Morgunblaðið - 23.02.1982, Blaðsíða 30

38
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 23. FEBRÚAR 1982
+
Eiginmaöur minn,
KRISTINN ÓLAFSSON
frá Kiöafelli,
Háaleitisbraut 26,
lést þann 20. febrúar.
Lilja Ösaurardóttir Thoroddaen.
+ Móðir okkar, tengdamóöir og amma,
LAUFEY K. LILLIENDAHL,
lést sunnudaglnn 21. febrúar.
Ágústa Einarsdóttir, Guöjón Styrkársson,
Gestur Einarsson, Laufey Guöjónsdóttir,
Péll Einarsson, Einar Guöjónsson,
Ragna Pélsdóttír, Þórdís Guöjónsdóttír.
Faöir okkar og tengdafaöir,
BÖÐVAR PÁLSSON,
fyrrum kaupfélagsstjóri,
lést aö Hrafnistu hinn 20. febrúar.
Útförin veröur auglýst síöar.
Þóra Böðvarsdóttir,
Auður Böövarsdóttír, Héöinn Finnbogason.
t
PÁLL SIGURGEIRSSON,
Hvassaleiti 153,
Raykjavik,
fyrrum kaupmaöur é Akureyri,
andaðist í Landakotsspítala sunnudaginn 21. febrúar.
Steinunn Theodórsdóttir, Gytfi Pálsson,
Ellen og Sverrir Pálsson,
Helga I. Helgadóttir.
Móöir okkar og tengdamóöir, amma og langamma,
HANNESÍNA BJARNADÓTTIR,
Mjallargötu 8, ísafirói,
lést i Landspítalanum sunnudaginn 21. febrúar.
Sjöfn Magnúsdóttir, Jóhannes Porsteinsson,
Margrét Magnúsdóttir, Jón F. Þórðarson,
Bragi Magnússon, Lára Steinþórsdóttir,
Sigurlaug Magnúsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Konan mín og móöir okkar,
HÓLMFRÍÐUR VIGDÍS JÓNSDÓTTIR
frá Æðey,
Laugateigi 4,
lést 19. febrúar. Útförin fer fram frá Laugarneskirkju miövikudag-
inn 24. febrúar kl. 15.00. Guöjón Finnbogason,
Ása Guörún Guójónsdóttir,
Sigríöur María Guöjónsdóttir.
Sonur minn og faðir okkar,
SNORRI STURLUSON,
Ásgaröi 159,
Reykjavík,
andaöist föstudaginn 19. febrúar.
Sigríöur Þóröardóttir,
Emilía Kristjánsdóttir,
Halldór Snorrason, Guörún Snorradóttir,
Agnes Snorradóttir, Elísabet Snorradóttir,
Magnús Snorrason.
Bróöir minn,
JÓN STURLAUGSSON,
Skúlagötu 58,
veröur jarösunginn frá Fossvogskirkju mánudaginn 1. mars kl.
10.30.
Þóróur Sturlaugsson.
+
Systir okkar og fóstursystir,
KRISTLAUG PÉTURSDÓTTIR,
veröur jarösett frá Fossvogskirkju miövikudaginn 24. febrúar kl.
1.30.
Blom afþökkuö LHja pétursdóttir,
Laufey Pétursdóttir,
Arndís Jóhannesdóttir.
Guðmundur Júlíus
Jensson - Minning
„Af eilífdarljÓHÍ bjarma ber,
sem brautina þungu greidir.
Vort líf sem syo stutt ojj stopult er,
þad stefnir á ædri leidir.
Og upphimni fegri en augað sér
mót öllum oss fadirinn breiðir.**
(K. Benediktsson)
Það er margs að minnast þegar
góður vinur er kvaddur í hinsta
sinn — og leiðir hafa legið saman
meira og minna um 45 ára skeið.
Vorið 1939 hófum við Lúðvík A.
