Morgunblaðið - 25.03.1982, Side 32

32
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 25. MARZ 1982
Jón Gunnlaugur
Sigurðsson — Minning
Fæddur 29. nóvember 1952
Dáinn 18. mars 1982
Fimmtudagurinn 18. mars síð-
astliðinn var senn liðinn, og óðum
styttist í stóru stundina hjá okkur
Víkingum. Efst í huga okkar allra
var væntanlegur úrslitaleikur í Is-
landsmóti karla í handknattleik,
og spurningin var hvort okkur
tækist að sigra í þessu stórmóti
þriðja árið í röð.
En þá berst harmafregnin frá
manni til manns: Jón Gunnlaugur,
félagi okkar sem undanfarin ár
hefur gegnt sveitarstjórastarfi á
Fáskrúðsfirði hafði ákveðið að
fara til Reykjavíkur, meðal ann-
ars til að fylgjast með sínum
gömlu félögum í úrslitaleiknum og
samgleðjast þeim að leik loknum.
Hann leggur af stað frá Fá-
skrúðsfirði fullur bjartsýni og
ákafa, en örstuttu síðar er Jón all-
ur, eftir hörmulegt hílslys
skammt frá Fáskrúðsfirði.
Jón Gunnlaugur var sonur hjón-
anna Rakelar Viggósdóttur og
Sigurðar Jónssonar, en þau hjón
hafa um árabil verið í forustuliði
handknattleiksmanna Víkings og
raunar langt út fyrir raðir okkar
Víkinga, en Sigurður var um tíma
formaður HSI.
Þeir bræðurnir Jón Gunnlaugur
og Viggó hófu ungir æfingar í
handknattleik með Víkingi, og
fljótlega sáust þess merki, að þar
væru á ferð menn framtíðarinnar
í handknattleik, enda náðu þeir
bræður báðir þeim merka áfanga
að leika með landsliði íslands í
handknattleik.
Jón Gunnlaugur var mikill
kappsmaður í störfum sínum fyrir
Víking jafnt á leikvelli sem ann-
ars staðar. Hann sagði sína mein-
ingu afdráttarlaust og var fylginn
sér í hverju máli er hann lét til sín
taka, óragur við að takast á við
verkefni, og munu margir Vík-
ingar minnast dugnaðar hans og
atorku er verið var að breyta fé-
lagsheimili Víkings fyrir nokkrum
árum, en þar sem annars staðar
var dugnaður Jóns með ólíkindum.
I dag, þegar við Víkingar kveðj-
um hinstu kveðju einn af okkar
ágætustu félögum, drúpum við
höfði í þögulli sorg og færum látn-
um félaga þakkir fyrir heilladrjúg
störf í þágu félagsins. Við sendum
börnum hans, foreldrum og öðru
venslafólki okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Knattspyrnufélagið
Víkingur
Anton Örn Kærnested
Við erum öll á ferð. Við vitum
aldrei sjálf um upphaf þeirrar
ferðar, né heldur þegar síðasti
spölur ferðarinnar er farinn. Við
f.vlgjum rás tímans án vitundar og
vilja og ferðin heldur áfram. Gulli,
eins og hann var kallaður í dag-
legu tali, var fæddur í Reykjavík,
29. nóvember 1952, sonur hjón-
anna Rakelar Viggósdóttur og
Sigurðar Jónssonar. Gulli réðst
hingað að Búðum eftir sveitar-
stjórnarkosningarnar 1978 þá að-
eins 26 ára gamall. Meðal fyrstu
embættisverka hans sem sveitar-
stjóra var að standa fyrir vígslu
nýs skólahúss. í starfi okkar að
sveitarstjórnarmálum hér er
margs að minnast sem vart er
hægt allt upp að telja í stuttum
minningarpunktum. Þó stundum
væri deilt um aðferðir að settum
markmiðum, var ávallt upp staðið
með samstæðar hugmyndir og má
þakka Gulla það, en með lipurð
náði hann fram bestu lausnunum.
Þekking hans á skrifstofustörfum
kom vel í Ijós þann tíma er hann
starfaði hjá Búðahreppi, og var
það með síðustu verkum að koma
bókhaldí hreppsins í tölvuvinnslu.
Gulli var hugmyndaríkur og átti
létt með að koma hugmyndum sín-
um á blað. Síðasta embættisverk
hans hér var unnið að kvöldi þess
17. marz, er samþykktar voru til-
logur að fjárhagsáætlun Búða-
hrepps fyrir árið 1982. Morguninn
eftir hafði hann fengið frí frá
störfum, og hugðist hann fara til
Reykjavíkur á fund ástvina sinna,
en sú ferð endaði með öðrum
hætti.
