásdís Helga Jóhannsdóttir, Olatur Kjartansson, Karen Jónsdóttir, Marta Kjartansdóttir, Jón Guðmundsson, Grímur Kjartansson og barnabörn.
t
Móöir okkar, fósturmóðir og tengdamóöir,
STEINUNN MAGNÚSDÓTTIR,
fyrrum húsfreyja, Eyvík, Grímsnesi,
lést 8. ágúst í Hafnarbúöum.
Útförin veröur gerö frá Stóru-Borgarkirkju, laugardaginn 15. ágúst
klukkan 14.00.
Jóhannes Kolbeinsson,
Anna Kolbeinsdóttir, Siguröur Pólsson,
Sólveig Kolbeinsdóttir, Páll Pálsson,
Emma Kolbeinsdóttir, Reynir Tómasson,
Jenný Kjartansdóttir, Þorvaldur Þorláksson,
Guörún Jóhannsdóttir, Leifur Friöleifsson.

t Móöir okkar og tengdamóðir,
ARNDIS ARNADOTTIR
frá Bíldudal,
sem lést 6. ágúst, veröur jarösungin frá Bíldudalskirkju föstudag-
inn 14. ágúst kl. 14.00.
Ingvi Samúelsson, Anna Friöbjarnardóttir,
Snæbjörn Samúelsson, Sheila Samúelsson,
Guörún Samúelsdóttir,
Þórunn Samúelsdóttir, Konráð Gíslason.
t
Móöir okkar, tengdamóðir, amma og langamma,
GUDNY BJARNADÓTTIR
frá Hraunsnefi,
veröur jarösett frá Borgarneskirkju laugardaginn 15. ágúst kl. 2.
Stefanía Þorbjarnardóttir, Svava Þorbjarnardóttir,
Olga Þorbjarnardóttir, Kristjén Gestsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Eiginmaður minn og faöir,
ÞÓRÓLFUR ÓLAFSSON,
hæstaróttarlögmaöur,
veröur jarösunginn frá Dómkirkjunni fimmtudaginn 13. ágúst, kl.
13.30.
Þorgeröur Gísladóttir,
Geir Þórólfsson.
t
Faöir okkar. tengdafaöir, afi og langafi,
SIGURDUR SÆMUNDSSON
fré Hallormsstaö í Vestmannaeyjum,
veröur jarösunginn frá Hábæjarkirkju, Þykkvabæ, laugardaginn
15. ágúst kl. 2 e.h.
Torfhildur Siguröardóttir, Óskar Friöbjörnsson,
Björn Sigurösson, Jóhanna Ingimundardóttir,
Þórarinn Sigurösson Perla Björnsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Bróöir okkar og móöurbróöir,
SKEGGI ÁSBJARNARSON,
fyrrverandi kennari,
Laugarnesvegi 40,
veröur jarösunginn frá Laugarneskirkju föstudaginn 14. ágúst kl. 3
e.h.
Þeim, sem vildu minnast hans, er bent á Hjartavernd eöa
Styrktarfélag vangefinna í Reykjavík.
Guólaugur Guðmundsson, Jóhanna Þorsteinsdóttir,
Guöbjörg Guómundsdóttir, Sæmundur Helgason,
Ágústa K. Magnúsdóttír, Sigurður Jónsson,
Soffía Magnúsdóttir, Krístinn Guöjónsson.
Þorsteinn Sveins-
son - Minningarorð
Þorsteinn Sveinsson, vinur
minn og félagi, er fallinn í valinn.
Við sem þekktum hann nokkuð
náið vorum búin að hafa það á
tilfinningunni síðustu mánuðina
að dagar hans væru senn taldir,
enda var Þorsteinn búinn að
ganga í gegn um mikla sjúkdóms-
raun; rannsóknir, uppskurði og
sjúkrahúsvist, allt frá því fyrir
áramót.
Þorsteinn var búinn miklum
lífskrafti. Persónuleiki hans var
óvenjulega margbrotinn, enda
þótt á yfirborðinu hann birtist
mönnum oftast sem hinn trausti
og virðulegi samborgari. í hópi
félaga gat hann verið hrókur alls
fagnaðar, léttur og spaugsamur,
tekið lagið, flutt ljóð eða flutt
þrumandi ræðu.
Þorsteinn var jafnaðarmaður í
húð og hár og fylgdi Alþýðu-
flokknum að málum og var virkur
í starfi sínu innan flokksins til
hinsta dags. Hann hafði mjög
ákveðnar skoðanir á stjórnmálum
og sömuleiðis á þeim mönnum sem
völdust til forystu. Það að vera
Alþýðuflokksmaður var í hans
augum engin trygging fyrir því að
skynsamlega væri staðið að verki í
baráttunni fyrir jafnaðarstefn-
unni. Þetta fengu menna að heyra
óþvegið þegar þannig stóð á. Og
áfram hélt hann baráttunni, sem
virkur flokksmaður, fyrir þeirri
stefnu að efla frelsi, jafnrétti og
bræðralag.
