Morgunblaðið - 27.09.1981, Blaðsíða 40

40
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 27. SEPTEMBER 1981
Útdráttur
úr reisubók
Frásögn af ferð kórs
Langholtskirkju
um Kanada og Bandaríki
Norður-Ameríku
Morgunleikfimí uppá þaki húsa eina í Toronto.
Kór Langholtskirkju er nýlega kom-
inn til landsins úr reisu mikilli um
Kanada. Bandaríkin og Norður-Amer-
íku, þar sem heimsóttar voru íslend-
ingaslóðir. Ferðin tókst með slíkum
ágætum að kórmenn eru rétt að komast
niður á jörðina um þessar mundir sem
vetrarstarí þeirra er að hef jast. Kórinn
var þrjár vikur á ferðum o>? hélt út með
viðamikla efnisskrá, alls 50 lög, sem
samanstóð af gömlum íslenskum sálm-
um, evrópskri kirkjumúsík frá 16du og
17du öld, íslenskum og norrænum nú-
tímaverkum, íslenskum tvísöngslögum
og þjóðlögum og ættjarðarlögum. Með í
ferðum var Ólöf Kolbrún Ilarðardóttir
og söng hún einsöng með kórnum og við
undirleik stjórnandans, Jóns Stefánsson-
ar. Ilefst þá útdráttur úr reisubók kórs
Langholtskirkju, saminn uppúr hlöðum
kórsins og af samræðu við nokkra
meðlimi hans.
Aö morgni hins 13da ágúst lögöu
kórmenn upp í reisu sína frá Keflavík
og lentu í Toronto-borg fimm tímum
seinna.
— Við dvöldum sjö daga í Tor-
onto og héldum þrjá tónleika, svo
menn höföu góöan tíma til aö skoöa
sig um. Toronto er býsna skemmtileg
borg og þar búa 2,3 milljónir manna
og una væntanlega sáttir viö sitt.
Gatnakerfiö þar vakti eftirtekt okkar,
en þaö er skipulagt vel, svo útlend-
ingar komast fljótt uppá lag meö aö
rata á eigin spýtur. Götur liggja
annars vegar noröur-suöur og hins-
vegar austur-vestur og ættu skipu-
leggjendur í öörum löndum aö taka
sér starfsbræður sína í Toronto til
fyrirmyndar. En þó við hefðum létti-
lega komist allra okkar ferða, var
Yongestreet vinsælast og vafalaust
léttist þar pyngjan hjá mörgum, því
kaupahéðnar eru þar margir og
klókir.
Fyrstu tónleikarnir voru haldnir í
húsi sem nefnist „The Science Cent-
er“. Það er viröulegt hús og þar sitja
menn daglangt við vísindarannsókn-
ir, og almenningi standa þar opnar
sýningar ýmiskonar og söfn, og
tónleikar eru þar haldnir viö sérstök
tilefni.
Ekki sýndust forráöamenn í „Sci-
ence Center" búast viö stórtíöindum
af þessum föngulega hópi úr norður-
höfum, og því þótti okkur afar vænt
um hvaö gestir tóku okkur þarna vel.
Eftir sönginn bauö húsiö okkur að
syngja í besta tónleikasal þess, sem
viö gátum ekki þegiö og þótti okkur
það leitt.
Næstu tónleika héldum viö í kirkju
St. Angsars Lutheran, en söfnuöur-
inn þar er aö stofni til skandinavískur
og bauö hann okkur í sína kirkju.
Presturinn, séra Glenn H. Nelson,
felldi sönginn inn í messugeröina í
tveimur pörtum. Aö loknum almenn-
um oröum og bæn, söng kórinn
sálmalög í útsetningu Róberts Abra-
hams og Ólöf söng þrjú lög, en eftir
predikun flutti kórinn evrópsk lög og
tvö nútímaverk íslensk eftir Jón
Ásgeirsson og Þorkel Sigurbjörns-
son. í lokin klappaöi svo allur
söfnuöurinn. En sinn er siðurinn í
hverju landi. í kirkjukjallaranum
veittu menn svo kaffi.
Seinna þennan sama dag sungum
við í öörum stað, þar sem heitir uppá
ensku „Harbourfront". Þarna voru
fyrrum gamlar bryggjur og vöruhús í
niöurníðslu og sáu borgaryfirvöld aö
viö svo búiö mátti ekki sitja og spýttu
i lófana og nýttu plássiö allt í
listastarfsemi ýmsa. Reikna bjartsýn-
ir menn meö því aö framkvæmdum
Ijúki á næsta ári, og er sannarlega
gaman að sjá hvernig dauöum bæj-
arparti hefur verið gefið líf — og
þetta eins og sumt fleira skyldu
menn taka til fyrirmyndar af Tor-
onto-búum. Á bryggjukantinum eru
hinum glæsilega sal „Centennial Consert Hall“, þar sem kórinn söng
vió góóar viótökur.
um, meö þeim útbúnaöi aö gólfiö
snerist einn hring á klukkustund. Þaö
finnst okkur hæfilegur tími fyrir góöa
máitíö og nutum stórfenglegs útsýnis
í allar áttir meöan á því áti stóö.