Gulli vann auk þess að ýmsum
öðrum félagsmálum, og má þar
fyrst til nefna störf fyrir Ung-
mennafélagið Leikni, en áhugi
hans fyrir íþróttum hafði alla tíð
verið mikill. Auk þess var hann
félagi í Lionsklúbbi Fáskráðs-
fjarðar um tíma. Þegar samkomur
voru haldnar var gjarnan til hans
leitað og var hann þar hrókur alis
fagnaðar.
Undirritaður biður fyrir inni-
legar samúðarkveður til sonarins
og dótturinnar sem hann hafði
ailtaf mikið dálæti á, svo og til
foreldra og systkina og ástvina
hans allra.
Megi góður guð styrkja þau og
vernda.
„Far í friði kristna sál, friður
guðs þig verndi."
Albert Kemp.
1 dag kveðjum við okkar besta
vin, Jón Gunnlaug Sigurðsson, eða
Gulla, eins og við kölluðum hann,
en hann lézt af slysförum 18. marz
sl. Okkur langar til að minnast
hans með nokkrum orðum, sem
þakklætisvott fyrir allar þær
ánægjulegu samverustundir sem
við urðum aðnjótandi með honum.
Allstaðar þar sem Gulli var, ríkti
gleði og ánægja, bros hans og létt-
leiki smitaði út frá sér og alltaf
var jafn ánægjulegt að koma með
honum á heimili foreldra hans,
þar sem tekið var á móti manni
opnum örmum. Umræðuefnið á
því heimili snérist ávallt um aðal-
áhugamál fjölskyldunnar, hand-
boltann, og var Gulli virkur þátt-
takandi í íþróttinni hjá félagi
sínu, Víkingi. Gulli stundaði hand-
boltann ásamt miklum félags-
störfum fyrir Víking, og þó að
hann flyttist austur á Fáskrúðs-
fjörð, fylgdist hann vel með öllu
sem skeði hjá félagi sínu.
Gulli útskrifaðist úr Verzlun-
arskóla Islands árið 1973, og hóf
þá nám í endurskoðun. A þessum
tíma giftist Gulli skólasystur
okkar úr Verzlunarskólanum,
Margréti Jóhannsdóttur. Eignuð-
ust þau tvö börn, Sigurð Svein og
Ástbjörgu Rut. Magga bjó Gulla
gott og fallegt heimili, sem alltaf
var gaman að heimsækja. Lífsstíll
þeirra var að mörgu leyti ólíkur og
fyrir nokkrum mánuðum, eftir
átta ára sambúð, slitu þau sam-
vistum. Erfið ákvörðun, og sorg
Möggu er mikil, þegar hún nú
horfir á eftir fyrrverandi eigin-
manni sínum yfir móðuna miklu.
Við vottum þér, Magga mín, börn-
unum ykkar og aðstandendum,
okkar innilegustu samúð. Megi
Guð varðveita ykkur öll.
Eftir að Gulli hætti í endur-
skoðuninni, hóf hann störf hjá
föður sínum, Sigurði, við bygg-
ingarfyrirtækið Breiðholt hf. Þá
þegar var farið að halla undan
fæti hjá fyrirtækinu, erfiðleikarn-
ir voru miklir, en þrautsegja sem
einkenndi þá feðga var aðdáunar-
verð, þar sem þeir börðust hlið við
hlið til að reyna að halda velli. Við
ofurefli var að etja, og urðu þeir
að gefast upp. Þá fluttist Gulli á
Fáskrúðsfjörð, þar sem hann
starfaði sem sveitarstjóri. Hafði
Gulli ákveðið að flytja í bæinn í
vor, en örlögin hafa gripið í taum-
ana, og munu ætla honum annað
verkefni.
Foreldrum Gulla, Rakel Viggós-
dóttur og Sigurði Jónssyni, vott-
um við okkar innilegustu samúð,
einnig systrum hans Unni, Eddu
og síðast en ekki síst bróður hans,
Viggó, en þeir voru mjög sam-
rýndir bræður, og ófá voru skipt-
in, þar sem litii bróðir fékk að
taka þátt í ævintýrunum hérna í
gamla daga. Einnig vottum við
samúð okkar öllum vinum og
vandamönnum, og þá sérstaklega
Ragnheiði Alfreðsdóttur. Samúð
okkar er með ykkur öllum. Minn-
ingin um Gulla, þennan góða
dreng, mun lifa meðal okkar, og
við munum öll standa saman um
að reisa honum verðugan minnis-
varða. Blessuð sé minning hans.
