Morgunblaðið - 22.09.1981, Blaðsíða 29

MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 22. SEPTEMBER 1981
37
heim af sjónum var gjarnan efnt
til hátíðar, enda ærið tilefni, því
Páll sigldi með aflann öll stríðsár-
in, þrátt fyrir þá gífurlegu hættu
og skipstapa sem stríðinu fylgdu.
Má nærri geta að mörg hefur
andvökunóttin verið heima hjá
hinni ungu konu, með lítil börn.
Páll þótti afburða dugmikill
sjómaður og ekki nema hraust-
ustu manna færi að vera í skip-
rúmi hjá honum, en drengur góður
og mikill félagi, enda voru sömu
mennirnir með honum ár eftir ár.
Það hefur verið mikið afrek hjá
ungum eignalitlum manni í þá tíð,
að eignast stóran bát, þá voru ekki
sjóðir eða styrkir í að sækja og oft
erfitt að fá lán, en þetta tókst Páli
og árið 1943 kaupir hann annan
bát, Hilmi, í félagi við annan
mann á Þingeyri. Með þeim báti
fórst Páll ásamt allri áhöfn það
sama ár, hér heima við Islands-
strendur.
Eftir stóð 35 ára gömul ekkja
með fjögur börn, þrjú ófermd.
Ekki voru þetta þó hennar einu
raunir þessi árin, því báturinn
hennar, Fjölnir, var sigldur niður
út við England í mikilli þoku einu
og hálfu ári síðar og með honum
fórust 5 menn, þar á meðal Gísli
bróðir hennar. Nú reyndi mikið á
þrek og dug Döddu og stóð hún
alla storma af sér svo aðdáun
vakti og miðlaði gjarnan öðrum of
óbilandi kjarki. Börnum sínum bjó
hún enn sem fyrr gott heimili og
hjálpaði þeim til að afla þeirrar
menntunar sem hugur þeirra stóð
til.
Fyrstu árin vann hún ekki úti,
en seldi oft mönnum fæði, en hún
var ein sú allra besta matmóðir
sem ég hef kynnst, enda smekk-
manneskja og sérlega þrifin, svo
gott var hjá henni að vera. Ég hef
aldrei séð annað eins forðabúr í
kaupstað, eins og var í kjallaran-
um hennar á Þingeyri, né betur
um allt gengið.
Seinna þegar börnin voru gift og
burtu flogin fór hún að vinna í
frystihúsinu og vann þar til ársins
1972, að hún flutti með Þórdísi
dóttur sinni suður í Garðabæ, en
hún hafði þá búið hjá henni og
manni hennar, Kristmundi, í
nokkur ár á Þingeyri, eftir að hún
seldi húsið sitt.
Eg gleymi ekki þeim degi er ég
hitti Döddu fyrsta sinni. Það var í
október 1952 að ég kom í mína
fyrstu heimsókn til Þingeyrar, þá
nýtrúlofuð syni hennar, Sigurði.
Hafði hann sótt mig til föðurhús-
anna og tókum við far með
Esjunni frá Neskaupstað og norð-
ur fyrir land. Hrepptum við held-
ur slæmt veður í ferðinni, sem tók
að mig minnir 4 daga. Ég var
orðin ósköp slæpt og kvoluð enda
ekkert getað etið um borð. Ég
kveið því ósköpin öll fyrir því að
hitta tilvonandi tengdamóður
mína, sem ég vissi að var í
afskaplega háu áliti hjá syni
hennar og mér hafði skilist að hún
væri sérlega ákveðin kona, þótti
mér leitt að valda henni vonbrigð-
um. Stóð ég við borðstokkinn og sá
margt fólk standa á bryggjunni.
Þar kom ég auga á konu, fremur
smáa vexti, hún var sparibúin, í
íslenska búningnum og fínum
frakka og bar sig einkar fallega.
Varla hafði skipið lagst við
landfestar fyrr en kona þessi kom
hröðum skrefum til okkar og
faðmaði son sinn, vatt sér svo að
mér og rak mér rembingskoss.
Með þeim kossi var innsigluð
okkar ævarandi vinátta, sem var
miklu einlægari og traustari en
almennt virðist vera milli tengda-
fólks, enda byggð á gagnkvæmu
trausti og virðingu. Við áttum
margar góðar stundir saman.