í Toronto fengu kórmenn viöur-
gerning ágætan á stúdentagaröi
nokkrum en fannst bagalegt, aö hafa
ekki síma á herbergjum. — Allt
skipulag í Toronto var í höndum þess
ágæta manns, Cameron Macaulay,
sem er kvæntur íslenskri konu og
sendum viö þeim hjónum alúöar
Það var kominn 20sti ágúst þegar
viö flugum til Winnipeg. Þar tóku á
móti okkur Birgir Brynjólfsson, kons-
úll íslands í Winnipeg, Haraldur
Bessason, prófessor, og Neil Bardal.
Neil, sem heitir fullu nafni uppá
íslensku Njáll Ófeigur Bárðardalur,
haföi veg og vanda aö móttökunum í
Winnipeg, Ijómandi maður og kald-
hæöinn. Þaö var orótæki hans
„People die to see me“ — en hann
rekur útfararstofu.
Allir voru þarna elskulegir, en
Frá söng kórsins á „Harbour-front“.
heldur fannst okkur tilbreyting lítil í
landslagi og ekki mikið aö sjá.
Winnipeg er staðnaöur bær. En því
má ekki gleyma aó viö vorum
nýkomin frá Niagara-fossunum.
Á sunnudeginum 23ðja héldum viö
okkar fyrsta konsert í Winnipeg, í
kirkju St. Stevens Lutheran, en
kirkjan sú er rekin af fólki aö
íslenskum og enskum uppruna. Þaó
var heitt í veöri þennan sunnudag, og
bætti ekki úr skák aö loftræstiútbún-
aóurinn var stöðvaöur meöan vió
Eins og menn vita, þá var Gimli
byggö fyrir tilviljun eina. íslenskir
landnemar voru komnir eftir mikinn
barning og haröan frá íslandi yfir
hafiö og inn öll vötnin og upp Rauðá
og í Winnipegvatn, en vantaði þar
dráttarbát til aö draga pramma sína
á ákvöróunarstaó. Ætlaöi hópurinn
aö setjast aö á eynni Heklu í
Winnipegvatni, en þetta var að hausti
til og veður ókyrrt og skipstjórinn á
dráttarbátnum ekkert aó skirrast viö
aó skera á taugina í pramma hinna
veitingahús, sýningarsalir, bíó og
tónleikasalir bæöi úti og inni.
Skólar eru þarna líka sem bjóða
uppá námskeió í ólíklegustu efnum.
Gamlan olíudall sáum viö álengdar
liggjandi viö eina bryggjuna og
reyndist þar komin aöstaða fyrir
kafara í bænum. Við sungum þarna
tvísöngslög og þjóölög og ættjaröar-
lög á stóru útisviöi í skínandi fallegu
veöri og Ólöf söng þrjú lög.
Þann síöasta dag sem viö dvöld-
um í Toronto-borg, stigum viö uppí
rútu sem flutti okkur aö þeim víö-
frægu Niagara-fossum. Vorum við
nokkra daga að jafna okkur eftir þá
upplifun. En þaö tekur tímann sinn
að sjá þessa dýrð. Við komum okkur
fyrst fyrir í biðröð og smáfikruöumst
í áttina aö bátum sem fluttu okkur
uppað fossbotni. Fyrst var okkur
uppálagt aö klæðast stökkum sem
lagöi fýluna af eins og gömlum
sjóvettlingum, því úðinn er mikill við
fossinn og betra að vera skjólaóur.
Báturinn setti síðan á fulla ferö og
sigldi eins langt og hann komst fyrir
straumhörku upp aö fossinum. Eftir á
settumst viö á veitingastofu staö-
setta í turni nokkrum þar á bakkan-
sungum, og var kórinn allur í svita-
baði eftir sönginn.
I kirkju þessari sungum viö allt
kirkjulega efniö sem viö bjuggum
okkur út með og Ólöf söng sig inn í
hjörtu áheyrenda eins og annars
staðar.
Þann næsta dag heimsóttum viö
Selkirk og gamla íslendinga á elli-
heimili bæjarins. Þar var okkur tekið
vel sem annars staöar í þessu landi,
og fannst okkur merkilegt aö hitta
fólk sem talaöi íslensku léttilega, þó
þaö hefói aldrei komiö til íslands.
Gamla fólkiö tók hjartanlega undir
íslensku söngvana og svo bárum við
saman bækur viö þetta aldna fólk,
sem mundi margt af ættmennum
sínum á íslandi og gamlar sögur.
Áttum vió þarna sérlega ánægjulega
stund meö gamla fólkinu.
þakkir. Við komuna til Toronto tók á
móti okkur Guömundur Magnússon
fararstjóri, og reyndist betri en eng-
inn meðan við stóöum þar við.
Þessar þrjár stúlkur, Sigrún, Dagbjört og Signý, gengu undir nafninu
„kvenfélagiö“ og eru þarna viA undirbúning hádegisveíslu, sem þær
stóðu fyrir.
Á elliheimilinu í Selkirk. Hannes Sigurgeirsson og Ingveldur kona hans,
Húnvetningar bæði tvö, á tali viö tvær systur, ættaðar úr Húnaþingi.
En það var ekki um annaö aö
ræða en halda áfram feröinni og
daginn eftir vorum viö bókuö í Gimli.