Arni Sverrisson,
Erla Bjarnadóttir
og dætur.
Það sló mig meir en orð fá lýst,
er ég frétti að Gulli væri látinn og
vildi ég lengi vel ekki trúa því. Það
Sama átti við um alla þá, sem
þekktu Gulla og ég hitti næstu
daga á eftir, allir voru harmi
lostnir og verðum við, hinir fjöl-
mörgu félagar Gulla, áreiðanlega
lengi að meðtaka það að fullu.
Það er erfitt að sætta sig við,
þegar æðri máttarvöid grípa
svona inn í líf ungs manns í blóma
lífsins, en ég er fullviss um, að
Guð ætlar Gulla eitthvað sérstakt
í því lífi, sem heldur áfram eftir
þetta líf.
Eingöngu góðar minningar
koma upp í hugann, og þegar við
Gulli urðum saman Islandsmeist-
arar með Víkingi 1975 mun ég
aldrei gleyma. Það var góður og
samheldinn hópur og átti Gulli
ekki sízt þátt í því. Þá komu vel
fram einstakir eiginleikar hans,
baráttuhugur svo af bar, sem
smitaði okkur hina svo skemmti-
lega, einstök ósérhlífni, hjálpsemi
og dugnaður. Gulli var og kappsf-
ullur mjög, og þegar kappið var
sem mest, kom fram mikið skap,
sem nýttist vel í leik. Hann var að
eðlisfari mjög glaður og kátur og
tilbúinn að líta á Ijósu hliðarnar á
öllum málum og sá jákvæði hugs-
unarháttur hans átti ekki svo lít-
inn þátt í að byggja okkur hina
upp. Þessir sérstöku eiginleikar,
sem komu svo vel fram í þessu
Islandsmóti, einkenndu Gulla í
öllum samskitpum hans við okkur.
Nýlega var ég í heimsókn hjá
Viggó bróður hans, og fjölskyldu,
sem búa núna í Þýzkalandi og ætl-
aði Gulli að heimsækja þau stuttu
seinna, ætlaði fyrst að fylgjast
með Víkingi í úrslitaleik í ís-
landsmótinu, en vandfundinn er
jafnmikill Víkingur og góður fé-
lagi og Gulli og var það í samræmi
við annað í fari hans.
Viggó og Eva hlökkuðu svo mjög
til að fá Gulla í heimsókn og töl-
uðu oft um það, og kom þá eins og
svo oft áður vel í ljós, hve aðdáun-
arlega þeir bræður voru hændir
hver að öðrum og stóðu alltaf vel
saman. Það sama á við um alla
fjölskylduna og ég vona innilega,
að sú samheldni, svo og minningin
um einstakan dreng, verði þeim
styrkur í þeirra miklu sorg og
missi og ég bið Guð um að svo
megi verða um leið og ég votta
ástvinum hans mína innilegustu
samúð.
Einar Magnússon
Enn var maðurinn með ljáinn á
ferð, enn gerði hann ekki boð á
undan sér og kom við þar sem
"hans var síst vænst.
Hrifinn er á brott ungur maður
í blóma lífsins fullur af lífi og til-
hlökkun til framtíðarinnar. Hann
Gulli mágur minn er dáinn. Frétt-
in kom eins og reiðarslag, hugur-
inn neitaði að meðtaka, þetta gat
ekki verið satt. Hvernig er hann
eiginlega gangur lífsins, hvernig
geta svona hlutir gerst, hvernig á
maður að skilja þetta, þeir sem
guðirnir elska mest deyja ungir.
Þessi heimur er eins og anddyri,
hér búum við okkur undir að
okkur verði hleypt inn í salinn, sá
sem öllu ræður hleypir okkur svo
inn þegar hann álítur okkur full-
numa í þessum heimi. Öll erum við
bara fengin að láni, og leið okkar
allra liggur að sama stað á endan-
um.
Við erum lánsöm yfir að hafa
fengið að hafa Gulla hérna hjá
okkur. Við sem þekktum hann höf-
um fyrir svo margt að þakka. Við
varðveitum góðar minningar um
góðan dreng í hjörtum okkar,
minningar, sem enginn getur tekið
frá okkur.
Ég man þegar Viggó maðurinn
minn kynnti mig fyrst fyrir stóra
bróður sínum. Hann rétti mér
höndina, horfði rannsakandi á
mig eins og til að vita hvort þetta
væri í lagi og sagði svo hlýlega og
fjörlega í senn „sæl mágkona".
