Morgunblaðið - 23.02.1982, Blaðsíða 36

44
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 23. FEBRÚAR 1982
°]?K UnnrriQ1
?-/r
„ þú Gporar ut teppið í "
mínútur í þrjú!
J*ja, stýrimaóur. Hvað er að?
HÖGNI HREKKVÍSI
„5KITT AP VlP 6ÁTUM EKKl TEKIP HCÖNA MEÞ. "
Guðbjörg Guðmundsdóttir:
Athugasemdir um sjón
varpsdagskrá, trúmál
og fóstureyðingar
Kæri Velvakandi.
Mér þykir alltaf gaman að
líta yfir dálka þína og sjá
hvað fólk skrifar. Skrítið þyk-
ir mér hve sumir eru leiðir á
Morgunvöku Páls Heiðars og
félaga. Mér finnst það ágætur
þáttur, fróðlegur oft og
skemmtilegur og komið víða
við.
Eg held að við höfum nóg af
allra handana kjaftæði, bæði í
útvarpi og sjónvarpi, þó þar
fyrirfinnist þættir með viti.
Ekki veit ég t.d. hver getur
haft gaman af miðdegissög-
unni sem verið er að lesa. Aft-
ur á móti skil ég ekki hvers
vegna samtalsþættirnir hans
Jónasar eru að hluta til a.m.k.
hafðir eftir miðnætti, þó þeir
séu oft með því skemmtilegra
sem útvarpið býður uppá. En
„Dallasþættirnir" í sjónvarp-
inu mega hverfa fyrir mér.
Ég vil þakka Dr. Benjamín
H. J. Eiríkssyni fyrir grein
hans „Trú og verk“, hún var
fín. Aftur á móti skil ég síður
hvers vegna menn eins og
Ingvar Agnarsson (30.10) eru
að vitna í Biblíuna og til orða
Jesú, þegar þeir, af skrifum
þeirra að dæma, virðast ekki á
neinn hátt trúa þeim. Eyjólf-
ur Guðmundsson skrifar grein
í Velvakanda miðvikudaginn
3. janúar, „Trúin er dauð án
verkanna.“ Það vill svo til að
ég hef þekkt fjölda margt af
hinu „frelsaða" fólki og engan
sem ekki er sammála Eyjólfi í
því. En það er alls ekki það
sama og að ætla að kaupa sér
eilíft líf í heimi Guðs með
verkum.
Sá sem ætlar að elska drott-
inn Guð sinn af öllu hjarta,
öllum huga og mætti og ná-
ungann eins og sjálfan sig —
hann ætlar sér alls ekki svo
lítið. Einfaldlega það sem
Skipulagsmál:
Gleymið ekki
litla fólkinu
Velvakandi góður:
Það hefur verið rætt um skipu-
lagsmál Reykjavíkur að undan-
förnu í dálkum þínum. Ég er
sannfærð um að þar hefði mátt
gera betur en gert hefur verið —
einkum með tilliti til barnanna
okkar. Að mínu áliti er alltof lítið
af opnum svæðum þar sem börn
og unglingar gætu notið sín við
útivist og leik, en á þessu þarf litla
fólkið að halda til að ná eðlilegum
þroska. Þess vegna held ég að við
ættum að halda öllum þeim
óbyggðu svæðum sem eru innan
borgarmarkanna.
Alltaf hefur mér fundist leiðin-
legt til þess að vita hve útivistar-
svæði okkar Reykvíkinga, Heið-
mörkin, er óaðgengileg fyrir borg-
arbúa. Þangað er engar sætaferðir
eða aðstaða fyrir fólk, hvorki
greiðasala eða annað. Ég er viss
um að ef úr þessu yrði bætt yrði
meira um fólk í Heiðmörk í
sumar.
engum hefur tekist. Ekki gyö-
ingum heldur, og urðu þeir því
alltaf að vera að fórna blóð-
fórnum (dýrum) til að frið-
þægja fyrir Guði syndir lýðs-
ins. Þegar Jesús því sagði
þessi orð við manninn, sem
Eyjólfur vitnar til, var það
einfaldlega vegna þess, að þá
hafði honum ekki ennþá verið
fórnað í eitt skipti fyrir öll
fyrir syndir lýðsins, og hann
gat því ekki bent lögfræðing-
um á annað en lögmálið. Eftir
krossdauða Jesú og upprisu
varð hann fyrst friðþæging —
sú gjöf Guðs til okkar mann-
anna, sem við þurftum að taka
á móti til þess að, eins og
stendur í Jóh. I. 12. að eignast
þann rétt að kallast Guðs
börn.
Það var gleðilegt að heyra
hversu einarður héraðsdóm-
stóllinn norski var, að dæma
fóstureyðingrnar sem manns-
morð. Enginn sem hefur
óbrenglaða hugsun getur ann-
að en verið sammála. Fóstur
vita allir að er ófullburða lítið
barn, líf sem er að stækka ef
að það fær frið til þess. Ég
held að þeir sem eru sammála
dómstólnum og þeir eru fjölda
margir, það veit ég, ættu að
láta meira til sín heyra svo að
almenningsálitið breytist.
