Morgunblaðið - 02.09.1981, Blaðsíða 22

22
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 2. SEPTEMBER 1981
+
Eiginmaöur minn,
ALBERT EDWARD GOODLEY,
andaöist á sjúkrahúsi í Exeter 6. ágúst sl. Jaröarförin fór fram 11.
ágúst.
Fyrir mína hönd og barna okkar,
Helga G. Goodley,
„Eajan“,
14 Lovell Close Exmouth,
Devon Ex8 4PW,
England.
t
Eiginmaöur minn,
JACK RICHARD WATT,
veðurfræöingur,
lést í sjúkrahúsi í Denver, Colordo 30. ágúst. Jarösett veröur í
Tulsa, Oklahoma, fimmtudaginn 3. september.
Guörún Karlsdóttir Watt.
+
SVEINN EINARSSON
frá Nýjabæ, Vestur-Eyjafjöllum,
andaöist í Elli- og hjúkrunarheimilinu Grund 21. ágúst. Útför hans
fer fram frá Ásólfsskálakirkju laugardaginn 5. september kl. 2.
Vandamenn.
+
Móðir-'okkar, tengdamóöir og amma,
KRISTÍN EINARSDOTTIR,
Hæöargaröi 50,
veröur jarösungin frá Fossvogskirkju, fimmtudaginn 3. ágúst kl.
10.30.
Sigurður Jónsson, Hólmfríður Jónsdóttir,
Erna Jónsdóttir, Dagbjartur Grímsson,
Birna Jónsdóttir, Haraldur Ólafsson,
Kristinn Sigurösson, Gunnhildur Magnúsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
+
Móöir okkar og fósturmóöir,
KARÓLÍNA GUÐMUNDSDÓTTIR,
vefnaöarkona,
Asvallagötu 10 A,
andaöist aö Vífilstaöaspítala, mánudaginn 31. ágúst.
Jaröarförin auglýst síöar.
Jóhannea Einarsson,
Guómundur Einarsson,
Guörún Þóróardóttir.
+
Móöir okkar, tengdamóöir og amma,
GUÐBJÖRG GUOMUNDSDÓTTIR,
Eyjabakka 6, Reykjavík,
lést föstudaginn 28. ágúst. Kveöjuathöfn veröur frá Háteigskirkju
fimmtudaginn 3. sept. kl. 13.30.
Jarösungiö veröur frá Akureyrarkirkju þriöjuaginn 8. sept. kl. 14.
Haukur Classen,
Hallgrímur Arason, Guörún Ófeigsdóttir,
Björn Arason, Kristin Sveinsdóttir,
Sigríöur Aradóttir, Björn Finnbjörnsson
og barnabörn.
+ Faöir okkar, tengdafaöir, afi og langafi. -
JÓN BERGÞÓR JÓNSSON,
Leífsgötu 28,
sem lést 22. ágúst, verður jarösunginn frá Dómkirkjunni
fimmtudaginn 3. sept. kl. 13.30.
Laurentze Johanne Helgason, Jóhann Helgason,
Siguröur Jónsson,
Kristbjörg Jónsdóttir, Páll Jörundsson,
Paula Jónsdóttir, Páll GuAnason.
Elíse Larsen,
Jón Jónsson, Hjördís Guómundsdóttir.
+ Þökkum innilega auösýnda samúö, viö andlát og útför, fööur
okkar og tengdaföður.
INGVARSÞORVARDARSONAR,
Jón Ingvarsson, Aðalbjörg Siguröardóttir,
Ingveldur Ingvarsdóttir, Arsaell Kjartansson,
Astríóur Ingvarsdóttir, Kristján Guömundsson,
Ingibjörg Ingvarsdóttii,
Fríóa Ingvarsdóttir, Ólafur Jónasson,
Magnea Ingvarsdóttir, Magnús Jónsson,
Sigriður Ingvarsdóttir, Jón Ragnarsson.
Jóhanna Sigurðar-
dóttir - Minningarorð
Fædd 3. de.sember 1906.
Dáin 23. ájíúst 1981.
Nú þegar sumarið er senn á
förum og grasið tekið að sölna er
Jóhanna Sigurðardóttir til moldar
borin.
