Morgunblaðið - 10.10.1981, Qupperneq 36

36
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 10. OKTÓBER 1981
nt unmn
u {>ú v/irðisi ha-fh þcí hsefileika til cxb benx
serm gó5ur bókhaiciari þar-P ab boficx."
ást er...
... að bíða
eftir bréfi.
TM R«g U.S. Pat Off.-all rlghts reserved
© Los AnQeles Times Syndicate
Nei. vinur. sjón þín er ekki
nÓKU (íóð. því mér sýnist það
öruKfíleKa vera eff!
É(? sé ekki betur en að telp-
an ukkar sé farin að spekúl-
era í strákunum?

Takið busana ekki með valdi
Furðulegt ósamræmi
hjá sjónvarpinu
„Fjölskylda í Reykjavík“ skrif-
ar 7. október:
„Bréf sent útvarpsstjóra, út-
varpsráði, dagskrárstjórum sjón-
varps og lesendadálki Morgun-
blaðsins:
Eftir að hafa horft á sjónvarpið
á þriðjudagskvöld sl. getum við
ekki orða bundist. í þættinum
„Óvænt endalok" var sýnt á við-
bjóðslegan hátt, þegar maður sag-
aði eiginkonu sína í smástykki
með vélsög, í baðkari heimilisins.
Engin aðvörun kom frá sjónvarp-
inu um að mynd þessi væri ekki
við hæfi allra. Oft hefur sjónvarp-
ið þó varað áhorfendur við af
minna tilefni, t.d. föstudaginn 2.
september, er sýnd var leynilög-
reglumynd og var hún þó sárasak-
laus miðað við þennan viðbjóð.
„Óvænt endalok" hafa oft verið
meinlaust grín, þannig að ætla
má, að á þá þætti horfi jafnt börn
sem fullorðnir. Blóðbaðið með
vélsögina minnir á lítið atvik, sem
skrifað var um fyrir ári síðan,
þegar sjónvarpið bannaði birtingu
auglýsingar fyrir bókina „Ljóstoll-
ur“, þegar ógnað skyldi manni
með vélsög. Þá krafðist sjónvarpið
þess að það atriði yrði klippt burt.
Það sem vekur furðu, er það
ósamræmi sem virðist ríkja innan
sjónvarpsins við mat á því hvað
má og hvað ekki.
Þökkum prýðisgóðan umræðu-
þátt sama kvöld um kvennafram-
boðið og leyfum okkur að koma
fram með eftirfarandi uppá-
stungu:
Að sjónvarp og hljóðvarp hafi
skipti á fréttamönnum. Erna
Indriðadóttir sem stóð sig með
ágætum í ofangreindum þætti,
starfi áfram við sjónvarpið og
Helgi Helgason fái starf hennar
við hljóðvarpið, þar sem hann
þyrfti ekki lengur að óttast hið al-
sjáandi auga myndavélarinnar."
Gestur Sturluson skrifar:
„Eins og flestir vita er stundum
tekið fram í dagskrá sjónvarpsins,
að þessi og þessi mynd sé alls ekki
fyrir börn og taugaveiklað fólk.
Um það má deila, hvort svona að-
varanir hafa nokkra þýðingu, þar
sem þær geta bara æst forvitni
krakkanna. En eitt getum við ekki
deilt um, og það er, að það verður
að vera samræmi í þessum viðvör-
unum. Á það virðist mér mikið
skorta. Þarna virðist vera um al-
Gréta skrifar:
„Kæri Velvakandi!
Hvar eru mannréttindin þegar
busavígslur fara fram? Ekki til.
Allir eru teknir með valdi, hvort
sem þeir eru með eða á móti. Hver
annar en menntamálaráðherra
ætti að skipta sér af þessum mál-
um, þar sem hann er yfirmaður
skólamála í landinu. Það þarf til
dæmis að kanna, hvort eitthvað sé
hæft í því, að hæfir nemendur séu
fældir frá skólanum með þessu at-
hæfi. Ég býst við, að fáir kæri sig
um að ganga í gegnum busavígslu,
láta setja hengingaról um háls
sér, standandi uppi á tunnu, þann-
ig að ef tunnan veltur, er viðkom-
andi í stórhættu. Eða láta teyma
sig í reipi um bæinn, með stríðs-
málningu framan í sér. Eða láta
dýfa sér nokkrum sinnum ofan í
fúlt vatn og vera nærri drukknun.
Lesendur geta sett sig í spor bus-
anna, sem þannig eru meðhöndl-
aðir, og það með ofbeldi.
Vissulega eru þeir til, sem njóta
þess að taka þátt í slíkum athöfn-
um og mega ekki til þess hugsa, að
þeim verði hætt. En einnig eru
þeir til sem þjást vegna þessa og
þeirra vegna er þetta bréf skrifað.
Kennari nokkur hefur þegar látið
í ljós álit sitt á þessu í einu dag-
blaðanna og bent á hve hættu-
legur leikur það er að standa uppi
á tunnu með hengingarólina um
hálsinn. Svo að ekki sé minnst á
sálarkvalirnar.
Ég fer því fram á það við hæst-
virtan menntamálaráðherra, að
hann taki þessi mál í sínar hendur
og sjái til þess að busavígslur
verði lagðar niður. Ef hann álítur
sig ekki koma því við, að hann
tryggi þá, að enginn verði tekinn
með valdi, heldur aðeins þeir sem
fúsir eru til leiksins, en hinir látn-
ir í friði. Látum aldrei henda
okkur að virða ekki mannréttindi,
ekki einu sinni í busavígslum.
Með kveðju og þökk fyrir brit-
inguna.“
gert handahóf að ræða. Myndir
sem eru tiltölulega meinlausar eru
taldar varhugaverðar, en hroða-
myndir eru sýndar án viðvarana.
Ég tek hér nýlegt dæmi: Þriðju-
daginn 6. þ.m. var sýnd mynd úr
myndaflokknum „Óvænt endalok".
Myndir þessar eru margar vel ger-
ðar, vandaðar og vel leiknar, en
þessi síðasta mynd, „Sjáumst á
jólunum“, er einhver sú hroða-
legasta mynd sem ég hef séð. Mað-
ur nokkur drepur konu sína, skell-
ir líkinu ofan í baðker og sagar
það þar í sundur eins og rollu-
skrokk. Lætur síðan bútana í
plastpoka og grefur niður í kjall-
aragólfið. Þarna er hann sýndur
eins og slátrari, blóðugur upp
fyrir axlir og blóð upp um alla
veggi baðherbergisins. Nú hefði
mátt ætla, að birt væri ströng við-
vörun um að börn mættu ekki
horfa á þessa mynd. En hvað skeð-
ur? Ekki múff um það. Mér er
spurn: Vita sjónvarpsmenn ekki
hvað þeir eru að sýna? Eða eru
þeir haldnir einhverjum andlegum
sljóleika?
í Guðs bænum, sjónvarpsmenn.
Reynið þið nú að kveikja á per-
unni. Annars fer svo, að slangur-
yrðið „imbakassi" verður sann-
n)ffili,“, íiir/i. tn ðí í-bnal ( 'u [uv.
Sjónvarpsmenn:
Reynið þið nú að
kveikja á perunni