Það er gott þegar einhver
getur kveðið uppúr með það,
eins og barnið forðum „þegar
keisarinn var ekki í neinum
fötum“, sem öllum þótti svo
fín. Eftir sumum er haft að
þeim finnist sem myrkur mið-
aldanna sé að koma yfir
mannkynið á ný með þessum
dómi. Það er öðru nær. Það
mætti frekar segja að myrkur
miðaldanna hefði komið yfir
mannkynið á ný þegar þessi
dráp fóru að verða lögvernd-
uð, rétt eins og forðum voru
börn borin út í kuldann til að
láta þau svo krókna þar útaf
og deyja.
Ef að þróuninni í þessum
efnum verður ekki snúið við,
þá verður varla mjög langt
þangað til að „börnin“ verða
líka lögvernduð til að koma
foreldunum fyrir þegar þau
eru orðin gömul og ekki leng-
ur nema til „óþurftar“, hvað
sem verður nú með hina bækl-
uðu, sem eru á einhvern hátt
ófullburða allt sitt líf. Megi
Guð forða okkur frá slíku.
Guðbjörg Guðmundsdóttir.
I Velvakanda fyrir 30 árum
Það kraumar í pottinum
Mnntun okkar er eins og
artöfluspíra í myrkri.
Hún teygir sig í ofboði út í busk-
ann, stefnulaust. Hún er grá og
gugginn án nægilegra tengsla
við störf okkar og umhverfi.
Það vantar ekki, að nasasjónin
sé góð og kraumi í grautarhöfð-
unum, en hvað stoðar það, þegar
við þekkjum fingurna á okkur
varla með nafni.
Stjörnurnar á himnum
og í Hollywood
Við kunnum að nefna erlend
nöfn á flóknustu kenning-
um og stefnum, án þess þó að
geta skýrgreint þau viðhlítandi,
en vel þeim, sem spyr okkur um
heiti fjallanna í fjallahringnum.
Eins gætum við haldið ræðustúf
um tunglið undirbúningslítið, en
það væri til of mikils ætlazt, ef
okkur væri sagt að þekkja
steinategundirnar, sem við göng-
um á eða blómin, sem daglega
eru fyrir augum okkar sumar-
langt, önnur en sóley og fífil.
Og hver er sá á ungum aldri,
að hann viti, hvað helztu stjörn-
urnar heita sem við höfum þó
einblínt á þúsund sinnum?
Spyrðu okkur heldur um Holly-
woodstjörnurnar, og okkur vefst
ekki tunga um tönn.
Skammt er öfganna milli
Isjálfu sér er ekki við því að
amast þó, að þekking okkar
þenji sig um alla heima og
geima. Við verðum meira að
segja fyrir alla muni að kapp-
kosta að eignast sem gleggstan
og víðastan sjóndeildarhring.
Það er nefnilega viðurkennt, að
menn verða m.a. smáborgarar af
því að þrástara á naflan á sjálf-
um sér.
En það er annað til enn þá
verra en vera smáborgari og það
er að vera rótlaus. Mér er næst
að halda, að rótleysinu fylgi allt
af auðnuleysi, og því lakar, sem
menn þekkja þann jarðveg, sem
þeir eru vaxnir úr og hrærast í,
því rótminni eru þeir.
„Hlé vegna bilunar"
eir keppast nú við það út-
varpsmennirnir að lýsa yf-
ir, að þeir gefist upp fyrir verk-
fræðinni. Og hver getur láð þeim
það, þegar hinn nýi sendir út-
varpsins neitar æ ofan í æ að
hlýða þeim?
En þessi „hlé, sem urðu vegna
smávegis bilunar" eru orðin
nokkuð hvimleið. Þeim virðist
sízt fara fækkandi.
Einu sinni var okkur gefið í
skyn, að allar „smávegis bilanir"
yrðu úr sögunni með komu nýja
sendisins, en staðreyndirnar
stanga okkur dag eftir dag og
kvöld eftir kvöld.
Spyr sá, sem ekki veit
Enginn efast um, að þeir
sem þessum málum eiga að
gegna, geri allt, sem þeir geta til
að hlustendur megi við una. En
hvað um það. —
Alla hlustendur varðar um
málefni útvarpsins, það ætti
ekki að þurfa að orðlengja.
Hvers vegna er ekki þeirri ótví-
ræðu skyldu sinnt að gefa al-
menningi kost á að fylgjast með,
hvað er að gerast? Má gera ráð
fyrir, að þessar síendurteknu
bilanir séu stundarfyrirbrigði
eða er mönnum jafnvel ekki ljóst
af hverju þær stafa? Er þetta
verksmiðjugalli í nýja sendinum
og ef svo er, ber þá framleiðand-
inn ábyrgð á honum enn eða
verðum við að sitja uppi með
okkar bilaða sendi, unz við get-
um aurað saman fyrir öðrum
nýjum eftir nokkur ár?
Þessara og þvílíkra spurninga
spyrja hlustendur, og það er
sanngirniskrafa, að þeim sé
svarað.
Móðir