Jóhanna var fædd í Reykjavík 3.
desember 1906 og voru foreldrar
hennar Sigurður Björnsson bruná-
málastjóri og Snjólaug Sigurjóns-
dóttir frá Laxamýri. Menntun
sína hlaut hún við Menntaskólann
í Reykjavík.
Ung giftist Jóhanna, Sveini Pét-
urssyni augnlækni. Vegir þeirra
skildu en ástríki hélst með þeim
alla tíð. Dætur þeirra eru Snjó-
laug tannlæknir gift Kjartani
Magnússyni lækni og Guðríður
hjúkrunarfræðingur, gift Guðjóni
Böðvarssyni verslunarmanni.
Barnabörnin eru sex. Mesta lífs-
ævintýri Jóhönnu voru dæturnar
tvær og velferð þeirra og fjöl-
skyldna þeirra hennar hamingja.
Um margra ára skeið vann
Jóhanna á Borgarbókasafni
Reykjavíkur. Hafði hún yndi af
bókum, jafnt bókmenntum sem
fræðiritum um hin margvís-
legustu efni. Einnig hafði hún alla
tíð mikinn áhuga á þjóðmálum og
tók afstöðu til þeirra.
Hvar sem Jóhanna fór setti hún
svip sinn á umhverfið.
Grár og daufur hversdagurinrt
breytti um lit er hún hóf frásögn
sem leiftraði af fjöri og þrótti.
Hreinskiptin og einörð var hún en
samúðarfull og góðviljuð.
Höfðingskona er kvödd sem
ætíð var veitandi.
Um árabil lágu leiðir okkar
saman, kynntist ég vel örlæti
hennar og gjafmildi.
Jóhanna mun ætíð vera minnis-
stæð þeim er kynntust henni og
tilveran snauðari án hennar.
Ragnhildur Helgadóttir
Það kemur alltaf óþægilega við
þá, sem missa góðan vin út úr
hringrás þessarar tilveru, hvort
sem sjá mátti fyrir um það, vegna
langvarandi veikinda eða öfugt, og
hvort sem það er vinur sem kveður
eftir margra ára kynningu eða
stutta, það skiptir ekki sköpum.
Nú, þegar Jóhanna Sigurðar-
dóttir, sem skyndilega kvaddi
þennan heim eru þökkuð hlý og
ógleymanleg kynni, er mér efst í
huga hið fölskvalausa vinarþel,
sem henni var meðfætt til allra
þeirra er hún tók tryggð við, hvort
sem þeir stóðu eitthvað upp úr
fjöldanum að metorðum eða
hinna, sem minna fór fyrir. Hún
var þannig af Guði gerð, að búa
yfir heitum tilfinningum til alls
sem hrærðist og var fagurt í
mannlegum samskiptum.
Það er margs að minnast og
verður nú skýrara fyrir hugskot-
sjónum á þessu viðkvæma augna-
bliki, þegar síðasta kveðja er
skrifuð hér, sem langtum betur
má vanda til af undirrituðum, en
ég veit að þar bæta um aðrir mér
færari í þeim efnum.
Mér finnst ekki svo ýkjalangt
síðan Jóhanna heitin stóð á sjö-
tugu og hún hélt upp á afmælis-
daginn með þeim glæsibrag, sem
henni var samboðið, og það fór
ekki fram hjá neinum, að þá sem
oftar kunni hún að upphefja
gleðina í því margmenni sem þar
sótti hana heim og hinn fjölbreyti-
legi samsöngur viðstaddra naut
sín vel við undirspil Carls Billichs.
Þessi dagstund minningarinnar
sannaði okkur þá, að Jóhanna
heitin var yngri en árin sögðu til,
ef svo má að orði komast, því
glæsileiki hennar var í blóma sem
á yngri árum og blikið ljómaði
sem þá í dökkum augum hennar.