Eftir það kallaði hann mig aldrei
annað en mágkonu. Mér varð hann
meira en mágur, hann var mér
sem elskaður bróðir og vinur. Þeir
voru miklir vinir bræðurnir Gulli
og Viggó og þótti óumræðanlega
vænt hvorum um annan. Sammála
voru þeir ekki alltaf, en aldrei bar
skugga á innilega vináttu þeirra,
og svo var raunverulega líka með
þau öll systkinin, samheldni
þeirra, vinátta og væntumþyggja
var alveg sérstök.
Gulli fór aldrei leynt með það að
hann fann til ábyrgðar gagnvart
systkinum sínum og hann hafði
alltaf áhuga á því sem þau tóku
sér fyrir hendur. Þau hlógu oft að
því systkinin að þegar þau voru
lítil Unnur og Viggó og voru að
detta útaf í svefninn, þá var alltaf
viðkvæðið: „Gulli minn, lestu fað-
irvorið fyrir mig“, og Gulli fór þá
alltaf þrisvar með faðirvorið og
sagði í hvert sinn: „Hérna er fað-
irvorið þitt, Unna mín, og hér er
faðirvorið þitt, Viggó minn.“ Þeg-
ar hann fermdist þá krafðist hann
þess að fá að hafa Eddu litlu syst-
ur sína með sér á einni ferming-
armyndinni.
Aldrei skorti Gulla verkefni,
ófáum stundum eyddi hann í að
dytta að bílnum sínum, eða ein-
hverju sem greip hugann. Öll verk
fórust honum vel úr hendi og allt-
af var hægt að leita til hans, það
var sama um hvað var beðið, úr-
lausn vandamála eða eitthvað
annað, ávallt tilbúinn að ræða
málin í leit að lausn. Hann krafð-
ist einskis af öðrum, en var til-
búinn að fórna öllu sínu fyrir
aðra. Gulli var sá bónbesti og
hjálpfúsasti maður sem ég hefi
nokkurntíma þekkt. Sama hver í
hlut átti, allir fengu það sama frá
Gulla, allt sem í hans valdi stóð,
allt sem hann gat gefið. Það staf-
aði svo mikil hlýja frá honum að
öllum leið vel í návist hans. Hann
gladdist með glöðum og hryggðist
með hryggum, öfund var ekki til í
fari hans.
Mikil var kímnigáfa hans og var
einlægt stutt í hláturinn. Fyrir
viku hringdi hann í mig til
Leverkusen, sem oftar, ég var þá
einmitt að horfa á grínþátt í sjón-
varpinu, samtalið þróaðist í að ég
lýsti þættinum fyrir honum og við
skellihlógum eins og krakkar. Við
áttum svo gott með að hlæja sam-
an. Hann var að hugsa um að
koma til okkar fljótlega í smáfrí,
en fljótt skipast veður í lofti og
allt fer stundum öðruvísi en ætlað
er. Gulli mágur minn var kallaður
til æðri starfa, þar er meiri þörf
fyrir þennan góða dreng. Þung er
raun okkar sem eftir stöndum, en
eftir því sem Guð álítur okkur
sterkari þeim mun þyngra er próf-
ið sem hann leggur fyrir okkur,
prófið sem við verðum að stand-
ast.
Gulli var sérlega barngóður og
öll börn löðuðust að honum. Auga-
steinarnir hans voru litlu börnin
hans tvö, Siggi Sveinn og Adda
Rut. Þau sjá nú á bak elskulegum
föður, en hann mun lifa áfram
með þeim gegnum minningarnar.
Ég veit að Gulla mági mínum líð-
ur vel í ríki föðurins og þar heldur
hann áfram að miðla af sínu stóra
hjarta ást, góðvild og hjálpsemi.
Hann Gulli er ekki horfinn að
fullu, hann er aðeins kominn á
undan. Ég veit að við endurfund-
ina þá bíður hann handan hliðsins
með opinn faðm. Ég þakka Guði
fyrir að mér skyldi auðnast sú
hamingja að kynnast Gulla og bið
hann að blessa minningu góðs
drengs og mikils manns. Eva
Þó að dauðinn sé okkur vissari
en allt annað, þá kemur hann allt-
af jafnt á óvart, ekki síst þegar
ungt fólk er kvatt af sjónarsviðinu
með voveiflegum hætti. Fráfall
Jóns Gunnlaugs Sigurðssonar
minnir okkur enn á ný á þá stað-
reynd að dauðinn verður ekki um-
flúinn, hann getur kvatt dyra
hvenær sem er.
