Morgunblaðið - 16.02.1982, Blaðsíða 30

Morgunblaðið - 16.02.1982, Blaðsíða 30
38 MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 16. FEBRÚAR 1982 glaðari, þegar loksins varð af húsakaupum stofnunarinnar þar nyrðra og þar kom að honum voru fengin í hendur tæki, sem voru viðunandi — til bráðabirgða. Ég þekkti ekki il annarra starfa Björgvins en þeirra, er vissu að Útvarpinu og samstarfi okkar á þeim vettvangi, en þykist hinsveg- ar geta fullyrt, að þeir menn er hann átti viðskipti við, hljóti að hafa svipaða sögu að segja og sá er þetta ritar. Mér þykir sem Akureyri sé tómlegri bær án Björgvins Júní- ussonar og hressandi og uppörv- andi viðmóts hans — hafi hann kæra þökk fyrir samveruna. I'áll Heiðar Jónsson Með viðmóti sínu ávann Björg- vin Júníusson sér vináttu ótrúlega margra. Hann bjó yfir mikilli lífs- ATHYGLI skal vakin á því, að afmælis- og minningargreinar verða að berast blaðinu með góð- um fyrirvara. Þannig verður grein, sem birtast á í miðviku- dagsblaði, að berast í síðasta lagi fyrir hádegi á mánudag og hlið- stætt með greinar aðra daga. Greinar mega ekki vera í sendi- bréfsformi. I>ess skal einnig get- ið, af marggefnu tilefni, að frum- ort Ijóð um hinn látna eru ekki birt á minningarorðasíðum Morgunblaðsins. Handrit þurfa að vera vélrituð og með góðu línubili. orku og gieði sem honum tókst vel að miðla öðrum af. Þar sem Baddi Jún fór var glaðværðin við völd. Þrátt fyrir gífurlegt annríki virt- ist manni hann ætíð hafa nógan tíma og væri hann í tímahraki, þá gaf hann sér tíma. Hvernig hann fór að þessu var mér alltaf hulin ráðgáta. Ég kynntist Björgvini fyrst að ráði þegar ég byrjaði að vinna dagskrárefni fyrir útvarpið. Þá vissi ég auðvitað ekkert um slíka vinnu, var algjörlega vankunn- andi. Það kom þó ekki alvarlega að sök, því Björgvin leiðbeindi mér, og betri leiðbeinanda er vart hægt að hugsa sér. Hann hafði lag á því að kenna manni mikið án þess að upphefja sjálfan sig vegna þekk- ingar sinnar og reynslu. Maður varð oft ekki var við að hann væri að hjálpa manni og kenna, hann gerði það á þann hátt að maður fékk sjálfstraust. Þannig var Baddi Jún. Síðustu ár Björgvins Júníusson- ar var mikill uppgangur í starf- semi Ríkisútvarpsins á Akureyri og ég fullyrði að það var mest fyrir hans tilverknað. Hann vann að því máli með ósérhlífni í mörg ár. I þeim efnum er ómögulegt að fylla hans skarð. Þar kemur ekki fnaður í manns stað. Það er öðrum betur lagið að segja frá fjölþættu starfi Björg- vins um dagana. Ég vil aðeins lýsa þakklæti mínu fyrir alla hjálpina og snúningana, sem var langt um- fram það sem skyldan bauð. Ekki síst vil ég þakka fyrir glaðværð- ina. Jafnframt hryggir það mig að hafa ekki þakkað betur fyrir mig meðan tími var til. Fjölskyldu Björgvins óska ég blessunar og huggunar. Guðbrandur Magnússon + Móöir okkar og tengdamóöir. VALGERDUR HALLSDÓTTIR, er lést 6. febrúar veröur jarðsungin frá Fossvogskirkju, miöviku- daginn 17. febrúar, kl. 10.30. Birgir Erlendsson, Bragi Erlendsson, Sigrún Theodórsdóttir, Árnína Guólaugsdóttir. + VALDÍS G. BJARNADÓTTIR, andaöist 4. febrúar aö heimili dóttur sinnar, Gaukshólum 2. Jaröarförin hefur fariö fram í kyrrþey að ósk hinnar látnu. Elín Sigurbergsdóttir, Hans Þorsteinsson, Óskar Sigurbergsson, Ljósbjörg Magnúsdóttir, barnabörn og barnabarnabörn. Maðurinn minn, JÓHANN SIGGEIRSSON, Hagamel 