Hugsaði ég oft sem svo: „ef ég á
eftir að verða tengdamóðir, þá
vona ég að ég geti orðið eins góð
tengdamamma og hún.“
Mér finnst að Dadda hafi verið
mikil gæfumanneskja, eins og
hver sá er, sem tekinn er til
fyrirmyndar í þeim efnum, sem
mest þykir vert að vel til takist.
Eftir að hún fluttist frá Þing-
eyri var hún hjá okkur tvo vetur
og vann á Dvalarheimilinu Asi, en
var svo hjá dætrum sínum og
nöfnu sinni, Jóhönnu Daðey, þess
á milli og þar til hún flutti á
Hrafnistu. Þai dvaldi hún síðustu
5 árin og undi hag sínum vel.
Þar eignaðist hún marga góða
vini, sem nú minnast hennar með
söknuði.
Dadda var ávallt hress og kát og
félagslynd að eðlisfari. Fyrr á
árum vann hún mikið með Kven-
félaginu Von á Þingeyri. Sat hún
marga „sambandsfundi" fyrir sitt
félag en þeir voru haldnir víða á
Vesturlandi. Kynntist hún þar
mörgum konum og hafði mikla
ánægju af.
Dadda var mjög athafnasöm og
sat aldrei auðum höndum. Afkom-
endum sínum, sem alls eru 36, gaf
hún gjarnan góðar prjónaflíkur,
sem hún gerði í tómstundum
sínum og fallegir heklaðir dúkar
prýða heimili barna hennar. Hún
var stórgjöful og hafði yndi af að
gleðja jafnt skylda sem vanda-
lausa.
Dadda hafði gaman af að ferð-
ast og fór hún margar ferðir með
okkur hjónunum hér innanlands
og eina ferð til Norðurlandanna.
Voru þessar ferðir ánægjulegar og
eftirminnilegar. Það var gott að
ferðast með Döddu, hún hræddist
ekkert og var alltaf til í allt. Oft
gerðum við meinlaus prakkara-
strik, sem við hlógum dátt að
árum saman.
Nú þegar hún er farin frá okkur,
fylgja henni mínar innilegustu
þakkir fyrir samfylgdina í tæp 30
ár, fyrir umhyggjuna og kærleik-
ann.
Þá fylgja henni hjartans beztu
fyrirbænir um góða heimkomu í
landi eilífðarinnar.
Það var gæfa að fá að kynnast
henni.
Sigrún Sigfúsdóttir
Kveðjuorð:
Pétur Þórðarson
Grundarfirði
Fæddur 14. júlí 1944.
Dáinn 20. ágúst 1981.
Það var erfitt að sætta sig við
þá frétt að Pétur Þórðarson,
Grundargötu 10, Grundarfirði,
vinnufélagi okkar, væri dáinn.
Hann var sannur vinur vina
sinna og óhræddur við að láta í
ljós sínar skoðanir þó þær væru
ekki alltaf eins og annarra. Pétur
var ekki þannig persóna sem
auðvelt er að gleyma, hann gat
alltaf lífgað upp á tilveruna þegar
eitthvað bjátaði á og í návist hans
var alltaf gaman að vera.
Með þessari kveðju um Pétur
heitinn sendum við samúðar-
kveðju til hans nánustu.
»(íuA kcíí mór u'ðruleysi
til aA sa*tta mÍK viA þart
som ók fæ ekki hreytt.
kjark til art hreyta þvi
s«‘m ó« »cet hreytt
ok vit til aA icreina þar á milli.“
Andrea Hjórnsdóttir.
Ilrönn Ilarðardóttir.
Minning:
Rannveig Elín
Erlendsdóttir
í dag fer fram frá Dómkirkj-
unni í Reykjavík, útför Rannveig-
ar Elínar Erlendsdóttur, hús-
freyju að Flókagötu 16 hér í borg.
Hún lést 11. þessa mánaðar eftir
fremur stutta en erfiða sjúkdóms-
legu.
Veiga (en svo var hún alltaf
kölluð) var fædd 7. maí 1902 og
hefði því orðið áttræð að vori ef
henni hefði enst aldur til. Foreldr-
ar hennar voru hjónin Þorbjörg
Gísladóttir og Erlendur Guð-
mundsson. Veiga var elst af sjö
systkinum, hin voru: Guðrún Ág-
ústa, húsfreyja í Reykjavík, Stef-
anía Gróa, húsfreyja í Reykjavík,
lést 1964 (móðir undirritaðrar),
Guðmundur, fyrrum starfsmaður
hjá Pósti og síma, Gísli, sjómaður,
fórst með togaranum Ólafi, Sig-
urður, sjómaður, Ragnar, starfs-
maður hjá Hitaveitu Reykjavíkur.