Hún verður stutt og því ekki öll
hér sögð minningin um Jóhönnu
heitna, en allar þær sem verða hér
útundan, geymi ég með sjálfum
mér, og þeim verður ekki sleppt,
því þær eru af hinu góða og lýsa
upp og gleðja, þegar nú haustar að
og rökkvar degi. og snjpr og klaki
bana senn blómum sumarsins. Það
minnir okkur á, að lífið fæðist og
deyr í hringrásinni kringum okkur
og því fylgir gleði og sorg.
Jóhanna heitin var mér og
mínum sá vinur, sem aldrei
gleymist, sökum hlýleikans sem
hún miðlaði okkur, og ég þakka
henni fyrst og fremst það, því
hann liggur ekki alltaf á lausu í
samskiptum manna á meðal. Hún
bauð ekki svo til fagnaðar, aðiiún
tæki ekki okkur hjónin inn í þá
veru, og við reyndum að koma þar
til móts, og henni mátti ekki
gleyma, þegar tækifæri gafst að
gjalda í sömu mynt, alveg burt séð
frá því, að hún var tengdamóðir
bróður míns, Kjartans Magnús-
sonar, skurðlæknis, giftur Snjó-
laugu Sveinsdóttur, tannlækni.
Eg lít út um gluggann í sumar-
bústað okkar hjónanna, sem fyrir
réttu ári reis af grunni, og sem
vænta mátti komu ferðalangar,
sem lögðu lykkju á leið sína til að
samfagna okkur. Þegar við vorum
nýflutt inn, kom Jóhanna heitin í
hópi ættingja til að taka þátt í
gleðinni yfir því. Þá eru nú, á
þessari stundu, sem ég fer að Ijúka
skrifum mínum í minningu henn-
ar, farin að fölna grös og gróður,
en vissan er fyrir því, að nýtt líf í
tímanna rás skýtur upp kollinum
næsta sumar, þetta er lögmál
tilverunnar, en tímasetning og
kynni af góðum vini, sem farinn er
veg eilífðarinnar, endurtekur sig
ekki að ári liðnu, en hefur það
fram yfir dauðlega náttúru, að
skilja eftir sig gengin spor, sem
aldrei mást út.
Mér finnst eiga vel við í lok
þessara fátæklegu orða minna um
Jóhönnu heitna, að enda á þeim
ljóðlínum, sem fylgdu í minn-
ingargrein um hjartkæran eigin-
mann hennar, Svein Pétursson
lækni, sem dó fyrir alllöngu síðan,
en þau slitu samvistum, en báru
ætíð hlýju og virðingu hvort til
annars eftir sem áður, því þau
vóru næm á fegurð lífsins alls
staðar í kringum þau:
Yfir um álinn bátinn bar.
blikaAi KÓl um (uid uk mar.
Élt ýtti aA hloin u|f oytfAI þar
ástina ox liíiA. hvar som var.
(M.J.)
Ég votta ættingjum og vinum
hinnar látnu innilega samúð mtna.
Far þú i IriAi.
FriAur GuAs þix blossi.
hafAu þAkk fyrir alit uk allt.
Kristinn Magnússon
Ekki grunaði mig fimmtudag-
inn 20. ágúst, þegar Jóhanna bauð
mér og fleirum í hádegisverðar-
boð, að það yrði í seinasta sinn
sem ég sæi hana. Hún var svo
hress og glöð og átti hlýtt orð
handa öllum. Hún sýndi alveg
sérstakan skilning á að okkur
frænkunum langaði að vera sam-
an sem allra mest yfir sumarið.
Ég á margar góðar minningar
með Jóhönnu úr Jónsnesi, sem ég
vildi þakka henni fyrir.
Ég og fjölskylda mín sendum
ættingjum og vinum Jóhönnu
samúðarkveðjur.
Linda Gunnarsdóttir
Foreldrar Jóhönnu voru Sigurð-
ur Björnsson brunamálastjóri og
kona hans Snjólaug Sigurjóns-
dóttir frá Laxamýri, en Snjólaug
var systir Jóhanns Sigurjónssonar
skálds og þeirra systkina. Man ég
vel eftir æskuheimili Jóhönnu á
Grettisgötu 38, húsbóndinn alltaf
kátur og glettinn og húsfreyjan
mild og blíð. Systkinin voru fjórar
dætur og tveir synir. Látin eru tvö
af þeim á undan Jóhönnu, Elín
Storr og Björn læknir og létust
þau bæði á besta aldri og var þá
mikili harmur í fjölskyldunni. Þau
sem nú eftir lifa, eru Snjólaug og
Ingibjörg og Sigurjón lögreglu:
stjóri sem var þeirra yngstur. í
myndinni um æskuheimili Jó-
hönnu, finnst mér að kærleikurinn
hafi alltaf setið þar í fyrirrúmi.