25, andaöist í Landakotsspítala 13. febrúar. Ásdís Eiríksdóttir. Eiginmaður minn, faöir okkar og sonur, ÞÓRÐUR INDRIÐASON, Keisbakka, Veröur jarösunginn frá Breiöabólstaöarkirkju á Skógarströnd í dag, þriöjudaginn 16. febrúar kl. 2 e.h. Arína Guðmundsdóttir og börn, Hansína Anna Jónsdóttir. t Útför eiginmanns míns, fööur og stjúpföður, VILHJÁLMS JÓNSSONAR, vólstjóra, Álftamýri 48, veröur gerö frá Fossvogskirkju, miövikudaginn 17. febrúar kl. 15.00. Þeim sem vildu minnast hans er bent á líkharstofnanir. Agatha H. Erlendsdóttir, og börn. Minning: Kristín Jóhannsdótt- ir frá Goddastöðum Fædd 4. október 1899 Dáin 6. febrúar 1982 I dag er kvödd mín hjartkær föðursystir, frú Kristín Jóhanns- dóttir frá Goddastöðum í Laxár- dal. Kristín var fyrrum veitinga- kona, og rak hún ýmsa kunna veit- ingastaði hér í borg og úti á landi, með miklum myndarskap, enda traust og mikilhæf kona og mikill höfðingi heim að sækja. Mat- reiðslukona var hún af hjartans lyst, og hafði unun af. Ef gest bar að garði, var alveg sama hversu mikið var á borðum, alltaf varð að baka pönnukökur líka. Snyrtimennska skapaði allt um- hverfi hennar og aðlaðandi fram- koma og hið hlýja viðmót, sem alltaf var í fyrirrúmi. Kristín var ákVeðin kona, hafði sínar skoðanir -ótvírætt, hún bar mikla persónu, og var ávallt litið upp til hennar, enda höfuð ættar- innar. Það kemur svo margt upp í hug- ann á kveðjustund. Þá vil ég fá að þakka henni af heilum hug allt það, sem hún var mér, þegar ég var lítil stúlka. Og hún umvafði mig með sinni hlýju allt frá bernsku minni. Gleymi ég aldrei þeim ófáu ferð- um, sem ég fór á fund við hana. Þá fyrst í Breiðfirðingabúð, þar sem hún var með rekstur. Alltaf var jafn vel tekið á móti mér, nú, ef hún var að matreiða, þá sat ég hjá henni niðri í eldhúsi, og svo sann- arlega hafði hún tíma fyrir mig, þrátt fyrir hennar miklu störf, því margt þurfa börnin að fá að vita og læra. Kenndi hún mér að dekka upp veisluborð og brjóta servíettur viftubroti, þá hef ég verið svona átta til níu ára gömul. Frænka mín var barnakennari og vildi því eindregið kenna mér lexíurnar, og ” hvað hún var þolinmóð við mig, ég segi nú bara ekkert annað, því nemandinn ætlaði bókstaflega aldrei að komast í gegn um lestur- inn. Vegna veikinda blessaðrar móð- ur minnar, sem látin er fyrir all- mörgum árum, var alveg sjálfsagt að hafa litlu frænku með sér á sumrum á Ferstiklu í Hvalfirði, en Kristín frænka mín stóð fyrir sumarrekstri þar í áraraðir. Hún Kristín frænka min hugs- aði um mig eins og besta amma. Gleymi ég aldrei tíu ára afmæli mínu, er sendibílstjóri bankaði og spurði eftir afmælisbarninu, rétti mér stóran pakka í brúnum mask- ínupappir, þarna var að finna dúnsæng og kodda, en ekki lét hún þar við sitja, sjálf kom hún svo með fallegt lín utan um þessi nýju rúmföt mín, með útsaumuðum stöfum nýja eigandans. Það er svo ótalmargt, sem kem- ur í hugann. Frænka mín var afar snyrtileg kona, geymdi aldrei neitt af heim- ilisstörfunum, vann allt jafnt og þétt, sem þurfti að gera hverju sinni. Þá átti hún sérstakan stól, sem hún settist jafnan í og vann í höndum, bæði prjónaði og hekiaði öllum stundum, sem hún gat. Eru flíkurnar ófáar, sem bæði ég og aðrir eiga eftir hana, því hún hugsaði vel um sína. Sárast þykir mér, að ég gat aldrei launað henni fyrir allt það, sem hún gerði fyrjr mig. Frænka mín byrjaði að