Við Þorsteinn kynntumst fyrst í
gegn um pólitíkina. Ég var þá í
Samtökum frjálslyndra og vinstri
manna en þá var einmitt verið að
vinna að þvi að sameina Alþýðu-
flokkinn og Samtökin. Enda þótt
sú tilraun hafi mistekist fór þó svo
að lokkum að stór hópur Samtaka-
manna gekk til liðs við Alþýðu-
flokkinn eftir að svonefndir
Möðruvellingar og fylgifiskar
þeirra komust til áhrifa innan
Samtakanna. Þar með var samein-
ingarhugmyndin úr sögunni og
reyndar tilveruréttur Samtak-
anna, sem stofnuð höfðu verið til
þess að vinna að sameiningu allra
vinstri manna undir einu merki.
Mér er enn eftirminnilegt að
hafa kynnst Þorsteini Sveinssyni
við þessar aðstæður. Brennandi
eldmóður hans og kraftur var
eitthvað sem sannfærði mann um
að maður væri í réttu húsi, meðal
samherja, og ekki aðeins það,
heldur einnig meðal vina. Ég veit
að ég mæli þessi orð fyrir munn
okkar Reykvíkinganna sem kom-
um til liðs við Alþýðuflokkinn úr
Samtökunum á þessum árum.
En þótt við Þorsteinn höfum átt
samleið innan Alþýðuflokksins,
sem baráttumenn fyrir framgangi
jafnaðarstefnunnar var það þó á
öðrum vettvangi sem ég fékk ef til
vill enn betra tækifæri til að
kynnast mannkostum og hæfileik-
um Þorsteins Sveinssonar. Þetta
var í félaginu íslensk Réttarvernd,
sem stofnuð var á mannréttinda-
daginn, 10. desember 1975.
Þorsteinn var einn af stofnend-
um þessa félags, sem hefur haft
það að markmiði sínu að berjast
fyrir mannréttindum og veita
þeim réttarvernd sem órétti eru
beittir. Fyrstu árin var Þorsteinn
lögfræðingur félagsins. Störf hans
á þeim vettvangi, fyrir þá sem
'miður máttu sín er verðugur
minnisvarði um þann mannkær-
leika og þá mannkosti, sem Þor-
steinn var búinn. Hann átt mjög
auðvelt með að setja sig inn í
vandamá! skjólstæðinga sinna og
virtist alltaf hafa nægan tíma til
að tala við þá sem til hans leituðu.
Það er mikið happ að fá tæki-
færi til að kynnast og starfa með
manni á borð við Þorstein
Sveinsson. Slíkt skilur eftir sig
ómetanlegan lærdóm og veitir
okkur, sem eftir stöndum, kjarn-
mikið og gott veganesti.
Eiginkon, börnum og öðrum
ættingjum Þorsteins Sveinssonar
votta ég mína dýpstu samúð.
Bragi Jósepsson
Andlát Þorsteins Sveinssonar
kom mér ekki á ovart. Hefði ég og
átt að vita, hvert stefndi, en
maður vonar lengi.
Son minn hafði ég sent austur í
Hveragerði, að Þorsteinn setti
nafn sitt inn á stimplun nokkurra
reikninga til Þjóðgarðsins á Þing-
völlum.
Eftir útréttingar í bænum kom
ég að Flókagötu 60 til þess að fara
með þessi plögg til greiðslu. Sonur
minn mælti: „Pabbi, ég kem með
reikningana án áritunar. Hann
Þorsteinn er dáinn."
Ekki oft hefi ég orðið eins einn
og þarna, þar sem ég stóð á
götunni. Það var eins og svo mikið
hyrfi mér.
Við Þorsteinn höfðum unnið
saman á 22. ár á vegum Þingvalla-
nefndar.
Við höfðum verið skólabræður í
Menntaskólanum í Reykavík,
nágrannar vestra, er Þorsteinn
var bæjarstjóri á ísafirði og ég
skólastjóri og prestur í Dýrafirði.
Enn skipti það miklu um kynni
okkar, að við séra Helgi, bróðir
hans og gáfusnillingurinn og
skáldið, vorum góðvinir, námum
saman til prests og tókum saman
kennarapróf við Kennaraskóla ís-
lands.
Samvistir við hann voru hátíð,
þótt löngum gengi hann ekki heill
til skógar.
Þannig var það líka að kynnast
Þorsteini. Séra Bjarni Þorsteins-
son á Siglufirði samdi sína ódauð-
legu „Hátíðasöngva", en þeir
Bjarni og Þorsteinn Sveinsson
voru þremenningar að frændsemi,
og mér fannst alltaf nokkur hátíð,
kynnin á vængjum söngs, að vera
með Þorsteini.
Hún virtist mér t.d. alveg óend-
anleg starfsfórnin, alúðin, umönn-
unin, fyrirgreiðslan, uppörvunin,
málamiðlunin og festan og þraut-
seigjan, er hann lagði fram í þágu
Þjóðleikhúskórsins, enda þótti
fólkinu þar vænt um hann og
þaðan hljómuðu honum bænaljóð í
veikindum hans, eins og í kirkj-
unni í dag.