Það er vissulega mikil byrði sem
lögð hefur verið á ættingja og vini
Jóns Gunnlaugs, en við getum öll
huggað okkur við minninguna um
hinn góða dreng, sem ávallt var
reiðubúinn að veita hjálparhönd.
Hjálpsemin, viljinn til þess að
veita aðstoð, var einmitt einn af
þeim fjölmörgu kostum sem hann
prýddu. Hann var alltaf boðinn og
búinn að hjálpa hinum mörgu vin-
um sínum ef vandamál kom upp,
— hann vildi drífa í málinu.
Bjartsýnin var annar þáttur í fari
hans sem mun ávallt verða okkur
minnisstæður. Hnn hafði óbilandi
trú á því að leysa mætti verkefnin
með samstilltu átaki. Þessir tveir
mikilvægu kostir komu að miklu
gagni við þau mörgu verkefni sem
leyst voru af hendi innan vébanda
knattsleiksdeildar Víkings meðan
starfskrafta Jóns Gunnlaugs naut
þar við.
Hann var mikill Víkingur og
bar hag félagsins fyrir brjósti.
Það var því mikill heiður við
minningu hins látna Víkings þeg-
ar foreldrar hans stofnuðu minn-
ingarsjóð, sem fyrst og fremst
hefur það hlutverk að stuðla að
byggingu íþróttahúss.
Slík bygging var Jóni Gunnlaugi
mikið áhugamál og hefði hann ef-
laust með bjartsýni sinni og hjálp-
semi veitt þessu verkefni braut-
argengi ef hans nyti nú við.
Um leið og ég og fjölskylda mín
kveðjum frænda og þökkum hon-
um skammvinna en ánægjulega
samfylgd viljum við senda fjöl-
skyldu hans, og ekki síst börnun-
um ungu, okkar innilegustu sam-
úðarkveðjur. Megi minningin um
hinn góða dreng verða okkur öll-
um til styrktar.
Eysteinn Helgason.
Að kvöldi fimmtudagsins 18.
mars sl. var ég á fundi með dygg-
ustu stuðningsmönnum Hand-
knattleiksdeildar Víkings. Fund-
urinn var nýbyrjaður og ég búinn
að tilkynna að von væri á Gulla á
fundinn. Þá var ég kaliaður í sím-
ann, þar flutti Sigurður faðir
Gulla mér þau hörmulegu tíðindi,
að hann Gulli væri dáinn. Ég á
mjög erfitt með að lýsa þeim
áhrifum sem þetta hafði á mig.
Gat þetta gerst? Á nokkrum
augnablikum flugu þúsund minn-
ingar um hugann. Síðan iagðist
þessi raunveruleiki eins og köld
krumla yfir mig. Harmi slegnir
fóru fundarmenn hver til síns
heima. Þegar þangað var komið og
ég hafði flutt þessa harmafregn
kom sonur minn 6 ára til mín og
spurði: „Pabbi, hver ræður því
hvað allir gera?“ Ég svaraði
spurningunni eins vel og ég gat
vitandi að næsta spurning var
óumflýjanleg. „Pabbi, af hverju
lét Guð Gulla keyra út af.“ Mér
vafðist tunga um tönn því þessi
spurning hafði leitað á hugann, án
þess að svar fengist. Hvers vegna
er ungur maður, sem á svo margt
ógert, kallaður á brott? Ég get
ekki svarað, aðeins spurt og spurt.
Kynni mín af Gulla eða Jóni
Gunnlaugi Sigurðssyni, eins og
hann hét fullu nafni, hófust fyrir
um 8—9 árum. Þá fór ég í stjórn
Handknattleiksdeildar Víkings, en
Gulli lék þá með meistaraflokks-
liði félagsins. I dag geri ég mér
ekki grein fyrir hvernig kynni
okkar hófust, en Gulli kom inn í
stjórn deildarinnar og á ótrúlega
stuttum tíma og tókst með okkur
vinskapur sem stöðugt efldist. Á
svipuðum tíma urðum við ná-
grannar þannig að ekki voru nema
nokkrir metrar á milli íbúða. Varð
strax mikill samgangur og oft var
setið fram á nótt yfir kaffi og
spjalli um Víking. Mikill fjöldi
minninga leita nú á hugann, flest-
ar eiga þær tvennt sameiginlegt.
Þær tengjast Víkingi á einhvern
hátt og þeim fylgir hlátur. Gulli
var mjög hláturmildur. Ég held að
við höfum á þessum árum hiegið