kenna sér meins sl. vor af þeim sjúkdómi §em náði svo yfirhöndinni og slökkti á síðasta lífsneista hennar aðfaranótt 6. febrúar sl. Hún barðist af svo miklum dugnaði, að aldrei var að sjá eða heyra, að hún óttaðist nokkuð. Og veit ég, að hún hefur fengið góða heimkomu fyrir allt það, sem hún gaf af sjálfri sér. Þá veit ég að blessaður faðir minn, sem látinn er fyrir 4 árum, hefur komið á móti henni og rétt henni höndina og leitt hana inn í þann dýrðarljóma sem beið henn- ar. Frænka mín fylgdist svo vel með, þrátt fyrir hennar miklu veikindi, að hún spurði mig í síð- asta sinn er ég sá hana, það var á þorláksmessu, hvernig okkur liði í nýja húsinu og hún hafði áhyggjur af því, að það væri kannski of kalt. Dillandi hlátur geymum við í hugum okkar, því allsstaðar þar sem hún var var kátt á hjalia. Að síðustu vil ég þakka frænku minni af hjarta fyrir allt það, sem hún var mér og minni fjölskyldu, og bið ég góðan Guð að gæta henn- ar. Sendi ég börnunum hennar, tengdabörnum, ömmubörnum, og öllum ástvinum mínar innilegustu samúðarkveðjur. Anna Ingibjörg Benediktsdóttir Það var mikil lífsreynsla fyrir þann, er þetta ritar, að vera ráð- inn í vegavinnuhóp hins kunna verkstjóra, Lýðs Jónssonar, sumarið 1943. Lýði hafði verið fal- ið að endurbæta veginn í Langadal við Isafjarðardjúp, kanna mögu- leika á og jafnframt undirbúa vegalagningu upp á Þorskafjarð- arheiði, sem var erfiðasti tálminn á vegasambandi yfir heiðina. Ég var samferða hópnum, er lagði frá Reykjavík sjóleiðina til Isafjarðar með Esjunni, og þá kynntist ég fyrst að marki eigin- konu Lýðs, Kristínu Jóhannsdótt- ur frá Goddastöðum, sem til mold- ar er borin í dag. Öll er þessi ferð mér minnis- stæð, dvölin á Isafirði, ferðin með Fagranesi inn Djúpið og dagarnir á Arngerðareyri, en þar var dval- ið, þar til lokið var að slá upp tjaldbúð fremst í dalnum nálægt ósum Langadalsár. Það var mikill svipur yfir þeim hjónum, Lýð og Kristínu, og mað- ur varð fljótlega var við þá virð- ingu, er þau nutu, hvar sem þau komu. Þá voru þau þeim góðu kostum búin að vera í ríkum mæli félagslynd, — þannig standa sum- urin tvö í Langadalnum sem eitthvað alveg sérstakt í minni mínu, hvað félagslíf áhrærir. Þar var spilað, teflt, aflraunir og íþróttir stundaðar, farið í leiki, út- reiðartúra, á dansleiki og jafnvel stiginn dans á staðnum. Allt var þetta hægt, þótt frítíminn væri sá minnsti, er ég minnist, þau 12 sumur, er ég var viðloðandi vega-, fyrirhleðslu- og brúarvinnu. Risið úr rekkju fyrir klukkan 7 að morgni og unnið til kl. 7 að kveldi nema á laugardögum, en þá var hætt kl. 6. — Þá tóku vörubílstjór- arnir aldrei krónu fyrir að sel- flytja allan mannskapinn langan veg, þótt farnar væru margar ferðir en kepptust frekar um að fá að gera það. Þetta allt hefði ekki verið hægt án góðs skilnings þeirra hjóna, Lýðs og Kristínar Jóhanns, því að þau hjónin tóku þátt í þessu öllu, eftir því sem aðstæður leyfðu og voru oft hinn drífandi kraftur að baki. — Þessar línur eru til komnar fyrir það, að er ég frétti lát sóma- konunnar Kristínar Jóhanns, streymdu til mín minningar frá þessum tveim sumrum, þá er bjart var yfir heiminum og gaman að vera til. Stríðsgæfan hafði snúist lýðræðinu í vil og lýðveldi íslands í sjónmáli, — er sú stóra stund rann upp var dansað í tjaldbúðun- um, sem þá voru komnar innar- lega í Langadalinn. Við höfðum þegar