Þorsteinn var aldrei myrkur í
máli, er varist skyldi eða sótt
fram, málstaðar eða manna vegna,
er hann mat og unni.
t
Útför sonar okkar,
SIGURDAR HARÐARSONAR,
Fjölnisvegi 18,
fer fram frá Dómkirkjunni föstudaginn 14. ágúst kl. 13.30.
Fyrir hönd systkina og vandamanna,
Ulla Siguröardóttir, Hörður Þórhallsson.
t
Þökkum innilega auösýnda samúö og vinarhug viö andlát og útför
mannsins míns og fööur okkar,
SIGURDAR HJALMARSSONAR
bifreiðasmiös,
Langageröi 66, Reykjavík.
Auður Hannesdóttir og börn hins lótna.
Mér er sagt að síðast, er hann
talaði á fundi flokksbræðra sinna
og systra, hafi honum mælst
afburða vel, þótt fjársjúkur væri
hann. Hann ræddi um að sækja
fram á vegi friðar og sátta og láta
málefni ráða, en ekki manngrein-
arálit.
Trygglyndi Þorsteins var næsta
einstætt.
Það birtist ekki síst, þar sem
fósturmóðir hans var, frú Jórunn
Jónsdóttir, enda hafði hún og
systur hennar veitt honum meiri
ástúð og aðhlynningu en talið
verði eða tjáð og hjartað eitt fær
fram rétt.
Þorsteinn vann mörg trúnað-
arstörf á ævi sinni. Gáfur hans
voru ekki mest á yfirborði, en
skapfesta og trúnaður var óbug-
andi. Hann tók og gott lögfræði-
próf og lauk því námi á færri
vetrum en þá var tíðast.
Stundum fannst fljóthuga
manni Þorsteinn dvelja við smá-
muni og setja þá fyrir sig, vilja
athuga um of sinn gang.
En þar gætti samviskusemi
hans og í sínum miklu veikindum
reyndist hann hetja og kom þar til
trú hans, sem var barnslega traust
og hrein.
I trúmálum var hann í senn
frjálslyndur og fastheldinn, og
einkenndi það hann yfirleitt.
Mér þótti alltaf vænt um, hve
mikils Þorsteinn var metinn af
Þingvallanefndum, er hann starf-
aði hjá um meira en aldarfjórð-
ungs skeið.
Eysteinn Jónsson sagði við mig
um hann: „Honum má treysta".
Það gladdi Þorstein mikið á
einni hans hinstu stundu, er þau
Ólafur Jóhannesson og kona hans
báðu mig fyrir alúðarkveðjur til
hans. Þeir Ólafur og Þorsteinn
tóku lögfræðipróf saman.
Þorsteinn átti eiginleika, sem er
minna um nú en áður, ef til vill.
Hann lagði sig fram i umgengni
við fólk.
Þannig sagði gáfuð kona við mig
á ísafirði um hann: „Alþýðuflokk-
urinn tapar á því, að hann Þorst-
einn fer héðan. Hann kemur sér
svo vel við fólk og einkum þá, sem
eiga bágt.“
Er Þorsteinn tók að sér ærið
erfitt og vanþakklátt aukastarf,
sagði einn af ráðuneytisstjórum
Stjórnarráðsins við mig:
„Það er upplagt, að hann Þorst-
einn reyni þetta. hann er gæddur
umgengnis- og mannúðareigin-
leikum í ríkum mæli.“
Þetta starf fór Þorsteini vel úr
hendi.
Skáld var Þorsteinn og kom þar
t.il sönggáfa hans.
Allt má gagnrýna, en lýrísk æð
streymdi um sál hans, skáldskap
og líf.
Ljóðabók gaf hann út undir
lokin: “Ég er ekki að yrkja um-
fram allt til þess að heita skáld, ég
er að kveðja vini mína og ástvini
og kórinn minn,“ sagði hann eitt
sinn við mig, hann vissi að hverju
stefndi, og sú vitneskja varð
einnig að ljóði hans.
Þorsteinn var með afbrigðum
gestrisinn.qg góður heim að sækja
og átti þar hans ágæta eiginkona
Sigríður Þorgeirsdóttir, hlutdeild
að, ríkulega.
Ekki verður hér því sleppt, hve
allt fólk Þorsteins var á hans veg
ástúðlegt, bræður hans nefndur og
ónefndir og systur, er ég hefi
mætt, að ógleymdum börnum
hans.
Yngri sonur Þorsteins vann hjá
mér nokkrar vikur. Allri sveitinni
þótti strax vænt um hann.
Gatan varð mér auð við andláts-
fregn Þorsteins. Vissulega birtist
hún mér á næsta andartaki í
fegurð og gæðum mannvirkja og
fólks.
Og innri sjónum mínum hafði
borist sýn nóttina áður.
Við mér blasti í draumi fjörður
og fjall.
Á ströndinni var hópur fólks að
fagna komu gests, er skip bar að
landi.
Mér fannst, að þar færi vinur
minn, Þorsteinn Sveinsson.
Fólkið var með gleðibragði og
fjallið var yfirnáttúrulega blátt og
himinninn yfir því svo heiður.