Milli allra systkinanna, var
mikil vinátta og traust samband,
en milli systranna voru alveg
-einstök tengsl. Af þessum tengsl-
um höfum við systkinin ekki farið
varhluta, því við höfum átt ómet-
anlegt athvarf hjá móðursystrum
okkar. Sem dæmi um þessi sterku
tengsl vil ég nefna smá atvik.
Fyrir nokkru hitti ég frænku
okkar, hún sparði mig: „Hvernig
hefur mamma þín það?“ en þar er
móðir mín var löngu dáin, varð ég
undrandi við þessari spurningu og
því fátt um svör, þá leit frænka á
mig og sagði: „Æ, fyrirgefðu, ég
meina Veiga, mér finnst þetta
alltaf ein fjölskylda.“
Á mínum unglingsárum var mér
sagt frá því hversu samrýndar
þessar systur hefðu alltaf verið og
svo mikið gott til í þeim, að þeim
hafi verið gefin nöfnin, Trú, Von
og Kærleikur. Ég varð djúpt
snortin, og lengi vel fannst mér, er
ég heyrði eitthvert þessara orða,
sem verið væri að ræða um þær.
I mínum huga var Veiga stór
kona, hún var ekki há í loftinu, en
hún var stór samt. Hún fylgdist
vel með öllu sem gerðist í kringum
hana og hafði sínar skoðanir sem
hún hélt fast á, enda gat hún ætíð
rökstutt þær.
Árið 1928 giftist Veiga Andrési
Andréssyni vélstjóra, en hann lést
16. október 1980 og varð því aðeins
tæpt ár á milli brottfarar þeirra
úr þessu jarðneska lífi. Þeim
hjónum varð fjögurra barna auðið
og eru þau, tilgreind í aldursröð:
Unnur, húsmóðir, gift Teiti Guð-
mundssyni, Birgir, vélstjóri, lést
árið 1963 var kvæntur Ullu Þor-
valdsdóttur, Þorbjörg, bankaritari
og Sigríður, húsmóðir, gift Svav-
ari Guðnasyni. Barnabörnin eru 5
og eitt barnabarnabarn.
Veiga og Andrés elskuðu og
virtu hvort annað og voru sam-
hent um hag og gengi heimilisins.
Þó kom uppeldi barnanna svo og
umsjón heimilisins að miklu leyti í
hennar hlut, þar sem atvinna hans
var sjómennska, en hann var
lengst af vélstjóri á togurum. En
Veiga unni mjög heimili sínu og
fjölskyldu og þar var heimur
hinnar látnu heiðurskonu, þar var
hana alltaf að finna, enda bar
heimili þeirra þess glöggt vitni.
Þau hjónu urðu fyrir þeirri miklu
sorg að missa einkason sinn,
ungan mann í blóma lífsins og
held ég að þau hafi aldrei náð að
jafna sig eftir það. En þau lokuðu
þau sár innra með sér, enda eðli
þeirra beggja að bera ekki tilfinn-
ingar sínar á torg.
Dæturnar þrjár hafa reynst
foreldrum sínum einstaklega vel í
þeirra veikindum svo og móður
sinni síðastliðið. ár, en Veigu varð
missir eiginmannsins mjög þung-
bær. Ég vona að á engan sé hallað
þó sérstaklega sé minnst á þátt
Þorbjargar dóttur þeirra en hún
hefur búið i sama húsi og foreldr-
ar hennar og verið þeim stoð og
stytta í þeirra veikindum og al-
gjörlega annast móður sína síð-
ustu vikur lífs hennar.
Að leiðarlokum kveð ég Veigu
frænku hrærðum huga og þakklát
fyrir allt, sem hún var mér og
mínum og bið henni guðs blessun-
ar á hinum nýju ókunnu vegum.
Ragnheiður Pétursdóttir
Biíreiðar & Landbúnaðarvélar ht.
Sudurlundxbraul 14 - lle>kja\ik - Simi .‘UHMNI
Verö ca. kr.
75.400
LADAmmm
Muniö að varahlutaþjónusta okkar er í sérflokki. Það var
staðfest í könnun Verðlagsstofnunar.