lagt til atlögu upp heiðina með frumstæðustu verkfærum, hökum, járnköllum, skóflum, — bílarnir komu svo í humátt á eftir, en hesturinn og kerran dugðu okkur betur. Það var ótrúlegur gróandi í öllu, náttúran skartaði sínu fegursta og er leið á sumarið var allt krökkt af berjum í hlíð- inni. Þá tókst flokknum það ótrú- lega, að ná upp á heiðina að haust- nóttum, þar lögðust allir á eitt og starfsorkan var á stundum með ólíkindum. Öllum leið vel og það er trúa mín, að þeir er unnu í flokkn- um og nú eru enn á lífi minnist þessara tíma fegurðar og heið- ríkju með mikilli ánægju. — Ég lét hugann reika til baka og svo mjög sóttu að mér minn- ingarnar, að þær létu mig ekki í friði og fylgdu mér inn í draum- heima. Var ég hissa, er ég vaknaði, yfir skýrleika draumanna og kom hér fram það, sem skáldið ísfirska orti uppi á heiðinni tveim árum seinna: „Vegavinnu mætra manna/minningar í huga geymi.“ Að flokkurinn var svona samstillt- ur var ekki síst að þakka ágætu atlæti og viðurgjörningi í tjald- búðunum en þar stjórnaði Kristín Jóhanns af þeirri atorku og reisn að af öllu bar er ég þekkti til þann tíma er ég starfaði hjá vegagerð- inni. Kristín Jóhanns var vel gerð og glæsileg kona með stóra lund, hafði sitt fram hávaðalaust en með einurð og festu. Frá þessum tveim löngu liðnu sumrum mikilla tímahvarfa í íslenzkri sögu og at- vinnuháttum á ég þessari konu svo ótal margt að þakka. Ríkan skilning á högum mínum, en ég var þá óþroskaður og viðkvæmur stráklingur, er hafði ekki að fullu náð sér eftir örlagarík veikindi. Alla tíð síðan hefur mér verið það ljóst, hve skilningur og rétt teg- und samúðar fær miklu áorkað í lífinu er á móti blæs og hve illa þeir eru staddir, er fá ekki notið slíkra hlunninda, sem á stundum jaðra við forréttindi. Þó að nú séu brátt liðnir fjórir áratugir og ég hafi lítið samband haft við Kristínu Jóhanns utan þess að verða var við góðvilja og höfðingslund í nálægð og úr fjar- lægð, — þá þótti mér rétt að rifja þetta upp, tylia um stund tá við fótskör minninganna, því að á mig leggst, að ég eigi þessari konu drjúga skuld að gjalda. Megi blundurinn, blakki, stóri, verða þessari ágætu konu náðugur. Bragi Asgeirsson Þegar atvinnutækifærum bændaþjóðfélagsins íslenzka fór að fækka um aldamótin síðustu, flykktist unga fólkið í þéttbýlið í leit að menntun og atvinnu. Heim- ilisfólkið, sem eftir varð í sveitun- um, gat sjaldan stutt þessi ung- menni til langs náms, og beinir námsstyrkir voru nær óþekktir. En þau voru haldin ríkri þekk- ingarþrá og trúðu á framtíð lands og þjóðar. Bjartsýni og kjarkur tókust á við landlæga sjúkdóma og féleysi. Vissulega urðu ekki allir sigurvegarar í þeirri viðureign, en mörg ótrúleg afrek voru unnin í landi stórra vona. Stuðningur framsýnna ráðamanna og efna- manna réði oft úrslitum. Árið 1918 hélt ung og gáfuð stúlka, Kristín Jóhannsdóttir, frá stóru heimili í Dölum til Reykja- víkur. Lífsdraumurinn var að ljúka kennaraskólanámi, sem þá tók tvö ár. En faðirinn, sem varð ekkill árið áður, gat ekki þrátt fyrir góðan vilja stutt börn sín til framhaldsnáms. Kristín, sem var tápmikil og upplitsdjörf, hélt á fund Thors Jensens og konu hans og leitaði stuðnings. Vel mun þeim hjónum hafa litizt á stúlkuna, því að þetta reyndist auðsótt mál og kom fljótt til álita frekara nám í

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.