Þegar ég frétti lát æskuvinkonu
minnar Jóhönnu, var eins oag
dimmdi allt í kringum mig og
veröldin varð öll önnur. Ég hafði
átt langt samtal við hana í síma á
föstudegi, því ég var að fara úr
bænum um helgina og var hún þá
kát og glöð og töluðum við um að
hafa samband strax eftir helgi.
Þegar ég svo kem heim á sunnu-
dag, fæ ég þær fregnir að hún hafi
orðið bráðkvöldd þá um daginn.
Það er margs að minnast eftir svo
langa vináttu. Við kynntumst
fyrst fjórtán ára gamlar í
Menntaskólanum og sú vinátta
rofnaði alrei þrátt fyrir það, að ég
bjó utan Reykjavíkur í 38 ár. Ég
man vel þegar ég fyrst sá Jóhönnu
í skólanum, því hún var svo
sérstaklega falleg, eins og þær
systur allar. Það var svo einkenni-
legt, að við vorum átta skólasystur
sem bundumst sérstökum vináttu-
böndum, en vorum þó alls ekki í
sama bekk. Nú er Jóhanna sú
fjórða sem fellur frá, hinar sem
farnar eru á undan eru María
Thoroddsen, Fríða Proppé og Elín
Nielsen (en hún fluttist til Banda-
ríkjanna úr 2. bekk.) Við sem eru
eftir eru Margrét Helgadóttir,
Lisbeth Zimsen, Jórunn Norð-
mann og ég. Þrátt fyrir það að
sumar okkar voru ekki búsettar í
Reykjavík árum saman, höfðum
við alltaf samband og átti Jó-
hanna ekki hvað síst þátt í því.
Jóhanna talaði oft um það við mig,
hvað hún ætti góðar og umhyggju-
samar dætur og í síöasta samtali
okkar var hún einmitt að segja
mér frá því, að daginn áður höfðu
dætur hennar og fjölskyldur
þeirra verið hjá henni og sagði
mér hve mjög hún hefði notið
þess. Það voru alveg óvenjulega
miklir kærleikar á milli Jóhönnu
og dætra hennar og geta þær nú í
þeirra miklu sorg, huggað sig við
að þær sýndu móður sinni ást og
virðingu til síðustu stundar. Það
var ekkert sem hét kynslóðabil
þar sem Jóhanna var annars
vegar. Unga fólkið í fjölskyldunni
sóttist mjög eftir félagsskap henn-
ar og það svo, að óvenjulegt mátti
teljast. Hún sjálf var svo full af
kærleika, sem hún breiddi yfir
fjölskyldu sína og vini, hún hafði
svo óvenjulega mikið að gefa.
Tómleikatilfinningin heltekur mig
nú, þegar ég veit að ég get ekki
lengur talað við hana um það sem
liggur mér á hjarta, það var eins
og hún kynni alltaf ráð við öllu.
Vináttan er mikils virði í lífi
hvers manns og nú að leiðarlokum
vil ég þakka minni elskulegu
vinkonu allt sem hún gerði fyrir
mig. Ég og börn mín og við
vinkonurnar allar horfum nú með
trega á eftir henni og sendum
dætrum hennar og allri fjölskyld-
unni okkar innilegustu samúð-
arkveðjur. Minningin um hana
mun ætíð lifa í hjörtum okkar.
Vigdís Jakohsdóttir
Kveðja
Hnigin er lilja á haustkvöldi
hún sem á vormorgni reis
Sterkir voru stofnar
Stilkur traustur
Sælir sumardagar
við sólaryl
Frjóvgast fræ
Fögur lifa blóm
þótt hnigi lilja á haustkvöldi.
Vinur (M.GJ