Jóhannesson búskap okkar, en
maðurinn minn var bróðir fyrri
konu Guðmundar Jenssonar,
Aðalheiðar Jóhannesdóttur.
Þau Guðmundur höfðu verið
búsett í Hafnarfirði um tveggja
ára skeið, en fluttu nú til Reykja-
víkur. Það varð úr, að við tókum
sameiginlega á leigu stóra hæð,
bjuggum þar í eitt ár. Festum þá
kaup á tveggja hæða húsi með
stórri risíbúð á Bragagötu 29a.
Þar bjuggum við þar til í ársbyrj-
un 1946, að við fluttum í Barma-
hlíð 26, — hús sem þeir mágar
byggðu saman. Þar bjuggum við
um okkur og undum vel okkar hag.
Börnin komu eitt af öðru á þess-
um árum. Þau urðu fjögur hjá
hvorri fjölskyldu.
Um 1946—’47 kom Guðmundur í
land — hætti á sjónum. Hann
vann síðan á næstu árum mikið að
félagsmálum sjómanna. Atti sæti
í samninganefnd farmanna og
fiskimanna, varð ritstjóri sjó-
mannablaðsins „Víkings", formað-
ur Félags íslenskra loftskeyta-
manna, síðast heiðursfélagi þar.
Þetta voru indæl ár. Börnin uxu
úr grasi og með þeim tókst sú vin-
átta og tryggð sem haldist hefur æ
síðan. Saman var starfað og glaðst
yfir því sem áunnið varð. Guð-
mundur var ávallt reiðubúinn,
hjálpsamur, greiðvikinn, sam-
vinnuþýður og ósérhlífinn —
drengskaparmaður í hverju og
einu.
Mér verða minnisstæðust, þegar
ég lít til baka, frumbýlisárin á
Bragagötu. Guðmundur sigldi þá
sem loftskeytamaður öll stríðsár-
in á milli landa með Kötlu, sem
var mikið í Englandsferðum. Það
voru engar skemmtiferðir á þeim
árum. Hann hafði orðið fyrir slysi
á fæti, sem gjörði það að hann var
með gipsumbúðir upp að hné í
nærri 5 ár. Við kvöddum hann oft
með þungum huga og kvíða, þegar
hann fór til skips. Oft kvalræði sú
hugsun — „hvað verður ef skipið
verður skotið í kaf, hvernig má
hann bjargast með þessa þungu
sökku á fætinum?" Hugrekki hans
og karlmennska var slík að aldrei
heyrðist æðruorð. Saman var að
segja um Aðalheiði, um þetta
mátti ekki tala, en margar voru
kvíða- og áhyggjustundirnar þeg-
ar fregnir um slysin bárust af haf-
inu. Móðirin beið með börnin sín
heima milli vonar og ótta.
Mikil var gleðin þegar skipið
kom að landi og húsbóndinn
heimtur heill frá helju. Guðmund-
ur var mikið hraustmenni að
burðum, snarpur í skapi — og
gjarnan í svörum ef svo bar undir,
— glæsilegur og gunnreifur, allra
manna skemmtilegstur á glöðum
stundum. Hann hafði mikið yndi
af ljóðum og hafði þau á hrað-
bergi, þegar við átti. Las mikið,
sögumaður var hann góður, enda
greindur vel og fróður um menn
og málefni, hafði víða farið og
kunni frá mörgu að segja.
Guðmundur missti fyrri konu
sína Aðalheiði árið 1953. Börnin
voru fjögur, það elsta sonur 16
ára, yngst stúlka á 3ja ári. Það var
mikið áfall fyrir okkur öll. Við
höfðum þá þessar tvær fjölskyldur
búið undir sama þaki í full 13 ár,
átt gleði og sorgir saman sem ein
fjölskylda. Þótt barnahópurinn
væri nokkuð stór minntist ég þess
ekki að þar kæmi upp nokkuð
vandamál, allt var rætt af vin-
semd og skilningi, ávallt unnið
saman að uppbyggingu heimil-
anna og velferð af miklu kappi og
dugnaði, oft lögð nótt við dag ef í
það fór að ljúka þurfti verki sem
enga bið þoldi. Aðalheiður var
afburðamyndarleg í sínum verk-
um og heimilishaldi, saumaði flest
á börn og sjálfa sig. Þar var mörg
falleg fíkin unnin, af litlu efni —
og saumað upp úr gömlu. Sauma-
vélin gekk oft fram á nótt. Þau
Guðmundur áttu myndarlegt og
falleg heimili, byggt upp með sam-
einuðu átaki þeirra beggja og at-
orku.
Missirinn var mikill og sár. En
Guðmundur var lánsamur. Að
tveimur árum liðnum kvæntist
hann öðru sinni ungri og glæsi-
legri stúlku. Guðmundu Magnús-
dóttur, ættaðri af Eyrarbakka.
Mannkostir þeirrar konu komu
fljótt í ljós er hún gekk inn í móð-
urhlutverkið og tók að sér umönn-
un og uppeldi barnanna allra fjög-
urra. Allir geta ímyndað sér hve
erfitt og ábyrgðarmikið starf það
var fyrir unga konu. Einlægni
hennar, elskulegt hjartalag og við-
mót vann traust og virðingu barn-
anna. Umhyggja hennar og ástúð
til þeirra, og síðar barna þeirra,
hefur fært henni ríkuleg laun og
gleði er mér óhætt að segja, sem
nú mun verða til að létta henni
sára sorg og aðskilnað við ástvin
sinn eftir 27 ára sambúð.
Þau Guðmundur og Munda
eignuðust 3 börn, sem nú eru öll
uppkomin og hið efnilegasta og
mannvænlegasta fólk.
Af börnunum sinum frá fyrra
hjónabandi hafði Guðmundur
misst elsta barnið, soninn Karl,
sem lést langt um aldur fram,
viðskiptafræðingur að mennt, orð-
inn framkvæmdastjóri við stórt
fyrirtæki hér í borg. Hann lét eftir
sig konu og tvær ungar dætur. Hin
börn Guðmundar eru öll á lífi —
gift og barnabörnin orðin 7.
Stór er nú hópurinn sem sér á
eftir elskulegum föður, afa og
tengdaföður. Oft hefur verið
„þröng á þingi“ þegar allur hópur-
inn hefur verið saman kominn hjá
þeim hjónum á Hagamel 16.
Aldrei hefur aidraðri systur eða
bróður verið gleymt, eða gömlum
vinum af beggja hálfu. Mér og
mínum börnum hafa þau hjón
sýnt einstaka tryggð og með
frændsystkinahópnum er mikil
vinátta og hlýhugur.
Ég þakka af alhug allar elsku-
legar samverustundir sem ég hef
notið á heimili þeirra, vináttu og
tryKKÖ við mig, ekki hvað síst eftir
andlát mannsins míns 1971. Það
var gott að koma á Hagamel 16,
rifja upp gamlar minningar frum-
býlisáranna, finna hinn hressandi
blæ sem mér fannst alltaf leika
um Guðmund — „svala hafblæ",
+
Eiginmaður minn, faöir okkar, tengdafaðir og afi,
GUÐMUNDUR JENSSON,
fyrrverandi ritatjóri,
Hagamal 16,
lést þann 11. febrúar sl. Jarðarförln hefur fariö fram í kyrrþey, að
ósk hins látna.
Þökkum auösýnda samúö.
Guðmunda Magnúadóttir,
Elísabet Guómundsdóttir, Svainn Jónsaon,
Jens A. Guömundsson, Valgeröur Hallgrímsdóttir,
Sígríóur Margrét Guömundsdóttir, Svavar Egilsson,
Þórdís Guömundsdóttir, Friórik Sigurösson,
Arnór Guómundsson,
Rafn Guömundsson
_______________________Qfl barnabörn.____________________
sem hélt honum sífellt ungum —
eins og hafinu sjálfu. Ég kveð
Guðmund Jensson með sárum
söknuði og trega. Friður guðs sé
með honum.
Guðmundu, börnum og barna-
börnum og öldruðum systkinum
votta ég innilegustu samúð mína
og barna minna innanlands og
utan.
Guð blessi minningu hans.
Ingibjörg Vilhjálmsdóttir
Hinn 11. febrúar sl. lést Guð-
mundur Júlíus Jensson, fyrrver-
andi loftskeytamaður og ritstjóri
Sjómannablaðsins Víkings, á 77.
aldursári. Þegar kona Guðmundar
hringdi til okkar hjónanna að
morgni sama dags, brá okkur satt
að segja mjög við þessa fregn. Við
vissum ekki til að hann hefði átt
við sérstaka vanheilsu að stríða
undanfarið og þá dettur manni
ekki dauði í hug. En enginn veit
hvenær kallið kemur og nú er
hann horfinn, vinur okkar, sem
mig langar til að minnast með
nokkrum orðum.
Fundum okkar Guðmundar bar
fyrst saman sumarið 1929 um borð
í togaranum Belgaum, þar sem við
vorum báðir kyndarar. Þetta var
fyrsta sjóvera mín og ég því al-
gerlega óvanur þessu erfiða starfi.
Auk þess var ég óharðnaður skóla-
strákur og því raunar ekki fær um
að leysa þetta svo af hendi að vel
væri. Guðmundur hafði þá verið
tvö ár í siglingum í erlendum skip-
um sem kyndari og undirvélstjóri
og hafði um hríð verið kyndari á
Belgaum. Ég minnist þess hvað ég
fyrirvarð mig oft fyrir viðskilnað-
inn á vaktaskiptum, þegar
kannski hafði ekki unnist tími til
að hífa upp öskuna sem var hlut-
verk kyndarans m.a. Ætlaði ég að
gera það eftir að mótkyndari minn
hafði tekið við. Sjálfsagt hefur
Guðmundi sýnst að mér veitti ekki
af hvíldinni, því viðkvæðið hjá
honum var jafnan, ef þetta kom
fyrir: „Blessaður vertu ekki að
þessu. Það eru komin vaktaskipti
og mig munar ekkert um þetta".
Þetta fleytti mér yfir erfiðasta
hjallann og með tímanum lærðist
starfið og þrekið efldist, svo hægt
var að skila sínum hlut. En því
hefur mér orðið þetta svo minn-
isstætt að ekki hef ég í annan tíma
verið manni mér ókunnugum og
óskyldum þakklátari fyrir aðstoð
en þarna. Síðar vorum við saman
nokkurn tíma á sama skipi, en þá
var Guðmundur 2. vélstjóri. Þessi
kynni okkar um borð í Belgaum
leiddu síðan til vináttu sem ekki
hefur fallið skuggi á.
Guðmundur Júlíus Jensson var
fæddur 7. júlí 1905 að Hóli, Ön-
undarfirði. Foreldrar hans voru
Jens Albert Guðmundsson kaup-
maður á Þingeyri, Dýrafirði, og
kona hans, Margrét Magnúsdóttir
ljósmóðir. Eftir barnaskólanám
var hann einn vetur í Héraðsskól-
anum að Núpi og 3 vetur í Heima-
vistarskólanum að Hrafnseyri.
Gagnfræðaprófi lauk hann við
Menntaskólann í Reykjavík, 1922.
Ekki varð þó skólaveran lengri að
sinni, þó námshæfileikar væru
fyrir hendi í ríkum mæli. Hann
hafði ungur byrjað sjómennsku
eða 12 ára. Faðirinn dó það sama
ár og eftir stóð móðir með stóran
barnahóp, systkinin voru 11. Á
uppeldisslóðum Guðmundar var